Met fiets en camera van Ettelgem naar Lissabon

Een keer de paaseieren geraapt, sprong Pieter Clicteur de fiets op. Hij hoopt in een maand tijd de 3.000 kilometer van Ettelgem naar Lissabon rond te krijgen. Daarmee maakt hij een jeugddroom waar: “Ik wil even een gevoel van absolute vrijheid ervaren, om van niks of niemand afhankelijk te zijn.”

Pieter Clicteur (39) werkt als fotograaf mee aan KW Weekend, maar is onder meer ook huisfotograaf voor Filmfestival Oostende en heeft al twee fotoboeken op zijn actief waaronder heArt, waarvoor hij 61 BV’s onder water fotografeerde. Zijn idee om een eenzame fietstocht te ondernemen, is allesbehalve nieuw: “Ik vatte het al op toen ik als vijftienjarige dagelijks van Jabbeke naar school in Oostende fietste. Ik fietste die afstand liever, in weer en wind, want met de bus deed ik er meer dan een uur over. Toen ik in Leuven studeerde, bleef ik fietsen, ook naar mijn eerste jobs reed ik steevast met de fiets. Pas toen ik een motor kocht, schoot het fietsen erbij in. Maar intussen wist ik het zeker: ooit zou ik een lange fietstocht helemaal in mijn eentje ondernemen.”

Zijn plan geraakte op de achtergrond, tot hij tien jaar terug samen met zijn vrouw Inge 14 maanden lang door Azië, Australië en Nieuw-Zeeland trok. “We vertrokken op 1 oktober en wisten niet wanneer we terug zouden keren. Dat gevoel van absolute vrijheid, om van niks of niemand afhankelijk te zijn, vond ik fantastisch.”

Ervaringen delen

Pieter en Inge settelden zich in Ettelgem, kregen kinderen en renoveerden een huis. Maar net voor hij 40 wordt, maakt de avontuurlijke fotograaf zijn jeugddroom dan toch waar. Hij vertrok in Ettelgem op maandag 2 april en wil rond 8 mei in Lissabon, waar zijn schoonbroer met zijn gezin woont, arriveren. Daar zullen dan ook zijn vrouw en kinderen Yuna (7) en Lenn (4) hem opwachten. Sinds september vorig jaar legde hij zo veel mogelijk kilometers op de fiets af en trainde hij gericht de juiste spieren in het fitnesscentrum. Op fysiek vlak wordt de doorsteek door de Pyreneeën het zwaarst. De route werd uitgestippeld, de bagage uitgekiend, van een vriend die Gino Carts & Bikes in Oostende uitbaat kreeg Pieter een gesofisticeerde trekkingfiets in bruikleen, en een project werd bedacht: “Ik ga onderweg uiteraard ook fotograferen: materiaal dat nadien zeker een bestemming vindt in een nieuw boek, een tentoonstelling en lezingen. Want ik vind het belangrijk om wat ik meemaak en ervaar nadien ook aan anderen te kunnen doorgeven.”

Om de kick is het Pieter niet zozeer te doen. “Neen, dit is gewoon iets wat ik op mijn manier moet doen. Het fotoboek One year on a bike van Martijn Doolaard vind ik fantastisch. Hij fietste van Amsterdam naar Singapore en heeft onderweg extreme toestanden beleefd. Ik bewonder zijn werk en dit project enorm, maar zo ver als Martijn wil en kan ik niet gaan. Als zelfstandige zou het zelfmoord zijn om al te lang uit het vizier te verdwijnen; ik heb een gezin waar ik me verantwoordelijk voor voel. Bovendien zou ik hen nooit zo lang kunnen missen.”

Ik wil het gevoel ervaren om even van niets of niemand afhankelijk te zijn

“Voor mij gaat het erom een uitdagend parcours helemaal alleen af te leggen. Op mijn eigen tempo, stoppen waar en wanneer ik dat wil, om te fotograferen, om te overnachten… Ik heb een route uitgestippeld, maar verder niks op voorhand geregeld. Ik zie wel waar ik uitkom.”

Jezelf tegenkomen

Eenzaamheid kan zwaar wegen, maar daar heeft hij geen angst voor. “Ik weet dat ik mezelf onderweg zal tegenkomen. Ik heb eerder al trips gemaakt onder meer in Noorwegen helemaal in mijn eentje, hoewel minder lang, en die momenten hebben mij telkens even echt doen stilstaan bij mezelf. Alleen met mezelf krijg ik ook de gekste ideeën die ik een dag later zelf al weglach, of waar ik nadien net wel iets mee doe. Ik neem beslissingen, omdat ik alles veel beter op een rij kan zetten. Dat kan confronterend zijn, maar ook verfrissend.”

Zelf ooit naar het buitenland verkassen, zou Pieter wel durven, maar het is geen must. “Ik heb geen bijzondere binding met de kerktoren waaronder ik woon, maar ik hoef ook niet per se weg uit West-Vlaanderen. Iemand omschreef me ooit als zo’n struik die rond waait tot hij ergens toevallig wortel schiet maar zich net zo goed weer kan losrukken en dan weer verder waait… In dat beeld kan ik me wel vinden”, lacht hij.