Nostalgie

De een vloog uit naar Antwerpen, de ander woont nog altijd in Kortrijk. De West-Vlaamse stad waar zowel Leen als Stephanie geboren werden. Beiden delen ze een liefde voor schrijven en het goede leven. Elk om beurt geven ze hier een inkijk in hun week. Deze week is dat Leen Dendievel (37), actrice en auteur.

Bij negatieve gebeurtenissen grijpen mensen spontaan naar nostalgie las ik onlangs. Ik voelde me enigszins gerustgesteld dat ik niet de enige was die in volle lockdown teruggreep naar mijn fictieve vrienden Pacey, Joey, Dawson en Jen, met wie ik ben opgegroeid. Dvd na dvd stopte ik in mijn pc, ging ik slapen met de tune in mijn gedachten en waande ik me even weg van hier, weer op mijn middelbare school, op kot of gewoon op het tuinpad van mijn vader. En dat allemaal door Dawson’s Creek.

Wie niet opgroeide in de jaren 90 hoort het nu in Keulen donderen. Al kan ik het vergelijken met Het Pleintje . Maar dan zonder plein, dan wel met een rivier, the creek . Jaren, tot nu, hebben mijn broers me uitgelachen dat ik naar die reeks keek. Vrienden uit een dorpje praatten en filosofeerden over het leven en wat ze wilden worden. Intussen groeiden ze op, trokken ze weg uit het dorp dat dicht bij de rivier lag om dan te beseffen dat ze eigenlijk gewoon bij elkaar wilden zijn en the creek hun veilige haven was. Zes seizoenen hadden ze nodig om dat te beseffen. En dat allemaal, zonder gsm, zonder sociale media, zonder TikTok, zonder mail en WhatsApp.

Wat was die tijd toch heerlijk. Niet wachten op honderden likes, niet verdrietig zijn als iemand lelijke dingen heeft gepost, geen twee uur tijd verspeeld omdat je op iets hebt geklikt en dan doorgeklikt, geen jaloezie omdat die en die en die op reis zijn geweest. Het was de tijd dat ik thuiskwam van school, mijn huiswerk maakte, samen met mijn familie at en daarna tv ging kijken, ging voetballen, naar het pleintje ging of ging dromen van later op mijn kamer. Want waar zou ík ooit belanden?

Ga op een mooie lentedag eens gewoon op je dorpel zitten

Ik belandde in Antwerpen, een groot dorp, zo blijkt, waar ook iedereen iedereen kent. Maar ik belandde ook in de virtuele wereld. Waar internet een grote vuilbak is. Waar mensen alles wat ze denken kunnen spuwen, kunnen kwetsen, zonder nadenken. Waar ze denken dat BV’s rijke, gelukkige, succesvolle mensen zijn…

Om dat te vergeten keer ik nog graag terug naar mijn dorp, waar mensen tegen mensen praten, waar de tijd even mag stilstaan. Of, als we niet buiten mogen of kunnen, steek ik weer een dvd in. Of zet ik Netflix op. Want ik ben niet de enige die teruggrijpt naar toen we nog enige houvast hadden. Laat je kinderen kijken naar Dawson’s Creek , of kijk zelf even terug. En schrijf nog eens een brief, of ga nog eens gewoon op een mooie lentedag op je dorpel zitten, waar je passanten kan tegenhouden om een praatje te slaan en kan genieten van een fluitende vogel.

De technologie gaat snel, maar een mens blijft een mens. Ook Joey, Dawson, Pacey en Jen . Oh ja, Jen sterft op het einde. Maar dat is niet erg, dat doen we allemaal. Daarom is het van belang nu je gsm weg te leggen en te genieten van wat er gebeurt. Een duif pikt op mijn tuinpad een stukje brood mee en vliegt daarna verder. Ik ga even nergens heen, want het is zoals Joey zegt op het einde: “Waar je ook heengaat, je kan niet aan jezelf ontsnappen”.