Lynn Wesenbeeck: “Níéts blijft duren,ook ruig weer niet”

Lynn Wesenbeek houdt van de zee als van het leven zelf. “Je deint mee op de golven, komt in woelig water terecht, gaat al eens kopje onder, maar komt toch altijd weer boven. De zee stelt me gerust”, vertelt ze wandelend langs de strandlijn van Duinbergen. Nu haar dochters het nest uitvliegen, wil ze stilaan definitief aan de kust gaan wonen.

Lynn Wesenbeek heeft veel en verre herinneringen aan de zee, zo blijkt al meteen als we vanuit haar verblijf in Duinbergen naar het vlakbijgelegen strand stappen. Ze heeft het voorbije weekend haar jongste dochter opgehaald in Barcelona: “We reden terug via Carcassonne, door de Dordogne – langs wijngaarden en kaasboerderijen – prachtig! En toch doet het me dan nóg meer deugd om aan de Noordzee te arriveren. Geen idee hoe dat komt.”

Lynns strandherinneringen gaan terug tot in de jaren zestig; haar grootouders langs vaders kant huurden ‘s zomers een villa in Heist. “Daar kwam de hele familie – een grote familie, mijn vader kwam uit een nest van tien – vakantie vieren. Het lijkt me alsof er toen alleen maar mooie zomers waren“, lacht ze. “Het kan nooit echt zo geweest zijn, maar ik herinner het me alsof we élke dag in het zand speelden.”

Er waren ook de zomers begin de jaren zeventig, die de Wesenbeeks in Blankenberge doorbrachten, toen vader Staf er als zanger optrad in Het Witte Paard en in De Salamander. “De Salamander was een soort keten van feestzalen in Vlaanderen, onder meer in Bredene en Ingelmunster, maar die zijn nu allemaal verdwenen. Ik heb nog vage herinneringen aan die tijd, toen ik als kind van tien wel eens mee mocht naar zo’n revue.”

“Met mijn ex kwamen we later regelmatig naar het appartement dat zijn familie op de dijk van Duinbergen had. Onze dochters groeiden hier op het strand op. Toen nog een echt familiestrand, dat deels uitgroeide tot de hippe plek die het strand van Duinbergen op vandaag is, met twee zeilclubs en de Blue Buddha Beach Club.”

“Onderweg heb ik zelfs nog het idee opgevat om in Duinbergen een hotelletje uit te baten, samen met mijn zus. Ik ben toen met mijn boekhouder naar een hotelletje gaan kijken, maar het is bij een droom gebleven. Ik vrees dat ik daar toch een iets te romantisch beeld van had”, vertelt ze.

Fascinatie voor water

Zeven jaar geleden kocht Lynn hier een villaatje vlak bij de zeedijk, met de bedoeling er te komen wonen. Haar dochters Lauren en Morgane staan stilaan op eigen benen, de gezinswoning wordt te groot. “Bovendien hoef ik voor mijn job niet langer elke dag naar Brussel te rijden. Ik ben van plan om me definitief in Duinbergen te vestigen van zodra mijn jongste afgestudeerd is, ze volgt nu het derde jaar geschiedenis, dus dat moment komt dichterbij.”

Want Lynns band met de zee is groot. “En dat heeft in de eerste plaats te maken met mijn fascinatie voor water, denk ik. Ik ben een waterrat. Al van in april ga ik zwemmen in de zee, weliswaar met een neopreenpak. De eerste seconden, als je het ijskoude water langs je rug naar binnen voelt sijpelen, zijn verschrikkelijk. Maar een keer het pak je lichaamstemperatuur heeft aangenomen, is zeezwemmen een fantastische ervaring. Maar ik ga ook graag kitesurfen, en vorig jaar in maart heb ik een week lang een zeilcursus gevolgd. Een hele week heb ik toen aan boord doorgebracht, op zee, met zeven andere mensen. We hadden heel verschillende niveaus waardoor we veel van elkaar leerden. Natuurlijk had ik het zeilen na een weekje nog niet onder de knie, maar ik wilde vooral voelen of dat écht iets voor mij is. En o ja! Ik droom ervan om ooit de wereld rond te reizen met een zeilboot, maar daarvoor zou ik eerst graag een geschikte reisgezel willen vinden”, glimlacht ze.

Ik rij soms speciaal naar Nieuwpoort gewoon om verse vis te kopen

“En verder hou ik ook wel van de diversiteit van onze kust”, pleit Lynn. “De variatie die je hier vindt, is toch wel uniek. Elk kustplaatsje heeft een eigen en heel divers karakter. Duinbergen is mijn vaste stek, maar in De Haan ga ik graag wandelen met de hond, de Blankenbergse Pier blijf ik een prachtig monument vinden, je kan winkelen in Knokke, Oostende… Ik rij soms speciaal naar Nieuwpoort gewoon om verse vis te kopen, of naar Sint-Idesbald; heel lekkere adresjes vind je daar.”

“De zee maakt zacht”

Lynn houdt naar eigen zeggen van de eindeloosheid van de zee, de voortdurend veranderende kleuren, de melancholie ook wel. “Maar vooral ook van het ruwe, het authentieke van de Noordzee. Ook in Frankrijk zoek ik eerder de Atlantische kust op dan de Middellandse Zee. Nu eens rustig, dan weer onstuimig. De Noordzee is natuur, dat woeste trekt me aan. Ik doe niks liever dan iets te gaan eten in het restaurant van de Oostendse jachthaven tijdens een flinke storm. Zoals het water daar dan tegen de muren opspat, terwijl ik warm binnen zit… Of hier vlak voor ons, de vrachtschepen op de vaarroute Zeebrugge-Rotterdam”, wijst ze. “Je kan dat bezwaarlijk mooi noemen, maar ik kan er urenlang naar blijven kijken.”

Het eindeloze komen en gaan van de zee kalmeert me

Want als ze het leven graag met de zee vergelijkt, heeft dat ook te maken met hoe haar eigen leven tot nu toe verlopen is. Soms bepaald woelig. “Het is niet dat ik bewust golven opzoek, ze overkomen iedereen. Maar zelfs als ik kopje onder ga, vertrouw ik er altijd op dat ik weer bovenkom en dat het daarna weer rustig wordt. Níéts blijft duren, ook ruig weer niet.”

De zee troost haar op moeilijke momenten. “De zee maakt zacht… Het eindeloze komen en gaan van het water werkt kalmerend voor mij. Maar het hoeft niet eens om mindere momenten te gaan. Een simpele strandwandeling geeft me ook de kans om mijn gedachten te ordenen en de dingen met een open, andere blik te bekijken. En daar heb ik soms echt nood aan. Ik kan rusteloos worden nu mijn dochters veel vaker weg van huis zijn; dat is een normale fase in mijn leven. Maar aan zee vind ik dan gemakkelijker het evenwicht terug.”

Op zoek naar tweede adem

Haar privéleven mag dan de nodige stormen doorstaan hebben, op carrièrevlak leek Lynn gebeiteld te zitten – ze was 25 jaar lang journaliste en presentatrice voor VTM. Tot ze daar vier jaar geleden bedankt werd voor bewezen diensten. Sindsdien zoekt ze nieuwe mogelijkheden op professioneel vlak.

“Ik merk dat ik door mijn ervaring in de media vrij gemakkelijk de link kan maken tussen bedrijven en de overheid, zoals ik onder meer gedaan heb voor de Belgische Federatie voor Robotica. Dus daarvoor stel ik me beschikbaar. Daarnaast werk ik momenteel ook vaak als moderator voor bedrijven en federaties. En voorts ben ik bezig aan een boek, ook vanuit wat ik de voorbije jaren zelf ervaren heb. Het gaat over ‘vijftig jaar worden’, wat op vandaag zo’n beetje staat voor ‘halverwege je leven’ beland zijn. Op die leeftijd verandert er nogal wat in het leven van heel wat mensen: professioneel, qua gezinsleven, relationeel zelfs. Ik heb dat zelf sterk ondervonden: dat moeten op zoek gaan naar een tweede adem.”

Vijftigers willen nog iets maken van de tweede helft van hun leven

“Ik heb er niet zozeer spijt van dat ik niet meer bij VTM werk, wel van het feit dat ik die periode – een flink stuk van mijn leven – niet mooi heb kunnen afronden. Het is helaas anders gelopen. Dat er geen werk meer voor mij bleek te zijn, is op zich niet erg. Zoals ik al zei: niks blíjft duren. Je mag er dus ook niet van uitgaan dat een situatie, omdát die al twintig jaar dezelfde is, altijd dezelfde zal blijven. Er komen nieuwe dingen op mijn pad, en er zullen er nog volgen. Ik voel dat mijn hart nog altijd in de media ligt, maar niets zegt dat ik ook op dat vlak geen nieuwe kansen meer zou krijgen, toch?”

“Ik schrijf het boek samen met een arbeidspsychologe die het gegeven meer vanuit haar expertise benadert; in haar job ontmoet ze veel vijftigers die – vrijwillig of gedwongen – op zoek gaan naar een nieuwe job. Dat is allemaal verre van zelfsprekend, al hoeft het zeker niet negatief te zijn. Integendeel. We moeten alleen leren omgaan met een andere manier van in het leven staan. Het is lang zo geweest dat iemand van vijftig al een beetje begon ‘uit te bollen’, dat is op vandaag wel anders natuurlijk. Veel vijftigers voelen zich goed, zijn actief, en willen echt nog iets maken van de tweede helft van hun leven. Het is een maatschappelijke trend waar niet meer naast te kijken valt, ook al willen veel bedrijven dat jammer genoeg nog niet inzien.”

tekst Nancy Boerjan foto’s Phile Deprez