Katja Retsin is een gepassioneerde ambassadrice van Oostende. De stad doet haar naar eigen zeggen denken aan Gent, al kan je daar niet uitwaaien zoals hier, glimlacht ze. De voormalige presentatrice zit op vandaag allesbehalve stil. Stil is het ook nooit in haar hoofd, zo blijkt tijdens onze babbel. “Soms moet je gewoon uit je comfortzone stappen. Niet meer luisteren naar die stemmetjes, en gewoon springen.”
Katja straalt even hard als de nazomerzon. De jaren lijken geen vat te krijgen op haar, zelfs al heeft ze naar eigen zeggen voor twee of drie geleefd. Ze praat verrassend openhartig en brutaal eerlijk over het zwarte gat na haar omroepcarrière en over de wereld die te snel voorbijraast. Ze is daar heel gevoelig voor, zegt ze. Maar van het woord overgevoelig huivert ze, letterlijk zelfs. Katja laat gaandeweg ook het woord hoogsensitief vallen, zelfs al weet ze dat het tegenwoordig een heel beladen woord is. In Oostende vindt ze rust, zegt ze zelf, zeker op een zonnige herfstdag. Ze blaast als ik vraag of ze zo sportief is als haar goede vriendin Evy Gruyaert. “Nee, jong. Ik en sportief… Ik heb in elk geval geluk met mijn figuur. Eigenlijk mag ik blij zijn dat ooit bepaald geweest is dat slank in de mode was. Stel je voor dat dit nu het Rubens-tijdperk was…” Katja neemt zichzelf heel vaak niet al te serieus, zo blijkt. Maar soms doet ze dat wel.
“Opnames met Evi”
Een tijd geleden nam Katja een pilootaflevering op met haar beste vriendin Evy Gruyaert, op vraag van een productiehuis. Wat het precies wordt, kan ze niet kwijt. “We zijn er al een hele tijd mee bezig, maar of het ooit iets wordt, weet ik niet. Ik ben al dankbaar dat ik het mocht doen, het traject alleen al vond ik enorm boeiend. Het was superleuk om te doen, maar ik kan moeilijk inschatten wat daar nu mee zal gebeuren.”
Volgend jaar staan jullie voor het eerst samen op de planken.
“Ze vroegen of Jan wilde meespelen in de musical naar het bekende Nederlandse jeugdboek Dolfje Weerwolfje. ‘s Avonds hebben we de dvd van de Nederlandse voorstelling bekeken en onze kinderen waren op slag verliefd. Echt, die kennen elk woord, elke zin en zelfs alle bewegingen glad van buiten. In zoverre dat Matisse Jan zelfs al durfde te verbeteren. Omdat ik zo gecharmeerd was, heb ik zelf gevraagd om auditie te mogen doen. Ik kijk er heel hard naar uit, al wordt het best een pittige tournee. Ik treed daarmee ook uit mijn comfortzone. Ik ga daar eerlijk in zijn, maar soms moet je dat gewoon dóén. Niet meer luisteren naar die stemmetjes in je hoofd of je afvragen wat de mensen zullen denken, maar gewoon springen.”
Je lijkt me niet echt het onzekere type.
“Ik ben veel te onzeker. Ik denk altijd dat ik het niet zal kunnen of ik cijfer mij weg. Stom, hé. Maar dat is de aard van het beestje. (denkt na) Er zit een vreselijke dualiteit in mij. Ik was extreem verlegen, maar echt extréém verlegen. Je kon mij altijd letterlijk terugvinden onder de tafel. En toch: als ze iemand zochten voor het schooltoneel, dan stond ik op de eerste rij. Ik deed het in mijn broek, bijna letterlijk, maar ik moest en zou op dat podium staan. Bewijzen dat ik dat durfde, dat ik dat kon. Je leert jezelf kennen. Ik ken mezelf heel goed, ja. Soms ben ik daar blij mee, soms ook niet. Je leest nu veel over hoogsensitiviteit, daar ben ik voorbeeld nummer een van. Ik heb dat nooit leuk gevonden, nog altijd niet. Ik vind het ook een ambetant label. We worden al genoeg opgedeeld in hokjes. Maar het troost mij wel dat ik niet de enige ben. Ik heb het bij mezelf ooit toevallig ontdekt toen iemand mij na een teambuilding aanmaande om die term op te zoeken. Het deed goed om me ‘normaal’ te voelen. Want iemand die hoogsensitief is, kan zich echt de vernieling in denken. Je moet leren om dat niet te doen en daaraan te werken. Ik herken het ook bij mijn kinderen. Ik weet dat ze vaak tegen de muur zullen lopen, omdat niet iedereen dat begrijpt. Maar ik wil ook niet de mama zijn die hen afschermt van de wereld.”
Hoogsensitief in jouw sector, dat is moordend.
“Superhevig, ja. Alles wat mensen denken of zeggen, komt hard aan. Als ik met iemand praat, zie ik alles aan die persoon. Hoe die beweegt bijvoorbeeld. Dan vraag ik mij al af wat dat betekent. Mentaal ben ik de zeventig gepasseerd. In mijn hoofd heb ik al 35 levens geleid. Ik denk echt duizend dingen tegelijkertijd. Ik weeg alles ook duizend keer af op een paar seconden tijd. Alles, echt alles, catalogeer ik in voor- en nadelen.”
Lijkt me vermoeiend.
“Soms moet ik echt eventjes tijd nemen. Als ik mijn kinderen ga halen, dan ga ik tien minuutjes eerder en dan zit ik in de auto te wachten, in alle stilte. Heerlijk. (stil) Die rol in Dolfje gaat me veel stress bezorgen, maar het gaat over anders zijn en dat dat oké is. Het is altijd fijn als er zulke goeie vibes onze maatschappij ingestuurd worden. Toen ik zelf klein was, maakte ik me veel zorgen. Over de oorlog bijvoorbeeld. Elke avond ging ik al wenend slapen omdat ik dacht dat de oorlog zou uitbreken.”
Dan moet je vandaag niet naar het journaal kijken.
“Je mag mij een barbaar vinden, maar ik doe dat gewoon niet meer. Ik word er echt letterlijk ziek van. Onze oudste kijkt ook niet meer. Zij was soms echt gechoqueerd, sliep zelfs niet meer. Vooral op kinderen komt er heel veel af. Toen wij vroeger speelden, was dat onze pauze. Maar de kinderen van nu zijn zo gestrest, zonder dat ze het zelf weten. Die druk en die prikkels… niet normaal. We proberen een evenwicht te zoeken in ons gezin, net als iedereen, maar soms raak je wel eens ontmoedigd. Alles lijkt tegenwoordig bedreigend, van een metro nemen tot zelfs je eten toe. Hoe weet je nog wat kan en wat niet? Ik geloof niet in radicaliteit, op alle vlakken. En het is niets nieuws, dat luisteren naar je lichaam. Al decennialang zijn daar mensen mee bezig. Hetzelfde verhaal met hoogsensitiviteit, alsof dat iets nieuws is. Nee, mannekes, dat bestaat al lang. Moeten we daar weer een label opplakken? Blijkbaar. Moet iedereen daar weer zijn mening over geven? Blijkbaar. Laat iedereen toch zijn wie hij is. Al die hokjes ook…”
Is dat misschien onbewust de reden dat je kinderboeken schreef?
“Ik kan daar echt in verdwijnen, even weg zijn van de wereld. Ik kruip graag in herinneringen, in dat nostalgische. Ik heb drie kinderboeken geschreven, maar het kriebelt alweer, ja. Schrijven zit zeker nog in de pijplijn. Mode ook. Volgende maand komt een modecollectie van mij uit bij een grote winkelketen. Daar heb ik een jaar aan voorbereid en veel plezier aan beleefd. Ik kijk er heel hard naar uit om die te lanceren.”
Is er een einddoel of een ultieme droom?
“Eigenlijk wel. Ik zou mijn oude dag wel in een warm land willen slijten, met wat loungemuziek en zicht op de ondergaande zon. Ik heb echt zon nodig. Zo’n herfstwandeling op het strand, die kan er nog mee door, maar ik word al heel snel neerslachtig van grijze lucht. Als ik weet dat er zo’n ‘donkere’ periode aankomt, dan moet ik mij altijd schrap zetten. Ik hou wel van gezellig binnen zitten, maar moet dat vijf maanden duren? Nu, ik wil niet zagen over het weer, maar als ik ‘s morgens een streepje zon door de gordijnen zie, dan word ik daar toch wel heel gelukkig van. Het liefst zou ik mijn oude dag doorbrengen op Ibiza. Dat heeft niets te maken met de discotheken, maar met de pure vrijheid en de sfeer op dat eiland. Leven en laten leven, alles waar ik van hou. Al die kleine dorpjes, dat lekker eten… Iedereen doet daar zijn zin. In een deel van mijn kleerkast hangen enkel kleren voor op Ibiza. Hier zouden ze vreemd opkijken als je zoiets aandoet en daar is het de normaalste zaak van de wereld. Maar vooral van het uitzicht kom ik heel hard tot rust. Je keert daar terug naar de kleine dingen, iets wat we vaak vergeten als we ons weer eens te pletter werken. Ik hoef ook nooit cadeaus, want ik word al zot blij van simpele dingen. Het mooiste? Omringd worden door mensen die je onvoorwaardelijk graag zien. Dan ben ik oprecht heel hard gelukkig. Zeker weten.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 13 oktober. Verder in het magazine o.a. Francis Vanacker en zijn heerlijke tartelette, de beste restaurantjes volgens Ann Vansteenkiste, mode met Studio Mimoire, de wandeling van het jaar, tips voor de Champagnestreek, het leven van Josefien De Bock, een stukje Engeland in Brugge, de werkplek van Els Vermandere, de nieuwe film van Jan Verheyen en de terugkeer van Dubbe.
“Geruststelling dat ouders dichtbij zijn”
Wat weinig mensen weten, is dat Katja samenwoont met haar ouders, met wie ze naar eigen zeggen een heel goeie band heeft. “Nu ja, samenwonen is veel gezegd. Het is eerder een soort vakantiewoning, waarbij zij in het achterste gedeelte wonen. We hebben allebei onze privéwoning en dat lukt heel goed. Het is heel fijn en een soort geruststelling dat ze dichtbij zijn. Ook voor de kinderen is dat heel fijn, zij steken heel graag over. Voor ons is het ook praktisch, als er eens iets uitloopt. Ze staan altijd klaar voor ons, en omgekeerd ook. Want als er iets zou gebeuren – al mag ik er eerlijk gezegd niet aan denken – dan staan we daar meteen. Ik zou het niet meer anders willen, nee.”
Er zijn voorbeelden zat van vrouwen die plots ‘te oud’ zijn voor televisie…
“Massa’s! Maar als vrouw moet je daar niet te veel van zeggen, want anders ben je al snel een zaag. Ik sta daar af en toe nog eens bij stil, maar eigenlijk is dat echt verloren energie. Je geraakt er niet mee vooruit.”
Je bent vorig jaar uit de kledingzaak Close-Up gestapt. Op vandaag ligt je focus onder meer op #thefournine. Wat houdt dat precies in?
“Een gezellig centrum waar je aan je mind & body kan werken. Er is niet alleen yoga, pilates, krav maga, maar ook personal en mental coaching. Heel leuk om te doen en zeker als je ziet dat het aanslaat. Sinds april zijn we daarmee bezig. We doen zoveel mogelijk zelf. Dat brengt veel stress met zich mee, maar ook veel voldoening. Je vraagt je wel eens af, moeten wij op deze leeftijd nog zo ploeteren? Maar je denkt ook meteen: ja, waarom niet? Het feit dat het dicht bij huis is, zorgt er ook voor dat ik veel tijd voor mijn gezin kan vrijmaken.”
“Ik was als kind extreem verlegen, maar toch wilde ik op een podium”
Nu we het over body & mind hebben, stoort het niet dat de combinatie beauty & brains zo moeilijk ligt bij de buitenwereld?
“Je zal mij niet betrappen op het gebruik van die termen, ik zou zelfs geen van beide durven te gebruiken. Ik ben daar al lang mee gestopt. Heel lang geleden stond dat centraal in een interview met Humo. Ik was heel nerveus, want interviews vind ik een marteling…”
Oei.
“Ik laat niet graag in mijn ziel kijken. Ik weet ook wat de gevolgen kunnen zijn als iemand iets verkeerd interpreteert. En voor een controlefreak als ik… Ik ben een mens van nuance en diplomatie. Met kritiek kan ik moeilijk om. Ik zou in zo’n interview overal (lacht) en (knipoogt) zetten, omdat ik wil dat het genuanceerd is. Die vorm van empathie vind je nog moeilijk tegenwoordig, zeker online. Maar ik wijk af: dat interview met Humo dus. Eerst is het al een heel gedoe of je wel credible genoeg bent om in Humo te staan of daar vragen ze al naar de ‘lichtheid van je bestaan’. Ik was presentatrice in de entertainmentsector, is dat nu zo erg? Doet het er dan toe wat mijn geloof of politieke voorkeur is? Moet dat dan echt? Ik wou mij bij wijze van spreken excuseren voor wie ik was. Ik ben ook maar een mens, denk ik dan.”
Het helpt vast ook niet dat Jan ook een bekende figuur is?
“Net wel. We hebben een supergoeie verstandhouding op dat vlak. Wij begrijpen elkaar heel snel, heel makkelijk. We zijn ook al heel lang samen, dus valt samenwerken ook goed mee. Vooral omdat we heel eerlijk kunnen zijn tegen elkaar.”
“Opnames met Evi”
Een tijd geleden nam Katja een pilootaflevering op met haar beste vriendin Evy Gruyaert, op vraag van een productiehuis. Wat het precies wordt, kan ze niet kwijt. “We zijn er al een hele tijd mee bezig, maar of het ooit iets wordt, weet ik niet. Ik ben al dankbaar dat ik het mocht doen, het traject alleen al vond ik enorm boeiend. Het was superleuk om te doen, maar ik kan moeilijk inschatten wat daar nu mee zal gebeuren.”
Volgend jaar staan jullie voor het eerst samen op de planken.
“Ze vroegen of Jan wilde meespelen in de musical naar het bekende Nederlandse jeugdboek Dolfje Weerwolfje. ‘s Avonds hebben we de dvd van de Nederlandse voorstelling bekeken en onze kinderen waren op slag verliefd. Echt, die kennen elk woord, elke zin en zelfs alle bewegingen glad van buiten. In zoverre dat Matisse Jan zelfs al durfde te verbeteren. Omdat ik zo gecharmeerd was, heb ik zelf gevraagd om auditie te mogen doen. Ik kijk er heel hard naar uit, al wordt het best een pittige tournee. Ik treed daarmee ook uit mijn comfortzone. Ik ga daar eerlijk in zijn, maar soms moet je dat gewoon dóén. Niet meer luisteren naar die stemmetjes in je hoofd of je afvragen wat de mensen zullen denken, maar gewoon springen.”
Je lijkt me niet echt het onzekere type.
“Ik ben veel te onzeker. Ik denk altijd dat ik het niet zal kunnen of ik cijfer mij weg. Stom, hé. Maar dat is de aard van het beestje. (denkt na) Er zit een vreselijke dualiteit in mij. Ik was extreem verlegen, maar echt extréém verlegen. Je kon mij altijd letterlijk terugvinden onder de tafel. En toch: als ze iemand zochten voor het schooltoneel, dan stond ik op de eerste rij. Ik deed het in mijn broek, bijna letterlijk, maar ik moest en zou op dat podium staan. Bewijzen dat ik dat durfde, dat ik dat kon. Je leert jezelf kennen. Ik ken mezelf heel goed, ja. Soms ben ik daar blij mee, soms ook niet. Je leest nu veel over hoogsensitiviteit, daar ben ik voorbeeld nummer een van. Ik heb dat nooit leuk gevonden, nog altijd niet. Ik vind het ook een ambetant label. We worden al genoeg opgedeeld in hokjes. Maar het troost mij wel dat ik niet de enige ben. Ik heb het bij mezelf ooit toevallig ontdekt toen iemand mij na een teambuilding aanmaande om die term op te zoeken. Het deed goed om me ‘normaal’ te voelen. Want iemand die hoogsensitief is, kan zich echt de vernieling in denken. Je moet leren om dat niet te doen en daaraan te werken. Ik herken het ook bij mijn kinderen. Ik weet dat ze vaak tegen de muur zullen lopen, omdat niet iedereen dat begrijpt. Maar ik wil ook niet de mama zijn die hen afschermt van de wereld.”
Hoogsensitief in jouw sector, dat is moordend.
“Superhevig, ja. Alles wat mensen denken of zeggen, komt hard aan. Als ik met iemand praat, zie ik alles aan die persoon. Hoe die beweegt bijvoorbeeld. Dan vraag ik mij al af wat dat betekent. Mentaal ben ik de zeventig gepasseerd. In mijn hoofd heb ik al 35 levens geleid. Ik denk echt duizend dingen tegelijkertijd. Ik weeg alles ook duizend keer af op een paar seconden tijd. Alles, echt alles, catalogeer ik in voor- en nadelen.”
Lijkt me vermoeiend.
“Soms moet ik echt eventjes tijd nemen. Als ik mijn kinderen ga halen, dan ga ik tien minuutjes eerder en dan zit ik in de auto te wachten, in alle stilte. Heerlijk. (stil) Die rol in Dolfje gaat me veel stress bezorgen, maar het gaat over anders zijn en dat dat oké is. Het is altijd fijn als er zulke goeie vibes onze maatschappij ingestuurd worden. Toen ik zelf klein was, maakte ik me veel zorgen. Over de oorlog bijvoorbeeld. Elke avond ging ik al wenend slapen omdat ik dacht dat de oorlog zou uitbreken.”
Dan moet je vandaag niet naar het journaal kijken.
“Je mag mij een barbaar vinden, maar ik doe dat gewoon niet meer. Ik word er echt letterlijk ziek van. Onze oudste kijkt ook niet meer. Zij was soms echt gechoqueerd, sliep zelfs niet meer. Vooral op kinderen komt er heel veel af. Toen wij vroeger speelden, was dat onze pauze. Maar de kinderen van nu zijn zo gestrest, zonder dat ze het zelf weten. Die druk en die prikkels… niet normaal. We proberen een evenwicht te zoeken in ons gezin, net als iedereen, maar soms raak je wel eens ontmoedigd. Alles lijkt tegenwoordig bedreigend, van een metro nemen tot zelfs je eten toe. Hoe weet je nog wat kan en wat niet? Ik geloof niet in radicaliteit, op alle vlakken. En het is niets nieuws, dat luisteren naar je lichaam. Al decennialang zijn daar mensen mee bezig. Hetzelfde verhaal met hoogsensitiviteit, alsof dat iets nieuws is. Nee, mannekes, dat bestaat al lang. Moeten we daar weer een label opplakken? Blijkbaar. Moet iedereen daar weer zijn mening over geven? Blijkbaar. Laat iedereen toch zijn wie hij is. Al die hokjes ook…”
Is dat misschien onbewust de reden dat je kinderboeken schreef?
“Ik kan daar echt in verdwijnen, even weg zijn van de wereld. Ik kruip graag in herinneringen, in dat nostalgische. Ik heb drie kinderboeken geschreven, maar het kriebelt alweer, ja. Schrijven zit zeker nog in de pijplijn. Mode ook. Volgende maand komt een modecollectie van mij uit bij een grote winkelketen. Daar heb ik een jaar aan voorbereid en veel plezier aan beleefd. Ik kijk er heel hard naar uit om die te lanceren.”
Is er een einddoel of een ultieme droom?
“Eigenlijk wel. Ik zou mijn oude dag wel in een warm land willen slijten, met wat loungemuziek en zicht op de ondergaande zon. Ik heb echt zon nodig. Zo’n herfstwandeling op het strand, die kan er nog mee door, maar ik word al heel snel neerslachtig van grijze lucht. Als ik weet dat er zo’n ‘donkere’ periode aankomt, dan moet ik mij altijd schrap zetten. Ik hou wel van gezellig binnen zitten, maar moet dat vijf maanden duren? Nu, ik wil niet zagen over het weer, maar als ik ‘s morgens een streepje zon door de gordijnen zie, dan word ik daar toch wel heel gelukkig van. Het liefst zou ik mijn oude dag doorbrengen op Ibiza. Dat heeft niets te maken met de discotheken, maar met de pure vrijheid en de sfeer op dat eiland. Leven en laten leven, alles waar ik van hou. Al die kleine dorpjes, dat lekker eten… Iedereen doet daar zijn zin. In een deel van mijn kleerkast hangen enkel kleren voor op Ibiza. Hier zouden ze vreemd opkijken als je zoiets aandoet en daar is het de normaalste zaak van de wereld. Maar vooral van het uitzicht kom ik heel hard tot rust. Je keert daar terug naar de kleine dingen, iets wat we vaak vergeten als we ons weer eens te pletter werken. Ik hoef ook nooit cadeaus, want ik word al zot blij van simpele dingen. Het mooiste? Omringd worden door mensen die je onvoorwaardelijk graag zien. Dan ben ik oprecht heel hard gelukkig. Zeker weten.”
“Geruststelling dat ouders dichtbij zijn”
Wat weinig mensen weten, is dat Katja samenwoont met haar ouders, met wie ze naar eigen zeggen een heel goeie band heeft. “Nu ja, samenwonen is veel gezegd. Het is eerder een soort vakantiewoning, waarbij zij in het achterste gedeelte wonen. We hebben allebei onze privéwoning en dat lukt heel goed. Het is heel fijn en een soort geruststelling dat ze dichtbij zijn. Ook voor de kinderen is dat heel fijn, zij steken heel graag over. Voor ons is het ook praktisch, als er eens iets uitloopt. Ze staan altijd klaar voor ons, en omgekeerd ook. Want als er iets zou gebeuren – al mag ik er eerlijk gezegd niet aan denken – dan staan we daar meteen. Ik zou het niet meer anders willen, nee.”
Wie is Katja Retsin?
Katja Retsin werd geboren op 22 maart 1972. Haar vader is van Kortrijk afkomstig. Ze is getrouwd met (musical)acteur Jan Schepens. Samen hebben ze twee dochters en een zoon. Het gezin woont in Astene.
Ze begon haar carrière als vj bij de muziekzender TMF, om na vier jaar over te stappen naar de VRT. Ze was omroepster en presentatrice tot 2011.
Daarna werkte ze nog een jaar voor VTM. Sinds deze maand is ze aan de slag bij de regionale zender TV Oost.
Katja startte de winkelketen Close-Up met onder meer een filiaal in Izegem, maar vorig jaar stapte ze uit het bedrijf. Op vandaag werkt ze mee in #thefournine. Ze schreef kinderboeken en is ook erg actief op de sociale media. Ze heeft voorts ook een column in Goed Gevoel en schrijft voor Story.
Hoe ben je eigenlijk in dit vak beland?
“De vraag is natuurlijk: ben je daarin gerold of was dat voorbestemd? Alles blijkt zowat aan mekaar te hangen, heb ik de indruk. Ik geloof in een soort lotsbestemming, maar tegelijkertijd geloof ik graag dat je toch nog een aantal dingen onder controle hebt. Het helpt niet dat ik ook een pietje precies ben.” (lacht)
Wat was dan het plan toen je begon?
“Er was geen plan. Talen zijn altijd mijn ding geweest. Maar ik kom uit een tijdperk dat je daar niet zoveel keuzemogelijkheden in had. Mijn vader was germanist en heeft zijn hele leven lang lesgegeven, dus was mijn studiekeuze eerder logisch. Maar ik schreef al van kinds af aan ontzettend graag. Ik ben uiteindelijk vertaler/tolk gaan doen, al overwoog ik ook even criminologie. Ik ben enorm geïnteresseerd in de psyche van de mens, en dan nog het meest in de donkere kant ervan. Ik lees daar heel wat over. Vervolgens deed ik nog een postgraduaat media en communicatie. Nu is dat gewoon, maar toen wist amper iemand dat je daarvoor een opleiding kon volgen. Dat was echt een openbaring. Ik deed een tijdje hostesswerk om wat bij te verdienen. Zo was ik stand-in voor Anne De Baetzelier tijdens de repetities voor Tien Om Te Zien, twee jaar lang. Alle nummers van die jaren ken ik van voren naar achteren. Maar ik heb daar wel veel uit geleerd. Gewoon aan iets werken met een ploeg, dat mis ik nog het meest. Als omroepster zat ik vaak alleen, tekstjes te schrijven, maar toch vond ik dat ook heel fijn. Ik vond eigenlijk alles leuk, maar vooral dat televisie máken.”
Mis je dat?
“Ergens wel, maar soms moet je in je leven zaken waar je niets aan kan doen, aanvaarden. Het moeilijkste is dat je er geen controle over hebt. Als ze je op de bank zetten bijvoorbeeld, tja…”
En je het niet persoonlijk mag nemen…
“Dat wordt ook zo gezegd. Maar hoe kan je dat níét doen? Het eerste jaar – ik was net bevallen van Matisse – is dat fijn dat je meer thuis bent, maar daarna kom je plots tot het besef: shit, ze zitten niet meer te wachten op mij. Dan is dat efkes paniek. Had ik maar een stiel geleerd, dacht ik toen. En ik meen dat. Ik heb gesolliciteerd voor een vacature als corrector bij een uitgeverij. Zalig, laat mij maar met teksten werken. Maar mijn naam schrikt wat af. Bizar, maar ook begrijpelijk: heb je ineens een ex-BV in dienst!”
“Mentaal ben ik de zeventig gepasseerd”
Heb je spijt van iets in je carrière?
“Als ik dat zou hebben, dan is het van niet genoeg in mezelf te geloven. Ik heb nooit hardop gezegd dat ik goed was in televisie maken, maar toen ik wel durfde te zeggen dat ik het onder de knie had, stopte het verhaal. Dan denk je: ‘ow, maar dees is niet het plan, mannekes.’ Ik kom uit een periode waarin eerst een programma werd gekozen en pas daarna een presentator. Nu zijn de presentatoren personality’s geworden en maken ze rond hen een programma. Je vraagt je af of je dat kan forceren, maar dat lukt niet. Zeker omdat ik toen veertig werd en dan weet je het ook wel…”
Had je een probleem met tram 4?
“Nee, met dertig jaar worden daarentegen… Mijn 29ste verjaardag heb ik nog gevierd met een grote fuif, maar daarna vierde ik nooit meer verjaardagen. Of toch niet op eigen initiatief. Ik snap niet dat mensen vieren dat ze ouder worden. Mijn vent heeft dat sinds hij veertig is. Het is vooral confronterend als je naar je kinderen kijkt en ziet dat die ouder worden. Het is heel fijn om hen te zien opgroeien, maar de jaren schuiven ook zo snel op. Vroeger vond ik veertigers afgeschreven en nu ben ik er zelf een. Ik merk het ook bij mijn kinderen. “Hoe oud ben je eigenlijk, mama? Vijf-en-véér-tig?!” Oké, ik ga dan wel in een hoekje zitten wenen. (lacht) Ach, met humor raak je al heel ver.”
Is die druk er nog om er goed uit te zien?
“Hoe ouder ik word, hoe minder make-up ik gebruik. Die periode van 15 jaar televisie maken… ik was de hele tijd dichtgeplamuurd. Maar dat hoorde bij de job. Dat mis ik niet, dat is een van de voordelen van niet langer bekend te zijn. Wel grappig dat mensen nog altijd vragen waar ik mee bezig ben.”
Je kan jezelf toch bezwaarlijk beschouwen als een ‘vergeten BV’?
“Nee, maar ik zou dat ook niet erg vinden. Soms zorgt dat voor grappige situaties. Ik stond onlangs met een klant te praten, toen een Chinese masseuse mij aansprak en zei dat ik echt leek op iemand van televisie. Toen die klant mijn naam liet vallen, sprong ze letterlijk een gat in de lucht. Bleek ze een grote fan van mij te zijn. ‘Je ziet er nog goed uit!’ Allez, vooruit. (lacht) Uit haar zak viste ze een doos met gedroogde pruimen. Volgens die Chinese mevrouw moet je die een jaar lang eten om vijf jaar jonger te worden. ‘Kom, geef hier die doos!’, zei ik. Ik dacht echt dat het verborgen camera was. En toen moest ik nog op de foto met haar. Daar stond ik dan: met een Chinese masseuse en een doos gedroogde pruimen in mijn hand. Heerlijk! Mijn leven kan niet meer stuk! (giert het uit) Serieus, dan bedenk je ook hoe absurd dit allemaal is. Bekend zijn was nooit mijn betrachting. Ik wilde iets maken voor de mensen, zodat die er plezier aan beleven. Dat doe ik zelf nog altijd, nu bij TV Oost. Natuurlijk mogen ze van de nationale tv nog komen aankloppen. Maar ik hou mijn adem niet in. Als ik dat had gedaan, dan was ik nu dood geweest!” (lacht)
“Geruststelling dat ouders dichtbij zijn”
Wat weinig mensen weten, is dat Katja samenwoont met haar ouders, met wie ze naar eigen zeggen een heel goeie band heeft. “Nu ja, samenwonen is veel gezegd. Het is eerder een soort vakantiewoning, waarbij zij in het achterste gedeelte wonen. We hebben allebei onze privéwoning en dat lukt heel goed. Het is heel fijn en een soort geruststelling dat ze dichtbij zijn. Ook voor de kinderen is dat heel fijn, zij steken heel graag over. Voor ons is het ook praktisch, als er eens iets uitloopt. Ze staan altijd klaar voor ons, en omgekeerd ook. Want als er iets zou gebeuren – al mag ik er eerlijk gezegd niet aan denken – dan staan we daar meteen. Ik zou het niet meer anders willen, nee.”
Er zijn voorbeelden zat van vrouwen die plots ‘te oud’ zijn voor televisie…
“Massa’s! Maar als vrouw moet je daar niet te veel van zeggen, want anders ben je al snel een zaag. Ik sta daar af en toe nog eens bij stil, maar eigenlijk is dat echt verloren energie. Je geraakt er niet mee vooruit.”
Je bent vorig jaar uit de kledingzaak Close-Up gestapt. Op vandaag ligt je focus onder meer op #thefournine. Wat houdt dat precies in?
“Een gezellig centrum waar je aan je mind & body kan werken. Er is niet alleen yoga, pilates, krav maga, maar ook personal en mental coaching. Heel leuk om te doen en zeker als je ziet dat het aanslaat. Sinds april zijn we daarmee bezig. We doen zoveel mogelijk zelf. Dat brengt veel stress met zich mee, maar ook veel voldoening. Je vraagt je wel eens af, moeten wij op deze leeftijd nog zo ploeteren? Maar je denkt ook meteen: ja, waarom niet? Het feit dat het dicht bij huis is, zorgt er ook voor dat ik veel tijd voor mijn gezin kan vrijmaken.”
“Ik was als kind extreem verlegen, maar toch wilde ik op een podium”
Nu we het over body & mind hebben, stoort het niet dat de combinatie beauty & brains zo moeilijk ligt bij de buitenwereld?
“Je zal mij niet betrappen op het gebruik van die termen, ik zou zelfs geen van beide durven te gebruiken. Ik ben daar al lang mee gestopt. Heel lang geleden stond dat centraal in een interview met Humo. Ik was heel nerveus, want interviews vind ik een marteling…”
Oei.
“Ik laat niet graag in mijn ziel kijken. Ik weet ook wat de gevolgen kunnen zijn als iemand iets verkeerd interpreteert. En voor een controlefreak als ik… Ik ben een mens van nuance en diplomatie. Met kritiek kan ik moeilijk om. Ik zou in zo’n interview overal (lacht) en (knipoogt) zetten, omdat ik wil dat het genuanceerd is. Die vorm van empathie vind je nog moeilijk tegenwoordig, zeker online. Maar ik wijk af: dat interview met Humo dus. Eerst is het al een heel gedoe of je wel credible genoeg bent om in Humo te staan of daar vragen ze al naar de ‘lichtheid van je bestaan’. Ik was presentatrice in de entertainmentsector, is dat nu zo erg? Doet het er dan toe wat mijn geloof of politieke voorkeur is? Moet dat dan echt? Ik wou mij bij wijze van spreken excuseren voor wie ik was. Ik ben ook maar een mens, denk ik dan.”
Het helpt vast ook niet dat Jan ook een bekende figuur is?
“Net wel. We hebben een supergoeie verstandhouding op dat vlak. Wij begrijpen elkaar heel snel, heel makkelijk. We zijn ook al heel lang samen, dus valt samenwerken ook goed mee. Vooral omdat we heel eerlijk kunnen zijn tegen elkaar.”
“Opnames met Evi”
Een tijd geleden nam Katja een pilootaflevering op met haar beste vriendin Evy Gruyaert, op vraag van een productiehuis. Wat het precies wordt, kan ze niet kwijt. “We zijn er al een hele tijd mee bezig, maar of het ooit iets wordt, weet ik niet. Ik ben al dankbaar dat ik het mocht doen, het traject alleen al vond ik enorm boeiend. Het was superleuk om te doen, maar ik kan moeilijk inschatten wat daar nu mee zal gebeuren.”
Volgend jaar staan jullie voor het eerst samen op de planken.
“Ze vroegen of Jan wilde meespelen in de musical naar het bekende Nederlandse jeugdboek Dolfje Weerwolfje. ‘s Avonds hebben we de dvd van de Nederlandse voorstelling bekeken en onze kinderen waren op slag verliefd. Echt, die kennen elk woord, elke zin en zelfs alle bewegingen glad van buiten. In zoverre dat Matisse Jan zelfs al durfde te verbeteren. Omdat ik zo gecharmeerd was, heb ik zelf gevraagd om auditie te mogen doen. Ik kijk er heel hard naar uit, al wordt het best een pittige tournee. Ik treed daarmee ook uit mijn comfortzone. Ik ga daar eerlijk in zijn, maar soms moet je dat gewoon dóén. Niet meer luisteren naar die stemmetjes in je hoofd of je afvragen wat de mensen zullen denken, maar gewoon springen.”
Je lijkt me niet echt het onzekere type.
“Ik ben veel te onzeker. Ik denk altijd dat ik het niet zal kunnen of ik cijfer mij weg. Stom, hé. Maar dat is de aard van het beestje. (denkt na) Er zit een vreselijke dualiteit in mij. Ik was extreem verlegen, maar echt extréém verlegen. Je kon mij altijd letterlijk terugvinden onder de tafel. En toch: als ze iemand zochten voor het schooltoneel, dan stond ik op de eerste rij. Ik deed het in mijn broek, bijna letterlijk, maar ik moest en zou op dat podium staan. Bewijzen dat ik dat durfde, dat ik dat kon. Je leert jezelf kennen. Ik ken mezelf heel goed, ja. Soms ben ik daar blij mee, soms ook niet. Je leest nu veel over hoogsensitiviteit, daar ben ik voorbeeld nummer een van. Ik heb dat nooit leuk gevonden, nog altijd niet. Ik vind het ook een ambetant label. We worden al genoeg opgedeeld in hokjes. Maar het troost mij wel dat ik niet de enige ben. Ik heb het bij mezelf ooit toevallig ontdekt toen iemand mij na een teambuilding aanmaande om die term op te zoeken. Het deed goed om me ‘normaal’ te voelen. Want iemand die hoogsensitief is, kan zich echt de vernieling in denken. Je moet leren om dat niet te doen en daaraan te werken. Ik herken het ook bij mijn kinderen. Ik weet dat ze vaak tegen de muur zullen lopen, omdat niet iedereen dat begrijpt. Maar ik wil ook niet de mama zijn die hen afschermt van de wereld.”
Hoogsensitief in jouw sector, dat is moordend.
“Superhevig, ja. Alles wat mensen denken of zeggen, komt hard aan. Als ik met iemand praat, zie ik alles aan die persoon. Hoe die beweegt bijvoorbeeld. Dan vraag ik mij al af wat dat betekent. Mentaal ben ik de zeventig gepasseerd. In mijn hoofd heb ik al 35 levens geleid. Ik denk echt duizend dingen tegelijkertijd. Ik weeg alles ook duizend keer af op een paar seconden tijd. Alles, echt alles, catalogeer ik in voor- en nadelen.”
Lijkt me vermoeiend.
“Soms moet ik echt eventjes tijd nemen. Als ik mijn kinderen ga halen, dan ga ik tien minuutjes eerder en dan zit ik in de auto te wachten, in alle stilte. Heerlijk. (stil) Die rol in Dolfje gaat me veel stress bezorgen, maar het gaat over anders zijn en dat dat oké is. Het is altijd fijn als er zulke goeie vibes onze maatschappij ingestuurd worden. Toen ik zelf klein was, maakte ik me veel zorgen. Over de oorlog bijvoorbeeld. Elke avond ging ik al wenend slapen omdat ik dacht dat de oorlog zou uitbreken.”
Dan moet je vandaag niet naar het journaal kijken.
“Je mag mij een barbaar vinden, maar ik doe dat gewoon niet meer. Ik word er echt letterlijk ziek van. Onze oudste kijkt ook niet meer. Zij was soms echt gechoqueerd, sliep zelfs niet meer. Vooral op kinderen komt er heel veel af. Toen wij vroeger speelden, was dat onze pauze. Maar de kinderen van nu zijn zo gestrest, zonder dat ze het zelf weten. Die druk en die prikkels… niet normaal. We proberen een evenwicht te zoeken in ons gezin, net als iedereen, maar soms raak je wel eens ontmoedigd. Alles lijkt tegenwoordig bedreigend, van een metro nemen tot zelfs je eten toe. Hoe weet je nog wat kan en wat niet? Ik geloof niet in radicaliteit, op alle vlakken. En het is niets nieuws, dat luisteren naar je lichaam. Al decennialang zijn daar mensen mee bezig. Hetzelfde verhaal met hoogsensitiviteit, alsof dat iets nieuws is. Nee, mannekes, dat bestaat al lang. Moeten we daar weer een label opplakken? Blijkbaar. Moet iedereen daar weer zijn mening over geven? Blijkbaar. Laat iedereen toch zijn wie hij is. Al die hokjes ook…”
Is dat misschien onbewust de reden dat je kinderboeken schreef?
“Ik kan daar echt in verdwijnen, even weg zijn van de wereld. Ik kruip graag in herinneringen, in dat nostalgische. Ik heb drie kinderboeken geschreven, maar het kriebelt alweer, ja. Schrijven zit zeker nog in de pijplijn. Mode ook. Volgende maand komt een modecollectie van mij uit bij een grote winkelketen. Daar heb ik een jaar aan voorbereid en veel plezier aan beleefd. Ik kijk er heel hard naar uit om die te lanceren.”
Is er een einddoel of een ultieme droom?
“Eigenlijk wel. Ik zou mijn oude dag wel in een warm land willen slijten, met wat loungemuziek en zicht op de ondergaande zon. Ik heb echt zon nodig. Zo’n herfstwandeling op het strand, die kan er nog mee door, maar ik word al heel snel neerslachtig van grijze lucht. Als ik weet dat er zo’n ‘donkere’ periode aankomt, dan moet ik mij altijd schrap zetten. Ik hou wel van gezellig binnen zitten, maar moet dat vijf maanden duren? Nu, ik wil niet zagen over het weer, maar als ik ‘s morgens een streepje zon door de gordijnen zie, dan word ik daar toch wel heel gelukkig van. Het liefst zou ik mijn oude dag doorbrengen op Ibiza. Dat heeft niets te maken met de discotheken, maar met de pure vrijheid en de sfeer op dat eiland. Leven en laten leven, alles waar ik van hou. Al die kleine dorpjes, dat lekker eten… Iedereen doet daar zijn zin. In een deel van mijn kleerkast hangen enkel kleren voor op Ibiza. Hier zouden ze vreemd opkijken als je zoiets aandoet en daar is het de normaalste zaak van de wereld. Maar vooral van het uitzicht kom ik heel hard tot rust. Je keert daar terug naar de kleine dingen, iets wat we vaak vergeten als we ons weer eens te pletter werken. Ik hoef ook nooit cadeaus, want ik word al zot blij van simpele dingen. Het mooiste? Omringd worden door mensen die je onvoorwaardelijk graag zien. Dan ben ik oprecht heel hard gelukkig. Zeker weten.”
Wie is Katja Retsin?
Katja Retsin werd geboren op 22 maart 1972. Haar vader is van Kortrijk afkomstig. Ze is getrouwd met (musical)acteur Jan Schepens. Samen hebben ze twee dochters en een zoon. Het gezin woont in Astene.
Ze begon haar carrière als vj bij de muziekzender TMF, om na vier jaar over te stappen naar de VRT. Ze was omroepster en presentatrice tot 2011.
Daarna werkte ze nog een jaar voor VTM. Sinds deze maand is ze aan de slag bij de regionale zender TV Oost.
Katja startte de winkelketen Close-Up met onder meer een filiaal in Izegem, maar vorig jaar stapte ze uit het bedrijf. Op vandaag werkt ze mee in #thefournine. Ze schreef kinderboeken en is ook erg actief op de sociale media. Ze heeft voorts ook een column in Goed Gevoel en schrijft voor Story.
Strandwandeling
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier