De een vloog uit naar Antwerpen, de ander woont nog altijd in Kortrijk. De West-Vlaamse stad waar zowel Leen als Stephanie geboren werden. Beiden delen ze een liefde voor schrijven en het goede leven. Elk om beurt geven ze hier een inkijk in hun week. Deze week is dat Leen Dendievel (37), actrice en auteur.
Gisterenochtend werd de wereld weer een stukje mooier: 200 gram, 12 bij 12,5 centimeter en 64 pagina’s. Hij ligt er. Iedereen kan hem aanraken, ruiken en verslinden. Hij is niet meer van mij alleen. Geboren om doorgegeven te worden. Een boek vol levenslessen. Een boek met dingen waarvan ik wou dat ik ze al wist toen ik jong was.
Een Brief aan mijn kind . Aan jullie kind, aan het kind in jullie zelf. Niet aan míjn kind, want ik heb er (nog) geen. Al heb ik er eigenlijk al vier. Vier kinderen die de moedermelk ontgroeid zijn. Mijn boeken. Als een boek uitkomt heb ik toch altijd zin om er uren naar te staren, het aan iedereen te tonen, er foto’s van te nemen en een babyborrel te organiseren. Want je mag trots zijn op wat je verwezenlijkt. Weten wat je kan en weten wat je niet kan. En dat succes vieren. Dat is alvast een les die te lezen valt in mijn ‘brief’. Want we zijn te bescheiden, hier in Belgenland. We zijn beter in negatief doen en onszelf én anderen onderuit te halen dan te triomferen en een complimentje te aanvaarden of te geven. Terwijl er niks leukers bestaat dan een vreemde aan te tikken en te zeggen hoe mooi ze wel met dat kleedje staat. Misschien maak je er wel iemands dag mee. Wat je ook denkt of gelooft, we zijn hier maar één keer op deze planeet. Vier dan toch al het mogelijke. Het leven kan al hard genoeg zijn. Want het is helaas niet perfect, geeft en neemt wanneer het wil. Maak het leven dan alvast perfect voor jou!
Hij ligt er. Iedereen kan hem aanraken, ruiken en verslinden
Het is allemaal makkelijk om te lezen, maar het doen is iets anders. Ik moet zelf vaak mijn schrijfsels opnieuw lezen, want practice what you preach . Ik lig nog altijd wakker van een verspreking op de radio of tijdens een lezing. Terwijl niemand die gehoord heeft. Lastig. Maar ik probeer het los te laten. Dat ik slecht ben in grammatica en spelling omdat ik meer met het inhoudelijke bezig ben en heel impulsief schrijf, laat ik ook los. Die dt-regel, breek me de mond niet open. Ja, en dat voor een schrijfster. Geheimpje, de redactie lost die fouten op. Ik ben daar zeer dankbaar voor. Dank je, KW Weekend ! (En dank aan mijn man, die zich op dit eigenste moment enorm druk maakt over de taalfouten in dit schrijfsel.)
Nog een les in mijn boek: wees dankbaar en beleefd. Je bereikt er zoveel mee. En het is gratis. Dé belangrijkste les die in mijn jongste telg staat is heel simpel, maar we vergeten het te vaak: doe gewoon je best. Doe je best om lief te hebben, om een goede vriend te zijn, om beleefd te zijn, om nieuwsgierig te zijn, om open te staan en om positief te zijn. Want wie weet heb je wel een impact gehad op één mensenleven. Als er één iemand aan je graf staat en blij is dat je in zijn leven bent geweest, dan is dat goed genoeg. Ik ben nu alvast heel blij dat mijn kersverse ‘kind’ in de winkels ligt. Ik ben een trotse mama.
Stephanie en Siel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
