“Mijn leven overkomt me, er is nooit een plan geweest”

Wat we ook nog wilden weten…

Geloof je in de liefde?

“Ik ben gescheiden en dat heeft gevolgen gehad. Ik ga daar niet licht over; het heeft pijn gedaan. Vroeger geloofde ik in dé liefde. Maar wat is dat? Voor mij moet nu vooral het héle plaatje kloppen. Maar ik ben in elk geval nog altijd heel serieus over relaties, het is niet iets wat ik zomaar even doe.”

“En nu is er een nieuw verhaal begonnen. Ik heb Darline drie jaar geleden op café in Brugge leren kennen. Allerminst een ‘hardrocktype’, dus dacht ik ook niet dat ze in mij geïnteresseerd zou zijn. (lacht) Maar goed, blijkbaar werden we toch als magneten naar elkaar getrokken… Ik sluit niks uit over mijn toekomst met haar, al ben ik daar nu niet zo hard mee bezig. Ik heb geen zin om een planning op onze relatie te zetten, het voelt goed zoals het is.”

Waar heb je spijt van?

“Dat ik in 2011 niet op tijd van het podium gekomen ben in de AB. Ik wilde nog een laatste nummer brengen, en heb op dat moment een te grote overdruk ervaren op een bepaald punt in mijn rechteroor het leek wel alsof er een rekker knapte in mijn hoofd met alle gevolgen van dien. Ik ben nu aan de rechterkant gedeeltelijk doof en ervaar geluid anders. Het is iets wat ik had kunnen vermijden, daarom vind ik het ook zo jammer… Maar ik heb ermee leren leven intussen.”

Leef je gezond?

“Ik denk het wel. Ik ben geopereerd als gevolg van een hernia, maar dat is grotendeels goed gekomen door nadien intensief mijn buik- en rugspieren te trainen. Ja, gezondheid… Vanaf je veertigste merk je wel dat je kwaaltjes krijgt, de een al wat meer dan de ander. Ik vind dat ook tof als iemand van zestig een marathon loopt, maar laat ons eerlijk zijn: daar zijn de meeste lijven niet op ingesteld. Ik hoef persoonlijk geen berg te beklimmen om mezelf te bewijzen. Dat alles goed zit in mijn hoofd, dat vind ik eigenlijk het belangrijkste.”

Zwaar leven, dat van een hardrocker?

“Een optreden is intensief. De rest van de band gaat doorgaans feesten nadien, ik kan dat gewoon niet aan. Ik zou het wel willen, maar dan krijg ik gegarandeerd stemproblemen. Alcohol? Zegt me weinig, door het verhaal van mijn vader vooral. Ik drink wel graag een pint, maar ik ga nooit uit met het idee om me eens goed lam te zuipen. Sommigen vinden me om die redenen geen echte hardrocker. Dat is dan maar zo.” (lacht)

Je studeerde elektromechanica met een specialisatie robotica, de studies industrieel ingenieur vond je saai. Dat wijst niettemin ook op een technologische knobbel?

“Technologie fascineert me inderdaad mateloos. Ik begrijp het ook vrij snel blijkbaar. Ik was bij de eersten om me een gsm aan te schaffen, sleutelde zelf aan mijn computer. Van mijn eerste synthesizer heb ik de handleiding tien keer moeten lezen, maar toen was ik ook daarmee vertrokken.”

“Ik volg ook alles wat met artificiële intelligentie te maken heeft. Computers die onafhankelijk leren denken en handelen, het is al lang geen fictie meer. Dat is toch ongelooflijk boeiend? En het dringt onze levens binnen, of we dat willen of niet. Warenhuizen waar nauwelijks nog personeel voor nodig is, waar onze aankopen en bewegingen geregistreerd worden in functie van controles en het sturen van ons koopgedrag: willen we dat? Het confronteert ons met serieuze vraagstukken waar we blijkbaar moeilijk een antwoord op vinden. Want neem nu die heisa over Facebook dat de privacy schendt. Dat is toch hypocriet! Alsof we al niet overal in de gaten worden gehouden. Wie daar moeite mee heeft, smijt maar beter ook zijn Carrefourkaartje in de vuilbak.”

Leg jij je dan neer bij die evolutie?

“Wat kan ik anders? Ik stel vast dat we ons allemaal laten rollen, ook ik, en dat we ons daar opvallend weinig tegen verzetten. Op vandaag heeft zelfs bijna elke bejaarde een smartphone en weten bedrijven wat die daar allemaal op uitvreet. Gaan we die smartphone nu weer afpakken? Nee toch? Net daarom juist vind ik het belangrijk om zo veel mogelijk te weten over wat er allemaal achter die technologie zit. En lees ik dus boeken als No Logo van Naomi Klein die uitleggen wat er zich allemaal achter de schermen afspeelt in de wereld, hoe economische belangen ons sturen. Ontnuchterend, maar intrigerend.”

Ik probeerde de tijd met mijn ma in te halen, maar het was te laat

Je getuigde eerder dat je vader je als kind misbruikte en later overleed als gevolg van zijn alcoholverslaving, je moeder verloor je aan kanker toen je amper 20 was, je geraakte door fout management met Channel Zero in financiële problemen, twee bandleden overleden onverwacht… ‘What doesn’t kill you makes you stronger’? Of eerder cynischer?

“Ik heb veel miserie meegemaakt. En toen mijn ma overleed, ging ik er emotioneel aan onderdoor. Ze heeft lang gedaan alsof er niks aan de hand was, en ik had niet door dat ze ziek was. Of wilde het niet zien. Ik was bezig met muziek, met mezelf, niet met haar. Pas de laatste twee weken viel het verdict en heb ik geprobeerd om de tijd met haar in te halen, maar ik was te laat. Daar heb ik me enorm schuldig over gevoeld. Want ik ben niet dom tenslotte, ik was gewoon te lang te passief geweest. Maar het heeft me ook geleerd dat het geen zin heeft om spijt te hebben van iets wat je niet meer kan keren. Sindsdien kijk ik alleen nog vooruit en grijp ik alle kansen die ik krijg. Ook al ben ik nadien nog ferm op mijn bek gegaan, onder meer met Channel Zero. Is dat de moeilijke weg kiezen? Ik weet het niet. Wat is moeilijk…?”

“Dus ja, ik weet heel goed waarom ik een zin als ‘what doesn’t kill you makes you stronger‘ zing. Mijn tegenslagen hebben me gemaakt tot wie ik ben. Maar ik ben er niet verbitterd door geraakt, wel recht voor de raap. Ik wil geen taboes meer kennen. Als kind leerde ik dat er geen probleem was zolang ik er maar over zweeg. Onzin! Ik wil het, zeker als vader, anders doen: mijn dochter mag me werkelijk alles vragen, en ik probeer daar soms tot in den treure zo goed mogelijk op te antwoorden.”

De cirkel is rond. En de tijd aan het strand van Wenduine intussen drie uur verder…

Franky DSVD doet het liever zelf

“Ik kijk nooit televisie, hoogstens een keer naar het nieuws. Ik weet wel dat er zoiets als Temptation Island bestaat, maar dat interesseert me voor geen meter. Pas op, ik snap mensen niet die erover zagen. Kijk dan niet! Of zo’n zender als Vier of VTM, dat is horror voor mij. Om de zoveel minuten zo’n eindeloos reclameblok uitzweten, ik heb er het geduld niet voor. Nee, geef mij maar YouTube, daar vind ik alle informatie die ik nodig heb om zelf van alles te maken. Zo maak ik nu ook de lyric video’s voor Channel Zero. Daar ben ik dan tot een gat in de nacht mee bezig. En het zal nooit anders zijn, vrees ik. Ik vermoed dat ik als oud ventje nog altijd van alles ga zitten uitvlooien.”

Het gesprek komt regelmatig op zijn dochter terug. Franky kan zijn vaderlijke trots niet verbergen. “Kiki is nu 16 en zit barstensvol leven. Ze doet het goed op school, speelt piano, doet aan atletiek, volgt een redderscursus… Ik vind dat de max. En ze heeft gelijk. Ze heeft ambitie en ze weet wat ze wil. Dóén, zeg ik dan. Ze lacht wel eens met me als ik zeg dat ze zelfs astronaut kan worden. Maar ik wil dat ze dat ook écht denkt, dat ze zich niet laat beperken in haar gedachten. Ik vind het belangrijk dat mensen hun zin doen. Al besef ik ook wel dat dat niet altijd kan of dat sommigen het niet durven. Zelf ben ik dikwijls in het diepe gesprongen, ook al vroeg ik me al vallend wel eens af wanneer mijn parachute nu eindelijk zou opengaan.” (lacht)

Maar waar ben je op vandaag mee bezig?

“Ik heb met Channel Zero vorig jaar een nieuwe plaat uitgebracht en in december een tiental shows gebracht. We proberen daar een verlengde aan te breien met festivaloptredens komende zomer. We hebben nu ook twee Amerikaanse bandleden met nogal wat aanhang, een zelfs tot in Japan, waardoor we internationaal meer aandacht krijgen. Er kruipt enorm veel tijd in, want we doen veel zelf: de shows in elkaar steken, visuals maken, zorgen dat we opgemerkt worden op de sociale media, het hele ‘circus’ verplaatst krijgen als we ergens gaan optreden…”

Je mag niet denken dat ik daar maar een beetje sta te roepen…

“Het publiek wil op vandaag echt wel iets meer zien dan een zanger die een gitaar rond zijn nek heeft hangen. We hebben een mooi technisch team om dat allemaal in de juiste banen te leiden, maar ik ben zelf ook goed mee in alles wat technologie aanbelangt, dus wil ik daar allemaal graag bij betrokken zijn. Ik moet ook mijn stem in conditie houden. Denk vooral niet dat ik daar maar een beetje sta te roepen. (lacht) Bovendien ben ik alweer bezig met de volgende plaat. Ik schrijf enorm veel bij elkaar, verzamel ook stukken tekst of andere zaken die me inspireren, maar dat moet dan op een bepaald moment toch allemaal eens gefilterd worden. Ik sta op en ik ga slapen met die muziek. Ik heb het moeilijk om de knop echt af te zetten.”

Wat is het in metal dat je aanspreekt?

“Toen ik jong was, was metal gewoon ‘hot’, zoiets als Tomorrowland op vandaag. De energie die ervan uitging, sprak me aan. En ik ging er heel hard in op. Ik organiseerde busreizen naar concerten, samen met vrienden uit het hardrockmilieu van Geraardsbergen en Zottegem. Eens ik een eigen auto had, was het hek helemaal van de dam en reed ik heel Europa rond om bands te zien optreden. Op een keer was ik toevallig aanwezig in een repetitieruimte in Brussel, waar ik mijn burgerdienst deed en in mijn vrije tijd in het hardrockmilieu rondhing, en vroegen ze mij om in te vallen voor de zanger, “want gij kent die tekst toch van buiten”. Bleek ik een goeie stem te hebben, ik wist dat niet eens! Zo ging de bal aan het rollen en in 1995 was er ineens die grote doorbraak. We begrepen zelf niet waar die ineens vandaan kwam. En toen zag een Australiër ons die zomer op Rock Werchter, en toerden we een jaar later door Australië… Geloof maar niet dat je zoiets kan sturen. Het overkomt je gewoon.”

Je studeerde elektromechanica met een specialisatie robotica, de studies industrieel ingenieur vond je saai. Dat wijst niettemin ook op een technologische knobbel?

“Technologie fascineert me inderdaad mateloos. Ik begrijp het ook vrij snel blijkbaar. Ik was bij de eersten om me een gsm aan te schaffen, sleutelde zelf aan mijn computer. Van mijn eerste synthesizer heb ik de handleiding tien keer moeten lezen, maar toen was ik ook daarmee vertrokken.”

“Ik volg ook alles wat met artificiële intelligentie te maken heeft. Computers die onafhankelijk leren denken en handelen, het is al lang geen fictie meer. Dat is toch ongelooflijk boeiend? En het dringt onze levens binnen, of we dat willen of niet. Warenhuizen waar nauwelijks nog personeel voor nodig is, waar onze aankopen en bewegingen geregistreerd worden in functie van controles en het sturen van ons koopgedrag: willen we dat? Het confronteert ons met serieuze vraagstukken waar we blijkbaar moeilijk een antwoord op vinden. Want neem nu die heisa over Facebook dat de privacy schendt. Dat is toch hypocriet! Alsof we al niet overal in de gaten worden gehouden. Wie daar moeite mee heeft, smijt maar beter ook zijn Carrefourkaartje in de vuilbak.”

Leg jij je dan neer bij die evolutie?

“Wat kan ik anders? Ik stel vast dat we ons allemaal laten rollen, ook ik, en dat we ons daar opvallend weinig tegen verzetten. Op vandaag heeft zelfs bijna elke bejaarde een smartphone en weten bedrijven wat die daar allemaal op uitvreet. Gaan we die smartphone nu weer afpakken? Nee toch? Net daarom juist vind ik het belangrijk om zo veel mogelijk te weten over wat er allemaal achter die technologie zit. En lees ik dus boeken als No Logo van Naomi Klein die uitleggen wat er zich allemaal achter de schermen afspeelt in de wereld, hoe economische belangen ons sturen. Ontnuchterend, maar intrigerend.”

Ik probeerde de tijd met mijn ma in te halen, maar het was te laat

Je getuigde eerder dat je vader je als kind misbruikte en later overleed als gevolg van zijn alcoholverslaving, je moeder verloor je aan kanker toen je amper 20 was, je geraakte door fout management met Channel Zero in financiële problemen, twee bandleden overleden onverwacht… ‘What doesn’t kill you makes you stronger’? Of eerder cynischer?

“Ik heb veel miserie meegemaakt. En toen mijn ma overleed, ging ik er emotioneel aan onderdoor. Ze heeft lang gedaan alsof er niks aan de hand was, en ik had niet door dat ze ziek was. Of wilde het niet zien. Ik was bezig met muziek, met mezelf, niet met haar. Pas de laatste twee weken viel het verdict en heb ik geprobeerd om de tijd met haar in te halen, maar ik was te laat. Daar heb ik me enorm schuldig over gevoeld. Want ik ben niet dom tenslotte, ik was gewoon te lang te passief geweest. Maar het heeft me ook geleerd dat het geen zin heeft om spijt te hebben van iets wat je niet meer kan keren. Sindsdien kijk ik alleen nog vooruit en grijp ik alle kansen die ik krijg. Ook al ben ik nadien nog ferm op mijn bek gegaan, onder meer met Channel Zero. Is dat de moeilijke weg kiezen? Ik weet het niet. Wat is moeilijk…?”

“Dus ja, ik weet heel goed waarom ik een zin als ‘what doesn’t kill you makes you stronger‘ zing. Mijn tegenslagen hebben me gemaakt tot wie ik ben. Maar ik ben er niet verbitterd door geraakt, wel recht voor de raap. Ik wil geen taboes meer kennen. Als kind leerde ik dat er geen probleem was zolang ik er maar over zweeg. Onzin! Ik wil het, zeker als vader, anders doen: mijn dochter mag me werkelijk alles vragen, en ik probeer daar soms tot in den treure zo goed mogelijk op te antwoorden.”

De cirkel is rond. En de tijd aan het strand van Wenduine intussen drie uur verder…

Wit, bruin of rood?

“Er is geen zonneklopper aan mij verloren gegaan. Als ik vroeger al een dag aan zee doorbracht, was ik steevast verbrand. Zo rood als een kreeft! Ik moest eerst door die fase om pas daarna een klein beetje bruin te kleuren. Waarvan dan twee weken later alweer niks meer te zien was. Ach ja, er werd vroeger ook niet zo hard gehamerd op zonnecrème smeren als nu. Ik zou minstens factor 50 moeten smeren! (lacht) En dan blijf ik toch weer spierwit…”

“Ik denk niet dat ik als kind zelfs maar twee keer aan zee ben geweest. Dat was meer dan een uur rijden vanuit Zottegem, dat deden wij gewoon niet. En als tiener wilde ik alleen maar naar concerten, in Duitsland, Nederland, gelijk waar maar niet aan onze kust”, lacht Franky De Smet-Van Damme. Tot hij in 1996 bij zijn ex-vrouw in Wenduine ging wonen. “De kust had me tot dan altijd een dooie boel geleken. Het verwonderde me dus dat hier toch wel iets te beleven viel, toch zeker in de zomer. Ik heb hier graag gewoond, al voel ik niet de band die kustmensen zoals mijn ex met de zee hebben. Maar toen we uit elkaar gingen besloot ik in Brugge te gaan wonen, vooral omdat onze dochter Kiki daar nu schoolloopt. Ze is afwisselend bij haar moeder en bij mij, ik wilde dus zeker niet te ver uit haar buurt gaan wonen. Maar zelfs later zie ik mezelf niet meer uit West-Vlaanderen vertrekken. De mentaliteit bevalt me. Een West-Vlaming is doorgaans rechtuit. Sorry é Franky, mo die latste ploate vien’k eigentlik nie zo hoed. Ze mogen dat zeggen tegen mij. Als ze het wél goed vinden, zeggen ze het ook. Channel Zero heeft in West-Vlaanderen van bij het begin een grote aanhang gehad, vraag me niet hoe dat komt, maar dat verloochen ik niet. Ik vermoed dat West-Vlamingen ook mijn houding wel appreciëren. Ge zie gie nog alsan dezelfsten gelik vroeger, hoor ik wel eens. Maar waarom zou ik me ook anders gedragen omdat ik wel eens optreed voor veel volk? Ik ben louter toevallig zanger van Channel Zero geworden, zoals alles in mijn leven me overkomen is. Er is nooit ‘een plan’ geweest…”

Hij vertelt het allemaal terwijl we van chalet Westhinder beter bekend als ‘de cabane’ langs de waterlijn terug naar Wenduine wandelen. Want het charmante houten gebouwtje in de duinen tussen Wenduine en De Haan waar wandelaars graag halt hielden, én onze plaats van afspraak, blijkt vervangen door een bakstenen knoert in opbouw. “Lelijk? Zeg maar afgríjselijk”, reageert Franky. “Ik kan begrijpen dat het chaletje te klein werd voor de vele zomergasten, maar je zou denken dat een architect er dan toch wat tijd voor neemt om iets moois in de plaats te bedenken. Ach, ze doen maar…”

Het gesprek komt regelmatig op zijn dochter terug. Franky kan zijn vaderlijke trots niet verbergen. “Kiki is nu 16 en zit barstensvol leven. Ze doet het goed op school, speelt piano, doet aan atletiek, volgt een redderscursus… Ik vind dat de max. En ze heeft gelijk. Ze heeft ambitie en ze weet wat ze wil. Dóén, zeg ik dan. Ze lacht wel eens met me als ik zeg dat ze zelfs astronaut kan worden. Maar ik wil dat ze dat ook écht denkt, dat ze zich niet laat beperken in haar gedachten. Ik vind het belangrijk dat mensen hun zin doen. Al besef ik ook wel dat dat niet altijd kan of dat sommigen het niet durven. Zelf ben ik dikwijls in het diepe gesprongen, ook al vroeg ik me al vallend wel eens af wanneer mijn parachute nu eindelijk zou opengaan.” (lacht)

Maar waar ben je op vandaag mee bezig?

“Ik heb met Channel Zero vorig jaar een nieuwe plaat uitgebracht en in december een tiental shows gebracht. We proberen daar een verlengde aan te breien met festivaloptredens komende zomer. We hebben nu ook twee Amerikaanse bandleden met nogal wat aanhang, een zelfs tot in Japan, waardoor we internationaal meer aandacht krijgen. Er kruipt enorm veel tijd in, want we doen veel zelf: de shows in elkaar steken, visuals maken, zorgen dat we opgemerkt worden op de sociale media, het hele ‘circus’ verplaatst krijgen als we ergens gaan optreden…”

Je mag niet denken dat ik daar maar een beetje sta te roepen…

“Het publiek wil op vandaag echt wel iets meer zien dan een zanger die een gitaar rond zijn nek heeft hangen. We hebben een mooi technisch team om dat allemaal in de juiste banen te leiden, maar ik ben zelf ook goed mee in alles wat technologie aanbelangt, dus wil ik daar allemaal graag bij betrokken zijn. Ik moet ook mijn stem in conditie houden. Denk vooral niet dat ik daar maar een beetje sta te roepen. (lacht) Bovendien ben ik alweer bezig met de volgende plaat. Ik schrijf enorm veel bij elkaar, verzamel ook stukken tekst of andere zaken die me inspireren, maar dat moet dan op een bepaald moment toch allemaal eens gefilterd worden. Ik sta op en ik ga slapen met die muziek. Ik heb het moeilijk om de knop echt af te zetten.”

Wat is het in metal dat je aanspreekt?

“Toen ik jong was, was metal gewoon ‘hot’, zoiets als Tomorrowland op vandaag. De energie die ervan uitging, sprak me aan. En ik ging er heel hard in op. Ik organiseerde busreizen naar concerten, samen met vrienden uit het hardrockmilieu van Geraardsbergen en Zottegem. Eens ik een eigen auto had, was het hek helemaal van de dam en reed ik heel Europa rond om bands te zien optreden. Op een keer was ik toevallig aanwezig in een repetitieruimte in Brussel, waar ik mijn burgerdienst deed en in mijn vrije tijd in het hardrockmilieu rondhing, en vroegen ze mij om in te vallen voor de zanger, “want gij kent die tekst toch van buiten”. Bleek ik een goeie stem te hebben, ik wist dat niet eens! Zo ging de bal aan het rollen en in 1995 was er ineens die grote doorbraak. We begrepen zelf niet waar die ineens vandaan kwam. En toen zag een Australiër ons die zomer op Rock Werchter, en toerden we een jaar later door Australië… Geloof maar niet dat je zoiets kan sturen. Het overkomt je gewoon.”

Je studeerde elektromechanica met een specialisatie robotica, de studies industrieel ingenieur vond je saai. Dat wijst niettemin ook op een technologische knobbel?

“Technologie fascineert me inderdaad mateloos. Ik begrijp het ook vrij snel blijkbaar. Ik was bij de eersten om me een gsm aan te schaffen, sleutelde zelf aan mijn computer. Van mijn eerste synthesizer heb ik de handleiding tien keer moeten lezen, maar toen was ik ook daarmee vertrokken.”

“Ik volg ook alles wat met artificiële intelligentie te maken heeft. Computers die onafhankelijk leren denken en handelen, het is al lang geen fictie meer. Dat is toch ongelooflijk boeiend? En het dringt onze levens binnen, of we dat willen of niet. Warenhuizen waar nauwelijks nog personeel voor nodig is, waar onze aankopen en bewegingen geregistreerd worden in functie van controles en het sturen van ons koopgedrag: willen we dat? Het confronteert ons met serieuze vraagstukken waar we blijkbaar moeilijk een antwoord op vinden. Want neem nu die heisa over Facebook dat de privacy schendt. Dat is toch hypocriet! Alsof we al niet overal in de gaten worden gehouden. Wie daar moeite mee heeft, smijt maar beter ook zijn Carrefourkaartje in de vuilbak.”

Leg jij je dan neer bij die evolutie?

“Wat kan ik anders? Ik stel vast dat we ons allemaal laten rollen, ook ik, en dat we ons daar opvallend weinig tegen verzetten. Op vandaag heeft zelfs bijna elke bejaarde een smartphone en weten bedrijven wat die daar allemaal op uitvreet. Gaan we die smartphone nu weer afpakken? Nee toch? Net daarom juist vind ik het belangrijk om zo veel mogelijk te weten over wat er allemaal achter die technologie zit. En lees ik dus boeken als No Logo van Naomi Klein die uitleggen wat er zich allemaal achter de schermen afspeelt in de wereld, hoe economische belangen ons sturen. Ontnuchterend, maar intrigerend.”

Ik probeerde de tijd met mijn ma in te halen, maar het was te laat

Je getuigde eerder dat je vader je als kind misbruikte en later overleed als gevolg van zijn alcoholverslaving, je moeder verloor je aan kanker toen je amper 20 was, je geraakte door fout management met Channel Zero in financiële problemen, twee bandleden overleden onverwacht… ‘What doesn’t kill you makes you stronger’? Of eerder cynischer?

“Ik heb veel miserie meegemaakt. En toen mijn ma overleed, ging ik er emotioneel aan onderdoor. Ze heeft lang gedaan alsof er niks aan de hand was, en ik had niet door dat ze ziek was. Of wilde het niet zien. Ik was bezig met muziek, met mezelf, niet met haar. Pas de laatste twee weken viel het verdict en heb ik geprobeerd om de tijd met haar in te halen, maar ik was te laat. Daar heb ik me enorm schuldig over gevoeld. Want ik ben niet dom tenslotte, ik was gewoon te lang te passief geweest. Maar het heeft me ook geleerd dat het geen zin heeft om spijt te hebben van iets wat je niet meer kan keren. Sindsdien kijk ik alleen nog vooruit en grijp ik alle kansen die ik krijg. Ook al ben ik nadien nog ferm op mijn bek gegaan, onder meer met Channel Zero. Is dat de moeilijke weg kiezen? Ik weet het niet. Wat is moeilijk…?”

“Dus ja, ik weet heel goed waarom ik een zin als ‘what doesn’t kill you makes you stronger‘ zing. Mijn tegenslagen hebben me gemaakt tot wie ik ben. Maar ik ben er niet verbitterd door geraakt, wel recht voor de raap. Ik wil geen taboes meer kennen. Als kind leerde ik dat er geen probleem was zolang ik er maar over zweeg. Onzin! Ik wil het, zeker als vader, anders doen: mijn dochter mag me werkelijk alles vragen, en ik probeer daar soms tot in den treure zo goed mogelijk op te antwoorden.”

De cirkel is rond. En de tijd aan het strand van Wenduine intussen drie uur verder…

Wie is Franky De Smet-Van Damme?

Franky De Smet-Van Damme (49) groeide op in Zottegem bij zijn grootouders.

Hij studeerde elektromechanica maar zijn passie voor hardrock bracht hem begin de jaren 90 op het podium als frontman van de band Channel Zero. In 1995 kende de band zijn grote doorbraak en volgden ook optredens in het buitenland.

In 1997 hield Channel Zero ermee op. Franky werkte nadien o.m. als verkoper van Meyer Sound geluidsinstallaties. Een reünieconcert in 2010 betekende een nieuwe start voor de band.

Franky woont in Brugge, heeft een dochter Kiki (16) en heeft een relatie met Darline Vanheule (Miss Belgian Beauty 1998).