Warme ontvangst in Bordeaux

In een maand van Ettelgem naar Lissabon fietsen: gewapend met fiets en camera verwezenlijkt onze fotograaf Pieter Clicteur momenteel zijn jeugddroom. Onderweg last hij regelmatig pauzes in, om zijn reis op de gevoelige plaat vast te leggen én om met West-Vlamingen langs zijn route te babbelen. Wekelijks brengt hij verslag uit.

WEEK 3. Tussen de wijngaarden en chateaus, het ene al indrukwekkender dan het andere, fiets ik richting Bordeaux. Ik heb er afgesproken met Korneel Loy. Korneel is een achterneef van me en woont al een goeie twee jaar aan de Port de la Lune, samen met zijn Japanse vriendin Rie Urasoko. Daarvoor woonden ze in Parijs. Op een dag besliste Korneel West-Vlaanderen achter zich te laten en een tijdje in de lichtstad te gaan wonen en werken. Hij leerde er Rie kennen, ze bleven er 12 jaar. Rie is warmere temperaturen gewend ze komt uit het zuiden van Japan en was de sombere Parijse winters beu waardoor ze besloten richting zuiden te trekken, waar ze van een beter klimaat konden genieten.

Ik vind het best wel spannend om Korneel terug te zien. Het is heel lang geleden dat we elkaar nog zagen. We go way back! We zaten samen in de lagere school, hij is een jaartje jonger dan ik, maar verdwenen van elkaars radar ergens in het middelbaar.

Samen met Korneel haal ik herinneringen uit onze kindertijd op

Ik wist zelfs niet dat hij op mijn route naar Lissabon woonde, maar kreeg de tip van zijn ouders. Zijn moeder, Frieda Clicteur, is een rechtstreekse nicht van me. Zijn vader, Marc Loy, werkt als journalist voor de kusteditie van KW, De Zeewacht. Zijn broer, Maarten, woont in Oudenburg en daarmee is het cirkeltje helemaal rond.

Doktertje spelen

Toen we via mail afspraken wanneer ik precies in Bordeaux zou zijn, stuurde Korneel me nog een berichtje uit voorzorg. “Ik hoop dat je niet rekent op straffe verhalen, we hebben hier ook maar een normaal leventje…” Maar wat ben ik blij dat ik even van dat normale leven mag meegenieten. Ik word met open armen ontvangen, mag mijn kleren wassen, genieten van de rust en lekker gaan eten. We halen verhalen op van vroeger, praten gretig bij en bekijken foto’s uit de oude doos. Er is er eentje bij waar hij bij mij thuis bij ons schaap staat, er zijn er bij van zijn grootvader en mijn vader en we nemen zelfs een foto opnieuw, verkleed als doktertje in ons huis in Klemskerke. Nu, 35 jaar later, met mondmasker in Bordeaux.

Zelfs met Rie blijk ik een kleine link te hebben. Ze werkt in een bedrijf dat gadgets verkoopt voor bedrijven. Een van die gadgets is een gepersonaliseerde balpen. Bij wijze van reclame sturen ze af en toe zo’n balpen spontaan op. Ik heb er zo al vier gekregen en heb er een in mijn fietstas zitten. 1.100 km van huis kom je dan plots iemand tegen die je al vier keer een balpen opstuurde. De wereld is klein!

Ik verleng mijn bezoek door mijn eerste halve rustdag sinds mijn vertrek in te lassen. We slenteren samen door de stad, genietend van het mooie weer. Het voelt heerlijk om de benen te laten rusten.

Na de middag fiets ik, met een krop in de keel, de stad uit. Ik had tot nu toe nog niet veel last van heimwee, maar nu komt het toch even binnen. Het warme gevoel, de hartelijke ontvangst en het ontspannen verblijf bij Korneel en Rie laten me niet onbewogen. Wat voelt het heerlijk om zulke mensen op je pad te mogen tegenkomen.