Ze is begonnen

De een vloog uit naar Antwerpen, de ander woont nog altijd in Kortrijk. De West-Vlaamse stad waar zowel Leen als Stephanie geboren werden. Beiden delen ze een liefde voor schrijven en het goede leven. Elk om beurt geven ze hier een inkijk in hun week. Deze week is dat Leen Dendievel (37), actrice en auteur.

Ik ga niet schrijven over corona, ik ga niet schrijven over corona, ik ga niet schrijven over corona…

“Ik moet een column afgeven en heb geen idee waarover ik ga schrijven”, zei ik toen mijn man op een winter(of is het nu lente)avond buiten naar de sterren zat te turen. “Het leven lijkt zo zinloos”, zei hij. Ik wou hem tegenspreken en opbeuren en zeggen dat alles wat we doen zeker niet zinloos is. Dat we maken en creatief zijn, aan onszelf werken, ons huis in orde brengen, onze tuin lenteproof maken…

Maar ik zei: “Ik begrijp het, liefje, ik moet een column schrijven en ik heb geen idee waarover. Er gebeurt niks.” “Dat is meteen een goede zin om je column mee te beginnen”, zei hij. “Je hoeft niets te verbloemen, vertel gewoon aan de lezer wat je bezighoudt.” Ik geef het niet graag toe, maar hij heeft gelijk.

Toen ik deze column aanvatte kwamen er duizend thema’s in mijn hoofd. Ik kon wel elke dag een pagina vullen. Alleen was er elke keer een link met corona.

“Ik ga niet over corona schrijven”, zwoer ik mezelf toen.

Alleen gaat een column over het leven en het leven is op dit moment grotendeels corona. Hoe hard we ook proberen te vluchten in een roman, in een serie, in muziek, in het schrijven. De krant: corona! Het nieuws: corona! Met vrienden gaan wandelen: zagen over corona. En word ik gevraagd om een dag te gaan filmen, dan is het in… het vaccinatiedorp. Zucht.

Maar, ik ga niet over corona schrijven.

Als alles weer mag koop ik me een nieuwe bus zonnemelk en ga ik lekker in de Spaanse zon zitten

Nee, ik ga het over de lente hebben. Want, ze is begonnen. Niet officieel, maar wel voelbaar. Net geen 20 graden. Heerlijk.

Ik smeer me al een heel jaar in met zonnemelk, gewoon omdat het flesje over datum is, ik niks kan weggooien en we toch niet op reis kunnen, want ja, cor… sorry.

Ik begin de lenteschoonmaak en vraag me af wat er nog te doen valt. De keukenkasten zijn uitgekuist, de muren van de badkamer werden geboend, de garage werd helemaal leeggehaald, het containerpark werd bezocht en ik ben al een heel jaar kledij aan het verpatsen op Vinted.

Dus ga ik zitten. Ik tuur naar de Poolster en denk aan mijn vader die me ooit deze felschijnende ster aanwees. “Je zou morgen 72 jaar worden.” Op de dag waar vorig jaar de lockdown inging. We missen je, maar de laatste tijd denk ik “je bent maar beter ver van hier, want leuker is het leven er niet op geworden.” Ik herpak me, “nee, het leven is niet zinloos.” Want als alles weer mag, ga ik keihard werken, zonder in mijn vrije tijd aan een to-dolijstje te moeten denken. Dan ga ik, zonder me schuldig te voelen over het ‘als vanouds’ ruim overschrijden van mijn avondklok, de horeca steunen. Koop ik me een nieuwe bus zonnemelk en ga ik lekker op een terras in de Spaanse zon zitten en klink ik op mijn vader, met een frisse Desperados.