Het levensverhaal van Laurence Desbisschop lijkt wel een modern sprookje. Van een verlegen meisje uit Waregem bloeide ze open tot een internationaal topmodel. Ze woonde jarenlang in New York tot corona haar weer naar België bracht. Nu werkt ze opnieuw als model voor magazines en modelabels.
We ontmoeten Laurence in haar gezellige woning in een rustige, groene buurt in Bellegem. De hond ligt te luieren op het terras, de kinderen zijn naar school, het is stil in huis. Een groot contrast met het jachtige leven dat ze ooit leidde toen ze als topmodel de wereld rondreisde.
“Dit huis is mijn kleine paradijs, ik heb het gekocht toen ik pas 22 was. In mijn jeugd woonde ik in een sociaal appartement in Waregem en mijn grote droom was om ooit een huis met een tuin te hebben. Dat kwam er sneller dan verwacht. Toen ik als model in het buitenland begon te werken, was ik overal en nergens thuis. Ik heb op verschillende plekken gewoond. In New York deelde ik een kleine flat met roommates en in België logeerde ik zowat overal, bij vrienden. Ik had echter een plek nodig voor mezelf, waar ik kon aarden en waar ik rust kon vinden. Daarom heb ik dit huis gekocht. Zelfs toen ik nog in New York woonde, was het altijd zalig om in Bellegem thuis te komen.”
“Aan het begin van de coronacrisis zijn we teruggekomen naar België omdat de situatie in New York heel alarmerend was. We zijn op de valreep met de laatste vlucht in België geraakt, net voor de grenzen sloten. Het was een verademing om thuis te komen. Het was stralend weer in maart en we zijn maar meteen in de tuin gevlogen en hebben een moestuintje aangelegd. De kinderen hebben toen nog afstandsonderwijs met hun New Yorkse school gedaan, maar vanaf dit schooljaar volgen ze hier les.”
“Voorlopig blijven we nog een tijd hier, om de kinderen stabiliteit te geven en opdat ze voeling zouden krijgen met hun roots. Voor hen voelt dit huis sowieso vertrouwd aan. Toen we met het gezin in New York woonden, brachten we alle schoolvakanties door in België, de kinderen vonden het fantastisch om hier een tuin te hebben. Het moederschap is nu mijn prioriteit. Ik combineer het met modellenmerk en de inrichting van ons huis.”
Hoe kijk je terug op je eigen jeugd?
“Mijn jeugd is niet bepaald over rozen gegaan. Ik ben geboren in Frankrijk, mijn papa is Fransman, mijn mama is van Waregem. Ze zijn gescheiden toen ik vijf jaar was. Mama is dan teruggekeerd naar Waregem en is weer bij haar ouders gaan wonen. Ik ben dus opgegroeid bij mijn grootouders. Jammer genoeg zijn ze allebei kort na elkaar gestorven toen ik negen jaar was. Op dat moment was ik alles kwijt, ook mijn mama die toen gecrasht is en te kampen kreeg met een verslaving.”
“Als enig kind kon ik die zorgen en dat verdriet niet met broers of zussen delen en was ik op mezelf aangewezen. Het was een moeilijke periode waardoor ik heel snel volwassen geworden ben. Wat ik uit die tijd geleerd heb, is dat je altijd moet vooruitkijken. Hoe diep je ook valt, er is altijd een toekomst. Hoop is een ongelooflijke kracht die veel mogelijk maakt. Ik heb mij toen opgetrokken aan mijn studies en ik heb ook veel steun gekregen van inspirerende mensen uit mijn omgeving, van leerkrachten tot mensen die mij opgevangen hebben tijdens de ziekenhuisopnames van mijn mama. Ik ben die mensen heel dankbaar daarvoor.”
“Ik heb mezelf nooit als slachtoffer beschouwd. Wat mij overkomen is, heeft mij extra gemotiveerd om vooruit te komen in het leven. Ieder mens heeft wel littekens en ervaart die op een andere manier. Er bestaat geen hiërarchie in trauma’s of verdriet. Moeilijkheden maken deel uit van een groeiproces, je moet ze omarmen. Het leven biedt altijd kansen, je moet er gewoon voor openstaan.”
Was het een jeugddroom om model te worden?
“Helemaal niet, ik was niet met mode bezig en ik voelde mij niet mooi, wel integendeel, ik had een heel laag zelfbeeld. Als kind en als puber heb ik mij altijd anders gevoeld. Ik was de dochter van die gescheiden vrouw, wat toen in Waregem nog een stigma was. Ik was ook heel groot en mager, sprak met een Frans accent, was anders gekleed. Kortom, ik was altijd ‘die speciale’, wat mij heel onzeker maakte. Toen ik 15 was, wou ik zoals alle andere meisjes zijn, later bleek dat mijn anders-zijn net mijn sterkte was. Het feit dat ik groot en mager was was een troef als model, net als mijn tweetalige opvoeding.”
Vroeger was ik niet met mode bezig, ik voelde mij ook niet mooi, integendeel
“Ik ben heel toevallig ontdekt. Mijn eerste opdrachten waren kleinschalige defilés voor lokale boetieks. Toen ik in mijn laatste jaar middelbaar onderwijs zat, maakten andere modellen mij erop attent dat ik mijn kans moest wagen in Parijs of Milaan. Toen was er nog geen internet, het was niet eenvoudig om informatie in te winnen en contacten te leggen. Via via ben ik terechtgekomen bij een Brussels modellenbureau dat mij doorverwees naar een bureau in Parijs.”
”Veel ervaring had ik toen niet, behalve dan enkele shoots voor Belgische modebladen. Plots ging een nieuwe wereld voor mij open. Ik heb wel nog mijn middelbare school afgewerkt en ik heb een jaar communicatiewetenschappen gestudeerd in Gent, tussen de opdrachten door. Ik wou een plan B hebben voor het geval ik niet zou doorbreken als model.”
Wanneer is de internationale doorbraak er gekomen?
“Toen ik bijna 19 was, had ik een ‘nu-of-nooit-gevoel’ en besloot ik om voluit voor een modellencarrière te gaan. Met mijn spaarcenten ben ik naar Milaan gevlogen en heb ik ter plaatse een afspraak geregeld bij het modellenbureau Elite. De manager van het bureau zag iets in mij. Het was de tijd toen de modesector op zoek ging naar modellen die afweken van het traditionele schoonheidsideaal à la Claudia Schiffer. In het begin was het even zoeken voor ik echt uit de startblokken geschoten ben.”
”In Tokio vonden ze mij te groot, maar het was een fantastische ervaring om de Japanse cultuur te ontdekken. In Milaan werkte ik voor Armani en had ik andere, kleinere jobs. In de zomer van 1997, toen het heel kalm was in de sector, ben ik op aanraden van mijn agentschap naar Duitsland getrokken. Daar vonden ze mij wel mooi maar veel te mager voor commerciële opdrachten. Na enkele castings die op niets uitliepen, werd ik uitgekozen voor een job bij Jil Sander, als doorpasmodel“ in het atelier. Het was keihard werken, van ‘s morgens tot ‘s nachts. Zo heb ik het modevak achter de schermen leren kennen en waarderen: het is ongelooflijk hoeveel tijd, energie en knowhow achter een collectie schuilgaan.”
“Terwijl ik als doorpasmodel aan het werk was, kwam Joe McKenna langs, een van de meest invloedrijke stilisten in de modewereld. Hij zou de styling van de show verzorgen. Hij vroeg mij of ik de shows van Milaan zou lopen en ik antwoordde dat ik niet geboekt was. De dag nadien belde het modellenbureau van Milaan dat ik gecast was voor de show van Jil Sander, als nieuw gezicht. Dat betekende mijn grote doorbraak: andere modellenbureaus belden mij op en ik werd geboekt voor de grootste shows. In Parijs liep ik de show van Dior en andere grote namen. Ik kwam echt in een rollercoaster terecht. Door in de modewereld te belanden, is mijn wereld veel groter geworden. Ik vond dit zeer bevrijdend. Mijn job was a ticket to the world .”
Wat doet zo’n plots succes met een jong meisje?
“Het feit dat ik veel gevraagd werd, gaf mij veel energie, maar het deed mij nooit zweven. Dat was eigen aan de Belgische modellen die toen opkwamen in de modellenwereld. Onze lichting waartoe ook An Oost, Inge Geurts en Hannelore Knuts behoorden, bleef altijd met beide voeten op de grond. De modehuizen vonden het ook fijn om met Belgische meisjes te werken omdat we geen kapsones hadden en zo cool waren, heel anders dan de diva’s van toen, zoals Linda Evangelista en Naomi Campbell.”
”Ik heb ook heel fijne en boeiende mensen in de modewereld ontmoet. Zoals Gisele Bündchen met wie ik goed kon opschieten. Ik heb haar leren kennen toen ze pas begonnen was. Ze sprak toen nauwelijks Engels en ik ging mee met haar shoppen. Ze is van niets naar de absolute top opgeklommen, maar ze is altijd een warme, hartelijke vrouw gebleven met wie je fijne gesprekken kon voeren. Het publiek heeft vaak een fout beeld van de modellenwereld. Er heerst nog altijd het cliché van oppervlakkige mensen die in een glamourwereldje leven. Het is een job die je au sérieux moet nemen, het vergt discipline en professionalisme. Vaak draai je ook heel lange werkdagen.”
Welke herinneringen als catwalkmodel koester je het meest?
“Mijn mooiste momenten als catwalkmodel heb ik beleefd bij Dior, toen John Galliano er artistiek directeur was. Ik heb heel goede herinneringen aan de samenwerking met hem, hij is een belezen, lieve man. Zijn shows waren magisch. Tijdens de voorbereiding ervan werd je helemaal ondergedompeld in die sfeer. In de werkruimte aan de Avenue Montaigne stonden allerlei moodboards met stofjes, er klonk goede muziek, er was thee met koekjes.
Je werd als model enorm gerespecteerd. Galliano had ook veel respect voor de mensen in het atelier. Kortom, de sfeer was er fantastisch. Er werd met enorme toewijding gewerkt. Soms werkten de couturières ’s nachts door om alle stukken klaar te hebben tegen de show. Dior was dé show van de modeweek, Galliano werd bijna aanbeden als een god. Het is jammer dat hij zo negatief afgeschilderd werd na zijn ontslag bij Dior, toen hij even de weg kwijt was. Ik denk dat weinig topontwerpers bestand zijn tegen die hoge werkdruk en de roem. Ze blijven ook maar mensen.”
Door mijn modellenwerk is mijn wereld veel groter geworden
“Andere topmomenten waren de prachtige reizen die ik gemaakt heb voor reclamecampagnes. Na Nine Eleven was ik wat uitgekeken op de catwalk. Het commerciële werk was veel gevarieerder en liet mij ook toe om prachtige locaties over de hele wereld te ontdekken. En aangezien ik in New York woonde, werd ik uitgenodigd op fancy feestjes waar veel sterren aanwezig waren. Zo had ik ooit een interessant gesprek met een sympathieke maar voor mij onbekende gast die achteraf de leadzanger van Kiss bleek te zijn. Of liep ik er Isabella Rossellini tegen het lijf.”
Hoe blijf je als mens in balans in die droomwereld van de happy few?
“Vroeg of laat komt er een moment dat je verzadigd raakt van al die luxefeestjes en van het leven in New York, een stad die nooit slaapt. Op een gegeven ogenblik, na ettelijke publiciteitscampagnes, voelde ik dat het tijd werd voor een mentale detox. Ik heb toen heel impulsief besloten om mij te herbronnen in Costa Rica. Ik ben er totaal onvoorbereid naartoe getrokken, heb er een pick-up gehuurd en ben in mijn eentje rondgetrokken langs de kust, van dorp tot dorp. Ik sliep in hutjes op het strand of in eenvoudige hotelletjes. Ik heb er yoga gedaan, ik mediteerde, ging surfen en kwam helemaal tot rust in de natuur. Op die manier kon ik mij volledig resetten.”
”Yoga was een openbaring voor mij, het heeft mij leren loslaten. Het was ook een verwerkingsproces van mijn kindertijd, van die verlatingsangst en eenzaamheid die ik altijd verdrongen had. Het deed mij ook verlangen om terug te keren naar België. Door helemaal tot rust te komen, kwamen er veel emoties en gedachten op mij af. Niet dat ik een geitenwollensokkentype ben; door alles wat ik meegemaakt heb, heb ik een heel rationele kant. Anderzijds durf ik ook te vertrouwen op mijn intuïtie. Zaken die op je afkomen en die je spontaan omarmt, zijn vaak de mooiste momenten in je leven.”
Zoals iemand ontmoeten op een feestje en verliefd worden?
“Ik was een heel vrijgevochten vrouw en trouwen of een gezin stichten stond niet meteen op mijn programma, maar het draaide anders uit.
“Ik vond New York geen ideale stad om je als koppel te settelen. Ik heb een haat-liefdeverhouding met die stad, noem het een bad boyfriend van wie je tegen beter weten in nooit losgeraakt. Toen we getrouwd zijn, hebben we ons in Bellegem gesetteld. De terugkeer naar België heeft mij goed gedaan, ik werd weer dat meisje van Waregem. Ik bleef nog altijd modellenwerk doen. Voor de internationale jobs trok ik naar Londen, onder meer voor de wereldwijde campagne van Oil of Olaz. Kortrijk bleek een goede uitvalsbasis te zijn: het is vlak bij Rijsel en vandaar sta je snel in Parijs of Londen. Ik was ingeschreven bij IMG Models in Londen en deed veel opdrachten daar. Voor Thomas, die in de filmindustrie in Amerika werkte, was er hier echter geen job in zijn specialisatie. Hij heeft zich moeten heruitvinden en heeft een carrière opgebouwd bij Superdry.”
Waarom ben je indertijd gestopt met het modellenwerk?
“Toen ik moeder geworden ben, was ik klaar voor een nieuwe uitdaging. Ik was de dertig voorbij, ik wou intellectueel geprikkeld worden. Als model las ik in die tijd tussen het wachten door veel boeken, en ik bezocht musea en tentoonstellingen, maar ik bleef intellectueel toch op mijn honger zitten. Toen ik zwanger werd van Eloize, was ik al bezig met een opleiding interieurarchitect aan Sint-Lucas in Gent. Ik vond het heel inspirerend. Tussendoor deed ik nog modellen- en stilistenopdrachten en werd ik voor de tweede keer mama. Toen ben ik volledig gestopt met modellenwerk.”
Toen ik vanuit Costa Rica naar New York terugkeerde, heb ik mijn toekomstige man op een feestje leren kennen
“Kort na mijn studies zijn we weer naar New York vertrokken omdat mijn man er een mooie job aangeboden kreeg van zijn werkgever. Het eerste jaar in New York mocht ik niet werken omdat ik nog geen greencard had. Ik heb nog een klein jaar voor Renson gewerkt, maar dat was moeilijk te combineren met het moederschap omdat het schoolsysteem in New York anders is dan hier: om één uur ‘s middags zijn de lessen gedaan. Ik heb een netwerk uitgebouwd met andere mama’s zodat we elkaar konden helpen.”
”Die vier jaar New York waren een mooie ervaring, ik heb een heel ander facet van de stad leren kennen. Als model woonde ik in het mondaine Manhattan, als mama in het multiculturele Brooklyn. Ik vond dit heel belangrijk voor de opvoeding van mijn kinderen, ik wil dat ze opgroeien met een open geest. Ikzelf ben opgegroeid met vooroordelen, ik heb veel tijd nodig gehad om dat los te laten. Ik wil mijn kinderen die ballast besparen. Ik wil niet dat ze oordelen of beoordeeld worden. Een bijkomend voordeel is dat ze drietalig opgevoed zijn, meertaligheid opent deuren.”
Je wordt weer geregeld gevraagd als model, hoe ben je weer in de job gerold?
“Vorige zomer werd ik gevraagd door AKT Magazine voor een fotoreportage rond melancholie. De uitgever zocht een karaktermodel. Kort nadien vroeg juwelenontwerpster Laurence Delvallez of ik wou poseren voor een capsulecollectie die opgedragen is aan een gemeenschappelijke vriendin van ons. Ondertussen heb ik de campagne van LA Collection gedaan en een shoot voor Vogue CS . Ik ben ingeschreven in een paar modellenbureaus.”
”Sinds ik 25 jaar geleden gestart ben, is er veel veranderd in de modesector. Er is veel meer inclusiviteit en diversiteit. Ik zie dat verschillende modellen van mijn generatie opnieuw aan de slag zijn. Het gaat niet louter meer om schoonheid op zich, een model moet ook een inspirerende persoonlijkheid zijn, je moet een verhaal hebben. Die openheid, wars van alle hokjesdenken, vind ik een heel positieve evolutie.” (Lut Clincke)
Wie is Laurence Desbisschop?
– Laurence Desbisschop werd geboren op 10 juli 1976 in Roubaix, Noord-Frankrijk. Ze verhuist op haar vijfde naar Waregem met haar mama.
– Na haar opleiding economie-moderne talen aan Onze Lieve Vrouw Hemelvaart in Waregem studeert ze communicatiebeheer aan Hibo Gent (nu Artevelde Hogeschool), in combinatie met modellenwerk.
– In 1995 neemt ze een sabbatjaar om zich te focussen op haar modellenwerk. Van 1997 tot 2001 werkt ze als internationaal catwalkmodel. In 2001 vestigt ze zich in New York, waar ze werkt als model voor wereldwijde commerciële campagnes. In 2004 verhuist ze naar Bellegem met haar man en werkt er als model via het Londense bureau IMG Models. In 2007 combineert ze modellenwerk met een studie binnenhuisarchitectuur in Gent.
– In 2011 wordt ze mama van Eloize, een jaar later van Olivia en ze besluit te stoppen met modellenwerk. In 2016 verhuist ze met haar man en kinderen naar New York, maar in de lente van 2020 komt ze terug naar Bellegem. Datzelfde jaar start ze weer met modellenwerk ( AKT Magazine , Laurence Delvallez…) en wordt gevraagd door verschillende modellenbureaus, onder meer NOAHMGMT van Tom Van Dorpe. Ondertussen werkt ze weer als model voor diverse magazines waaronder Vogue CS .
Interview
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
