Op Portugees grondgebied

In een maand van Ettelgem naar Lissabon fietsen: gewapend met fiets en camera verwezenlijkt onze fotograaf Pieter Clicteur momenteel zijn jeugddroom. Onderweg last hij regelmatig pauzes in, om zijn reis op de gevoelige plaat vast te leggen én om met West-Vlamingen langs zijn route te babbelen. Wekelijks brengt hij verslag uit.

Lissabon komt alsmaar dichterbij. Ik reed ondertussen de Pyreneeën over, het hele noorden van Spanje door en passeerde Santiago de Compostela. Van daaruit dook ik zuidwaarts mijn laatste bestemming tegemoet.

De Pyreneeën waren, op zijn zachtst gezegd, geen makkie. Steile klimmen, weerzinwekkende afdalingen en adembenemende zichten. Woorden schieten tekort om dit allemaal te beschrijven, maar het was werkelijk schitterend. Ik heb afgezien, zwaar gevloekt soms, maar vooral genoten. Ik heb ook geleerd dat geduld en volharding twee onmisbare ingrediënten zijn om deze reis tot een goed einde te brengen. Lessen die me nog goed van pas kunnen komen en die niemand me nog afpakt. Diepe indrukken en desolate momenten hebben me gesterkt en ervoor gezorgd dat ik vol energie de rit voortzet.

Op de fiets heb ik lessen geleerd die niemand me nog afpakt

Ik ben nu al meer dan vier weken onderweg en ik heb nog geen enkele volledige dag gerust. Soms eens een halve dag, maar ook die dagen fietste ik nog ferm door. In het Portugese Leça de Palmeira besluit ik voor het eerst sinds mijn vertrek een dag de fiets op stal te laten. De spieren mogen rusten, tijd om wat te herbronnen en de laatste etappe van mijn trip voor te bereiden.

Koken bij Ana

Mijn rustdag breng ik door bij Ana Mesquita en haar kindjes Joao en Miguel. Ik kwam bij Ana terecht door haar broer, Ricardo. Hij woont al sinds 2010 in Oudenburg. Hij speelt er samen met zijn vrouw, Fien Tribou, in de coverband The Suspenders, waarbij mijn broer drummer is. Zijn schoonzus, Saar Tribou, is directrice van Leefschool De Vlieger, de school waar mijn kindjes zitten. Het cirkeltje is weer mooi rond. Ricardo en Fien lieten me weten dat Ana me graag wou ontvangen. Een ideale rustplaats en leuk om wat leven in de brouwerij te hebben met de kinderen. Joao is zeven en speelt basket. Hij is maar liefst 1m 64 groot, een reus voor zijn leeftijd! Zijn leeftijdsgenootjes in zijn basketploegje komen met moeite tot aan zijn oksels. Zijn broertje Miguel is vier en heeft een normale grootte, wat het contrast meteen gigantisch maakt. De kleine spruit is een spring-in-‘t-veld die op elk moment van de dag barst van energie. Ik sta, na een maand, nog eens aan het fornuis en kook een lekker maal voor de vrolijke bende.

Helemaal uitgerust en klaar voor het laatste hoofdstuk stap ik weer op de fiets. Op naar Lissabon, mijn eindbestemming. Wat kijk ik ernaar uit om mijn gezin terug te zien en een paar dagen rust te nemen bij mijn schoonbroer en schoonzus in de Portugese hoofdstad. Dat zal vonken geven!