“Niemand houdt van een zatte bartender”

Ze werkt hard, reist én feest in functie van haar job en zit boordevol professionele plannen. En toch noemt Hannah Van Ongevalle, op haar dertigste al een bartender met een torenhoge reputatie, haar leven “nog niet half zo wild als mensen lijken te denken”. Hannah bewaakt haar grenzen, wat niet wegneemt dat het af en toe ook eens serieus ‘over the top’ mag zijn.

Sinds ze in 2014 verkozen werd tot beste bartender van ons land, stapelden de successen zich op voor Hannah Van Ongevalle. Ze reist sindsdien de wereld rond als ambassadrice van het betere shakewerk en enthousiast jurylid bij cocktailwedstrijden. Bovendien is ze medezaakvoerster van cocktailbar The Pharmacy die ze vijf jaar geleden samen met haar vader Jan oprichtte en waar ze op vrijdag en zaterdag nog altijd zelf achter de bar staat. Maar de vele consultancy opdrachten, workshops, demonstraties en samenwerkingen met chefs duwden haar carrière de jongste tijd in een nieuwe richting: in ‘t Walletje in Knokke-Heist opent ze nog dit najaar een design- en hospitalityconcept. Daar legt ze dezer dagen samen met haar man Guillaume de laatste hand aan de inrichting van een voormalig kantorencomplex, mét marmeren demobar en workshopwaardige keuken, dat de komende jaren haar uitvalsbasis moet worden. Later dan volgens de planning voorzien was, maar zo gaan die dingen. Niet dat Hannah er de moed bij laat zakken, dat ligt namelijk niet in haar karakter.

“Feesten dus!”, schakelt ze na de bouwperikelen die ze achter de rug heeft fluks over op ons gespreksonderwerp. Ja, ze houdt wel van een flink feestje. “Al waren de meeste feesten die ik de voorbije jaren beleefde ‘professionele’ aangelegenheden, waarvoor ik dus uitgenodigd werd als bartender. En dat waren er meteen van een hogere orde”, lacht ze.

“Op mijn twaalfde vond ik het hoog tijd om in de VS werk te gaan maken van mijn Oscar”

“Ik heb prachtige feesten meegemaakt, fantastische concepten gezien ook. Elke keer als ik dacht dat ik het nu wel gezien had, kwam er iets nóg grootser voorbij. De allermooiste feesten in onze sector worden steevast door Bacardi georganiseerd. Vorig jaar in Berlijn bijvoorbeeld, waar alle gasten bijeenkwamen in een voormalig stationsgebouw. Een prachtige locatie, bartenders, foodtrucks, deejays… Ik vond dát al geslaagd, toen we plots verzocht werden naar de volgende locatie te vertrekken: een schitterend verlicht, verlaten Olympisch zwembad in hartje Berlijn! En twee uur later volgde de slotlocatie: een underground site waar de heerlijkste drankjes en gerechtjes geserveerd werden. Het kon niet op, en alles was zo origineel aangekleed, zo tot in de puntjes doordacht… Ik weet niet waar eerst te kijken tijdens zo’n evenement.”

Zo’n feest is puur genieten voor jou?

“Ja, toch wel. En dan dans ik graag, tot in de vroege uurtjes. Ik hoef op zo’n moment geen drank, zelfs geen andere mensen, ik verlies mezelf in de muziek en het dansen. De dag nadien voel ik me dan ook niet moe, maar integendeel helemaal opgeladen. Het lijkt wel alsof ik alles wat me bezwaart na zo’n avond heb achtergelaten op de dansvloer.”

Hoe dikwijls heb je zo’n ontlading nodig?

“Drie of vier keer per jaar volstaat! (lacht) En daar reken ik ook het zomerfestival WeCanDance in Zeebrugge bij, een dansfestijn dat ik echt niet wil missen.”

Doet zo’n exuberant feest waar alles à volonté beschikbaar is ook een zwaar beroep op je zelfdiscipline?

“Neen. Misschien ook omdat ik me er altijd van bewust ben dat ik er in functie van mijn beroep ben. En niemand houdt van een zatte bartender. Natuurlijk drink ik ook een glas – een beetje tipsy zijn is leuk, daar moeten we niet hypocriet over doen – maar nooit excessief. Als ik al eens een glas te veel drink, zal het op een etentje bij mij thuis zijn. Echt waar: tijdens grote feesten sta ik veel liever op de dansvloer dan aan de bar shotjes te hijsen.”

Hard werken en veel rondreizen: blijft er tijd voor familie- of vriendenfeestjes?

“Daar heb ik de voorbije jaren wel eens voor moeten passen inderdaad. Maar als ik er dan bij ben, geniet ik van de ongedwongenheid van zulke feesten. Zoals onlangs het dinertje dat een vriendin voor haar verjaardag thuis organiseerde, met een tiental genodigden: dat deed me deugd.”

Zijn er je feesten bijgebleven van toen je nog geen bekende bartender was?

“Wel, daar komt mijn mama dan in beeld! Zij is de queen of parties. Voor een kerstfeest thuis zette ze bijvoorbeeld zonder aarzelen de hele keuken onder sneeuw met een sneeuwkanon, waarin wij dan verkleed als engeltjes rondliepen. Voor Halloween heeft ze ooit de hele tuin omgebouwd tot een begraafplaats. Eigenlijk zijn mijn ouders op het vlak van feesten organiseren allebei altijd al bijzonder creatief geweest. Toen mijn vader in 2006 zijn kledingwinkel sloot en daar een afscheidsfeest rond bedacht, waren er foodtrucks, verschillende bars, muziek en… kregen alle gasten een hamer om er de muren mee te slopen. Jaren later wordt er nog over gesproken! Je kan dus wel stellen dat ik een en ander gewend ben op vlak van feesten.”

Een mens zou bang worden om jou uit te nodigen.

“Ha! En toch word ik nog altijd uitgenodigd, want ik breng de beste drank mee.” (lacht)

“Feest kan natuurlijk ook heel onverwacht en zonder dat het veel om het lijf heeft. We hebben goeie vrienden in Antwerpen en het gebeurt niet zelden dat we elkaar na een zware dag opbellen, gewoon om diezelfde avond nog samen te komen. Om te babbelen, plaatjes op te leggen, te genieten van wat hij met een paar ingrediënten weet klaar te maken… Het water komt ons dan al in de mond als we nog maar in de auto zitten. En voor we het weten is het drie uur ‘s nachts. Dat vind ik fijn.”

Is er toch niet een feest waar je extra warme gevoelens aan overhoudt?

“Het megafeest ter gelegenheid van mijn plechtige communie, de eerste communie van mijn broer, de doop van ons zusje én het 12,5-jarig huwelijk van mijn ouders tegelijk! En net omdat hun gasten wel al wat gezien hadden, besloten mijn ouders die keer helemaal over the top te gaan. Ze huurden een restaurant af, met een grote tent erbij, er was van alles te eten, maar wat ik vooral nooit zal vergeten: het moment waarop twaalf Braziliaanse danseressen, pluimen inbegrepen, tussen al dat volk opdoken… Die hadden ze gewoon laten overvliegen!”

Besefte je toen hoe uitzonderlijk zoiets is?

“Toch wel. Maar mijn ouders zijn wie ze zijn: ze zijn altijd vertrokken vanuit het idee dat ze zulke evenementen willen organiseren, zo lang ze het zich kunnen permitteren en zo lang ze er zin in hebben. Het draait daarbij niet eens louter om geld. Je kan ook een prachtfeest organiseren met weinig middelen, als je maar aandacht hebt voor details, een sfeer weet te creëren – wat is er mooier dan een met gratis herfstbladeren beklede tafel? -, je fantasie botviert… Dát is de belangrijkste les die ze me geleerd hebben. En die attitude wil ik de komende jaren nog meer toepassen in wat ik professioneel doe.”

Je lijkt precies te weten waar je naartoe wil. Was je altijd zo vastberaden?

“Op mijn twaalfde was ik er al van overtuigd dat het hoog tijd werd om naar Amerika te vertrekken, om er werk te gaan maken van mijn Oscar. (lacht) Scarlett Johansson was toen, amper twee jaar ouder dan ik, genomineerd voor haar rol in The Horse Whisperer. ‘Wat zij kan, kan ik ook’, dacht ik.”

“Dat groots dromen heb ik van mijn ouders geleerd, wij durven risico’s nemen”

“Mijn ouders beloofden me dat ik drie weken naar de VS mocht, van zodra ik een maand als jobstudent had gewerkt. Ik vertrok werkelijk met het idee dat ik er in geen tijd zou ontdekt worden. Ik was dus jong en naïef, maar inderdaad ook vastberaden. Helaas werd ik in die weken niet ontdekt als acteertalent, maar dat mijn ouders mee gingen in die droom vind ik nog altijd heel mooi. Ze zeiden niét op voorhand dat het me toch niet zou lukken. Dat groots dromen heb ik dus zeker van hen. Zij hebben in hun leven goed geld verdiend, maar het liep ook wel eens fout. Maar ze durfden tenminste risico’s nemen. Dat doe ik nu ook. En mocht ik mijn doel niet bereiken, dan probeer ik wel iets anders.”

Jezelf opmaken voor een feest: ik wed dat het voor jou de helft van de pret is.

“Absoluut! Ik kleed me altijd naar de verwachtingen. Dat is niet meer dan respectvol voor wie je uitnodigt, vind ik. Ik doe daar moeite voor. En als ik dan naar een gala mag, dan ga ik the extra mile: kapper, make-up, een lang kleed dat geen twee keer hetzelfde mag zijn en nooit zwart. Niet dat ik niet van zwart hou, maar ik voel me er niet in op mijn gemak. Vlamingen houden doorgaans niet van ‘speciaal’, daar ben ik dus on-Vlaams in: ik heb een maatje meer maar ik voel me goed in mijn vel, en mijn outfit mag knallen om dat te onderlijnen. Nu nog een paar duizelingwekkend hoge hakken vinden, waarop ik het een hele avond uithoud. Want tot nu toe ben ik altijd de eerste om ze uit te schoppen en op blote voeten door te gaan. Een entrée maken zonder hakken? Dat is helaas uitgesloten.”

Weekje weg van de wereld

Hannah is net terug van een weekje Ibiza waar ze niet één feestje bezocht: “Ik heb er alleen maar aan het zwembad gelegen en geslapen. Ik voel het goed als het even te veel is geweest, zoals dat na deze drukke zomer én het opvolgen van ons nieuwe bouwproject het geval was. Dan vraag ik Guillaume om een hotel te boeken, gelijk waar als er maar zon is, en zijn we even weg van de wereld. Een week helemaal niks, en dan kan ik er weer tegen.”

Over trouwen, verongelukken en urenlang kussen

Ze hadden al een jaar getrouwd moeten zijn: Hannah en Guillaume, haar grote liefde uit Nice. Maar dat voornemen werd doorkruist door de vaart die Hannahs carrière nam.

Intussen ligt de datum dan toch vast. Op 20 september 2019 zijn ze tien jaar samen: goed voor een heus trouwfeest. Het enige waar Hannah nog geen welomlijnd beeld van heeft, is haar jurk, “maar daar heb ik nog een jaar de tijd voor”, klinkt het laconiek.

En feest of geen feest, getrouwd zijn, vindt ze wel degelijk belangrijk: “Het belang ervan is me duidelijk geworden toen Guillaume zes jaar geleden een ongeluk had en in een rolstoel terechtkwam. Hoewel we toen al een paar jaar samenwoonden, bleek op dat moment dat ik geen beslissingen in zijn belang kon nemen, dat ik hem zelfs niet mocht bezoeken aanvankelijk omdat ik ‘geen dichte familie’ was. Daar hadden we nooit bij stilgestaan.”

“Maar los daarvan is er het gevoel dat hij simpelweg ‘mijn man’ is. Al van bij onze eerste kus voelt het zo, en dat wil ik nu eindelijk ook eens officieel bevestigd zien.”

De beste zoener ter wereld

Die eerste kus kwam er al bij hun eerste ontmoeting, in een Portugese discotheek. “En hij heeft zes uur geduurd, want toen gingen de lichten aan en moesten we eruit. Echt waar! Mijn man is gewoon de beste zoener ter wereld, en we zoenen nog altijd veel. Maar geen zes uur meer aan een stuk.” Haar ogen fonkelen, Hannah weet hoe ze een publiek geboeid houdt. Maar ze wordt meteen weer ernstig als ik haar vraag of ze geen momentje getwijfeld heeft, net na dat ongeluk: “Neen, geen moment. Ik vind het jammer als mensen me dat vragen. Mijn gevoelens voor hem zijn niks veranderd, dus wat verandert die rolstoel daaraan? Het kost me niet de minste moeite om verliefd op hem te zijn. Kijk dan, het is zo’n schone vent ook.” En ze lacht alweer.

Maar ze denkt wel eens na over de toekomst? “Ja, maar niet te ver vooruit. Dat heb ik wel geleerd. Er staat niks vast, want ik wil nog groeien in mijn job en de kansen grijpen die zich voordoen. Nu focus ik op mijn werk en wat ik allemaal samen met Guillaume verwezenlijk, én probeer ik daar bovendien van te genieten. Maar ik zie ons over enkele jaren ook wel kinderen krijgen. Of dat zou ik toch prettig vinden. Maar alles op zijn tijd.”

Wie is Hannah Van Ongevalle?

Hannah Van Ongevalle (30) groeide op in Knokke-Heist als dochter van Jan Van Ongevalle en Heidy Verbeure.

Ze werd in 2014 verkozen tot ‘s lands beste bartender.

Ze is medezaakvoerder van cocktailbar The Pharmacy, samen met haar vader en broer Ran en zussen Noa en Janah. Ran is sinds oktober aan de slag als bartender in de iconische Artesian Bar in Londen. Hannah opent dit najaar een eigen design- en hospitalityconcept in Knokke-Heist.

Ze bracht het boek Come take a sip with me uit, met haar recepten en verhalen, en had ook al een eigen programma op de culinaire tv-zender Njam!.

Bummers!

“Twee keer is een feest erg tegengevallen. De lancering van mijn boek Come take a sip with me twee jaar terug liep uit de hand omdat er zo veel mensen onuitgenodigd op afkwamen, alleen maar om gratis eten en boeken mee te pikken. Een echte bummer. Ik was enorm ontgoocheld nadien.”

“En dan was er ook het feest voor mijn dertigste verjaardag, op zondagavond 21 januari: het stormde zo hard dat de helft van de gasten die we verwachtten op het laatste moment afbelde. Tot overmaat van ramp werd ik zelf ziek. Ik heb er geen seconde van genoten. Misschien moet ik het voortaan wat intiemer aanpakken? Het was dus wél een ervaring die me wijzer heeft gemaakt.”

Weekje weg van de wereld

Hannah is net terug van een weekje Ibiza waar ze niet één feestje bezocht: “Ik heb er alleen maar aan het zwembad gelegen en geslapen. Ik voel het goed als het even te veel is geweest, zoals dat na deze drukke zomer én het opvolgen van ons nieuwe bouwproject het geval was. Dan vraag ik Guillaume om een hotel te boeken, gelijk waar als er maar zon is, en zijn we even weg van de wereld. Een week helemaal niks, en dan kan ik er weer tegen.”

Over trouwen, verongelukken en urenlang kussen

Ze hadden al een jaar getrouwd moeten zijn: Hannah en Guillaume, haar grote liefde uit Nice. Maar dat voornemen werd doorkruist door de vaart die Hannahs carrière nam.

Intussen ligt de datum dan toch vast. Op 20 september 2019 zijn ze tien jaar samen: goed voor een heus trouwfeest. Het enige waar Hannah nog geen welomlijnd beeld van heeft, is haar jurk, “maar daar heb ik nog een jaar de tijd voor”, klinkt het laconiek.

En feest of geen feest, getrouwd zijn, vindt ze wel degelijk belangrijk: “Het belang ervan is me duidelijk geworden toen Guillaume zes jaar geleden een ongeluk had en in een rolstoel terechtkwam. Hoewel we toen al een paar jaar samenwoonden, bleek op dat moment dat ik geen beslissingen in zijn belang kon nemen, dat ik hem zelfs niet mocht bezoeken aanvankelijk omdat ik ‘geen dichte familie’ was. Daar hadden we nooit bij stilgestaan.”

“Maar los daarvan is er het gevoel dat hij simpelweg ‘mijn man’ is. Al van bij onze eerste kus voelt het zo, en dat wil ik nu eindelijk ook eens officieel bevestigd zien.”

De beste zoener ter wereld

Die eerste kus kwam er al bij hun eerste ontmoeting, in een Portugese discotheek. “En hij heeft zes uur geduurd, want toen gingen de lichten aan en moesten we eruit. Echt waar! Mijn man is gewoon de beste zoener ter wereld, en we zoenen nog altijd veel. Maar geen zes uur meer aan een stuk.” Haar ogen fonkelen, Hannah weet hoe ze een publiek geboeid houdt. Maar ze wordt meteen weer ernstig als ik haar vraag of ze geen momentje getwijfeld heeft, net na dat ongeluk: “Neen, geen moment. Ik vind het jammer als mensen me dat vragen. Mijn gevoelens voor hem zijn niks veranderd, dus wat verandert die rolstoel daaraan? Het kost me niet de minste moeite om verliefd op hem te zijn. Kijk dan, het is zo’n schone vent ook.” En ze lacht alweer.

Maar ze denkt wel eens na over de toekomst? “Ja, maar niet te ver vooruit. Dat heb ik wel geleerd. Er staat niks vast, want ik wil nog groeien in mijn job en de kansen grijpen die zich voordoen. Nu focus ik op mijn werk en wat ik allemaal samen met Guillaume verwezenlijk, én probeer ik daar bovendien van te genieten. Maar ik zie ons over enkele jaren ook wel kinderen krijgen. Of dat zou ik toch prettig vinden. Maar alles op zijn tijd.”