On hold

De een vloog uit naar Antwerpen, de ander woont nog altijd in Kortrijk. De West-Vlaamse stad waar zowel Leen als Stephanie geboren werden. Beiden delen ze een liefde voor schrijven en het goede leven. Elk om beurt geven ze hier een inkijk in hun week. Deze week is dat Stephanie Coorevits (36), auteur, psychologe en televisiemaakster.

Vroeger had ik een dagboek waar ik af en toe in schreef. En aangezien dat dagboek mijn alternatief voor vrienden was, was het het zieligste brokje proza dat er ooit heeft bestaan. Ik schreef niet dagelijks, want ik maakte weinig mee om up to date te moeten blijven, dus die wisselende frequentie zorgde voor enthousiaste openingszinnen als: ‘ Vandaag is het 22 mei. Ik heb al zes weken (help!) niet meer geschreven in dit dagboek. Er is zoooooooo veel gebeurd sindsdien’. Om vervolgens een opsomming te geven van wat ik allemaal gegeten had, een beschrijving neer te pennen van volkomen ingebeeld oogcontact met mijn crush of te klagen over de manieren waarop mijn zus mij het leven zuur maakte (spoiler: meestal door te ademen in mijn richting). Ik maakte met andere woorden geen hol mee.

Soms moeten we de saaiheid gewoon omarmen

Dat weerhield mijn zussen er niet van op regelmatige basis mijn dagboek te lezen. Af en toe betrapte ik een van hen en dan namen ze de moeite niet eens om schaamte te veinzen. Ze haalde gewoon haar schouders op, wierp het ding achteloos op mijn bed en zei: ‘ Wow, jouw leven is saai’. En daar had ze gelijk in. Ik troostte mezelf met de gedachte dat later alles anders zou zijn. Ik zou volop avonturen beleven, grootse liefdes kennen, veel feesten. Ik stond met andere woorden on hold tot het leven écht zou beginnen.

Twintig jaar later kan ik vinkjes zetten naast avontuur, liefde en feesten maar dat neemt het gevoel niet weg dat ik af en toe nog altijd on hold sta. Het afgelopen jaar bijvoorbeeld heb ik gewacht tot de horeca weer open zou gaan en nu het zover is, wacht ik tot de zondvloed zal overwaaien en de zomer eindelijk zal beginnen. Ik wacht op een festival, de mogelijkheid om op reis te kunnen gaan of op een nieuw avontuur. Maar intussen gaat het leven wel voort. Het is zoals John Lennon ooit zei: ‘Life is what happens when you’re busy making other plans ’. De man mocht dan al eens aan de lsd zitten, daar had hij een punt. Ik wil niet opeens 75 jaar oud zijn en me afvragen waar ik al die tijd op heb zitten wachten. Soms moeten we de saaiheid gewoon omarmen. Ik heb geen dagboek meer maar ik mag mijn columns graag beschouwen als een (iets waardiger) substituut. Dus hier gaan we: ‘ Vandaag is het 24 mei en er is niet zoveel gebeurd. Het regende de hele dag, dus hebben mijn lief en ik taco’s besteld en zijn we opnieuw ‘Game of Thrones ’ beginnen te bekijken. King Joffrey werd vergiftigd. Goed gelachen!’