“Ik heb geleerd om te zeggen: nu is het genoeg”

ZEEVRAGEN

IJsje of wafel?

“Een ijsje, maar dat lukt niet altijd overal, omdat ik sinds een paar jaar lactose-intolerant ben. Ik vond het altijd iets stoms omdat het bijna een trend geworden is. Tot ik het zelf had natuurlijk.”

Favoriete strand?

“Als kind gingen we vaak naar Zeebrugge. Op vandaag komen we vaak naar Knokke-Heist, om af te spreken met vrienden of te shoppen.”

Bakken of wandelen?

“In de winter komen we graag naar zee om er te wandelen, met onze hond Miss. Die heette trouwens al zo toen mijn vriend nog haar enige baasje was. (lacht) En in de zomer spreken we er graag af met vrienden om de hele dag plezier te maken.”

Waterrat?

“Ik hou enorm van zwemmen (ze opende onlangs nog samen met Romanie Schotte het vernieuwde Olympiabad in Brugge, red.), maar niet in de zee. Het heeft iets onvoorspelbaars, vind ik.”

Bikini of naakt?

“Ik ben niet preuts, maar naakt is niets voor mij, nee. Ik wil niet klinken als een dikke nek, maar naar een model gaan ze sowieso kijken, dus… nee, bedankt.”

Frigobox of restaurant?

“Doe maar een restaurant. We zijn een enorm grote fan van De Refter in Brugge, en blijven daar al eens te lang plakken. Vroeger gingen we al eens naar een sterrenrestaurant, maar na een tijd hadden we het gehad met die ‘toeftjeskeuken’. Geef mij maar iets eenvoudigs, gezelligs en lekkers. Hier in Knokke gaan we graag naar Jardin en het geweldige Italiaanse restaurant Rigoletto. In Nieuwpoort gaan we graag naar brasserie Chagall, heel groot, open en toch intiem, met een prachtig zicht op de zee.”

Favoriete regenactiviteit?

“Op zaterdag is mijn winkel open, dus is zondag een echte familiedag. Wat we de laatste tijd heel vaak doen, is op zondag naar het Olympiabad in Brugge trekken. Onze dochter is een echte waterrat. Ik kan er enorm van genieten om haar bezig te zien. Achteraf eten we dan iets in de cafetaria. Vroeger klonk dat zo banaal, maar nu is dat enorm geestig, zeker als er nog vrienden meekomen.”

Je had je handen vol met je modellenwerk en toen werd je onverwacht zwanger. Kon je makkelijk de knop omdraaien?

“Achteraf gezien was mijn zwangerschap eigenlijk perfect qua timing. Ik deed mijn werk echt supergraag, maar alles errond begon ik wat beu te worden. Last minute naar Parijs moeten, een klant die afzegt… Maar ik moet wel toegeven dat ik het onderschat heb, de zorg voor een kind. Niemand kan zich daarop voorbereiden. Ik heb toch een jaar nodig gehad om mij aan te passen aan dat nieuwe ritme. En als ik in het buitenland ben, dan breekt mijn hart elke keer weer omdat ik mijn kind moest achterlaten. Maar we kunnen gelukkig enorm rekenen op mensen rondom ons.”

Je lichaam verandert ook door een zwangerschap, terwijl je daar als model toch van moet leven…

“Dat was een van mijn grootste angsten. De eerste maanden na de bevalling kon ik wel bleiten toen ik mijn buik zag. Wat is dat, jong, dacht ik? (lacht) Maar je weet ook wat je ervoor in de plaats hebt gekregen. En je hebt van die zotte Instagram-vrouwen, die na een week of drie weer een perfect platte buik hebben, maar die hebben vast een nanny die voor de baby zorgt terwijl zij de fitness in duiken.”

Ligt de druk niet te hoog?

“Eigenlijk wel. Maar op de een of andere manier heeft mijn lichaam dat goed verwerkt. Ik heb veel geluk gehad. Zelf ben ik pas na een maand of twee weer begonnen met fitnessen.”

Het is wellicht geen toeval dat er ook een Ethiopisch model is met dezelfde voornaam als je dochter?

“Nee. Als tiener vond ik om de een of andere reden het middenstuk van Aaliyah, de naam van een zangeres, heel mooi. Toen ik later in de modellenwereld hoorde van Liya Kebede, dacht ik: tiens, dat is een echte naam? Het grappige is dat ik de maand nadat ik bevallen ben, van de gynaecoloog hoorde dat er in die tijd vijf Liya’tjes werden geboren.”

“Dat mensen hun kind naar mij noemen is een eer, maar toch ook… raar”

Voor je titel werden er letterlijk geen Cilous geboren en daarna opeens wel (de teller staat op vandaag op 183, waarvan 71 in onze provincie, red.).

“Ongelooflijk, hé? Het gebeurt dat ze op mij afstappen en zeggen dat hun dochter ook Cilou heet en vragen of ze met mij op de foto mogen. Dan staan ze daar en roepen ze: “Cilou’tje! Naar de camera kijken!” (giert het uit). Dat is écht raar. Dat went nooit. En eigenlijk speelt dat ook wat in mijn hoofd, dat ik nooit een schandaal mag veroorzaken of dat heeft ook op hen een impact. Ja, ik sta daarbij stil. Het is een eer, maar het voelt tegelijkertijd ook… raar.”

Je hebt op vandaag ook je handen vol met je eigen winkel. Was die gepland?

“Nee. Toen we gingen kijken voor een geboortelijst voor onze baby vonden we ons ding niet in Brugge. En we dachten: dan doen we het maar zelf.”

Dat klínkt makkelijk.

(knikt) “Verbouwen, inrichten, dat kassasysteem… bovendien was het voor mij een heel nieuwe sector. Het is al één groot avontuur geweest. Een zwaar avontuur ook. Onze dochter was een half jaar toen we begonnen en acht maanden toen ze doorsliep… In die periode lag mijn focus volledig op mijn gezin en mijn werk. Al de rest kon mij gestolen worden. Maar mochten we het toen niet gedaan hebben, dan was het er vast nooit van gekomen, denk ik. Het was een gok, maar eentje die heel veel voldoening heeft gegeven. Maar vraag me niet waar ik over tien jaar sta, dat is één groot vraagteken.”

“Modellenwerk is bandwerk”

“Modellenwerk is moeilijker geworden, ja. De klanten zijn ook veeleisender geworden. Vroeger werd je geboekt voor een paar dagen om dan vijf of zes foto’s per dag te maken. Nu willen ze er twaalf op één dag. Het is ook niet altijd even glamoureus. Toen ik naar Parijs ging voor een shoot voor een webshop, moest ik wel 150 stuks per dag aantrekken. Voorkant. Klik. Achterkant. Klik. Volgende. Echt bandwerk, maar dat betaalde wel goed. Dan is het verstand op nul en gaan. En na zo’n dag moet je niet gaan sporten, nee.” (lacht)

Is hij je manager?

“Manager is een zwaar woord, ik hou het liever bij coach, al voelt het vreemd om dat van je wederhelft te zeggen. (lacht) Hij heeft een andere kijk op bepaalde zaken, ik ben vaak te braaf en te emotioneel. Maar we vormen een goed team. Hij kan hard zijn, maar ik heb dat nodig.”

Je blijft tot in de eeuwigheid een miss. Stoort die stempel je niet?

“In het begin had ik het er wel moeilijk mee, vooral omdat ik ook maar een gewone mens ben. Als model was het niet simpel, want in die wereld wordt die titel als zeer negatief ervaren. Zo’n titel wordt heel vaak geassocieerd met bikinifoto’s. Kont achteruit, borsten vooruit. En dat willen de modellenbureaus niet. Ik heb opdrachten gemist als model, ja. Maar anderzijds kon ik veel andere leuke dingen doen dankzij mijn titel.”

De #MeToo-kwestie legde machtsmisbruik bloot, in werelden waar vrouwen afhankelijk zijn van wat mannen beslissen. Hoe zit dat in de modellenwereld?

“Het zijn eerder uitzonderingen, denk ik. Toen een man toevallig zijn hand een beetje lager legde dan normaal in de periode dat ik won, liet je hem begaan en hoopte je dat het snel zou passeren. Maar nu is dat niet meer het geval. Je wordt ook mondiger met de jaren. Die hele heisa is een goeie manier om de mensen wakker te schudden en te zeggen wat niet meer kan. Sommige mannen beseffen het niet altijd, maar ook de vrouwen gaan niet altijd even vrijuit. Het is echter heel moeilijk om de grens te trekken. Tout court komt het erop neer dat je respect moet hebben voor elkaar. Ik heb met de jaren ook geleerd om te zeggen: nu is het genoeg. Ze schrikken dan wel eens, omdat ze denken dat je een poppemieke bent. Als ik voelde dat er een soort spanning of interesse was, dan blokte ik die meteen af.”

Nooit schrik gehad?

“Ik ben één keer achtervolgd, maar ik kon mijn achtervolger van mij afschudden. Ik mag mijn pollekes kussen. Als tiener ben ik heel vaak alleen naar de grootstad getrokken. Ik zou mijn dochter op haar 16de nooit alleen naar Parijs laten gaan. Dat mijn ouders daarin meegingen, kwam ook eerder uit een soort onwetendheid. Aan de andere kant maakt zo’n ervaring je ook sterker. Ik heb wel altijd een back-up. Een stevige sleutelbos, die komt hard aan. (lacht) Bovendien hangt er een alarmsysteem aan dat meteen de hulpdiensten waarschuwt. Ik had in het begin geen zo’n alarm, maar dan hoor je verhalen en bedenk je dat het jou evengoed kan overkomen… Het zijn uitzonderingen, maar je staat er wel bij stil, natuurlijk.”

Je had je handen vol met je modellenwerk en toen werd je onverwacht zwanger. Kon je makkelijk de knop omdraaien?

“Achteraf gezien was mijn zwangerschap eigenlijk perfect qua timing. Ik deed mijn werk echt supergraag, maar alles errond begon ik wat beu te worden. Last minute naar Parijs moeten, een klant die afzegt… Maar ik moet wel toegeven dat ik het onderschat heb, de zorg voor een kind. Niemand kan zich daarop voorbereiden. Ik heb toch een jaar nodig gehad om mij aan te passen aan dat nieuwe ritme. En als ik in het buitenland ben, dan breekt mijn hart elke keer weer omdat ik mijn kind moest achterlaten. Maar we kunnen gelukkig enorm rekenen op mensen rondom ons.”

Je lichaam verandert ook door een zwangerschap, terwijl je daar als model toch van moet leven…

“Dat was een van mijn grootste angsten. De eerste maanden na de bevalling kon ik wel bleiten toen ik mijn buik zag. Wat is dat, jong, dacht ik? (lacht) Maar je weet ook wat je ervoor in de plaats hebt gekregen. En je hebt van die zotte Instagram-vrouwen, die na een week of drie weer een perfect platte buik hebben, maar die hebben vast een nanny die voor de baby zorgt terwijl zij de fitness in duiken.”

Ligt de druk niet te hoog?

“Eigenlijk wel. Maar op de een of andere manier heeft mijn lichaam dat goed verwerkt. Ik heb veel geluk gehad. Zelf ben ik pas na een maand of twee weer begonnen met fitnessen.”

Het is wellicht geen toeval dat er ook een Ethiopisch model is met dezelfde voornaam als je dochter?

“Nee. Als tiener vond ik om de een of andere reden het middenstuk van Aaliyah, de naam van een zangeres, heel mooi. Toen ik later in de modellenwereld hoorde van Liya Kebede, dacht ik: tiens, dat is een echte naam? Het grappige is dat ik de maand nadat ik bevallen ben, van de gynaecoloog hoorde dat er in die tijd vijf Liya’tjes werden geboren.”

“Dat mensen hun kind naar mij noemen is een eer, maar toch ook… raar”

Voor je titel werden er letterlijk geen Cilous geboren en daarna opeens wel (de teller staat op vandaag op 183, waarvan 71 in onze provincie, red.).

“Ongelooflijk, hé? Het gebeurt dat ze op mij afstappen en zeggen dat hun dochter ook Cilou heet en vragen of ze met mij op de foto mogen. Dan staan ze daar en roepen ze: “Cilou’tje! Naar de camera kijken!” (giert het uit). Dat is écht raar. Dat went nooit. En eigenlijk speelt dat ook wat in mijn hoofd, dat ik nooit een schandaal mag veroorzaken of dat heeft ook op hen een impact. Ja, ik sta daarbij stil. Het is een eer, maar het voelt tegelijkertijd ook… raar.”

Je hebt op vandaag ook je handen vol met je eigen winkel. Was die gepland?

“Nee. Toen we gingen kijken voor een geboortelijst voor onze baby vonden we ons ding niet in Brugge. En we dachten: dan doen we het maar zelf.”

Dat klínkt makkelijk.

(knikt) “Verbouwen, inrichten, dat kassasysteem… bovendien was het voor mij een heel nieuwe sector. Het is al één groot avontuur geweest. Een zwaar avontuur ook. Onze dochter was een half jaar toen we begonnen en acht maanden toen ze doorsliep… In die periode lag mijn focus volledig op mijn gezin en mijn werk. Al de rest kon mij gestolen worden. Maar mochten we het toen niet gedaan hebben, dan was het er vast nooit van gekomen, denk ik. Het was een gok, maar eentje die heel veel voldoening heeft gegeven. Maar vraag me niet waar ik over tien jaar sta, dat is één groot vraagteken.”

Nomadenbestaan versus comfort

Het contrast met het leven van haar zus Axelle kan niet groter zijn: “Ze zit momenteel in India, waar ze inkopen doet voor haar marktkraam. Ze woont in Bordeaux, waar ze in het seizoen de markten in de buurt aandoet. Daarna gaat ze shoppen aan de andere kant van de wereld. Ze leidt een soort nomadenbestaan. Ze heeft haar mobilhome samen met haar vriend volledig ingericht en leeft van dag tot dag. Chapeau voor wat ze doet. Ik denk niet dat het iets voor mij zou zijn, daarvoor ben ik iets te veel op mijn eigen comfort gesteld. We zien elkaar weinig, alles samen zo’n drie weken op een jaar, denk ik. Maar als we samen zijn, is het lachen en gieren tot en met!”

Het is een verhaal dat je vaker hoort, dat missen heel snel volwassen worden.

“Je wordt daarin gesmeten. Van dag op dag is je studententijd gepasseerd en begin je te werken. Je merkt ook het verschil tussen het begin van het jaar en het einde. Als miss maak je een enorme vooruitgang. Dat is echt letterlijk van een piepkuiken een pauw worden. Alle missen bloeien open en ze worden een voor een sterke karakters. Ze worden volwassener, mondiger, staan sterker in het leven en weten beter wat ze willen. Tegelijkertijd is er die onzekerheid over je toekomst, want de mensen moeten je ‘blijven willen’. Je raakt ook veel vrienden kwijt, omdat je een heel andere richting uitgaat en een voorsprong neemt in veel zaken.”

Als kind was je blijkbaar erg schuchter. Dan lijkt het me niet simpel om op een podium te gaan staan…

“Ik ben enorm opengebloeid door mijn deelname aan Miss België. Ik wist ook niet wat mij te wachten stond. Je doet mee, maar pas als je in die finale staat, besef je hoe serieus het is.”

Nooit gedacht aan opgeven?

“Nee, ik ben geen opgever. Ik ga er echt wel voor. Wat ik nog niet heb, kan nog komen, dacht ik toen. Of ik het anders zou aanpakken? (denkt na) Tijdens dat jaar word je zowat geleefd. Je moet je plan trekken en je doet dat ook. Maar na dat jaar valt het management weg en sta je er opeens alleen voor. Hoe zit het met de facturen? Hoeveel vraag je voor jezelf? Het jaar na die Miss België-verkiezing was de hel. Gelukkig ben ik toen mijn huidige vriend tegengekomen. Mocht hij er niet geweest zijn, zou ik nu minder ver staan.”

“Mijn hart breekt als ik mijn dochter eens moet achterlaten”

Is hij je manager?

“Manager is een zwaar woord, ik hou het liever bij coach, al voelt het vreemd om dat van je wederhelft te zeggen. (lacht) Hij heeft een andere kijk op bepaalde zaken, ik ben vaak te braaf en te emotioneel. Maar we vormen een goed team. Hij kan hard zijn, maar ik heb dat nodig.”

Je blijft tot in de eeuwigheid een miss. Stoort die stempel je niet?

“In het begin had ik het er wel moeilijk mee, vooral omdat ik ook maar een gewone mens ben. Als model was het niet simpel, want in die wereld wordt die titel als zeer negatief ervaren. Zo’n titel wordt heel vaak geassocieerd met bikinifoto’s. Kont achteruit, borsten vooruit. En dat willen de modellenbureaus niet. Ik heb opdrachten gemist als model, ja. Maar anderzijds kon ik veel andere leuke dingen doen dankzij mijn titel.”

De #MeToo-kwestie legde machtsmisbruik bloot, in werelden waar vrouwen afhankelijk zijn van wat mannen beslissen. Hoe zit dat in de modellenwereld?

“Het zijn eerder uitzonderingen, denk ik. Toen een man toevallig zijn hand een beetje lager legde dan normaal in de periode dat ik won, liet je hem begaan en hoopte je dat het snel zou passeren. Maar nu is dat niet meer het geval. Je wordt ook mondiger met de jaren. Die hele heisa is een goeie manier om de mensen wakker te schudden en te zeggen wat niet meer kan. Sommige mannen beseffen het niet altijd, maar ook de vrouwen gaan niet altijd even vrijuit. Het is echter heel moeilijk om de grens te trekken. Tout court komt het erop neer dat je respect moet hebben voor elkaar. Ik heb met de jaren ook geleerd om te zeggen: nu is het genoeg. Ze schrikken dan wel eens, omdat ze denken dat je een poppemieke bent. Als ik voelde dat er een soort spanning of interesse was, dan blokte ik die meteen af.”

Nooit schrik gehad?

“Ik ben één keer achtervolgd, maar ik kon mijn achtervolger van mij afschudden. Ik mag mijn pollekes kussen. Als tiener ben ik heel vaak alleen naar de grootstad getrokken. Ik zou mijn dochter op haar 16de nooit alleen naar Parijs laten gaan. Dat mijn ouders daarin meegingen, kwam ook eerder uit een soort onwetendheid. Aan de andere kant maakt zo’n ervaring je ook sterker. Ik heb wel altijd een back-up. Een stevige sleutelbos, die komt hard aan. (lacht) Bovendien hangt er een alarmsysteem aan dat meteen de hulpdiensten waarschuwt. Ik had in het begin geen zo’n alarm, maar dan hoor je verhalen en bedenk je dat het jou evengoed kan overkomen… Het zijn uitzonderingen, maar je staat er wel bij stil, natuurlijk.”

Je had je handen vol met je modellenwerk en toen werd je onverwacht zwanger. Kon je makkelijk de knop omdraaien?

“Achteraf gezien was mijn zwangerschap eigenlijk perfect qua timing. Ik deed mijn werk echt supergraag, maar alles errond begon ik wat beu te worden. Last minute naar Parijs moeten, een klant die afzegt… Maar ik moet wel toegeven dat ik het onderschat heb, de zorg voor een kind. Niemand kan zich daarop voorbereiden. Ik heb toch een jaar nodig gehad om mij aan te passen aan dat nieuwe ritme. En als ik in het buitenland ben, dan breekt mijn hart elke keer weer omdat ik mijn kind moest achterlaten. Maar we kunnen gelukkig enorm rekenen op mensen rondom ons.”

Je lichaam verandert ook door een zwangerschap, terwijl je daar als model toch van moet leven…

“Dat was een van mijn grootste angsten. De eerste maanden na de bevalling kon ik wel bleiten toen ik mijn buik zag. Wat is dat, jong, dacht ik? (lacht) Maar je weet ook wat je ervoor in de plaats hebt gekregen. En je hebt van die zotte Instagram-vrouwen, die na een week of drie weer een perfect platte buik hebben, maar die hebben vast een nanny die voor de baby zorgt terwijl zij de fitness in duiken.”

Ligt de druk niet te hoog?

“Eigenlijk wel. Maar op de een of andere manier heeft mijn lichaam dat goed verwerkt. Ik heb veel geluk gehad. Zelf ben ik pas na een maand of twee weer begonnen met fitnessen.”

Het is wellicht geen toeval dat er ook een Ethiopisch model is met dezelfde voornaam als je dochter?

“Nee. Als tiener vond ik om de een of andere reden het middenstuk van Aaliyah, de naam van een zangeres, heel mooi. Toen ik later in de modellenwereld hoorde van Liya Kebede, dacht ik: tiens, dat is een echte naam? Het grappige is dat ik de maand nadat ik bevallen ben, van de gynaecoloog hoorde dat er in die tijd vijf Liya’tjes werden geboren.”

“Dat mensen hun kind naar mij noemen is een eer, maar toch ook… raar”

Voor je titel werden er letterlijk geen Cilous geboren en daarna opeens wel (de teller staat op vandaag op 183, waarvan 71 in onze provincie, red.).

“Ongelooflijk, hé? Het gebeurt dat ze op mij afstappen en zeggen dat hun dochter ook Cilou heet en vragen of ze met mij op de foto mogen. Dan staan ze daar en roepen ze: “Cilou’tje! Naar de camera kijken!” (giert het uit). Dat is écht raar. Dat went nooit. En eigenlijk speelt dat ook wat in mijn hoofd, dat ik nooit een schandaal mag veroorzaken of dat heeft ook op hen een impact. Ja, ik sta daarbij stil. Het is een eer, maar het voelt tegelijkertijd ook… raar.”

Je hebt op vandaag ook je handen vol met je eigen winkel. Was die gepland?

“Nee. Toen we gingen kijken voor een geboortelijst voor onze baby vonden we ons ding niet in Brugge. En we dachten: dan doen we het maar zelf.”

Dat klínkt makkelijk.

(knikt) “Verbouwen, inrichten, dat kassasysteem… bovendien was het voor mij een heel nieuwe sector. Het is al één groot avontuur geweest. Een zwaar avontuur ook. Onze dochter was een half jaar toen we begonnen en acht maanden toen ze doorsliep… In die periode lag mijn focus volledig op mijn gezin en mijn werk. Al de rest kon mij gestolen worden. Maar mochten we het toen niet gedaan hebben, dan was het er vast nooit van gekomen, denk ik. Het was een gok, maar eentje die heel veel voldoening heeft gegeven. Maar vraag me niet waar ik over tien jaar sta, dat is één groot vraagteken.”

Wie is Cilou Annys?

Cilou Annys werd geboren op 20 maart 1991 in Brugge. Ze is samen met vastgoedmakelaar Désiré Steevens en woont in Dudzele. Samen hebben ze een dochtertje van anderhalf jaar oud.

Ze begon tien jaar geleden als snitmodel voor de kapper van Nicky Vankets, toen ze opgemerkt werd. Ze deed modellenwerk en schreef zich tijdens haar studies vertaler-tolk in voor Miss West-Vlaanderen. Ze stootte door naar de Miss België-verkiezing, die ze begin 2010 won.

Cilou werkt nog altijd als model, maar opende een tijd geleden ook de babyspeciaalzaak Cilou Babystore in de Maalse Steenweg in Brugge. Info: www.cilou.be.