“Ik probeer beredeneerd de dag te plukken”
“Ik focus me op voetbal zolang het nog kan, maar ik besef dat ik stilaan een nieuwe keuze zal moeten maken”, vertelt KVO-speler Nicolas Lombaerts. Hoe de toekomst eruit zal zien, daar beweert hij nog geen zicht op te hebben. Maar het wordt er in elk geval een waarin hij het leven omarmt, dochter Victoria veel plaats mag innemen en hij bij gelegenheid een eekhoorn spot in zijn tuin.
Bakken op het strand of liever actie?
“Als jonge gast lag ik al eens graag te zonnen, maar nu doe ik dat eigenlijk nooit meer. Ik vind het niet meer belangrijk om koste wat kost bruin te worden. Vroeger was ik wel ijdeler, vrees ik. (lacht) Maar mijn huid bruint sowieso moeilijk, dus doe ik er de moeite niet meer voor. Ook op reis vind je me nu eerder onder een parasol dan in volle zon.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Zwembroek! Alleen al voor het gemak. Het lijkt me niks als alles daar maar hangt te bengelen of je bilspleet vol zand geraakt. Ik mag er niet aan denken! (lacht) Zit daar eigenlijk veel volk op dat naaktstrand in Bredene?”
Frigobox of restaurant?
“Als we een hele dag aan het strand plannen, nemen we wel een frigobox mee met een en ander. Al gebeurt dat niet dikwijls. Iets gaan eten op de zeedijk lijkt me wel zo leuk en gemakkelijker. En dan belanden we dikwijls in brasserie Rubens op het Rubensplein in Knokke, voor garnaalkroketten of iets in die zin. Je hoeft er niet te reserveren, de prijzen vallen heel goed mee voor Knokke en de uitbaters zijn heel vriendelijke mensen. Een klassieker die er nog altijd mag zijn.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 20 april. Verder in het magazine o.a. een receptje voor vanille–ijskroketjes, Willy Deschildre over zijn streekproducten, de favoriete restaurants van Vincent Vermeulen, de parels van Zeeland, de tien geboden van het tegeltuintje, het leven van Luce Ardaen en het boek van ‘Dwars door Amerika’.
Winter of zomer aan zee?
“Doe mij dan toch maar de zomer. Dan kunnen we vaker naar het strand. Ik hou er wel van om onder de mensen te zijn, zomer aan zee vind ik dus best aangenaam. Al kan een occasionele winterwandeling ook deugd doen. De wind die het zand doet opwaaien, de golven tekeer zien gaan… Mooi. Vanop afstand weliswaar.”
Bakken op het strand of liever actie?
“Als jonge gast lag ik al eens graag te zonnen, maar nu doe ik dat eigenlijk nooit meer. Ik vind het niet meer belangrijk om koste wat kost bruin te worden. Vroeger was ik wel ijdeler, vrees ik. (lacht) Maar mijn huid bruint sowieso moeilijk, dus doe ik er de moeite niet meer voor. Ook op reis vind je me nu eerder onder een parasol dan in volle zon.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Zwembroek! Alleen al voor het gemak. Het lijkt me niks als alles daar maar hangt te bengelen of je bilspleet vol zand geraakt. Ik mag er niet aan denken! (lacht) Zit daar eigenlijk veel volk op dat naaktstrand in Bredene?”
Frigobox of restaurant?
“Als we een hele dag aan het strand plannen, nemen we wel een frigobox mee met een en ander. Al gebeurt dat niet dikwijls. Iets gaan eten op de zeedijk lijkt me wel zo leuk en gemakkelijker. En dan belanden we dikwijls in brasserie Rubens op het Rubensplein in Knokke, voor garnaalkroketten of iets in die zin. Je hoeft er niet te reserveren, de prijzen vallen heel goed mee voor Knokke en de uitbaters zijn heel vriendelijke mensen. Een klassieker die er nog altijd mag zijn.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 20 april. Verder in het magazine o.a. een receptje voor vanille–ijskroketjes, Willy Deschildre over zijn streekproducten, de favoriete restaurants van Vincent Vermeulen, de parels van Zeeland, de tien geboden van het tegeltuintje, het leven van Luce Ardaen en het boek van ‘Dwars door Amerika’.
IJsje of wafel?
“In de winter een wafel en ‘s zomers een ijsje. Ik hou wel van zoet. Al heb ik een voorkeur voor het ‘frissere’ zoet, ik kies eerder een sorbet dan chocoladetaart als dessert. Tenzij er een dame blanche op de kaart staat, want dan wordt het zeker die dame blanche.”
“Ik heb als voetballer nooit speciaal op mijn voeding moeten letten. Ik kom niet gauw aan. Meer zelfs, ik ben een tijdje bewust bezig geweest met wat ik al of niet at, maar ik kreeg er net het gevoel van dat ik minder energie had dan gewoonlijk. Ik stond dan wel ‘scherp’, maar ik voelde me minder goed in mijn vel op het veld. Daar ben ik dus maar mee gestopt.”
Winter of zomer aan zee?
“Doe mij dan toch maar de zomer. Dan kunnen we vaker naar het strand. Ik hou er wel van om onder de mensen te zijn, zomer aan zee vind ik dus best aangenaam. Al kan een occasionele winterwandeling ook deugd doen. De wind die het zand doet opwaaien, de golven tekeer zien gaan… Mooi. Vanop afstand weliswaar.”
Bakken op het strand of liever actie?
“Als jonge gast lag ik al eens graag te zonnen, maar nu doe ik dat eigenlijk nooit meer. Ik vind het niet meer belangrijk om koste wat kost bruin te worden. Vroeger was ik wel ijdeler, vrees ik. (lacht) Maar mijn huid bruint sowieso moeilijk, dus doe ik er de moeite niet meer voor. Ook op reis vind je me nu eerder onder een parasol dan in volle zon.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Zwembroek! Alleen al voor het gemak. Het lijkt me niks als alles daar maar hangt te bengelen of je bilspleet vol zand geraakt. Ik mag er niet aan denken! (lacht) Zit daar eigenlijk veel volk op dat naaktstrand in Bredene?”
Frigobox of restaurant?
“Als we een hele dag aan het strand plannen, nemen we wel een frigobox mee met een en ander. Al gebeurt dat niet dikwijls. Iets gaan eten op de zeedijk lijkt me wel zo leuk en gemakkelijker. En dan belanden we dikwijls in brasserie Rubens op het Rubensplein in Knokke, voor garnaalkroketten of iets in die zin. Je hoeft er niet te reserveren, de prijzen vallen heel goed mee voor Knokke en de uitbaters zijn heel vriendelijke mensen. Een klassieker die er nog altijd mag zijn.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 20 april. Verder in het magazine o.a. een receptje voor vanille–ijskroketjes, Willy Deschildre over zijn streekproducten, de favoriete restaurants van Vincent Vermeulen, de parels van Zeeland, de tien geboden van het tegeltuintje, het leven van Luce Ardaen en het boek van ‘Dwars door Amerika’.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“In de winter een wafel en ‘s zomers een ijsje. Ik hou wel van zoet. Al heb ik een voorkeur voor het ‘frissere’ zoet, ik kies eerder een sorbet dan chocoladetaart als dessert. Tenzij er een dame blanche op de kaart staat, want dan wordt het zeker die dame blanche.”
“Ik heb als voetballer nooit speciaal op mijn voeding moeten letten. Ik kom niet gauw aan. Meer zelfs, ik ben een tijdje bewust bezig geweest met wat ik al of niet at, maar ik kreeg er net het gevoel van dat ik minder energie had dan gewoonlijk. Ik stond dan wel ‘scherp’, maar ik voelde me minder goed in mijn vel op het veld. Daar ben ik dus maar mee gestopt.”
Winter of zomer aan zee?
“Doe mij dan toch maar de zomer. Dan kunnen we vaker naar het strand. Ik hou er wel van om onder de mensen te zijn, zomer aan zee vind ik dus best aangenaam. Al kan een occasionele winterwandeling ook deugd doen. De wind die het zand doet opwaaien, de golven tekeer zien gaan… Mooi. Vanop afstand weliswaar.”
Bakken op het strand of liever actie?
“Als jonge gast lag ik al eens graag te zonnen, maar nu doe ik dat eigenlijk nooit meer. Ik vind het niet meer belangrijk om koste wat kost bruin te worden. Vroeger was ik wel ijdeler, vrees ik. (lacht) Maar mijn huid bruint sowieso moeilijk, dus doe ik er de moeite niet meer voor. Ook op reis vind je me nu eerder onder een parasol dan in volle zon.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Zwembroek! Alleen al voor het gemak. Het lijkt me niks als alles daar maar hangt te bengelen of je bilspleet vol zand geraakt. Ik mag er niet aan denken! (lacht) Zit daar eigenlijk veel volk op dat naaktstrand in Bredene?”
Frigobox of restaurant?
“Als we een hele dag aan het strand plannen, nemen we wel een frigobox mee met een en ander. Al gebeurt dat niet dikwijls. Iets gaan eten op de zeedijk lijkt me wel zo leuk en gemakkelijker. En dan belanden we dikwijls in brasserie Rubens op het Rubensplein in Knokke, voor garnaalkroketten of iets in die zin. Je hoeft er niet te reserveren, de prijzen vallen heel goed mee voor Knokke en de uitbaters zijn heel vriendelijke mensen. Een klassieker die er nog altijd mag zijn.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 20 april. Verder in het magazine o.a. een receptje voor vanille–ijskroketjes, Willy Deschildre over zijn streekproducten, de favoriete restaurants van Vincent Vermeulen, de parels van Zeeland, de tien geboden van het tegeltuintje, het leven van Luce Ardaen en het boek van ‘Dwars door Amerika’.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“In de winter een wafel en ‘s zomers een ijsje. Ik hou wel van zoet. Al heb ik een voorkeur voor het ‘frissere’ zoet, ik kies eerder een sorbet dan chocoladetaart als dessert. Tenzij er een dame blanche op de kaart staat, want dan wordt het zeker die dame blanche.”
“Ik heb als voetballer nooit speciaal op mijn voeding moeten letten. Ik kom niet gauw aan. Meer zelfs, ik ben een tijdje bewust bezig geweest met wat ik al of niet at, maar ik kreeg er net het gevoel van dat ik minder energie had dan gewoonlijk. Ik stond dan wel ‘scherp’, maar ik voelde me minder goed in mijn vel op het veld. Daar ben ik dus maar mee gestopt.”
Winter of zomer aan zee?
“Doe mij dan toch maar de zomer. Dan kunnen we vaker naar het strand. Ik hou er wel van om onder de mensen te zijn, zomer aan zee vind ik dus best aangenaam. Al kan een occasionele winterwandeling ook deugd doen. De wind die het zand doet opwaaien, de golven tekeer zien gaan… Mooi. Vanop afstand weliswaar.”
Bakken op het strand of liever actie?
“Als jonge gast lag ik al eens graag te zonnen, maar nu doe ik dat eigenlijk nooit meer. Ik vind het niet meer belangrijk om koste wat kost bruin te worden. Vroeger was ik wel ijdeler, vrees ik. (lacht) Maar mijn huid bruint sowieso moeilijk, dus doe ik er de moeite niet meer voor. Ook op reis vind je me nu eerder onder een parasol dan in volle zon.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Zwembroek! Alleen al voor het gemak. Het lijkt me niks als alles daar maar hangt te bengelen of je bilspleet vol zand geraakt. Ik mag er niet aan denken! (lacht) Zit daar eigenlijk veel volk op dat naaktstrand in Bredene?”
Frigobox of restaurant?
“Als we een hele dag aan het strand plannen, nemen we wel een frigobox mee met een en ander. Al gebeurt dat niet dikwijls. Iets gaan eten op de zeedijk lijkt me wel zo leuk en gemakkelijker. En dan belanden we dikwijls in brasserie Rubens op het Rubensplein in Knokke, voor garnaalkroketten of iets in die zin. Je hoeft er niet te reserveren, de prijzen vallen heel goed mee voor Knokke en de uitbaters zijn heel vriendelijke mensen. Een klassieker die er nog altijd mag zijn.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 20 april. Verder in het magazine o.a. een receptje voor vanille–ijskroketjes, Willy Deschildre over zijn streekproducten, de favoriete restaurants van Vincent Vermeulen, de parels van Zeeland, de tien geboden van het tegeltuintje, het leven van Luce Ardaen en het boek van ‘Dwars door Amerika’.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“In de winter een wafel en ‘s zomers een ijsje. Ik hou wel van zoet. Al heb ik een voorkeur voor het ‘frissere’ zoet, ik kies eerder een sorbet dan chocoladetaart als dessert. Tenzij er een dame blanche op de kaart staat, want dan wordt het zeker die dame blanche.”
“Ik heb als voetballer nooit speciaal op mijn voeding moeten letten. Ik kom niet gauw aan. Meer zelfs, ik ben een tijdje bewust bezig geweest met wat ik al of niet at, maar ik kreeg er net het gevoel van dat ik minder energie had dan gewoonlijk. Ik stond dan wel ‘scherp’, maar ik voelde me minder goed in mijn vel op het veld. Daar ben ik dus maar mee gestopt.”
Winter of zomer aan zee?
“Doe mij dan toch maar de zomer. Dan kunnen we vaker naar het strand. Ik hou er wel van om onder de mensen te zijn, zomer aan zee vind ik dus best aangenaam. Al kan een occasionele winterwandeling ook deugd doen. De wind die het zand doet opwaaien, de golven tekeer zien gaan… Mooi. Vanop afstand weliswaar.”
Bakken op het strand of liever actie?
“Als jonge gast lag ik al eens graag te zonnen, maar nu doe ik dat eigenlijk nooit meer. Ik vind het niet meer belangrijk om koste wat kost bruin te worden. Vroeger was ik wel ijdeler, vrees ik. (lacht) Maar mijn huid bruint sowieso moeilijk, dus doe ik er de moeite niet meer voor. Ook op reis vind je me nu eerder onder een parasol dan in volle zon.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Zwembroek! Alleen al voor het gemak. Het lijkt me niks als alles daar maar hangt te bengelen of je bilspleet vol zand geraakt. Ik mag er niet aan denken! (lacht) Zit daar eigenlijk veel volk op dat naaktstrand in Bredene?”
Frigobox of restaurant?
“Als we een hele dag aan het strand plannen, nemen we wel een frigobox mee met een en ander. Al gebeurt dat niet dikwijls. Iets gaan eten op de zeedijk lijkt me wel zo leuk en gemakkelijker. En dan belanden we dikwijls in brasserie Rubens op het Rubensplein in Knokke, voor garnaalkroketten of iets in die zin. Je hoeft er niet te reserveren, de prijzen vallen heel goed mee voor Knokke en de uitbaters zijn heel vriendelijke mensen. Een klassieker die er nog altijd mag zijn.”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“In de winter een wafel en ‘s zomers een ijsje. Ik hou wel van zoet. Al heb ik een voorkeur voor het ‘frissere’ zoet, ik kies eerder een sorbet dan chocoladetaart als dessert. Tenzij er een dame blanche op de kaart staat, want dan wordt het zeker die dame blanche.”
“Ik heb als voetballer nooit speciaal op mijn voeding moeten letten. Ik kom niet gauw aan. Meer zelfs, ik ben een tijdje bewust bezig geweest met wat ik al of niet at, maar ik kreeg er net het gevoel van dat ik minder energie had dan gewoonlijk. Ik stond dan wel ‘scherp’, maar ik voelde me minder goed in mijn vel op het veld. Daar ben ik dus maar mee gestopt.”
Winter of zomer aan zee?
“Doe mij dan toch maar de zomer. Dan kunnen we vaker naar het strand. Ik hou er wel van om onder de mensen te zijn, zomer aan zee vind ik dus best aangenaam. Al kan een occasionele winterwandeling ook deugd doen. De wind die het zand doet opwaaien, de golven tekeer zien gaan… Mooi. Vanop afstand weliswaar.”
Bakken op het strand of liever actie?
“Als jonge gast lag ik al eens graag te zonnen, maar nu doe ik dat eigenlijk nooit meer. Ik vind het niet meer belangrijk om koste wat kost bruin te worden. Vroeger was ik wel ijdeler, vrees ik. (lacht) Maar mijn huid bruint sowieso moeilijk, dus doe ik er de moeite niet meer voor. Ook op reis vind je me nu eerder onder een parasol dan in volle zon.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Zwembroek! Alleen al voor het gemak. Het lijkt me niks als alles daar maar hangt te bengelen of je bilspleet vol zand geraakt. Ik mag er niet aan denken! (lacht) Zit daar eigenlijk veel volk op dat naaktstrand in Bredene?”
Frigobox of restaurant?
“Als we een hele dag aan het strand plannen, nemen we wel een frigobox mee met een en ander. Al gebeurt dat niet dikwijls. Iets gaan eten op de zeedijk lijkt me wel zo leuk en gemakkelijker. En dan belanden we dikwijls in brasserie Rubens op het Rubensplein in Knokke, voor garnaalkroketten of iets in die zin. Je hoeft er niet te reserveren, de prijzen vallen heel goed mee voor Knokke en de uitbaters zijn heel vriendelijke mensen. Een klassieker die er nog altijd mag zijn.”
Weg van Hong Yi
“Ik hou van cultuur, maar dan eerder van de ‘levende’ cultuur in een stad, de gebouwen, de manier waarop mensen er leven. En minder van wat in musea hangt. Ik loop nog altijd graag door Brugge waar ik opgroeide, ik hou van de sfeer daar. Of ik maak me graag een beeld van hoe geleefd werd in de paleizen van Sint-Petersburg.”
“Zelf kan ik aan kunst geen enorme bedragen uitgeven. Maar onlangs hebben Caroline en ik toch twee kunstwerken gekocht van de Chinese kunstenaar Zhuang Hong Yi. Hoewel het hedendaagse kunst is en ik daar doorgaans niet wild van word. Een schilderij met een witte bol en een gele driehoek op, doet me niks. Maar van wat Zhuang Hong Yi maakt, was ik meteen weg.”
Je bent naar verluidt nochtans best goed met cijfers ook.
“Ik zou het nooit tot burgerlijk ingenieur schoppen, maar de financiële wereld boeit me dan weer wel. En natuurlijk hangt dat samen met het feit dat ik goed geld verdiend heb en dat veilig wil stellen. Aan mij hoef je geen financieel advies te vragen, en het zijn ook anderen die dat aspect van mijn leven regelen, maar dan wel in overleg met mij. Ik wil weten wat er met mijn geld gebeurt en dat ook echt begrijpen. Ik luister naar mijn financiële raadgevers en zij luisteren naar mij: zo werkt dat goed.”
Een man die weet wat hij wil?
“Ik heb mijn gedacht en dat verandert niet snel. Al heb ik er ook geen moeite mee om, als er goeie argumenten aangebracht worden, mijn visie bij te stellen.”
Wat verwacht jij van het leven?
“Ik probeer op een beredeneerde manier de dag te plukken. Ik doe geen zotte dingen. Maar wat ik doe, is bedoeld om meer levensvreugde te brengen. Ik heb het geluk gehad om al vroeg veel geld te verdienen en ik ben me er bewust van dat ik daar nu van moet genieten, zonder evenwel mijn toekomst te hypothekeren. Mijn grootvader werd op zijn 57ste al dement. Hem zo vroeg en snel zien aftakelen heeft me doen inzien dat ik het leven elke dag moet leven, in plaats van het uit te stellen tot later. En dat ik het niet alleen moet leven, maar met de mensen rond me. Mijn familie is enorm belangrijk voor me; die moet het net als ik goed hebben. Daar heb ik alles voor over.”
Die levenshouding komt je in Vlaanderen wel eens op zure reacties te staan.
“Ja, en dat stoort me. Als ik de mentaliteit van de Russen vergelijk met die van de Vlamingen, en dat kan ik na tien jaar Rusland, kan ik er niet omheen dat nogal wat Vlamingen verzuurd zijn. De gemiddelde Rus moet het met veel minder stellen, maar ze lijken er niettemin minder afgunstig op elkaar. Vlaanderen is een groot dorp, iedereen kent iedereen, alles wat je doet wordt algauw bekritiseerd.”
Terug naar Rusland dan maar?
“Ik heb er graag gewoond, zonder blind te willen zijn voor de gebreken die de maatschappij daar zeker ook heeft. En in Sint-Petersburg had ik gerust de rest van mijn leven willen slijten, maar dan samen met mijn familie. Ik heb de Russen leren kennen als een heel warm volk. Ik begrijp de angst voor Rusland in het Westen dan ook niet goed. Als je ziet hoe weinig supporters er straks meereizen naar het WK in Rusland in vergelijking met dat in Brazilië: Brazilië ligt een stuk verder en is volgens mij minder veilig. Vreemd toch? En dan die Skripal-affaire: belachelijk!”
Euh, belachelijk?
“Natuurlijk maken we ons daarmee belachelijk! Al dat gestook zonder bewijzen aan te dragen. Zo veel gedoe over een dubbelspion die al bij al zelf doden op zijn geweten heeft. Nee, ik praat die vergiftiging daarmee zeker niet goed. Maar als Israël 16 Palestijnen vermoordt, tikt niemand hen op de vingers. (zucht) Met dat soort logica heb ik het ontzettend moeilijk. Jazeker, in Rusland klinken de media uitgesproken antiwesters. Maar tegelijk durf ik te denken dat de media hier ook geen erg correct wereldbeeld schetsen.”
“Een beetje lachwekkend dus om te denken dat we hier zo goed bezig zijn.”
Heeft tien jaar Rusland jou veranderd?
“Het heeft mijn blik op de wereld zeker verruimd. Ik was pas 22 jaar toen ik erheen trok; in Rusland ben ik een man geworden. Ik móést er mijn plan wel trekken, dan word je gauw genoeg volwassen.”
Bij je afscheid van de Russen liet je jezelf van een emotionele kant zien. Luister je eerst naar je hart of eerder naar je hoofd?
“Mijn verstand haalt doorgaans de bovenhand als ik keuzes moet maken. Maar er zijn momenten waarop je je gevoelens de vrije loop moet laten, vind ik. En dat afscheid, met al die supporters die me toonden hoe veel warmte en respect ze me toe droegen, was zeker zo’n moment. Ik huilde wel, maar ik genoot er ook van. Er ging zo veel door me heen: het besef dat ik een prachtige periode achter me liet, maar ook dat er iets nieuws zou komen. Ik zou niet weten waarom ik die tranen had moeten verstoppen.”
Er zijn momenten waarop je je gevoelens de vrije loop moet kunnen laten
Wat kan jou ontroeren in het gewone leven?
“Kinderlijke onschuld. Zoals die meisjes daar nu spelen op het strand, zo volstrekt zorgeloos, daar kijk ik graag naar. Niet dat ik dan de behoefte voel om hen onder mijn vleugels te nemen of zo. (lacht) Gewoon, ik zou willen dat ze zo nog heel lang kunnen spelen…”
“Programma’s over kinderen in het ziekenhuis, daar kan ik beter niet naar kijken. Alleen al met het idee dat mijn kind iets ergs overkomt, heb ik het erg moeilijk. Ik wíl er niet aan denken.”
Hoe ga je niettemin met ontgoocheling om?
“Tot nu toe heb ik alleen in het voetbal ontgoocheling gekend. Door blessures heb ik belangrijke momenten in mijn carrière gemist, daar ben ik soms mee bezig. Maar dat probeer ik te verdringen, door me op andere interesses toe te leggen. En ik verplicht mezelf om te denken dat er belangrijker dingen zijn in het leven dan voetbal.”
“Het is intussen duidelijk dat ik er op het WK niet bij zal zijn. Maar dan ga ik ook zo weinig mogelijk kijken, ik zorg wel dat ik ergens in het buitenland ben dan. Ik weet wel dat fans het goed bedoelen als ze me komen zeggen hoe jammer ze het vinden dat ik er niet bij ben. Ik apprecieer dat. Maar als er voor de honderdste keer op dat nageltje geklopt wordt, doet dat zeer…”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“In de winter een wafel en ‘s zomers een ijsje. Ik hou wel van zoet. Al heb ik een voorkeur voor het ‘frissere’ zoet, ik kies eerder een sorbet dan chocoladetaart als dessert. Tenzij er een dame blanche op de kaart staat, want dan wordt het zeker die dame blanche.”
“Ik heb als voetballer nooit speciaal op mijn voeding moeten letten. Ik kom niet gauw aan. Meer zelfs, ik ben een tijdje bewust bezig geweest met wat ik al of niet at, maar ik kreeg er net het gevoel van dat ik minder energie had dan gewoonlijk. Ik stond dan wel ‘scherp’, maar ik voelde me minder goed in mijn vel op het veld. Daar ben ik dus maar mee gestopt.”
Winter of zomer aan zee?
“Doe mij dan toch maar de zomer. Dan kunnen we vaker naar het strand. Ik hou er wel van om onder de mensen te zijn, zomer aan zee vind ik dus best aangenaam. Al kan een occasionele winterwandeling ook deugd doen. De wind die het zand doet opwaaien, de golven tekeer zien gaan… Mooi. Vanop afstand weliswaar.”
Bakken op het strand of liever actie?
“Als jonge gast lag ik al eens graag te zonnen, maar nu doe ik dat eigenlijk nooit meer. Ik vind het niet meer belangrijk om koste wat kost bruin te worden. Vroeger was ik wel ijdeler, vrees ik. (lacht) Maar mijn huid bruint sowieso moeilijk, dus doe ik er de moeite niet meer voor. Ook op reis vind je me nu eerder onder een parasol dan in volle zon.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Zwembroek! Alleen al voor het gemak. Het lijkt me niks als alles daar maar hangt te bengelen of je bilspleet vol zand geraakt. Ik mag er niet aan denken! (lacht) Zit daar eigenlijk veel volk op dat naaktstrand in Bredene?”
Frigobox of restaurant?
“Als we een hele dag aan het strand plannen, nemen we wel een frigobox mee met een en ander. Al gebeurt dat niet dikwijls. Iets gaan eten op de zeedijk lijkt me wel zo leuk en gemakkelijker. En dan belanden we dikwijls in brasserie Rubens op het Rubensplein in Knokke, voor garnaalkroketten of iets in die zin. Je hoeft er niet te reserveren, de prijzen vallen heel goed mee voor Knokke en de uitbaters zijn heel vriendelijke mensen. Een klassieker die er nog altijd mag zijn.”
Weg van Hong Yi
“Ik hou van cultuur, maar dan eerder van de ‘levende’ cultuur in een stad, de gebouwen, de manier waarop mensen er leven. En minder van wat in musea hangt. Ik loop nog altijd graag door Brugge waar ik opgroeide, ik hou van de sfeer daar. Of ik maak me graag een beeld van hoe geleefd werd in de paleizen van Sint-Petersburg.”
“Zelf kan ik aan kunst geen enorme bedragen uitgeven. Maar onlangs hebben Caroline en ik toch twee kunstwerken gekocht van de Chinese kunstenaar Zhuang Hong Yi. Hoewel het hedendaagse kunst is en ik daar doorgaans niet wild van word. Een schilderij met een witte bol en een gele driehoek op, doet me niks. Maar van wat Zhuang Hong Yi maakt, was ik meteen weg.”
Waar zijn de bloemenmeisjes?
“Ik erger me wel eens aan de politieke correctheid van vandaag. Ik choqueer zelf niet graag, maar het wordt van langsom moeilijker om de dingen te zeggen zoals ze zijn. Durf eens hardop te zeggen dat sommige godsdiensten vrouwen nog altijd niet als evenwaardig aan mannen beschouwen. Nee, daar kunnen we maar beter over zwijgen. Of seksisme: natuurlijk is dat fout, maar moeten we dan ook echt de bloemenmeisjes in de koers afschaffen? We slaan door op sommige vlakken. Maar ooit geraken we dat ook weer beu, daar ben ik van overtuigd.”
Waar hou je je wel graag mee bezig als je niet voetbalt?
“Ik lees van langsom liever, maar dan wel boeken over geschiedenis. Ik lees momenteel een boek over het leven van Julius Caesar. Maar ook alles over de wereldoorlogen boeit me, ik volg graag documentaires daarover. Onlangs botste ik op een reportage over de relatie tussen Reagan en Gorbatsjov, daar wil ik dan graag meer over weten.”
Hoelang blijf je nog voetballen?
“Vroeger dacht ik dat ik het niet erg zou vinden als ik er op mijn 32ste mee zou moeten stoppen. Intussen ben ik 33 en de goesting is er nog altijd, maar het wordt fysiek moeilijker. Zolang ik bij een topclub speel, ga ik door. En daarna? Ik wil me nog nergens op vastpinnen. Ik kan er mijn hoofd ook niet echt op zetten. Maar dat ik over niet zo lange tijd iets anders zal moeten kiezen, besef ik tegelijk heel goed.”
Ik begrijp de angst voor Rusland in het Westen niet goed
Op je 18de besloot je om rechten te gaan studeren. Waarom die richting?
“Het zit zo’n beetje in de familie. (lacht) Mijn grootvader studeerde rechten, hij was ooit stadssecretaris van Stad Brugge. Mijn vader studeerde ook rechten, hij werd advocaat in Heist. Ik volgde tijdens mijn humaniora Latijn-wiskunde, maar wiskunde zei me niets, net zo min als de zuivere wetenschapsvakken. Ik hield van de ‘romantischer’ vakken als geschiedenis en Latijn, en daar leek een studie rechten me wel bij aan te sluiten. Ik deed het ook graag, maar na de kandidaturen kreeg ik de kans om in Rusland te gaan voetballen, en heb ik die kans gegrepen.”
Weg van Hong Yi
“Ik hou van cultuur, maar dan eerder van de ‘levende’ cultuur in een stad, de gebouwen, de manier waarop mensen er leven. En minder van wat in musea hangt. Ik loop nog altijd graag door Brugge waar ik opgroeide, ik hou van de sfeer daar. Of ik maak me graag een beeld van hoe geleefd werd in de paleizen van Sint-Petersburg.”
“Zelf kan ik aan kunst geen enorme bedragen uitgeven. Maar onlangs hebben Caroline en ik toch twee kunstwerken gekocht van de Chinese kunstenaar Zhuang Hong Yi. Hoewel het hedendaagse kunst is en ik daar doorgaans niet wild van word. Een schilderij met een witte bol en een gele driehoek op, doet me niks. Maar van wat Zhuang Hong Yi maakt, was ik meteen weg.”
Je bent naar verluidt nochtans best goed met cijfers ook.
“Ik zou het nooit tot burgerlijk ingenieur schoppen, maar de financiële wereld boeit me dan weer wel. En natuurlijk hangt dat samen met het feit dat ik goed geld verdiend heb en dat veilig wil stellen. Aan mij hoef je geen financieel advies te vragen, en het zijn ook anderen die dat aspect van mijn leven regelen, maar dan wel in overleg met mij. Ik wil weten wat er met mijn geld gebeurt en dat ook echt begrijpen. Ik luister naar mijn financiële raadgevers en zij luisteren naar mij: zo werkt dat goed.”
Een man die weet wat hij wil?
“Ik heb mijn gedacht en dat verandert niet snel. Al heb ik er ook geen moeite mee om, als er goeie argumenten aangebracht worden, mijn visie bij te stellen.”
Wat verwacht jij van het leven?
“Ik probeer op een beredeneerde manier de dag te plukken. Ik doe geen zotte dingen. Maar wat ik doe, is bedoeld om meer levensvreugde te brengen. Ik heb het geluk gehad om al vroeg veel geld te verdienen en ik ben me er bewust van dat ik daar nu van moet genieten, zonder evenwel mijn toekomst te hypothekeren. Mijn grootvader werd op zijn 57ste al dement. Hem zo vroeg en snel zien aftakelen heeft me doen inzien dat ik het leven elke dag moet leven, in plaats van het uit te stellen tot later. En dat ik het niet alleen moet leven, maar met de mensen rond me. Mijn familie is enorm belangrijk voor me; die moet het net als ik goed hebben. Daar heb ik alles voor over.”
Die levenshouding komt je in Vlaanderen wel eens op zure reacties te staan.
“Ja, en dat stoort me. Als ik de mentaliteit van de Russen vergelijk met die van de Vlamingen, en dat kan ik na tien jaar Rusland, kan ik er niet omheen dat nogal wat Vlamingen verzuurd zijn. De gemiddelde Rus moet het met veel minder stellen, maar ze lijken er niettemin minder afgunstig op elkaar. Vlaanderen is een groot dorp, iedereen kent iedereen, alles wat je doet wordt algauw bekritiseerd.”
Terug naar Rusland dan maar?
“Ik heb er graag gewoond, zonder blind te willen zijn voor de gebreken die de maatschappij daar zeker ook heeft. En in Sint-Petersburg had ik gerust de rest van mijn leven willen slijten, maar dan samen met mijn familie. Ik heb de Russen leren kennen als een heel warm volk. Ik begrijp de angst voor Rusland in het Westen dan ook niet goed. Als je ziet hoe weinig supporters er straks meereizen naar het WK in Rusland in vergelijking met dat in Brazilië: Brazilië ligt een stuk verder en is volgens mij minder veilig. Vreemd toch? En dan die Skripal-affaire: belachelijk!”
Euh, belachelijk?
“Natuurlijk maken we ons daarmee belachelijk! Al dat gestook zonder bewijzen aan te dragen. Zo veel gedoe over een dubbelspion die al bij al zelf doden op zijn geweten heeft. Nee, ik praat die vergiftiging daarmee zeker niet goed. Maar als Israël 16 Palestijnen vermoordt, tikt niemand hen op de vingers. (zucht) Met dat soort logica heb ik het ontzettend moeilijk. Jazeker, in Rusland klinken de media uitgesproken antiwesters. Maar tegelijk durf ik te denken dat de media hier ook geen erg correct wereldbeeld schetsen.”
“Een beetje lachwekkend dus om te denken dat we hier zo goed bezig zijn.”
Heeft tien jaar Rusland jou veranderd?
“Het heeft mijn blik op de wereld zeker verruimd. Ik was pas 22 jaar toen ik erheen trok; in Rusland ben ik een man geworden. Ik móést er mijn plan wel trekken, dan word je gauw genoeg volwassen.”
Bij je afscheid van de Russen liet je jezelf van een emotionele kant zien. Luister je eerst naar je hart of eerder naar je hoofd?
“Mijn verstand haalt doorgaans de bovenhand als ik keuzes moet maken. Maar er zijn momenten waarop je je gevoelens de vrije loop moet laten, vind ik. En dat afscheid, met al die supporters die me toonden hoe veel warmte en respect ze me toe droegen, was zeker zo’n moment. Ik huilde wel, maar ik genoot er ook van. Er ging zo veel door me heen: het besef dat ik een prachtige periode achter me liet, maar ook dat er iets nieuws zou komen. Ik zou niet weten waarom ik die tranen had moeten verstoppen.”
Er zijn momenten waarop je je gevoelens de vrije loop moet kunnen laten
Wat kan jou ontroeren in het gewone leven?
“Kinderlijke onschuld. Zoals die meisjes daar nu spelen op het strand, zo volstrekt zorgeloos, daar kijk ik graag naar. Niet dat ik dan de behoefte voel om hen onder mijn vleugels te nemen of zo. (lacht) Gewoon, ik zou willen dat ze zo nog heel lang kunnen spelen…”
“Programma’s over kinderen in het ziekenhuis, daar kan ik beter niet naar kijken. Alleen al met het idee dat mijn kind iets ergs overkomt, heb ik het erg moeilijk. Ik wíl er niet aan denken.”
Hoe ga je niettemin met ontgoocheling om?
“Tot nu toe heb ik alleen in het voetbal ontgoocheling gekend. Door blessures heb ik belangrijke momenten in mijn carrière gemist, daar ben ik soms mee bezig. Maar dat probeer ik te verdringen, door me op andere interesses toe te leggen. En ik verplicht mezelf om te denken dat er belangrijker dingen zijn in het leven dan voetbal.”
“Het is intussen duidelijk dat ik er op het WK niet bij zal zijn. Maar dan ga ik ook zo weinig mogelijk kijken, ik zorg wel dat ik ergens in het buitenland ben dan. Ik weet wel dat fans het goed bedoelen als ze me komen zeggen hoe jammer ze het vinden dat ik er niet bij ben. Ik apprecieer dat. Maar als er voor de honderdste keer op dat nageltje geklopt wordt, doet dat zeer…”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“In de winter een wafel en ‘s zomers een ijsje. Ik hou wel van zoet. Al heb ik een voorkeur voor het ‘frissere’ zoet, ik kies eerder een sorbet dan chocoladetaart als dessert. Tenzij er een dame blanche op de kaart staat, want dan wordt het zeker die dame blanche.”
“Ik heb als voetballer nooit speciaal op mijn voeding moeten letten. Ik kom niet gauw aan. Meer zelfs, ik ben een tijdje bewust bezig geweest met wat ik al of niet at, maar ik kreeg er net het gevoel van dat ik minder energie had dan gewoonlijk. Ik stond dan wel ‘scherp’, maar ik voelde me minder goed in mijn vel op het veld. Daar ben ik dus maar mee gestopt.”
Winter of zomer aan zee?
“Doe mij dan toch maar de zomer. Dan kunnen we vaker naar het strand. Ik hou er wel van om onder de mensen te zijn, zomer aan zee vind ik dus best aangenaam. Al kan een occasionele winterwandeling ook deugd doen. De wind die het zand doet opwaaien, de golven tekeer zien gaan… Mooi. Vanop afstand weliswaar.”
Bakken op het strand of liever actie?
“Als jonge gast lag ik al eens graag te zonnen, maar nu doe ik dat eigenlijk nooit meer. Ik vind het niet meer belangrijk om koste wat kost bruin te worden. Vroeger was ik wel ijdeler, vrees ik. (lacht) Maar mijn huid bruint sowieso moeilijk, dus doe ik er de moeite niet meer voor. Ook op reis vind je me nu eerder onder een parasol dan in volle zon.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Zwembroek! Alleen al voor het gemak. Het lijkt me niks als alles daar maar hangt te bengelen of je bilspleet vol zand geraakt. Ik mag er niet aan denken! (lacht) Zit daar eigenlijk veel volk op dat naaktstrand in Bredene?”
Frigobox of restaurant?
“Als we een hele dag aan het strand plannen, nemen we wel een frigobox mee met een en ander. Al gebeurt dat niet dikwijls. Iets gaan eten op de zeedijk lijkt me wel zo leuk en gemakkelijker. En dan belanden we dikwijls in brasserie Rubens op het Rubensplein in Knokke, voor garnaalkroketten of iets in die zin. Je hoeft er niet te reserveren, de prijzen vallen heel goed mee voor Knokke en de uitbaters zijn heel vriendelijke mensen. Een klassieker die er nog altijd mag zijn.”
Waar zijn de bloemenmeisjes?
“Ik erger me wel eens aan de politieke correctheid van vandaag. Ik choqueer zelf niet graag, maar het wordt van langsom moeilijker om de dingen te zeggen zoals ze zijn. Durf eens hardop te zeggen dat sommige godsdiensten vrouwen nog altijd niet als evenwaardig aan mannen beschouwen. Nee, daar kunnen we maar beter over zwijgen. Of seksisme: natuurlijk is dat fout, maar moeten we dan ook echt de bloemenmeisjes in de koers afschaffen? We slaan door op sommige vlakken. Maar ooit geraken we dat ook weer beu, daar ben ik van overtuigd.”
Wie is Nicolas Lombaerts?
Nicolas Lombaerts (33) groeide op in Brugge en doorliep vanaf zijn zesde alle jeugdreeksen bij voetbalclub Club Brugge.
Op zijn 19de ging hij voetballen bij KAA Gent. Hij vatte toen ook de studies rechten aan de Universiteit van Gent aan. In 2007 kreeg hij een contract aangeboden door Zenit Sint-Petersburg; hij voetbalde er tien jaar en behaalde in die periode verschillende titels. Nicolas speelde ook meermaals voor de nationale ploeg.
In 2017 haalde Marc Coucke Nicolas naar KV Oostende, waar hij nog tot 2020 een contract heeft lopen.
Hij trouwde in 2011 met Caroline Van Der Stricht, samen hebben ze een dochter, Victoria.
Een beetje fris nog aan zee begin april, maar de zon doet haar best en hier en daar wagen mensen zich al het strand op. Een koppel senioren ligt in de beschutting van een pas opgezette strandcabine goed ingeduffeld te zonnen. Een gezinnetje installeert zich dapper in het nog koude zand, de frigobox wijst erop dat ze dit niettemin wel even willen volhouden. Een paar kinderen stallen hun strandbloemen uit en Nicolas Lombaerts kijkt er met plezier naar. Zijn dochtertje Victoria is anderhalf, deze zomer kan hij op het strand misschien al een put voor haar graven. Hij wil een aanwezige vader zijn, zegt hij, van alles gaan doen met haar. Hij ziet zijn gezin nog wel een kindje meer tellen, maar er is geen haast bij. Komt wat komt, Nicolas wil dezer dagen niet al te ver vooruitkijken. En ook niet te veel achteruit. Al voert de kust, en dan vooral het strookje voor het Knokse casino, waar zijn grootouders tijdens de weekends in hun appartement verbleven en de kleinkinderen dikwijls vakantie vierden, hem zo terug naar zijn kindertijd. “Pure nostalgie”, mijmert hij. “Ik kan me alleen maar mooie herinneringen voor de geest halen.” Aan zijn grootvader die hem dan op zaterdag toch van Knokke naar Brugge en terug bracht zodat hij de trainingen bij Club Brugge niet zou missen. Aan krabbetjes vangen, met een mossel aan een touwtje. Aan een doos Nesquik vullen met ‘couteaux’ om er strandbloemen mee te kopen. Aan crossen met een gocart op het Rubensplein, toen nog mét wegmarkeringen. Aan een ijsje eten bij Liliane. Aan hoe zijn vrouw Caroline vanuit het appartement van haar vader op datzelfde Knokse casino uitkeek. “We hebben elkaar als kind misschien wel gezien, zonder te weten dat we later een koppel zouden worden.”
Hou je ook van de zee als natuurelement?
“Ik hou van de geur van de zee, van de zeelucht ook. Ik weet nog dat ik het als kind voelde aan mijn ademhaling als ik een dag op het strand had gespeeld. Na zo’n dag was ik moe. Maar óp de zee ben ik geen held. Ik voel me er niet veilig, alsof ik me er niet kan ‘verweren’. We zijn dit seizoen met de spelers van KV Oostende gaan vissen op zee. Ik ben dan wel niet zeeziek geworden zoals de helft van de ploeg, het was toch niet aan mij besteed.”
Er ging geen natuurmens aan jou verloren?
“Ik ben allicht eerder een stadsmens, maar ik zoek wel graag de rust op in de natuur. Ik woon sinds een tijdje in de bossen van Hertsberge en dat bevalt me. Als ik daar ga lopen kom ik niet zelden een ree tegen. Ik heb me de voorbije zomer zelfs een verrekijker aangeschaft die ik meeneem als ik ga wandelen in het Zwin. Of om vanuit mijn living de vogels of een eekhoorntje in mijn tuin te volgen. Ik vind dat interessant, ja. Maar met de rugzak de weidse natuur in trekken, daar pas ik voor. Mijn schoonvader is een avonturier op dat vlak, hij reist de wereld rond, en af en toe reist Caroline dan een eindje met hem mee. Maar ik blijf liever thuis.”
Waar zijn de bloemenmeisjes?
“Ik erger me wel eens aan de politieke correctheid van vandaag. Ik choqueer zelf niet graag, maar het wordt van langsom moeilijker om de dingen te zeggen zoals ze zijn. Durf eens hardop te zeggen dat sommige godsdiensten vrouwen nog altijd niet als evenwaardig aan mannen beschouwen. Nee, daar kunnen we maar beter over zwijgen. Of seksisme: natuurlijk is dat fout, maar moeten we dan ook echt de bloemenmeisjes in de koers afschaffen? We slaan door op sommige vlakken. Maar ooit geraken we dat ook weer beu, daar ben ik van overtuigd.”
Waar hou je je wel graag mee bezig als je niet voetbalt?
“Ik lees van langsom liever, maar dan wel boeken over geschiedenis. Ik lees momenteel een boek over het leven van Julius Caesar. Maar ook alles over de wereldoorlogen boeit me, ik volg graag documentaires daarover. Onlangs botste ik op een reportage over de relatie tussen Reagan en Gorbatsjov, daar wil ik dan graag meer over weten.”
Hoelang blijf je nog voetballen?
“Vroeger dacht ik dat ik het niet erg zou vinden als ik er op mijn 32ste mee zou moeten stoppen. Intussen ben ik 33 en de goesting is er nog altijd, maar het wordt fysiek moeilijker. Zolang ik bij een topclub speel, ga ik door. En daarna? Ik wil me nog nergens op vastpinnen. Ik kan er mijn hoofd ook niet echt op zetten. Maar dat ik over niet zo lange tijd iets anders zal moeten kiezen, besef ik tegelijk heel goed.”
Ik begrijp de angst voor Rusland in het Westen niet goed
Op je 18de besloot je om rechten te gaan studeren. Waarom die richting?
“Het zit zo’n beetje in de familie. (lacht) Mijn grootvader studeerde rechten, hij was ooit stadssecretaris van Stad Brugge. Mijn vader studeerde ook rechten, hij werd advocaat in Heist. Ik volgde tijdens mijn humaniora Latijn-wiskunde, maar wiskunde zei me niets, net zo min als de zuivere wetenschapsvakken. Ik hield van de ‘romantischer’ vakken als geschiedenis en Latijn, en daar leek een studie rechten me wel bij aan te sluiten. Ik deed het ook graag, maar na de kandidaturen kreeg ik de kans om in Rusland te gaan voetballen, en heb ik die kans gegrepen.”
Weg van Hong Yi
“Ik hou van cultuur, maar dan eerder van de ‘levende’ cultuur in een stad, de gebouwen, de manier waarop mensen er leven. En minder van wat in musea hangt. Ik loop nog altijd graag door Brugge waar ik opgroeide, ik hou van de sfeer daar. Of ik maak me graag een beeld van hoe geleefd werd in de paleizen van Sint-Petersburg.”
“Zelf kan ik aan kunst geen enorme bedragen uitgeven. Maar onlangs hebben Caroline en ik toch twee kunstwerken gekocht van de Chinese kunstenaar Zhuang Hong Yi. Hoewel het hedendaagse kunst is en ik daar doorgaans niet wild van word. Een schilderij met een witte bol en een gele driehoek op, doet me niks. Maar van wat Zhuang Hong Yi maakt, was ik meteen weg.”
Je bent naar verluidt nochtans best goed met cijfers ook.
“Ik zou het nooit tot burgerlijk ingenieur schoppen, maar de financiële wereld boeit me dan weer wel. En natuurlijk hangt dat samen met het feit dat ik goed geld verdiend heb en dat veilig wil stellen. Aan mij hoef je geen financieel advies te vragen, en het zijn ook anderen die dat aspect van mijn leven regelen, maar dan wel in overleg met mij. Ik wil weten wat er met mijn geld gebeurt en dat ook echt begrijpen. Ik luister naar mijn financiële raadgevers en zij luisteren naar mij: zo werkt dat goed.”
Een man die weet wat hij wil?
“Ik heb mijn gedacht en dat verandert niet snel. Al heb ik er ook geen moeite mee om, als er goeie argumenten aangebracht worden, mijn visie bij te stellen.”
Wat verwacht jij van het leven?
“Ik probeer op een beredeneerde manier de dag te plukken. Ik doe geen zotte dingen. Maar wat ik doe, is bedoeld om meer levensvreugde te brengen. Ik heb het geluk gehad om al vroeg veel geld te verdienen en ik ben me er bewust van dat ik daar nu van moet genieten, zonder evenwel mijn toekomst te hypothekeren. Mijn grootvader werd op zijn 57ste al dement. Hem zo vroeg en snel zien aftakelen heeft me doen inzien dat ik het leven elke dag moet leven, in plaats van het uit te stellen tot later. En dat ik het niet alleen moet leven, maar met de mensen rond me. Mijn familie is enorm belangrijk voor me; die moet het net als ik goed hebben. Daar heb ik alles voor over.”
Die levenshouding komt je in Vlaanderen wel eens op zure reacties te staan.
“Ja, en dat stoort me. Als ik de mentaliteit van de Russen vergelijk met die van de Vlamingen, en dat kan ik na tien jaar Rusland, kan ik er niet omheen dat nogal wat Vlamingen verzuurd zijn. De gemiddelde Rus moet het met veel minder stellen, maar ze lijken er niettemin minder afgunstig op elkaar. Vlaanderen is een groot dorp, iedereen kent iedereen, alles wat je doet wordt algauw bekritiseerd.”
Terug naar Rusland dan maar?
“Ik heb er graag gewoond, zonder blind te willen zijn voor de gebreken die de maatschappij daar zeker ook heeft. En in Sint-Petersburg had ik gerust de rest van mijn leven willen slijten, maar dan samen met mijn familie. Ik heb de Russen leren kennen als een heel warm volk. Ik begrijp de angst voor Rusland in het Westen dan ook niet goed. Als je ziet hoe weinig supporters er straks meereizen naar het WK in Rusland in vergelijking met dat in Brazilië: Brazilië ligt een stuk verder en is volgens mij minder veilig. Vreemd toch? En dan die Skripal-affaire: belachelijk!”
Euh, belachelijk?
“Natuurlijk maken we ons daarmee belachelijk! Al dat gestook zonder bewijzen aan te dragen. Zo veel gedoe over een dubbelspion die al bij al zelf doden op zijn geweten heeft. Nee, ik praat die vergiftiging daarmee zeker niet goed. Maar als Israël 16 Palestijnen vermoordt, tikt niemand hen op de vingers. (zucht) Met dat soort logica heb ik het ontzettend moeilijk. Jazeker, in Rusland klinken de media uitgesproken antiwesters. Maar tegelijk durf ik te denken dat de media hier ook geen erg correct wereldbeeld schetsen.”
“Een beetje lachwekkend dus om te denken dat we hier zo goed bezig zijn.”
Heeft tien jaar Rusland jou veranderd?
“Het heeft mijn blik op de wereld zeker verruimd. Ik was pas 22 jaar toen ik erheen trok; in Rusland ben ik een man geworden. Ik móést er mijn plan wel trekken, dan word je gauw genoeg volwassen.”
Bij je afscheid van de Russen liet je jezelf van een emotionele kant zien. Luister je eerst naar je hart of eerder naar je hoofd?
“Mijn verstand haalt doorgaans de bovenhand als ik keuzes moet maken. Maar er zijn momenten waarop je je gevoelens de vrije loop moet laten, vind ik. En dat afscheid, met al die supporters die me toonden hoe veel warmte en respect ze me toe droegen, was zeker zo’n moment. Ik huilde wel, maar ik genoot er ook van. Er ging zo veel door me heen: het besef dat ik een prachtige periode achter me liet, maar ook dat er iets nieuws zou komen. Ik zou niet weten waarom ik die tranen had moeten verstoppen.”
Er zijn momenten waarop je je gevoelens de vrije loop moet kunnen laten
Wat kan jou ontroeren in het gewone leven?
“Kinderlijke onschuld. Zoals die meisjes daar nu spelen op het strand, zo volstrekt zorgeloos, daar kijk ik graag naar. Niet dat ik dan de behoefte voel om hen onder mijn vleugels te nemen of zo. (lacht) Gewoon, ik zou willen dat ze zo nog heel lang kunnen spelen…”
“Programma’s over kinderen in het ziekenhuis, daar kan ik beter niet naar kijken. Alleen al met het idee dat mijn kind iets ergs overkomt, heb ik het erg moeilijk. Ik wíl er niet aan denken.”
Hoe ga je niettemin met ontgoocheling om?
“Tot nu toe heb ik alleen in het voetbal ontgoocheling gekend. Door blessures heb ik belangrijke momenten in mijn carrière gemist, daar ben ik soms mee bezig. Maar dat probeer ik te verdringen, door me op andere interesses toe te leggen. En ik verplicht mezelf om te denken dat er belangrijker dingen zijn in het leven dan voetbal.”
“Het is intussen duidelijk dat ik er op het WK niet bij zal zijn. Maar dan ga ik ook zo weinig mogelijk kijken, ik zorg wel dat ik ergens in het buitenland ben dan. Ik weet wel dat fans het goed bedoelen als ze me komen zeggen hoe jammer ze het vinden dat ik er niet bij ben. Ik apprecieer dat. Maar als er voor de honderdste keer op dat nageltje geklopt wordt, doet dat zeer…”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“In de winter een wafel en ‘s zomers een ijsje. Ik hou wel van zoet. Al heb ik een voorkeur voor het ‘frissere’ zoet, ik kies eerder een sorbet dan chocoladetaart als dessert. Tenzij er een dame blanche op de kaart staat, want dan wordt het zeker die dame blanche.”
“Ik heb als voetballer nooit speciaal op mijn voeding moeten letten. Ik kom niet gauw aan. Meer zelfs, ik ben een tijdje bewust bezig geweest met wat ik al of niet at, maar ik kreeg er net het gevoel van dat ik minder energie had dan gewoonlijk. Ik stond dan wel ‘scherp’, maar ik voelde me minder goed in mijn vel op het veld. Daar ben ik dus maar mee gestopt.”
Winter of zomer aan zee?
“Doe mij dan toch maar de zomer. Dan kunnen we vaker naar het strand. Ik hou er wel van om onder de mensen te zijn, zomer aan zee vind ik dus best aangenaam. Al kan een occasionele winterwandeling ook deugd doen. De wind die het zand doet opwaaien, de golven tekeer zien gaan… Mooi. Vanop afstand weliswaar.”
Bakken op het strand of liever actie?
“Als jonge gast lag ik al eens graag te zonnen, maar nu doe ik dat eigenlijk nooit meer. Ik vind het niet meer belangrijk om koste wat kost bruin te worden. Vroeger was ik wel ijdeler, vrees ik. (lacht) Maar mijn huid bruint sowieso moeilijk, dus doe ik er de moeite niet meer voor. Ook op reis vind je me nu eerder onder een parasol dan in volle zon.”
Zwembroek of naaktstrand?
“Zwembroek! Alleen al voor het gemak. Het lijkt me niks als alles daar maar hangt te bengelen of je bilspleet vol zand geraakt. Ik mag er niet aan denken! (lacht) Zit daar eigenlijk veel volk op dat naaktstrand in Bredene?”
Frigobox of restaurant?
“Als we een hele dag aan het strand plannen, nemen we wel een frigobox mee met een en ander. Al gebeurt dat niet dikwijls. Iets gaan eten op de zeedijk lijkt me wel zo leuk en gemakkelijker. En dan belanden we dikwijls in brasserie Rubens op het Rubensplein in Knokke, voor garnaalkroketten of iets in die zin. Je hoeft er niet te reserveren, de prijzen vallen heel goed mee voor Knokke en de uitbaters zijn heel vriendelijke mensen. Een klassieker die er nog altijd mag zijn.”
Wie is Nicolas Lombaerts?
Nicolas Lombaerts (33) groeide op in Brugge en doorliep vanaf zijn zesde alle jeugdreeksen bij voetbalclub Club Brugge.
Op zijn 19de ging hij voetballen bij KAA Gent. Hij vatte toen ook de studies rechten aan de Universiteit van Gent aan. In 2007 kreeg hij een contract aangeboden door Zenit Sint-Petersburg; hij voetbalde er tien jaar en behaalde in die periode verschillende titels. Nicolas speelde ook meermaals voor de nationale ploeg.
In 2017 haalde Marc Coucke Nicolas naar KV Oostende, waar hij nog tot 2020 een contract heeft lopen.
Hij trouwde in 2011 met Caroline Van Der Stricht, samen hebben ze een dochter, Victoria.
Strandwandeling
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier