Stephanie: “Nu probeer ik iets positiever in het leven te staan”

Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.

Vorige week gaf ik je een lijstje van dingen waar ik een hekel aan heb. Daaruit zou je mogelijk kunnen afleiden dat ik een nors mens ben en constant op het punt sta mensen een hoek van mijn elleboog te geven.

Dat klopt natuurlijk niet. Het is te zeggen, dat klopte vroeger zeker wel. Maar nu probeer ik iets positiever in het leven te staan. Dat is soms een uitdaging. Zeker in februari. Ook wel bekend als de maandag van het jaar. De kortste maand, maar met stip de ellendigste. Achtentwintig dagen nattigheid, grijsheid en koude met geen enkel vooruitzicht op beterschap.

Maar goed… positivisme dus! Hier volgt een lijstje met dingen die me vrolijk maken:

1. Vrijdagen die beginnen met gaan lopen door een bos en eindigen met mijn vriendinnen op café.

2. Lange, nachtelijke autoritten. Het liefst alleen en op een zwoele zomernacht. Ramen open, favoriete muziek door de boxen en dan keihard meezingen. Vandaar: het liefst alleen. Medepassagiers lopen het risico spontaan uit hun oren te bloeden en bloed krijg je heel moeilijk uit zetels.

3. Gaan duiken in tropische wateren en daarna lokale pintjes drinken op het strand. (Oh, zomer! Waar blijf je?)

4. Gaan skiën: boven op een berg staan met de zon in je gezicht en voor je niets anders dan een sprankelend, donzig sneeuwlandschap. Door je knieën gaan en met een rotvaart naar beneden sjezen.

5. Tussen vers gewassen lakens kruipen nadat ik net mijn benen onthaard heb. (een jaarlijks hoogtepunt!)

6. Franse croissants en sterke, zwarte koffie.

7. Samen zijn met mijn zussen, gênante jeugdherinneringen ophalen en zo hard moeten lachen dat je pijn krijgt in je achterhoofd.

8. Dansen in mijn woonkamer. Eigenlijk dansen in het algemeen maar als ik dans, denk ik – net als ieder witje dat ik Beyoncé ben terwijl ik er natuurlijk gewoon uitzie als white trash die nodig een beurt moet krijgen. Dus dans ik maar in de woonkamer voor mijn kat. Dan drijf ik hem in een hoek en demonstreer een soort paralympische versie van twerken. Ooit doodsangst gezien in de ogen van een kat? Ik wel.