Singer-songwriter Wanthanee: “Als mensen echt luisteren word ik zelf beter”

Wanthanee was zoekende. Lange tijd. Maar ze lijkt gevonden te hebben wat ze wil. Met dank aan de rust die haar vriend haar geeft. En met dank aan haar zachte eerste plaat die niet alleen haar stem maar ook haar naam draagt. De stilte na De Nieuwe Lichting werd voorzichtig maar zeker doorbroken. “Ik schrijf enkel als ik voel dat ik iets te vertellen heb. Als in een emotie.”

In de kustgemeente waar ze opgroeide, wordt ze nog altijd liefkozend De Nachtegaal genoemd. Passender vind je een koosnaampje amper. Wanthanee Wadngam (27) lijkt met haar zoetgevooisde stem, lachkuiltjes in haar wangen en aanstekelijke enthousiasme door het leven te fladderen. Zes jaar na haar doorbraak met De Nieuwe Lichting van Studio Brussel staat ze echter opnieuw voor een kanteljaar. In haar leven, en in haar muziek.

“Mijn muziek hangt samen met wie ik ben. Ik ben ermee geboren, zeggen ze vaak. Mijn mama vertelde me dat ik in Thailand al een klein zangeresje was, ook al was ik nog een baby toen ik naar België kwam. Veel zangeresje kan er nog niet zijn geweest. Het geluid dat ik maakte was mooi naar het schijnt.” (lacht)

Welke plek nam die muziek in je jeugd in?

“Heel centraal, zeker. Op mijn vijfde stak een vriend van mijn oma in De Panne voor het eerst een viool in mijn handen. Ik mega-excited natuurlijk, dat ding vastpakken, helemaal verkrampt en naar buiten ermee. Een krassend, krijsend geluid. Maar ik was superblij. Ik deed niets liever, nog altijd eigenlijk.”

“Toch was op een podium staan, werken aan het artiest-zijn nooit echt een streven. Dat is nu veranderd. Ik ben er bewuster over gaan nadenken. Toen De Nieuwe Lichting kwam, had ik iets van: ik laat me meevoeren en we zien wel wat er komt. Maar nu heb ik een knop omgedraaid. Ik heb een plaat uitgebracht, corona ligt achter ons. Nu is de tijd gekomen om de stap naar meer te zetten.”

Tussen De Nieuwe Lichting en nu is het jaren stil geweest. Heb je getwijfeld?

“Ik heb vooral heel erg moeten zoeken. Zeker de eerste twee jaar had ik het moeilijk, ja. Ik had maar één nummer en plots kwamen er allerlei verwachtingen. Het heeft tijd gevraagd voor ik doorhad dat ik moest doen wat ik zelf het liefst wilde. Dat klinkt heel logisch en achteraf bekeken, vind ik het zelf stom. Maar ik voelde zo’n druk. Die zat in de kleine dingen, de kleine vragen, de kleine opmerkingen. Mensen die informeren naar dat tweede nummer, de radio die zegt dat het toch niet klinkt zoals het eerste. Dat woog op me.”

Hoe ben je daar uit kunnen raken?

“Vooral dankzij Orson (Wouters, red.), mijn vriend. Hij wist waar ik heen wilde. Veel beter dan ik dat zelf wist. Heel voorzichtig, zonder iets op te leggen, weet hij het essentiële eruit te pikken. Hij doet dat in alle stilte. Alleen heeft hij dat zelf niet door.” (glimlacht)

Je groeide op in De Panne en Veurne, maar je roots liggen niet aan onze kust.

“Ik ben geboren in Chiang Rai, in Thailand. Klopt. Toen ik anderhalf was, ben ik met mijn Thaise mama en Belgische papa naar hier gekomen, ja. Maar mijn Belgische papa is niet mijn biologische papa. Mijn biologische vader is van Chinese afkomst en woont in Thailand. Ik heb hem eigenlijk nooit gekend, tot twee jaar geleden mijn mama en ik hem via Facebook vonden.”

Hebben jullie nu contact?

“Niet echt. Hij kan geen Engels en ik kan nog geen Thais. Eén keer hebben we gevideobeld, met de hulp van Google Translate. Maar het was heel moeilijk communiceren.”

“Ik wil het contact wel opbouwen, om mezelf ook beter te leren kennen. Ik vind het ergens mooi om na te denken over hoe het zou zijn geweest mocht ik in Thailand zijn gebleven. Ik ben sinds kort ook Thais aan het leren. Niet eenvoudig, maar het lukt. Ik heb het gevoel dat het mij ligt.”

Toen De Nieuwe Lichting kwam, ben ik even gestopt met studeren. Daarna viel alle druk van mijn schouders

Was je je als kind bewust van die andere achtergrond? De Panne en Veurne zijn nu niet meteen de meeste kleurrijke omgevingen.

“Heel erg. Ik spreek nog over mijn trauma’s van in het middelbaar onderwijs. In de lagere school, in het atheneum, niet. Daar maakte het niet uit hoe je eruitzag. Ik kon mezelf zijn. Maar in het middelbaar, toen ik naar een college ging, is dat helemaal veranderd. Die eerste twee jaar waren… Grof. Grove pesterijen. Niet alleen tegenover mij, maar tegen alle buitenbeentjes. Bijna altijd met het uiterlijk, ook.”

“In het middelbaar werd ik élke dag geconfronteerd met hoe ik eruitzag. Kan je dat wel lezen, met je spleetogen, bijvoorbeeld. Of grapjes over rijst eten of een gele huidskleur hebben. Altijd verwijzingen naar Chinezen. Constant, echt constant. Pas toen ik ging studeren en naar Gent kwam, ging de wereld echt open. Het was precies alsof mijn leven toen pas kon starten.”

Heb je in Gent ooit de stap proberen te zetten naar het conservatorium?

“Ik ben naar die opendeurdag geweest, maar ik werd afgeschrikt door de theoretische kant van muziek. De muziekacademie lukte voor mij met de zang, met het dictee, met het spelen. Voor de theorie was ik altijd gezakt. Ik kon dat echt niet en aan het conservatorium is dat net heel belangrijk. De interesse is er ook niet. Het zou voor mij alleen de viool mogen zijn. Puur het spelen.”

“Klassieke muziek is nog altijd heel belangrijk voor me. Ik kende en luisterde als tiener ook meer naar klassiek dan popmuziek. Ik vind het prachtig hoe muziek alleen een verhaal kan vertellen, zonder tekst nodig te hebben. Maar ik deelde die liefde eigenlijk met niemand. En ik was ook geen diehard die alle details wilde weten of alle componisten wilde kennen. Ik beleefde klassieke muziek op mijn eigen manier, pikte eruit wat voor mij waarde had.”

Meer nog dan verhuizen naar Gent heeft De Nieuwe Lichting je leven veranderd. Kwam dat op het goede moment voor je?

“Massa’s. Als ik daar nu op terugkijk, was dat perfect. Ik was op dat moment enorm aan het strugglen met mijn studies. Ik wilde die te veel doen lukken, omdat dat me het voorbestemde pad leek. Ik wilde aan mezelf en anderen tonen dat ik dat kon. Maar het werd zo erg dat ik faalangst kreeg, gewoon voor school. Pure, pure stress.”

“Toen De Nieuwe Lichting kwam, ergens in de eerste examenperiode van dat academiejaar, ben ik naar de studiebegeleidster gestapt. Die vrouw zei me ‘meiske, mocht ik jou zijn, ik zou een halfjaar stoppen met studeren. Je kan altijd terugkeren‘. Door die woorden viel alle druk plots van mijn schouders. Dat was voor mij een openbaring. Dat dat kon, dat dat mocht. Ik besefte toen hoe moeilijk ik het had en hoe moeilijk ik het voor mezelf maakte door krampachtig vast te houden aan dat studeren.”

Heb je nu nog last van die faalangst?

“Niet echt, al ben ik nog altijd stressgevoelig. Er zijn bepaalde triggers, maar ik ken ze en weet hoe ze te vermijden. Ik geloof veel meer in vermijden dan ermee leren omgaan. Als mensen te veel druk voelen, denken ze dat minder doen helpt. Maar misschien moet je dat wat je ongelukkig maakt of stress bezorgt gewoon helemaal niet doen.”

Als ik naar je muziek luister, heb ik het idee dat alles heel natuurlijk gaat. Het klinkt heel gemakkelijk, alsof je geen moeite hebt.

(glimlacht) “Dat is omdat ik het graag doe, denk ik. Ik zeg het: er is niets dat dichter bij me staat dan muziek. Ik moet toegeven dat ik nerveuzer ben met een band achter me dan als ik alleen op een podium sta. Ik ben dan bang dat ik fouten maak, dat ik hun lat niet haal. Stel dat ik het verpest, ik zou dat verschrikkelijk vinden.”

“Ergens is dat normaal, denk ik. We hebben nog niet al te vaak samen kunnen spelen, sinds de plaat uit is. Ik denk wel dat ik het liefst mét muzikanten om me heen speel. Dan gaat het om het totaalplaatje. Met die fantastische strijkers.”

Ben je het type muzikant dat het liefst publiek voor zich heeft of wil je vooral geluisterd worden?

“Mag ik allebei zeggen? Ik vind het zalig om berichtjes te krijgen van mensen die me hoorden op de radio, of om op te duiken in Spotify-lijsten. Maar ik geniet evengoed als ze na een show komen zeggen hoe ze het vonden.”

“Het mooiste vind ik als mensen de volle aandacht hebben voor wat je brengt. Mijn muziek is zeker niet het type dat boven alle gesprekken gaat, niet muziek die alles overstijgt. Als mensen echt luisteren, kan ik me ook beter concentreren op de betekenis. Dan ben ik beter, dan kom ik natuurlijk over.”

Nu zie ik helder en weet ik waar ik naartoe wil. Dat heb ik lang gemist

Ben je graag artiest?

“Ja, eigenlijk wel. Net omdat ik er mezelf in kan zijn. Ik doe het op mijn eigen manier. Maar ik hoef niet per se het middelpunt te zijn. Ik zou er perfect ook kunnen staan als muzikant.”

“Zoals ik zeg, ik word niet iemand anders op een podium. Al denk ik daar soms aan. Als je een Sylvie Kreusch bijvoorbeeld bezig ziet. Dat is wauw, hé. (lacht) Ik wil dat ook kunnen. Maar zolang ik met mijn muziek van nu optreed, zou dat niet lukken en voel ik ook geen nood. Dan zou ik iets anders moeten maken. Iets met Soulwax-vibes misschien? Of à la Charlotte Adigéry en Bolis Pupul. Dat vind ik heel cool. Dat zou ik eens durven te proberen, denk ik.”

Schrijf je veel en vaak?

“Niet echt, neen. Bij mij komt er enkel iets naar boven als ik voel dat ik iets te vertellen heb. Als in een emotie. Ik kan mezelf niet tot teksten dwingen bijvoorbeeld. Melodietjes blijven af en toe plakken in mijn hoofd en als ik dan emotioneel ben of me zus of zo voel, dan komt het samen. Maar vanuit het niets, vertrekken van een leeg blad. Neen, dat lukt niet.”

Wat moet er voor jou dit jaar bijkomen?

“Meer shows. Ik moet echt spelen. Ik heb een plaat uitgebracht. Vent, ik wil die laten horen. (lacht luid) Ik heb het gevoel dat dit een jaar van grote beslissingen wordt. Op verschillende vlakken.”

Je wordt dit jaar ook 28. Is 30 worden iets wat je afschrikt?

“Eigenlijk niet. Puur omdat ik met Orson samen ben. Ik ben superkalm, en ik weet dat hij die kalmte in me naar boven brengt. Als single ben ik… niet per se wild, maar heel onrustig. Dan geef ik me over aan emoties en slaat eenzaamheid snel toe. Ik moet mensen dichtbij hebben, ik moet bij iemand kunnen zijn.”

Je af en toe door emoties laten leiden is op zich niet slecht, toch?

“Neen, maar het is wel vermoeiend. Je moet rustpunten kunnen vinden. Orson kan me als geen ander op mijn gemak stellen. Hij kent me supergoed, kan naar me kijken en in zijn stilte toch iets bevestigen wat ik denk of voel. Die rust, dat gevoel is heel belangrijk voor me nu. Nu heb ik overzicht, zie ik helder en weet ik waar ik naartoe wil. Dat heb ik lang gemist.”