“Voor iedereen goed doen, kan simpelweg niet”

STRANDVRAGEN

Favoriet strand?

“Ik kom graag naar De Haan, een prachtige badstad, alleen al door die belle epoque. Ook in Knokke kom ik graag. Sinds kort ben ik peter van het Cartoonfestival en om de een of andere reden is de burgemeester zot van mij, maar op een gezonde manier. ‘Ik weet wel dat gij tegen de jacht zijt, terwijl ik voor ben, maar we kunnen het toch goed met elkaar vinden’, zegt hij dan. Heerlijk.”

Favoriet seizoen?

“Zeker niet de zomer. De herfst of de lente, als het weer aangenaam is en als er weinig volk is.”

Gezellig in de zon?

“In de zon liggen is absoluut niets voor mij. Op het strand, aan een zwembad… nee. Zelfs in de zon eten kan ik niet verdragen. Dat blokkeert mijn maag.”

Frigobox of restaurant?

“Restaurant, al ben ik zeker geen gastronoom. Ik heb ook geen idee wat de beste adresjes zijn.”

Nachtraaf of vroege vogel?

“Nachtraaf. Tijdens de week kan ik makkelijk wakker blijven tot twee, drie uur ‘s nachts. Ik schrijf ook liever ‘s avonds of ‘s nachts, als er geen afleiding is. Ik ben veel te snel afgeleid.”

Er is zelden zoveel aandacht geweest voor dierenwelzijn, gaande van slachthuizen tot de Olmense Zoo.

“Het besef rond natuurbehoud en dierenwelzijn is begonnen bij een kleine groep die eerst werd omschreven als zotten of extremisten, maar nu zien we dat die ideeën door een brede laag van de bevolking gedragen wordt. Er is ook geen enkele politieke partij die het zich kan permitteren om daarrond géén standpunt in te nemen. De Olmense Zoo toont ook aan dat het gedaan is met dat soort prutsers die regels overtreden en daarmee wegraken. Die tijd is echt gedaan. De dierentuinen zullen volgens mij ook meer en meer onder druk komen te staan. Ze zullen niet anders kunnen dan honderd procent in te zetten op habitatbescherming en de bewaring van het genetische materiaal.”

Als ik denk aan de kleintjes in de buurt, kom ik ook al snel uit bij Bellewaerde.

“Vergis je niet, daar werken echte professionals. Hoe ze met de olifanten werken, bijvoorbeeld. Als ze nu op bewegingen trainen, is dat niet om hen kunstjes aan te leren, maar om de verzorging makkelijker te maken. En dat gebeurt op de juiste manier, niet door ze te bestraffen maar door ze te belonen. Maar het is al een hele tijd geleden dat ik nog in Bellewaerde ben geweest, moet ik bekennen.”

“Mensen die dieren liever zien dan mensen vind ik verdacht”

Kom je nog vaak naar West-Vlaanderen?

“Dat hangt er vanaf… (Denkt even na, red.)”

“Ik denk een tiental keer per jaar. Als ik in Brugge ben, bezoek ik het alsof het achter glas zit. Dat is mijn stad niet meer. Het idee van ‘ik moet hier straks weer weg’ speelt altijd in mijn achterhoofd. En een bezoek aan de zee is al geleden van afgelopen zomer.”

“Toen ik klein was, gingen we vaak naar Zeebrugge. Mijn vader was directeur van de dienst toerisme in Brugge, dat een filiaal in Zeebrugge had. Je mag niet vergeten, we waren met zes kinderen thuis, dus tijdens de vakanties gingen we altijd richting zee. Je kon toch moeilijk met acht man op hotel? Mijn vader was ook maar een gewone ambtenaar. Maar ik heb niets gemist als kind, integendeel. Ik heb een topjeugd gehad. Bovendien was er een snelle treinverbinding tussen Brugge en Zeebrugge en stonden we daar in nog geen kwartier. Dat was het makkelijkste met zes kinderen voor een gezin zonder auto. Dat we geen auto hadden, was toen trouwens de normaalste zaak van de wereld. Dat kan je je vandaag de dag niet meer inbeelden. Kijk maar eens naar de autosnelwegen op zondag. Vroeger kon je daar de auto’s op één hand tellen, vandaag sta je in de file…”

Je komt in interviews en op Twitter vaak cynisch uit de hoek, gefrustreerd bijna. Behoorlijk on-West-Vlaams, om zo ongezouten je mening te geven.

“Ik weet wat je wil zeggen, maar frustratie is zeker geen wezenlijk kenmerk van mezelf, want ik vind dat nogal vermoeiend. Ik ben er echt wel van overtuigd dat ik geen chagrijnige mens ben. Frustratie is geen drijfveer, maar het klopt dat ik inderdaad wel snel mijn gedacht zeg. En als het van mij komt, valt het gewoon sneller op. Maar andere West-Vlamingen zwijgen toch ook niet?”

We zijn vooral binnenvetters.

“Er bestaat een Engelse gezegde: ‘The real art of conversation is not only to say the right thing at the right place but to leave unsaid the wrong thing at the tempting moment.’ (van de Britse schrijfster Dorothy Nevill, red.). Dat moet je ook kunnen, je woorden inslikken en kijken of je het morgen nog wil zeggen. Dat heb ik van mijn moeder geleerd: je tong drie keer ronddraaien in je mond. Maar aan de andere kant moet je ook voor iets durven staan. Stel dat ik nu nooit een mening zou hebben als het over dieren gaat. Dat zou toch raar zijn? Als je voor iedereen kookt en ze vinden het allemaal lekker, dan ben je vast kip met appelmoes aan het maken. Dat is wel eens lekker, maar je eet dat ook niet elke dag. Voor iedereen goed doen, kan simpelweg niet. Er zijn mensen die ook niet tevreden zullen zijn als ze dit boek lezen, maar moet ik zwijgen om ze te vriend houden? Dan ben ik liever eerlijk.”

Zou je later nog iets met dieren willen doen? Zelf een asiel opstarten?

“Dat moet je overlaten aan mensen die daar meer verstand van hebben. Maar natuurlijk heb ik nog dromen en zijn er dingen die ik wil realiseren. Ik heb nooit een plan gehad. Alles is zowat in mijn schoot geworpen of er toevallig in gevallen. Ik ben toevallig begonnen bij de radio en omdat ik altijd mijn honden bij mij had, kwamen ze met televisiewerk af. Het is niet dat ik op de schoolbanken zat te dromen van een job als presentator. Als ik al een ambitie heb vandaag, dan ligt dat eerder door het goed te doen, de lat altijd hoog te leggen. Een plan B? Wat is dat? Doordoen, ja!”

Dát is dan weer typisch West-Vlaams.

“Voila! Niet zagen en verder doen!”

De rouwende reiger

Chris maakt brandhout van de verhalen over dieren die regelmatig opduiken, zoals dat van Hachiko, de Japanse hond die volgens de overlevering jarenlang zijn overleden baasje bleef opwachten. “Je reinste zever. Onlangs nog verscheen een artikel over een reiger die altijd eten kreeg van een oud dametje. Toen zij stierf, bleef hij terugkeren… Niet om te rouwen, zoals in dat artikel stond, maar omdat hij gewoon eten verwachtte. We moeten het niet romantischer maken dan het is.”

We hebben je al een tijd niet meer op tv gezien. Mis je het?

“Waarom zou ik dat missen? Ik vind het net tof dat je niet altijd hetzelfde doet. De Reyerslaan, dat is voor mij zowat het ministerie van Radio en Televisie. Dat gebouw straalt ook zoiets uit. Duizend lokalen, houten lambrisering… het voelt bijna zoals in de Sovjet-Unie aan. Dat is absoluut geen creatieve en inspirerende omgeving. Ik kan mij ook voorstellen dat je je daar een hele carrière kan wegsteken.”

“Ik heb onlangs nog een aantal weken bij Radio 2 West-Vlaanderen meegedraaid om iemand te vervangen. Even terug naar mijn roots en dat vond ik geweldig, alhoewel het wel wat ver rijden was. Maar daar kom je in een klein ploegje terecht, waar iedereen ook echt iedereen kent en dat is veel toffer. Maar het was wennen. Ik kom nog uit de tijd dat we twee technici hadden, één die de plaat startte en één die de microfoon open zette. Het loopt natuurlijk dun langs je billen als je dat opeens zelf moet doen. En tegen dat ik het onder de knie had, moest ik al stoppen. (lacht) Het enige wat raar was, was dat ik al mijn hele leven gewend was om Led Zeppelin en Nirvana aan te kondigen (bij StuBru, red.) en nu was dat opeens… Dana Winner. Let wel, ik ben de laatste om op Radio 2 te spuwen. Echt, die zender heeft marktaandelen waarvan ze in het buitenland grote ogen trekken. In de VS geloven ze die cijfers niet. Bovendien is radio zeker niet de plaats om minachtend te doen over pakweg Dana Winner. Ik geef soms les aan presentatoren en ik geef hen altijd mee dat een plaat afbreken het stomste is wat je kan doen, want dan krijg je iedereen tegen je. Eerst en vooral alle fans, en terecht, en dan alle mensen die de zanger of zangeres in kwestie ook niet kunnen uitstaan en zich afvragen waarom je hem of haar dan in godsnaam draait?”

Vind je het spijtig dat Dieren in Nesten niet meer bestaat?

“Natuurlijk mis je die internationale contacten, maar ik heb ze nog. Als ik volgende week veertien dagen tussen de olifanten wil vertoeven, dan kan ik dat. Ik heb dan zelfs het voordeel dat ik niet moet werken, ha! En tja, het is nu eenmaal zo dat geen enkele omroep in Vlaanderen nog aandacht heeft voor dieren. En dat terwijl je bijna 3,7 miljoen honden en katten in België hebt. Als je rekent hoeveel geld daarin rondgaat (Zo’n 1,3 miljard euro volgens recente cijfers, red.)…”

Zelfs IKEA maakt meubeltjes voor katten.

“Ongelooflijk. In onze tijd kwam het voedsel uit blik, stonk het uren in de wind en moest het gewoon lijken op gestolde stoverij. Nu zijn het gezonde droge brokken. Het moet er niet smakelijk uit zien, het moet gezond zijn. Ik heb nog de tijd van straathondjes in Brugge geweten. Vandaag worden die meteen opgepakt en naar het asiel gebracht. De tijden zijn heel hard veranderd. Tegelijkertijd moeten honden ook meer en meer hun manieren houden. Denk je dat Mona dat plezant vindt als ik haar hier op het strand aan de leiband houd? Nee, die moet zich kunnen uitleven.”

Er is zelden zoveel aandacht geweest voor dierenwelzijn, gaande van slachthuizen tot de Olmense Zoo.

“Het besef rond natuurbehoud en dierenwelzijn is begonnen bij een kleine groep die eerst werd omschreven als zotten of extremisten, maar nu zien we dat die ideeën door een brede laag van de bevolking gedragen wordt. Er is ook geen enkele politieke partij die het zich kan permitteren om daarrond géén standpunt in te nemen. De Olmense Zoo toont ook aan dat het gedaan is met dat soort prutsers die regels overtreden en daarmee wegraken. Die tijd is echt gedaan. De dierentuinen zullen volgens mij ook meer en meer onder druk komen te staan. Ze zullen niet anders kunnen dan honderd procent in te zetten op habitatbescherming en de bewaring van het genetische materiaal.”

Als ik denk aan de kleintjes in de buurt, kom ik ook al snel uit bij Bellewaerde.

“Vergis je niet, daar werken echte professionals. Hoe ze met de olifanten werken, bijvoorbeeld. Als ze nu op bewegingen trainen, is dat niet om hen kunstjes aan te leren, maar om de verzorging makkelijker te maken. En dat gebeurt op de juiste manier, niet door ze te bestraffen maar door ze te belonen. Maar het is al een hele tijd geleden dat ik nog in Bellewaerde ben geweest, moet ik bekennen.”

“Mensen die dieren liever zien dan mensen vind ik verdacht”

Kom je nog vaak naar West-Vlaanderen?

“Dat hangt er vanaf… (Denkt even na, red.)”

“Ik denk een tiental keer per jaar. Als ik in Brugge ben, bezoek ik het alsof het achter glas zit. Dat is mijn stad niet meer. Het idee van ‘ik moet hier straks weer weg’ speelt altijd in mijn achterhoofd. En een bezoek aan de zee is al geleden van afgelopen zomer.”

“Toen ik klein was, gingen we vaak naar Zeebrugge. Mijn vader was directeur van de dienst toerisme in Brugge, dat een filiaal in Zeebrugge had. Je mag niet vergeten, we waren met zes kinderen thuis, dus tijdens de vakanties gingen we altijd richting zee. Je kon toch moeilijk met acht man op hotel? Mijn vader was ook maar een gewone ambtenaar. Maar ik heb niets gemist als kind, integendeel. Ik heb een topjeugd gehad. Bovendien was er een snelle treinverbinding tussen Brugge en Zeebrugge en stonden we daar in nog geen kwartier. Dat was het makkelijkste met zes kinderen voor een gezin zonder auto. Dat we geen auto hadden, was toen trouwens de normaalste zaak van de wereld. Dat kan je je vandaag de dag niet meer inbeelden. Kijk maar eens naar de autosnelwegen op zondag. Vroeger kon je daar de auto’s op één hand tellen, vandaag sta je in de file…”

Je komt in interviews en op Twitter vaak cynisch uit de hoek, gefrustreerd bijna. Behoorlijk on-West-Vlaams, om zo ongezouten je mening te geven.

“Ik weet wat je wil zeggen, maar frustratie is zeker geen wezenlijk kenmerk van mezelf, want ik vind dat nogal vermoeiend. Ik ben er echt wel van overtuigd dat ik geen chagrijnige mens ben. Frustratie is geen drijfveer, maar het klopt dat ik inderdaad wel snel mijn gedacht zeg. En als het van mij komt, valt het gewoon sneller op. Maar andere West-Vlamingen zwijgen toch ook niet?”

We zijn vooral binnenvetters.

“Er bestaat een Engelse gezegde: ‘The real art of conversation is not only to say the right thing at the right place but to leave unsaid the wrong thing at the tempting moment.’ (van de Britse schrijfster Dorothy Nevill, red.). Dat moet je ook kunnen, je woorden inslikken en kijken of je het morgen nog wil zeggen. Dat heb ik van mijn moeder geleerd: je tong drie keer ronddraaien in je mond. Maar aan de andere kant moet je ook voor iets durven staan. Stel dat ik nu nooit een mening zou hebben als het over dieren gaat. Dat zou toch raar zijn? Als je voor iedereen kookt en ze vinden het allemaal lekker, dan ben je vast kip met appelmoes aan het maken. Dat is wel eens lekker, maar je eet dat ook niet elke dag. Voor iedereen goed doen, kan simpelweg niet. Er zijn mensen die ook niet tevreden zullen zijn als ze dit boek lezen, maar moet ik zwijgen om ze te vriend houden? Dan ben ik liever eerlijk.”

Zou je later nog iets met dieren willen doen? Zelf een asiel opstarten?

“Dat moet je overlaten aan mensen die daar meer verstand van hebben. Maar natuurlijk heb ik nog dromen en zijn er dingen die ik wil realiseren. Ik heb nooit een plan gehad. Alles is zowat in mijn schoot geworpen of er toevallig in gevallen. Ik ben toevallig begonnen bij de radio en omdat ik altijd mijn honden bij mij had, kwamen ze met televisiewerk af. Het is niet dat ik op de schoolbanken zat te dromen van een job als presentator. Als ik al een ambitie heb vandaag, dan ligt dat eerder door het goed te doen, de lat altijd hoog te leggen. Een plan B? Wat is dat? Doordoen, ja!”

Dát is dan weer typisch West-Vlaams.

“Voila! Niet zagen en verder doen!”

“Dolfinarium kan niet anders dan sluiten”

“In Canada werd deze week een wet gestemd die het houden van zeezoogdieren volledig verbiedt, en er zullen nog landen volgen”, aldus Chris, die een notoir tegenstander van het Dolfinarium in Brugge is. “Ik maak me sterk dat men hier ook niet onder die regel uit zal kunnen. Het Dolfinarium zou een kweekverbod opgelegd moeten krijgen. Elk beest dat daar geboren wordt, krijgt levenslang. Men moet naar een uitdoofscenario gaan, kijken hoe die dieren nog een min of meer normaal leven kunnen leiden. Ik twijfel er overigens niet aan dat de verzorgers hen graag zien, maar je moet eerlijk zijn: die dieren zijn niet ondervoed, maar men laat hen met opzet honger lijden zodat ze trucjes doen. En al dat gezever van die educatieve functie… Toon dan een video in klas in plaats van naar die sukkelaars te gaan kijken. Wat heb je er aan om die verknipte dieren met balletjes te zien spelen?”

Vanwaar die fascinatie voor honden eigenlijk?

“Ik denk dat ik die van mijn moeder heb, zij was ook zot van dieren.”

Maar zelf had je thuis geen hond, omdat je zus allergisch was, lezen we in je boek.

“Toen was het snel beslist, ja, maar ik denk dat het ook een goed excuus was, want ik kom uit een gezin van zes kinderen. Uit de tijd overigens dat de luiers simpele doeken met veiligheidsspelden waren. Reken zelf maar eens uit hoeveel er met zes moest gewassen worden. Daar ook nog een hond bij? Vergeet het, zal mijn moeder gedacht hebben. (lacht) Ik heb geprobeerd, maar tevergeefs. Ik wist dat ik, van zodra ik het huis uit zou zijn, zelf een hond zou hebben. Geen idee waarom ik een golden retriever wilde. Toen zag je eerder Duitse herders, Yorkshire terriërs en dalmatiërs passeren. Ik heb sindsdien altijd een hond gehad en dat zal zo blijven, zolang ik mobiel ben. Als ik denk aan die recente uitzending van Pano, waarbij die senioren dicht en verplicht in zo’n rusthuis bij elkaar zitten. Voor mij is dat de hel. Als ik mijn honden moet achterlaten om ‘s middags om vier uur in de zaal bingo te spelen… vergeet het maar.”

“De Olmense Zoo toont aan dat het gedaan is met dat soort prutsers”

Ben je zo’n type dat liever bij dieren zit?

“Nee, mensen die stellen dat ze dieren haten, vind ik verdacht. Maar mensen die zeggen dat dieren veel toffer dan mensen zijn, die vind ik ook verdacht.”

Hoeveel honden heb je?

“Twee. Mona en Margot, een ruwharige teckel. Tien keer kleiner, maar ze maakt honderd keer meer lawijt. We hebben ze uit het asiel van Oostende gehaald, een van de beste van het land. De naam hebben we niet zelf gekozen. Ik ben een voorstander van mensennamen voor honden. Van die namen als Zitka, dat slaat toch nergens op? Ik heb altijd gedroomd van zo’n hele grote loebas, van een hond met lang haar. Die ga ik dan Walter noemen. ‘Zie hem liggen, bij de open haard, de Walter.’ Dat klinkt toch beter dan pakweg Tobo? Maar da’s mijn idee.”

We hebben je al een tijd niet meer op tv gezien. Mis je het?

“Waarom zou ik dat missen? Ik vind het net tof dat je niet altijd hetzelfde doet. De Reyerslaan, dat is voor mij zowat het ministerie van Radio en Televisie. Dat gebouw straalt ook zoiets uit. Duizend lokalen, houten lambrisering… het voelt bijna zoals in de Sovjet-Unie aan. Dat is absoluut geen creatieve en inspirerende omgeving. Ik kan mij ook voorstellen dat je je daar een hele carrière kan wegsteken.”

“Ik heb onlangs nog een aantal weken bij Radio 2 West-Vlaanderen meegedraaid om iemand te vervangen. Even terug naar mijn roots en dat vond ik geweldig, alhoewel het wel wat ver rijden was. Maar daar kom je in een klein ploegje terecht, waar iedereen ook echt iedereen kent en dat is veel toffer. Maar het was wennen. Ik kom nog uit de tijd dat we twee technici hadden, één die de plaat startte en één die de microfoon open zette. Het loopt natuurlijk dun langs je billen als je dat opeens zelf moet doen. En tegen dat ik het onder de knie had, moest ik al stoppen. (lacht) Het enige wat raar was, was dat ik al mijn hele leven gewend was om Led Zeppelin en Nirvana aan te kondigen (bij StuBru, red.) en nu was dat opeens… Dana Winner. Let wel, ik ben de laatste om op Radio 2 te spuwen. Echt, die zender heeft marktaandelen waarvan ze in het buitenland grote ogen trekken. In de VS geloven ze die cijfers niet. Bovendien is radio zeker niet de plaats om minachtend te doen over pakweg Dana Winner. Ik geef soms les aan presentatoren en ik geef hen altijd mee dat een plaat afbreken het stomste is wat je kan doen, want dan krijg je iedereen tegen je. Eerst en vooral alle fans, en terecht, en dan alle mensen die de zanger of zangeres in kwestie ook niet kunnen uitstaan en zich afvragen waarom je hem of haar dan in godsnaam draait?”

Vind je het spijtig dat Dieren in Nesten niet meer bestaat?

“Natuurlijk mis je die internationale contacten, maar ik heb ze nog. Als ik volgende week veertien dagen tussen de olifanten wil vertoeven, dan kan ik dat. Ik heb dan zelfs het voordeel dat ik niet moet werken, ha! En tja, het is nu eenmaal zo dat geen enkele omroep in Vlaanderen nog aandacht heeft voor dieren. En dat terwijl je bijna 3,7 miljoen honden en katten in België hebt. Als je rekent hoeveel geld daarin rondgaat (Zo’n 1,3 miljard euro volgens recente cijfers, red.)…”

Zelfs IKEA maakt meubeltjes voor katten.

“Ongelooflijk. In onze tijd kwam het voedsel uit blik, stonk het uren in de wind en moest het gewoon lijken op gestolde stoverij. Nu zijn het gezonde droge brokken. Het moet er niet smakelijk uit zien, het moet gezond zijn. Ik heb nog de tijd van straathondjes in Brugge geweten. Vandaag worden die meteen opgepakt en naar het asiel gebracht. De tijden zijn heel hard veranderd. Tegelijkertijd moeten honden ook meer en meer hun manieren houden. Denk je dat Mona dat plezant vindt als ik haar hier op het strand aan de leiband houd? Nee, die moet zich kunnen uitleven.”

Er is zelden zoveel aandacht geweest voor dierenwelzijn, gaande van slachthuizen tot de Olmense Zoo.

“Het besef rond natuurbehoud en dierenwelzijn is begonnen bij een kleine groep die eerst werd omschreven als zotten of extremisten, maar nu zien we dat die ideeën door een brede laag van de bevolking gedragen wordt. Er is ook geen enkele politieke partij die het zich kan permitteren om daarrond géén standpunt in te nemen. De Olmense Zoo toont ook aan dat het gedaan is met dat soort prutsers die regels overtreden en daarmee wegraken. Die tijd is echt gedaan. De dierentuinen zullen volgens mij ook meer en meer onder druk komen te staan. Ze zullen niet anders kunnen dan honderd procent in te zetten op habitatbescherming en de bewaring van het genetische materiaal.”

Als ik denk aan de kleintjes in de buurt, kom ik ook al snel uit bij Bellewaerde.

“Vergis je niet, daar werken echte professionals. Hoe ze met de olifanten werken, bijvoorbeeld. Als ze nu op bewegingen trainen, is dat niet om hen kunstjes aan te leren, maar om de verzorging makkelijker te maken. En dat gebeurt op de juiste manier, niet door ze te bestraffen maar door ze te belonen. Maar het is al een hele tijd geleden dat ik nog in Bellewaerde ben geweest, moet ik bekennen.”

“Mensen die dieren liever zien dan mensen vind ik verdacht”

Kom je nog vaak naar West-Vlaanderen?

“Dat hangt er vanaf… (Denkt even na, red.)”

“Ik denk een tiental keer per jaar. Als ik in Brugge ben, bezoek ik het alsof het achter glas zit. Dat is mijn stad niet meer. Het idee van ‘ik moet hier straks weer weg’ speelt altijd in mijn achterhoofd. En een bezoek aan de zee is al geleden van afgelopen zomer.”

“Toen ik klein was, gingen we vaak naar Zeebrugge. Mijn vader was directeur van de dienst toerisme in Brugge, dat een filiaal in Zeebrugge had. Je mag niet vergeten, we waren met zes kinderen thuis, dus tijdens de vakanties gingen we altijd richting zee. Je kon toch moeilijk met acht man op hotel? Mijn vader was ook maar een gewone ambtenaar. Maar ik heb niets gemist als kind, integendeel. Ik heb een topjeugd gehad. Bovendien was er een snelle treinverbinding tussen Brugge en Zeebrugge en stonden we daar in nog geen kwartier. Dat was het makkelijkste met zes kinderen voor een gezin zonder auto. Dat we geen auto hadden, was toen trouwens de normaalste zaak van de wereld. Dat kan je je vandaag de dag niet meer inbeelden. Kijk maar eens naar de autosnelwegen op zondag. Vroeger kon je daar de auto’s op één hand tellen, vandaag sta je in de file…”

Je komt in interviews en op Twitter vaak cynisch uit de hoek, gefrustreerd bijna. Behoorlijk on-West-Vlaams, om zo ongezouten je mening te geven.

“Ik weet wat je wil zeggen, maar frustratie is zeker geen wezenlijk kenmerk van mezelf, want ik vind dat nogal vermoeiend. Ik ben er echt wel van overtuigd dat ik geen chagrijnige mens ben. Frustratie is geen drijfveer, maar het klopt dat ik inderdaad wel snel mijn gedacht zeg. En als het van mij komt, valt het gewoon sneller op. Maar andere West-Vlamingen zwijgen toch ook niet?”

We zijn vooral binnenvetters.

“Er bestaat een Engelse gezegde: ‘The real art of conversation is not only to say the right thing at the right place but to leave unsaid the wrong thing at the tempting moment.’ (van de Britse schrijfster Dorothy Nevill, red.). Dat moet je ook kunnen, je woorden inslikken en kijken of je het morgen nog wil zeggen. Dat heb ik van mijn moeder geleerd: je tong drie keer ronddraaien in je mond. Maar aan de andere kant moet je ook voor iets durven staan. Stel dat ik nu nooit een mening zou hebben als het over dieren gaat. Dat zou toch raar zijn? Als je voor iedereen kookt en ze vinden het allemaal lekker, dan ben je vast kip met appelmoes aan het maken. Dat is wel eens lekker, maar je eet dat ook niet elke dag. Voor iedereen goed doen, kan simpelweg niet. Er zijn mensen die ook niet tevreden zullen zijn als ze dit boek lezen, maar moet ik zwijgen om ze te vriend houden? Dan ben ik liever eerlijk.”

Zou je later nog iets met dieren willen doen? Zelf een asiel opstarten?

“Dat moet je overlaten aan mensen die daar meer verstand van hebben. Maar natuurlijk heb ik nog dromen en zijn er dingen die ik wil realiseren. Ik heb nooit een plan gehad. Alles is zowat in mijn schoot geworpen of er toevallig in gevallen. Ik ben toevallig begonnen bij de radio en omdat ik altijd mijn honden bij mij had, kwamen ze met televisiewerk af. Het is niet dat ik op de schoolbanken zat te dromen van een job als presentator. Als ik al een ambitie heb vandaag, dan ligt dat eerder door het goed te doen, de lat altijd hoog te leggen. Een plan B? Wat is dat? Doordoen, ja!”

Dát is dan weer typisch West-Vlaams.

“Voila! Niet zagen en verder doen!”

Wie is Chris Dusauchoit?

Chris Dusauchoit werd op 16 oktober 1962 in Brugge geboren. Hij liep school aan het Sint-Franciscus-Xaveriusinstituut en het Onze-Lieve-Vrouwecollege in Assebroek. Later volgde hij maatschappelijk werk in Gent en communicatiewetenschappen in Leuven.

Hij begon bij de openbare omroep op de verkeersredactie, werd presentator bij Studio Brussel en ging later programma’s op Canvas en Eén presenteren. Het bekendste was ‘Dieren in nesten’, dat van 2000 tot 2015 liep. Hij schreef ook boeken, waaronder recent ‘Honden zoals ze echt zijn’.

Chris woont in Aarschot en heeft een dochter Hannah.