“Lachende gezichten, wat wil je nog meer?”

Het voorbije weekend ging in Harelbeke de jongste komedie van theatergroep Het Prethuis, ‘Ierboven, Ierneffest, Ieronder’, in première. De formule is bekend: een avondje pretentieloos amusement in ‘t West-Vlaams. En dat werd alweer gesmaakt door het enthousiaste publiek: “Een stik van Jeroentje, da’s óltied goed é, madam!”

Het was na afloop van de voorstelling op zondagnamiddag in cultureel centrum Het Spoor in Harelbeke overduidelijk: voor wie van een hilarische deurenkomedie houdt, kan Jeroen Maes niks verkeerd doen. Hij schreef opnieuw de tekst voor de nieuwste van Het Prethuis, Ierboven, Ierneffest, Ieronder, een vak dat hij in de vingers heeft zoals hij eerder al bewees met succesnummers als Van kwoad nor erger, De Quaeghebeurs en In de Duinhalm. In Ierboven, Ierneffest, Ier-onder neemt hij zelf de rollen van dj Tommieboy én Hare Krishna-bekeerling Rami op zich, tot groot plezier van het publiek, en kan hij verder rekenen op vaste waarde Peter Bulckaen als elektricien met doedelzakhobby, Ingrid De Vos als bemoeizieke moederfiguur, Koen Crucke als nichterige operettezanger en Griet Desutter als de jonge Dominique die besloten heeft voortaan op eigen benen te staan in haar nieuwe appartementje. Alleen wordt dat laatste haar door haar moeder én medebewoners niet bepaald gemakkelijk gemaakt.

Moeilijke komedie

Griet Desutter is meteen ook een nieuw gezicht op de comedyscene. De uit Brugge afkomstige actrice kreeg al meteen nadat ze afstudeerde een rol in Wittekerke aangeboden, later in Familie, “en ik vond dat een heel prettige tijd”. Ze stond ook op de theaterplanken van Het Klokhuis en aan de wieg van de gezelschappen Bubblicious en Het Worm waarmee ze zelf voorstellingen maakte. “Maar toen viel het acteren wat stil voor mij. Ik kreeg de kans om vast aan de slag te gaan bij Het Huis van Alijn in Gent, waar ik insta voor de publiekswerking, en werd intussen ook twee keer mama. Toch bleef ik de kriebel om te acteren al die tijd wel voelen, dus toen Jeroen me een jaar geleden vroeg of ik zin had om mee te spelen in de nieuwe voorstelling van Het Prethuis, was ik daar heel blij om.”

“Meespelen in deze komedie geeft me zin om weer meer te acteren”

Het genre was compleet nieuw voor Griet: “Ik ging voordien niet uit mezelf naar een deurenkomedie kijken. Daarom ging ik eerst naar In de Duinhalm kijken waarin ook Joke Devynck meespeelde, en ik was meteen verkocht. Ik heb het me ook niet beklaagd. De repetities verliepen heel prettig; we stonden vaak te wenen van het lachen. En ik stak veel op van mijn collega’s de voorbije weken. Komedie blijkt een veel moeilijker genre te zijn dan ik dacht. In die zogenaamde ‘billenkletsers’ zijn timing en tempo van enorm belang, en die op punt krijgen, is níét vanzelfsprekend. Ik neem mijn hoed af voor Jeroen en de mensen die dit al jaren tot een goed einde brengen.”

En nu smaakt acteren weer naar meer? “Zeker! Ik heb er weer zin in. Ik wil heel graag weer televisie of film doen. Voor zo’n mooie reeks als Beau Séjour of Chaussée d’Amour mogen ze me altijd bellen!”

Jeroen mag altijd bellen

Ingrid De Vos speelde vorig jaar ook al mee in de Prethuisproductie In de Duinhalm, en geeft deze keer gestalte aan een zeer geloofwaardige ‘moeder die haar dochter niet kan loslaten’. “Drie jaar geleden pikte ik in een krant iets op over de stukken van Het Prethuis. Ik ken de familie van Jeroen goed en dacht toen al dat hij me wel eens een rol mocht aanbieden”, lacht ze. “Een week later belde hij me nog op ook! Het was fantastisch om te doen, en dit jaar vroeg hij me opnieuw. Daar moest ik dus niet lang over nadenken.”

Komedie spelen bleek ook voor Ingrid gemakkelijker gezegd dan gedaan: “Bij het begin van mijn carrière heb ik ooit in een komedie meegespeeld, en ik bewaar daar heel goeie herinneringen aan. Maar sindsdien nooit meer, dus vorig jaar had ik op dat vlak wel heel wat bij te benen. En ik woon dan wel al 41 jaar in Ruiselede, ik ben geen échte West-Vlaamse, dus was er ook wat werk aan mijn ‘West-Vlams’. Vorig jaar heb ik heel hard moeten oefenen op de juiste uitspraak van ‘méns’ en dit jaar had ik moeite met het West-Vlaams voor ‘uren’, wat dus moet klinken als ‘euren’.”

Ingrid hoeft zelfs geen andere theaterproducties meer: “Ik speel voor volle zalen, de stukken zitten goed in elkaar, ik werk met lieve mensen en ik zie alleen maar gelukkige gezichten in het publiek. Wat zou ik nog meer willen?”