Twee

Ze wonen allebei in Kortrijk en delen een liefde voor het goede leven en schrijven. Verder hebben onze twee columnisten weinig gemeen. Wekelijks geven ze hier een inkijkje in hun uiteenlopende levens. Deze week is dat Siel Verhanneman (33), auteur en dichter.

Het liefste wat ik heb is twee jaar geworden. Dat haar hartje, zo puur en warm, ooit nog in mijn buik klopte, dat vind ik waanzinnig. We hadden een heus verjaardagsweekend met een huis vol ballonnen, een enorme opblaasbare 2 aan onze voordeur, taart met Marie van de Aristokatten, slingers en vlaggetjes overal en vrienden en familie heel dichtbij. Ons dochtertje wist met haar enthousiasme geen blijf en werd telkens verlegen wanneer er voor haar gezongen werd. Net voor ze in slaap viel en ‘s morgens bij het ontwaken somde ze iedereen op die erbij was geweest. Toch gaat het de laatste weken soms moeizaam voor haar. In de crèche is de ochtendshow (een huilconcert waar de tickets onder de kindjes echt gegeerd zijn) terug van weggeweest en als ik haar bij het ophalen vraag hoe de dag was klinkt het: “Ik was een beetje boos!” en aan de opluchting van de begeleiders te zien wanneer ik haar weer mee naar huis neem, geloof ik dat.

Twee jaar zijn is natuurlijk een zware last om te dragen. Het is totaal oneerlijk dat je niet zomaar van het betonnen muurtje aan ons huis naar beneden mag springen. En soms wil ik haar al na amper drie kwartier uit de schommel om de hoek halen. Drie! Kwartier! En onderweg daarnaartoe had ze de steentjes die ze bij de oprit van een van de buren had genomen terug moeten leggen, onbegrijpelijk! Ook eten is de hel wanneer je twee jaar bent. Zo hou ik er totaal geen rekening mee dat ze liever koekjes van Maya de Bij voor ontbijt wil dan een boterham met choco. Om nog maar te zwijgen over de broccolicrisis van afgelopen april. Blijkbaar kun je, wanneer je twee jaar wordt, plots écht kwaad worden op groentjes.

“Kan ik nog eens even hard van iemand houden, als van dat meisje dat soms een beetje boos is?”

Neen, het is geen gemakkelijk leven wanneer je niet in bad mag wanneer je er echt in wilt en in bad moet net wanneer je een meesterwerk met wasco op doek wou maken. En wist je dat je de inkt van je stempels als tweejarige helemaal niet op je snoet mag uitwrijven? En dat zoiets dan een reden kan zijn voor zo’n verplicht bad?

Gelukkig is het niet enkel kommer en kwel en vinden we elke dag weer nieuwe dingen bij waar ons meisje niet boos om wordt. De storm op ons schip gaat liggen wanneer we nog één boekje extra lezen voor ze gaat slapen en we eindigen met een stapel van acht. En knuffels zijn niet meer zomaar vermoeide babyknuffels. Het zijn van die omhelzingen waarbij ze als een puzzelstukje in je past en haar hoofdje in je hals legt, haar zachte krullen je neus kriebelen. Twee jaar zijn dat is je kindje een boekje horen voorlezen aan haar poppen op exact dezelfde manier als jij. Twee jaar zijn is ‘Mama, wil jij nog een cappuccino’ vragen net voor je in slaapt valt. Af en toe komt een tweede kinderwens als een enthousiaste dolfijn in sprongen de kop opsteken. Maar geen idee hoe ik dat ga doen. Nog eens even hard van iemand houden, als van dat meisje dat soms een beetje boos is.