Stephanie Coorevits: “Leven als single is niet Sex and the City”

“West-Vlamingen zijn ‘t beste ras, zonder twijfel. Ik ben niet honkvast, ik zou zeker in Brussel of Parijs kunnen wonen, zolang ik onze West-Vlaamse mentaliteit maar kan behouden.” Aan het woord is Stephanie Coorevits, die vanaf volgende week pagina 3 in KW Weekend zal vullen met columns geïnspireerd door die West-Vlaamse mentaliteit én de West-Vlamingen. Maar eerst neemt ze ons nog mee op een allerlaatste strandwandeling.

Plaats van de afspraak is Groenendijk, een prachtig stukje strand mét duinen op de grens van Nieuwpoort met Oostduinkerke. “Hier kwamen we elke zomer met ons gezin op vakantie. Op het strand liggen, samen met mijn zussen Annelien en Liselotte strandbloemen maken en die verkopen voor schelpjes, wandelen tot aan de havengeul in Nieuwpoort en daar het overzetbootje nemen… Ik heb hier heerlijke tijden beleefd.”

“Ik ben geen mannenhaatster. Integendeel, I lóve men”

Ook nu nog komt Stephanie graag naar de zee. “Als ik een zee zie, ben ik gelukkig. Altijd. Dus ik kom wel af en toe naar hier, voor een dagje of als ik om vlees geweest ben bij Dierendonck in Sint-Idesbald. Dan móét ik gewoon ook langs de zee passeren. En als mijn mama hier in de zomer twee weken met vakantie is, durf ik ook wel eens een nachtje te blijven slapen.”

Heb je nog nooit overwogen om aan zee te komen wonen?

“Mijn papa verkondigt al een paar jaar dat hij een huis aan zee wil kopen, dus ik reken op hem. (lacht) De huizen zijn hier duur, dus voor mij is dat niet echt haalbaar, maar als ik zou mogen kiezen, dan zou ik toch liever iets in Cadzand kopen dan aan onze kust. Daar primeert de natuur nog, hier is alles quasi volgebouwd, een paar stukjes zoals hier uitgezonderd. Eigenlijk vind ik dat wel jammer, want als je naar Cadzand gaat, of naar het noorden van Frankrijk… Vorig jaar ben ik enkele dagen naar Wissant geweest, tussen Cap Blanc-Nez en Cap Gris-Nez in. Als je daar wandelt, dan vraag je je echt wel af waarom het bij ons zo vol staat. ‘s Ochtends ging ik er een uurtje lopen, gevolgd door een douche en een gezond ontbijtje, om daarna uren te wandelen, met muziek in mijn oren. Zalig vind ik dat, gewoon wandelen en de wind je gedachten mee laten nemen.”

Je bent ook een fervent reizigster. Heb je een favoriete zee, naast onze eigen Noordzee?

“Zonder twijfel de Caraïbische Zee. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als daar. We verbleven op een piepklein eilandje voor de kust van Nicaragua, een miniparadijsje met een oppervlakte van 2,9 km² waar er geen gemotoriseerd verkeer is. Aan de ene kant van het eiland vind je hele hippe, megatoffe bars, en aan de andere kant enkele resorts. Wij sliepen in een hutje op het strand, met hangmatten die boven die mooie blauwe zee hingen… Overdag gingen we duiken, daarna namen we een buitendouche bij ons hutje en luierden we wat in de hangmatten, om dan ‘s avonds naar ‘t Cubaantje te wandelen. Een bar van een Cubaanse mama waar we voor 7 euro kreeft konden eten. Ze maakte ook heerlijke margarita’s… Normaal ga ik nooit twee keer naar dezelfde bestemming op reis, maar daar wil ik ooit nog wel eens terugkeren.”

Je bent een reizigster, maar ben je ook een avonturierster?

“Absoluut. Als ik op reis ga, koop ik meestal alleen een Lonely Planet-reisgids en een kaart van die bestemming. Op basis van de tips in de gids stippel ik dan, heel grofweg een route uit. Ik boek ook een hotelkamer voor de eerste nacht, in een goed hotel. Ik kan niet slapen op een vliegtuig, en ben dus vaak al een veertigtal uur wakker wanneer ik op mijn bestemming aankom, dus een goed bed is dan echt wel essentieel. De dag erna vertrek ik gewoon en zie ik wel waar ik uitkom. Is het leuk, dan blijf ik even, is het niet zo leuk, dan reis ik gewoon door.”

Is dat reizen een familietrekje?

“Totaal niet. In dat opzicht lijk ik totaal niet op mijn familie. Liselotte reist wel graag, maar heeft het toch graag wat comfortabeler. En Annelien? Die is gewoon graag thuis. Als ze op reis gaat, is dat voor één of maximum twee weken naar plaatsen die ze kent, waar ze weet dat het proper en comfortabel is. Zo is ze altijd al geweest. Als ze als kind op kamp of op reis met vriendinnen ging, kregen we na een dag zeker telefoon. ‘Je moet me komen halen.’ Terwijl ik meestal niet naar huis wil komen. Robbert, mijn broer, is wel een globetrotter. Voor zijn modellencarrière heeft hij al maanden in Seoul en Singapore gewoond, in Milaan ook.”

Jullie lijken een erg hechte familie.

“Dat is ook zo. Wij vieren hangen immens aan elkaar. Met mijn zussen is dat altijd al zo geweest. Annelien en Liselotte zijn twee jaar jonger dan ik en natuurlijk hebben we als kinderen massa’s ruzie gemaakt, maar we zijn altijd heel close geweest. Met Robbert, die 12 jaar jonger is dan ik, heb ik vooral het laatste jaar een hele goede band gekregen. Hij springt regelmatig binnen, ik kook dan iets lekkers, en dan kijken we samen naar een Disneyfilm of gaan op café. Mijn zussen en mijn broer zijn echt de belangrijkste mensen in mijn leven. Voor hen zou ik een moord kunnen begaan.”

Je hebt psychologie gestudeerd. Vanwaar die keuze?

“Omdat ik een hele snelle leraar psychologie had. (lacht) De laatste twee jaar in het middelbaar onderwijs volgde ik menswetenschappen en kreeg ik ook psychologie. Die leraar was een hele toffe gast, én een hele schone gast ook. Maar eerlijk gezegd heb ik wel getwijfeld tussen Germaanse, journalistiek, kunstwetenschappen en psychologie. Kunstwetenschappen vond ik heel interessant, maar wat doe je daar dan mee, hé? Dus ging het tussen talen en psychologie en omdat ik goede punten had en psychologie me ook interesseerde, heb ik voor dat laatste gekozen. Maar eerlijk, nu zou ik dat niet meer doen.”

Waarom niet?

“Omdat je er zo hard van wordt. Echt, ik doe mijn job graag, ik vind het interessant en ik ben er ook goed in, maar ik kan niet zeggen dat het leuk is. Je krijgt altijd met miserie te maken. En ofwel neem je dat mee naar huis en ga je er zelf aan ten onder, ofwel kweek je, zoals ik gedaan heb, een heel dik vel. Er is maar weinig dat me nog echt raakt. Ook als er iemand in mijn omgeving slecht nieuws krijgt of miserie heeft, denk ik vaak gewoon ‘shit happens‘… En dat wil ik eigenlijk niet.”

“Mijn job heeft me hard gemaakt. Er is maar weinig dat me nog echt raakt”

Terwijl we in surfclub Windekind opwarmen bij een cappuccino, komt het gesprek op televisie uit. Stephanie proefde voor het eerst van het medium in De Beste Hobbykok van Vlaanderen, was daarna met zus Annelien te zien in programma’s zoals Vlaanderen Vakantieland, Beste Vrienden en Summerproof, maakte filmpjes achter de schermen van Temptation Island voor de website van Vijf en nam deel aan De Slimste Mens ter Wereld. Het meest trots is ze echter op Girls Talk, een programma voor Studio Brussel waarvoor ze zes vrouwen en hun beste vriendin interviewde. “Dat vond ik echt zalig. Zelf een concept bedenken, zelf de interviews doen maar ook mee regisseren en mee monteren én dan zien hoe het programma precies wordt zoals jij het in je hoofd had… Heerlijk!”

Komt er nog een vervolg?

“Ik mag inderdaad een tweede reeks maken, die in september te zien zal zijn. Opnieuw volgens hetzelfde concept, maar wel met andere thema’s en ook met wat andere duo’s natuurlijk. Dat er een vervolg komt, vind ik natuurlijk ontzettend tof. Girls Talk is in se een heel simpel programma, heel authentiek ook, ver weg van sensatie en speciale effecten en zo. Mensen willen dat niet meer. Ik heb gekozen voor normale vrouwen met normale levens. Bij Girls Talk was er niet iemand dé ster, alle vrouwen die deelnamen waren heel tof, heel slim, supergrappig én interessant om mee te babbelen. Ik heb me echt te pletter geamuseerd.”

Het gebeurt nog altijd niet zo vaak dat vrouwen als slim, grappig en interessant worden neergezet op televisie.

“En daar krijg ik de krullen van! Feminisme is echt mijn stokpaardje, ook al krijg je hier, zeker in West-Vlaanderen, meestal te horen ‘waarover heb jij te klagen?’.

En het klopt, ik ben nog nooit verkracht geweest, ik word uitbetaald volgens barema’s dus van een loonkloof is er ook geen sprake, en nu is het inderdaad veel beter dan in de jaren 30, maar het zit hem in de kleinere dingen. Als een vrouw ‘s nachts door de stad wandelt, is ze bang. Niet bewust bang, maar altijd op haar hoede. Een man niet, die kan gewoon lopen waar hij wil en hoeft niet op zijn hoede te zijn. Dat is een ongelijkheid waar ik niet tegen kan. Ik pleit trouwens niet voor gelijkheid – mannen en vrouwen zijn nu eenmaal biologisch verschillend – maar wel voor gelijkwaardigheid.”

“Dat was ook het concept van Girls Talk, ik wou tonen dat vrouwen even cool zijn als mannen. Dat ik feministe ben, betekent trouwens niet dat ik een mannenhaatster ben. Integendeel, I lóve men. Het is geen of-ofverhaal, maar een én-verhaal.”

Stephanie is momenteel bezig aan haar derde boek. Een handleiding voor singles, nadat ze vorig jaar zelf single werd. “De breuk met Simeon is de grootste teleurstelling van mijn leven. Dat stond niet in het plan. Maar we waren volledig uit elkaar gegroeid, ook al is Simeon nog altijd de tofste man die ik ken… Na de breuk merkte ik dat er geen goeie boeken over het leven van een single bestaan, terwijl ik mijn troost en wijsheid altijd uit boeken en muziek haal. Je hebt natuurlijk wel de grappige Bridget Jones-boeken, maar ik heb nog nooit een boek gevonden dat op een West-Vlaamse, nuchtere en zelfrelativerende manier beschrijft hoe het leven als single vrouw van in de dertig nu eigenlijk écht is. Want dat leven is niet Sex and the City, waarbij je uitgaat en flirt en je amuseert. Het is misschien maar 10 procent van de tijd Sex and the City, 80 procent van de tijd ben je gewoon alleen. Daarom niet eenzaam, dat is maar 5 procent van de tijd, vooral als je je regels hebt en je overspoeld wordt door hormonen en alleen maar kan denken aan het feit dat je alleen zal doodgaan… Daar gaat mijn boek dus over, op een West-Vlaamse, nuchtere manier.”

Die West-Vlaamse mentaliteit wordt ook de inspiratiebron voor je column die vanaf volgende week in KW Weekend verschijnt. Zijn West-Vlamingen een speciaal ras?

“Ze zijn het beste ras. Echt wel. Ik zou makkelijk overal ter wereld kunnen wonen, maar ik zou niet zonder de West-Vlaamse mentaliteit kunnen. Misschien zijn we wat traditioneler, wat conservatiever dan elders, maar ik waardeer onze nuchterheid. Gewoon, voetjes op de grond, niet te veel zeveren, niet te veel zagen, maar gewoon voortdoen. Zonder drama. Zalig vind ik dat.”

Voor altijd de zus van…

“Toen Annelien Miss België werd, vond ik dat eerlijk gezegd niet zo tof. En dat weet ze ook. Ik ben supertrots op Annelien, toen al en nu ook nog, want ze is zo’n fantastische vrouw, echt niet normaal. Ze is zo sterk, zo slim, zo tof… Zoveel meer dan gewoon een Miss België. Maar toen ze die avond verkozen werd, keek ik naar Simeon en zei ik ‘Ik ben nu voor altijd de zus van…’. En dat is nu, zoveel jaar later, nog altijd zo en dat vind ik wel lastig. Je bent geen individu meer, maar altijd de zus van. En dan sta ik op een festival en herkennen mensen me en zeggen ze: ‘ik ken jou, jij bent de zus van…’ Gevolgd door Anneleen of Annelies, in plaats van Annelien. Dat vind ik niet zo cool.”

“Al besef ik wel dat dat niet altijd een nadeel voor me is. Zeker in de media opent de naam Coorevits wel deuren, al is het wel zo dat als puntje bij paaltje komt, ik het wel zelf moet doen. Als mijn columns, mijn boeken en mijn programma’s niet goed zouden zijn, dan zou het niet blijven duren.”