De tweede festivaldag op Dranouter startte spetterend met een paar miezerige regendruppels die al snel verdampten op de enthousiaste lijven van de festivalgangers, die al in grote getale aanwezig waren in het dorp en op de weide.
De kaarting van Lode en Brigitte is net afgelopen en er waren een 40-tal kaarters, waaronder Giovanni ‘Marcel’ Desmit, Lucas Staes, Davy Driessens en Dylan Depuypere uit Dranouter. Ze vonden het jammer dat Lode en Brigitte geen beker hadden voorzien en dronken als troost een tussenpintje tijdens de kaarting die gelijk opging voor beide duo’s. Een ‘blinde mul’ ging alles bepalen. Het is ondertussen al aanschuiven aan de kerk voor Myrrdin en Imre.
Kotjesvolk
Het optreden van Kotjesvolk was een heuse thuismatch, zoals frontvrouw Trui Chielens het geëmotioneerd zelf omschreef net voor het meeslepende laatste nummer ‘Sunny Sailor Boy’ van Luka Bloom. De ‘oe-ah-oe-ah’s werden lustig meegezongen door het enthousiaste publiek, dat snakte naar een bis, maar er geen meer kreeg. De regels van Dranouter Festival zijn bikkelhard. Zweten op het podium zat er voor Kotjesvolk-stichter Wim Chielens niet bij. “Vreemd, maar ik begin pas te zweten na een optreden. De ontlading van alle energie zeker die we erin gestoken hebben zeker? Voor het unieke verjaardagsconcert van vandaag moesten we immers uit een ‘long list’ van 84 favoriete nummers tien ultieme nummers selecteren. Dan is het ‘kill your darlings’ en zo breed mogelijk zoeken in de rijke 45-jarige festivalgeschiedenis. We hebben uiteindelijk gekozen voor o.a. Alan Stivell, want hij kwam al zes keer en ook Suzanne Vega stond hier drie jaar geleden voor de vijfde keer.”
Het verdient toch een bijzondere vermelding dat dochter Trui loepzuiver overschakelt tussen Nederlandse, Franse, Engelse en zelfs Italiaanse nummers. “Ze wilde persé een nummertje van Paolo Conté brengen en dat kon want ook hij was hier reeds te gast. Mijn muziekkeuze is voor een stuk gevormd geweest door mijn vier jaar oudere broer, die studeerde in Leuven en elke week wel een nieuwe LP mee had van de Campus-platenzaak. In bad luisteren naar die zwarte schijven was voor mij het summum van genieten. Ik ben hem en de platenbak van ‘De Zon’ dankbaar, want zij hebben mee mijn liefde voor muziek gevoed.” Of er van dit unieke verjaardagsconcert een cd komt? “Nee, dat is niet de bedoeling, maar misschien moeten we wel een programma maken op mijn soundcloud met alle originele nummers die wij deze namiddag gecoverd hebben?”
Ooit was Wim ook medewerker op het festival: “Ik herinner me nog dat ik presentator was in de grote tent. Memorabele tijden hebben we er beleefd, vooral toen er nog niet zo’n time management was als nu. Het was een hele opgave als stage manager om de timing te laten volgen door de Afrikaanse groepen. Gelukkig kwam alles altijd goed.” Wim moet niet lang nadenken over welk optreden ooit het meest impact op hem heeft gehad. “Dat is zonder twijfel Christy Moore, die ik uiteraard al kende en hier voor het eerst live zag. Als je me vraagt naar een bijzondere ontdekking dan zeg ik de Joodse klezmer-muziek, die ik hier voor het eerst hoorde.” En hoe beoordeelt Wim de evolutie van het Dranouterfestival? “Ik ben heel blij dat men de laatste vijf jaar weer kiest voor muziek met roots. Lou Reed zou hier, en terecht, niet meer passen. Ik hoop hier ooit nog Beirut (mix van indie, folk en pop van Zach Condon uit New York, red.) te zien optreden. Ik hoop morgen nog Mile Twelve en Maz mee te pikken. Dranouter is een fusion festival geworden met een grote meerwaarde doordat het weer in het hart van het dorp georganiseerd wordt. De kerk als concertzaal is zalig en het publiek, waaronder veel kennissen en vrienden, waren een droom om voor te spelen.”
Geike
Geike was in haar nopjes met de thuismatch in de kerk van Dranouter. Een interview zat er jammer genoeg niet in. Onbegrijpelijk als je aan de vooravond staat van het uitbrengen van een eerste soloplaat (voorzien ergens in oktober, red.), maar dat zijn managementbeslissingen waar zij jammer genoeg (nog) geen vat op heeft. In een kerk mag je altijd iets meer hopen: het lukte om vader en moeder Arnaert na het concert toch een paar vragen te stellen. “We zagen Geike toch al zo’n 50 keer optreden. Naar het buitenland volgen we haar niet altijd, enkel als het Rijsel of zo is. Ondertussen hebben we al een paar dikke knipselmappen met al de artikels die reeds verschenen over haar muzikale activiteiten. We hebben al zeker een bananendoos vol!”
Heeft Geike nog tijd voor familiebezoekjes? “We zien haar toch maandelijks en telefoneren doen we natuurlijk ook. Nu is ze niet blijven slapen, want ze vertrok na dit optreden naar Amsterdam, waar ze morgen een show hebben. De zussen wonen in het Brusselse en daar gaan we ook geregeld naar toe. Kaat is ondertussen afgestudeerd aan het RITC en doet theater. Binnenkort speelt ze zelfs mee in Call Boys.” Over het optreden zijn Karine en Etienne natuurlijk lovend. “Wij trouwens niet alleen, want we zagen dat het een enthousiast en warm publiek was. We hebben genoten vanop de derde rij en dit van de eerste tot de laatste noot. Jammer dat ze zo vlug weg moest. Gelukkig hebben we haar toch vijf minuutjes mogen zien met een paar familieleden en kennissen.”
Etienne Aernaert en Karine Dury zagen ook dat dochter Geike gekleed was in een prachtig zwart designerkleed met stijlvolle pofmouwen en een prominente V aan voor- en achterkant. Witte kniehoge laarzen maken van haar en haar outfit een elegante verschijning die wonderwel goed gekozen is bij dit soort intieme setlists, met af en toe een paar stevigere passages die mooi gedoseerd waren. Gelukkig had ze de regenmantel van de foto in de festivalbrochure uitgetrokken voor dit optreden. Het derde nummer van de set droeg ze op aan een zekere Claude en naar het einde toe van het optreden verklapte Geike nog de titel van de op stapel staande soloplaat: Lost In Time. Wij hopen alvast dat ze niet verloren loopt, want naar onze mening zijn ze klaar voor het grote werk!
(Stefaan Dehaerne)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier