Bieke Depoorter trok als jonge fotografe in haar eentje in onder meer Rusland, Amerika en Egypte rond, en zocht er telkens overnachting bij wildvreemden thuis. De reportages die ze er maakte kregen wereldwijd aandacht en introduceerden haar zelfs bij het prestigieuze fotoagentschap Magnum. Ze zou nu al op haar lauweren kunnen rusten, maar daar heeft ze bepaald geen zin in.
Droomproject
“Ooit zelf een film maken. Ik ben er al een beetje mee bezig, maar heb nog geen idee waar het toe kan of zal leiden. Maar mijn grootste droom is dat ik graag blijf fotograferen. Want ik kan me voorstellen dat dat plots niet meer het geval is, ja. Ik hoop dat ik dan het lef heb om er ook echt een punt achter te zetten en niet blijf aanmodderen. Dan moet ik gewoon een andere job zoeken. Welke? Ik heb er een paar in gedachten, maar laat ik die vooralsnog maar voor mezelf houden.” (lacht)
Gesetteld
Je ergens definitief settelen, een eigen gezin: of dat haar aanspreekt? “Maar ik vóél me gesetteld! Het is niet omdat ik veel reis dat er daarnaast geen plaats is voor iets anders. Ik kan best ook kinderen krijgen, of een lief hebben, en doen wat ik graag doe. Het hangt er maar van af wat je als norm neemt. Vul ik het beeld in van het gezin zoals de maatschappij ons dat voorhoudt, met een job van nine to five, of doe ik gewoon wat ik wil? Ik kan dat uitstekend voor mezelf beslissen.”
Veelzeggende stilte
Hoe is het om tijdens je reizen te overnachten bij onbekenden, van wie je de taal veelal zelfs niet sprak? “Die mensen gaven me onderdak, ik voelde me doorgaans wel op mijn gemak. Zelfs zonder taal kan je elkaar veel vertellen. Uit stiltes leer je veel over een ander, op een andere manier ook. Vaak vertelden mensen me heel intieme dingen, en ik deed dat soms ook tegen hen. Misschien net doordat we wisten dat we elkaar nadien nooit zouden terugzien.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 8 februari. Verder in het magazine o.a. niet te missen volgens Joke Michiel, Julia Louwagie maakt chocopasta, de favoriete restaurants van Angélique Detavernier, receptjes voor lekkere mocktails, Kortrijk als het mekka van de duivensport, op stap in Kortrijk en Leeuwarden, valentijnverwennerijen voor hem en voor haar, de werkplek van Thomas Houthave, het leven van Myriam Minne, krabben herkennen en de nieuwe topserie ‘De Infiltrant’.
Familiekiekjes
Of ze wel eens door familiealbums bladert of vakantiefoto’s bekijkt, wil ik van Bieke weten. “Ik maakte enkele jaren geleden een reis door Amerika, samen met mijn broer en zus. Heel toevallig hebben we een week geleden nog eens het album doorbladerd dat we daaraan overhielden. Dat was leuk, en daar kijk ik dan inderdaad met heel andere ogen naar dan naar wat ik als ‘mijn werk’ beschouw. Dat zijn ook voor mij in de eerste plaats mooie herinneringen.”
“Van een vriend die onlangs overleed heb ik wat foto’s opgezocht, om hem nog eens te zien… Toen kwam ik ook andere foto’s tegen, en zo kwamen er echt wel mooie momenten terug. Ja, ik kan er wel van genieten om op die manier nog eens in het verleden te duiken. Ik zou het zelfs jammer vinden als ik geen foto’s had van wat ik vroeger meemaakte.”
Droomproject
“Ooit zelf een film maken. Ik ben er al een beetje mee bezig, maar heb nog geen idee waar het toe kan of zal leiden. Maar mijn grootste droom is dat ik graag blijf fotograferen. Want ik kan me voorstellen dat dat plots niet meer het geval is, ja. Ik hoop dat ik dan het lef heb om er ook echt een punt achter te zetten en niet blijf aanmodderen. Dan moet ik gewoon een andere job zoeken. Welke? Ik heb er een paar in gedachten, maar laat ik die vooralsnog maar voor mezelf houden.” (lacht)
Gesetteld
Je ergens definitief settelen, een eigen gezin: of dat haar aanspreekt? “Maar ik vóél me gesetteld! Het is niet omdat ik veel reis dat er daarnaast geen plaats is voor iets anders. Ik kan best ook kinderen krijgen, of een lief hebben, en doen wat ik graag doe. Het hangt er maar van af wat je als norm neemt. Vul ik het beeld in van het gezin zoals de maatschappij ons dat voorhoudt, met een job van nine to five, of doe ik gewoon wat ik wil? Ik kan dat uitstekend voor mezelf beslissen.”
Veelzeggende stilte
Hoe is het om tijdens je reizen te overnachten bij onbekenden, van wie je de taal veelal zelfs niet sprak? “Die mensen gaven me onderdak, ik voelde me doorgaans wel op mijn gemak. Zelfs zonder taal kan je elkaar veel vertellen. Uit stiltes leer je veel over een ander, op een andere manier ook. Vaak vertelden mensen me heel intieme dingen, en ik deed dat soms ook tegen hen. Misschien net doordat we wisten dat we elkaar nadien nooit zouden terugzien.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 8 februari. Verder in het magazine o.a. niet te missen volgens Joke Michiel, Julia Louwagie maakt chocopasta, de favoriete restaurants van Angélique Detavernier, receptjes voor lekkere mocktails, Kortrijk als het mekka van de duivensport, op stap in Kortrijk en Leeuwarden, valentijnverwennerijen voor hem en voor haar, de werkplek van Thomas Houthave, het leven van Myriam Minne, krabben herkennen en de nieuwe topserie ‘De Infiltrant’.
In de rand
Familiekiekjes
Of ze wel eens door familiealbums bladert of vakantiefoto’s bekijkt, wil ik van Bieke weten. “Ik maakte enkele jaren geleden een reis door Amerika, samen met mijn broer en zus. Heel toevallig hebben we een week geleden nog eens het album doorbladerd dat we daaraan overhielden. Dat was leuk, en daar kijk ik dan inderdaad met heel andere ogen naar dan naar wat ik als ‘mijn werk’ beschouw. Dat zijn ook voor mij in de eerste plaats mooie herinneringen.”
“Van een vriend die onlangs overleed heb ik wat foto’s opgezocht, om hem nog eens te zien… Toen kwam ik ook andere foto’s tegen, en zo kwamen er echt wel mooie momenten terug. Ja, ik kan er wel van genieten om op die manier nog eens in het verleden te duiken. Ik zou het zelfs jammer vinden als ik geen foto’s had van wat ik vroeger meemaakte.”
Droomproject
“Ooit zelf een film maken. Ik ben er al een beetje mee bezig, maar heb nog geen idee waar het toe kan of zal leiden. Maar mijn grootste droom is dat ik graag blijf fotograferen. Want ik kan me voorstellen dat dat plots niet meer het geval is, ja. Ik hoop dat ik dan het lef heb om er ook echt een punt achter te zetten en niet blijf aanmodderen. Dan moet ik gewoon een andere job zoeken. Welke? Ik heb er een paar in gedachten, maar laat ik die vooralsnog maar voor mezelf houden.” (lacht)
Gesetteld
Je ergens definitief settelen, een eigen gezin: of dat haar aanspreekt? “Maar ik vóél me gesetteld! Het is niet omdat ik veel reis dat er daarnaast geen plaats is voor iets anders. Ik kan best ook kinderen krijgen, of een lief hebben, en doen wat ik graag doe. Het hangt er maar van af wat je als norm neemt. Vul ik het beeld in van het gezin zoals de maatschappij ons dat voorhoudt, met een job van nine to five, of doe ik gewoon wat ik wil? Ik kan dat uitstekend voor mezelf beslissen.”
Veelzeggende stilte
Hoe is het om tijdens je reizen te overnachten bij onbekenden, van wie je de taal veelal zelfs niet sprak? “Die mensen gaven me onderdak, ik voelde me doorgaans wel op mijn gemak. Zelfs zonder taal kan je elkaar veel vertellen. Uit stiltes leer je veel over een ander, op een andere manier ook. Vaak vertelden mensen me heel intieme dingen, en ik deed dat soms ook tegen hen. Misschien net doordat we wisten dat we elkaar nadien nooit zouden terugzien.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 8 februari. Verder in het magazine o.a. niet te missen volgens Joke Michiel, Julia Louwagie maakt chocopasta, de favoriete restaurants van Angélique Detavernier, receptjes voor lekkere mocktails, Kortrijk als het mekka van de duivensport, op stap in Kortrijk en Leeuwarden, valentijnverwennerijen voor hem en voor haar, de werkplek van Thomas Houthave, het leven van Myriam Minne, krabben herkennen en de nieuwe topserie ‘De Infiltrant’.
In de rand
Familiekiekjes
Of ze wel eens door familiealbums bladert of vakantiefoto’s bekijkt, wil ik van Bieke weten. “Ik maakte enkele jaren geleden een reis door Amerika, samen met mijn broer en zus. Heel toevallig hebben we een week geleden nog eens het album doorbladerd dat we daaraan overhielden. Dat was leuk, en daar kijk ik dan inderdaad met heel andere ogen naar dan naar wat ik als ‘mijn werk’ beschouw. Dat zijn ook voor mij in de eerste plaats mooie herinneringen.”
“Van een vriend die onlangs overleed heb ik wat foto’s opgezocht, om hem nog eens te zien… Toen kwam ik ook andere foto’s tegen, en zo kwamen er echt wel mooie momenten terug. Ja, ik kan er wel van genieten om op die manier nog eens in het verleden te duiken. Ik zou het zelfs jammer vinden als ik geen foto’s had van wat ik vroeger meemaakte.”
Droomproject
“Ooit zelf een film maken. Ik ben er al een beetje mee bezig, maar heb nog geen idee waar het toe kan of zal leiden. Maar mijn grootste droom is dat ik graag blijf fotograferen. Want ik kan me voorstellen dat dat plots niet meer het geval is, ja. Ik hoop dat ik dan het lef heb om er ook echt een punt achter te zetten en niet blijf aanmodderen. Dan moet ik gewoon een andere job zoeken. Welke? Ik heb er een paar in gedachten, maar laat ik die vooralsnog maar voor mezelf houden.” (lacht)
Gesetteld
Je ergens definitief settelen, een eigen gezin: of dat haar aanspreekt? “Maar ik vóél me gesetteld! Het is niet omdat ik veel reis dat er daarnaast geen plaats is voor iets anders. Ik kan best ook kinderen krijgen, of een lief hebben, en doen wat ik graag doe. Het hangt er maar van af wat je als norm neemt. Vul ik het beeld in van het gezin zoals de maatschappij ons dat voorhoudt, met een job van nine to five, of doe ik gewoon wat ik wil? Ik kan dat uitstekend voor mezelf beslissen.”
Veelzeggende stilte
Hoe is het om tijdens je reizen te overnachten bij onbekenden, van wie je de taal veelal zelfs niet sprak? “Die mensen gaven me onderdak, ik voelde me doorgaans wel op mijn gemak. Zelfs zonder taal kan je elkaar veel vertellen. Uit stiltes leer je veel over een ander, op een andere manier ook. Vaak vertelden mensen me heel intieme dingen, en ik deed dat soms ook tegen hen. Misschien net doordat we wisten dat we elkaar nadien nooit zouden terugzien.”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 8 februari. Verder in het magazine o.a. niet te missen volgens Joke Michiel, Julia Louwagie maakt chocopasta, de favoriete restaurants van Angélique Detavernier, receptjes voor lekkere mocktails, Kortrijk als het mekka van de duivensport, op stap in Kortrijk en Leeuwarden, valentijnverwennerijen voor hem en voor haar, de werkplek van Thomas Houthave, het leven van Myriam Minne, krabben herkennen en de nieuwe topserie ‘De Infiltrant’.
In de rand
Familiekiekjes
Of ze wel eens door familiealbums bladert of vakantiefoto’s bekijkt, wil ik van Bieke weten. “Ik maakte enkele jaren geleden een reis door Amerika, samen met mijn broer en zus. Heel toevallig hebben we een week geleden nog eens het album doorbladerd dat we daaraan overhielden. Dat was leuk, en daar kijk ik dan inderdaad met heel andere ogen naar dan naar wat ik als ‘mijn werk’ beschouw. Dat zijn ook voor mij in de eerste plaats mooie herinneringen.”
“Van een vriend die onlangs overleed heb ik wat foto’s opgezocht, om hem nog eens te zien… Toen kwam ik ook andere foto’s tegen, en zo kwamen er echt wel mooie momenten terug. Ja, ik kan er wel van genieten om op die manier nog eens in het verleden te duiken. Ik zou het zelfs jammer vinden als ik geen foto’s had van wat ik vroeger meemaakte.”
Droomproject
“Ooit zelf een film maken. Ik ben er al een beetje mee bezig, maar heb nog geen idee waar het toe kan of zal leiden. Maar mijn grootste droom is dat ik graag blijf fotograferen. Want ik kan me voorstellen dat dat plots niet meer het geval is, ja. Ik hoop dat ik dan het lef heb om er ook echt een punt achter te zetten en niet blijf aanmodderen. Dan moet ik gewoon een andere job zoeken. Welke? Ik heb er een paar in gedachten, maar laat ik die vooralsnog maar voor mezelf houden.” (lacht)
Gesetteld
Je ergens definitief settelen, een eigen gezin: of dat haar aanspreekt? “Maar ik vóél me gesetteld! Het is niet omdat ik veel reis dat er daarnaast geen plaats is voor iets anders. Ik kan best ook kinderen krijgen, of een lief hebben, en doen wat ik graag doe. Het hangt er maar van af wat je als norm neemt. Vul ik het beeld in van het gezin zoals de maatschappij ons dat voorhoudt, met een job van nine to five, of doe ik gewoon wat ik wil? Ik kan dat uitstekend voor mezelf beslissen.”
Veelzeggende stilte
Hoe is het om tijdens je reizen te overnachten bij onbekenden, van wie je de taal veelal zelfs niet sprak? “Die mensen gaven me onderdak, ik voelde me doorgaans wel op mijn gemak. Zelfs zonder taal kan je elkaar veel vertellen. Uit stiltes leer je veel over een ander, op een andere manier ook. Vaak vertelden mensen me heel intieme dingen, en ik deed dat soms ook tegen hen. Misschien net doordat we wisten dat we elkaar nadien nooit zouden terugzien.”
In de rand
Familiekiekjes
Of ze wel eens door familiealbums bladert of vakantiefoto’s bekijkt, wil ik van Bieke weten. “Ik maakte enkele jaren geleden een reis door Amerika, samen met mijn broer en zus. Heel toevallig hebben we een week geleden nog eens het album doorbladerd dat we daaraan overhielden. Dat was leuk, en daar kijk ik dan inderdaad met heel andere ogen naar dan naar wat ik als ‘mijn werk’ beschouw. Dat zijn ook voor mij in de eerste plaats mooie herinneringen.”
“Van een vriend die onlangs overleed heb ik wat foto’s opgezocht, om hem nog eens te zien… Toen kwam ik ook andere foto’s tegen, en zo kwamen er echt wel mooie momenten terug. Ja, ik kan er wel van genieten om op die manier nog eens in het verleden te duiken. Ik zou het zelfs jammer vinden als ik geen foto’s had van wat ik vroeger meemaakte.”
Droomproject
“Ooit zelf een film maken. Ik ben er al een beetje mee bezig, maar heb nog geen idee waar het toe kan of zal leiden. Maar mijn grootste droom is dat ik graag blijf fotograferen. Want ik kan me voorstellen dat dat plots niet meer het geval is, ja. Ik hoop dat ik dan het lef heb om er ook echt een punt achter te zetten en niet blijf aanmodderen. Dan moet ik gewoon een andere job zoeken. Welke? Ik heb er een paar in gedachten, maar laat ik die vooralsnog maar voor mezelf houden.” (lacht)
Gesetteld
Je ergens definitief settelen, een eigen gezin: of dat haar aanspreekt? “Maar ik vóél me gesetteld! Het is niet omdat ik veel reis dat er daarnaast geen plaats is voor iets anders. Ik kan best ook kinderen krijgen, of een lief hebben, en doen wat ik graag doe. Het hangt er maar van af wat je als norm neemt. Vul ik het beeld in van het gezin zoals de maatschappij ons dat voorhoudt, met een job van nine to five, of doe ik gewoon wat ik wil? Ik kan dat uitstekend voor mezelf beslissen.”
Veelzeggende stilte
Hoe is het om tijdens je reizen te overnachten bij onbekenden, van wie je de taal veelal zelfs niet sprak? “Die mensen gaven me onderdak, ik voelde me doorgaans wel op mijn gemak. Zelfs zonder taal kan je elkaar veel vertellen. Uit stiltes leer je veel over een ander, op een andere manier ook. Vaak vertelden mensen me heel intieme dingen, en ik deed dat soms ook tegen hen. Misschien net doordat we wisten dat we elkaar nadien nooit zouden terugzien.”
“In de smaak bij Magnum”
“Lid worden van Magnum is nooit een doel geweest, al ben ik er wel trots op dat ik het ben. Ik wilde alleen maar foto’s maken waar ik zelf achtersta. Ik deed andere jobs om geld te verdienen, waarmee ik dan mijn eigen fotoprojecten tot stand kon brengen. Het is die instelling die bij Magnum geapprecieerd wordt. Ze zeiden me ook dat ik mijn eigen weg moest blijven volgen. ‘En ga nu geen foto’s maken waarvan je dénkt dat wij ze willen zien…'”
Is geduld een schone deugd voor een fotograaf?
“Ik heb weinig geduld, het is mijn slechtste eigenschap. Ik laat mensen niet uitspreken, wind me op als iets niet vooruitgaat… Mijn meest positieve eigenschap? Optimisme! Ik zie vooral het goeie in mensen, en als ik even in de put zit, kan ik mezelf vrij snel weer oppeppen. Ik kan eindeloos opnieuw beginnen ook, tot ik bereik wat ik wil. Vorig jaar zat ik drie maanden in het gips. Er moesten reizen geannuleerd worden, ik vond het verschrikkelijk. Maar tegelijk vraag ik me dan af wat ik wél nog kan doen. Ik ben beginnen te fotograferen vanuit mijn auto, een automatic, waarmee ik toch nog op weg kon.”
Er is geen manier om jou stil te laten zitten?
“Ik vind het vooral belangrijk om een tegenvaller een positieve wending te kunnen geven. Maar stilzitten, goh… Ik wou dat ik rustiger was, of kon zeggen dat ik zen ben. Ik heb ooit yoga gevolgd, maar ik begon te stressen omdat ik er maar niet rustiger van werd. (lacht) Ik sport liever. Onlangs ben ik samen met mijn zus opnieuw volleybal beginnen te spelen. En als ik op reis ben, ga ik graag paardrijden. In Egypte op het strand bijvoorbeeld, zalig…”
In de rand
Familiekiekjes
Of ze wel eens door familiealbums bladert of vakantiefoto’s bekijkt, wil ik van Bieke weten. “Ik maakte enkele jaren geleden een reis door Amerika, samen met mijn broer en zus. Heel toevallig hebben we een week geleden nog eens het album doorbladerd dat we daaraan overhielden. Dat was leuk, en daar kijk ik dan inderdaad met heel andere ogen naar dan naar wat ik als ‘mijn werk’ beschouw. Dat zijn ook voor mij in de eerste plaats mooie herinneringen.”
“Van een vriend die onlangs overleed heb ik wat foto’s opgezocht, om hem nog eens te zien… Toen kwam ik ook andere foto’s tegen, en zo kwamen er echt wel mooie momenten terug. Ja, ik kan er wel van genieten om op die manier nog eens in het verleden te duiken. Ik zou het zelfs jammer vinden als ik geen foto’s had van wat ik vroeger meemaakte.”
Droomproject
“Ooit zelf een film maken. Ik ben er al een beetje mee bezig, maar heb nog geen idee waar het toe kan of zal leiden. Maar mijn grootste droom is dat ik graag blijf fotograferen. Want ik kan me voorstellen dat dat plots niet meer het geval is, ja. Ik hoop dat ik dan het lef heb om er ook echt een punt achter te zetten en niet blijf aanmodderen. Dan moet ik gewoon een andere job zoeken. Welke? Ik heb er een paar in gedachten, maar laat ik die vooralsnog maar voor mezelf houden.” (lacht)
Gesetteld
Je ergens definitief settelen, een eigen gezin: of dat haar aanspreekt? “Maar ik vóél me gesetteld! Het is niet omdat ik veel reis dat er daarnaast geen plaats is voor iets anders. Ik kan best ook kinderen krijgen, of een lief hebben, en doen wat ik graag doe. Het hangt er maar van af wat je als norm neemt. Vul ik het beeld in van het gezin zoals de maatschappij ons dat voorhoudt, met een job van nine to five, of doe ik gewoon wat ik wil? Ik kan dat uitstekend voor mezelf beslissen.”
Veelzeggende stilte
Hoe is het om tijdens je reizen te overnachten bij onbekenden, van wie je de taal veelal zelfs niet sprak? “Die mensen gaven me onderdak, ik voelde me doorgaans wel op mijn gemak. Zelfs zonder taal kan je elkaar veel vertellen. Uit stiltes leer je veel over een ander, op een andere manier ook. Vaak vertelden mensen me heel intieme dingen, en ik deed dat soms ook tegen hen. Misschien net doordat we wisten dat we elkaar nadien nooit zouden terugzien.”
“In de smaak bij Magnum”
“Lid worden van Magnum is nooit een doel geweest, al ben ik er wel trots op dat ik het ben. Ik wilde alleen maar foto’s maken waar ik zelf achtersta. Ik deed andere jobs om geld te verdienen, waarmee ik dan mijn eigen fotoprojecten tot stand kon brengen. Het is die instelling die bij Magnum geapprecieerd wordt. Ze zeiden me ook dat ik mijn eigen weg moest blijven volgen. ‘En ga nu geen foto’s maken waarvan je dénkt dat wij ze willen zien…'”
Geboortenacht op de foto
“Mijn zus Griet beviel in juni vorig jaar van haar zoontje Marius. Het was al nacht toen ze me dat nieuws belde, dus kon ik haar niet meteen opzoeken. Ik dacht eerst wat vrienden op te trommelen om zijn geboorte en mijn meterschap te vieren, toen ik plots bedacht dat ik dat moment voor Marius zelf wilde vastleggen. Het stormde die nacht, maar ik ben toch naar Oostende gereden. Ik wilde één zijn met de natuur of zoiets. (lacht) Ik dacht er niet bij na, het was iets wat ik móést doen. Weg uit de drukte, even stilstaan bij nieuw leven en de nacht vastleggen in de natuur… Die foto van de zee tijdens zijn ‘geboortenacht’ heb ik hem cadeau gedaan.”
De zee brengt Bieke ook wel naar Noorwegen, waar ze de film Dvalemodus maakte, samen met muzikant Mattias De Craene. “In een vissershuis op palen, in de oceaan, het was een overweldigende ervaring. ‘s Morgens zwommen er orka’s voorbij, er mondden bergen uit in zee… De schoonste, ‘zotste’ zee die ik al zag.” Ook in het Zuid-Franse Sète, waar ze in opdracht van het fotofestival Images Singulières een boek en tentoonstelling maakte, beviel de zee haar zo dat ze er beelden van maakte. Maar ze heeft geen zee als doel nodig om op pad te gaan. Ze liep eerder al in de kijker van de internationale media met fotoprojecten in Rusland en Amerika. Vorig najaar bracht ze het boek As it may be uit, het resultaat van jarenlang foto’s maken in het woelige Egypte. Maar dat hoofdstuk is nu afgesloten, zegt ze.
Hoe zien je dagen er dan nu uit?
“Ik ben pas terug uit Zuid-Afrika. Sinds 2012 geef ik er af en toe workshops fotografie aan jongeren uit de townships. Er werd me toen voor het Of Soul and Joy Photography Project gevraagd om een 40-tal jongeren les te geven; intussen zijn er al veel meer studenten en internationale ook Zuid-Afrikaanse fotografen bij betrokken. Het project ligt me heel na aan het hart. Ik geef veel om die jongeren, enkelen van hen maken nu zelfs naam op wereldvlak. Als je ziet waar ze vandaan komen, in welke armoedige situatie ze opgroeiden, dan doet dat me echt wel iets. We organiseerden met hen ook al twee keer een fotofestival in een township, dat gebeurde nooit eerder.”
“Morgen ga ik dan mijn laatste boek voorstellen tijdens een symposium in Utrecht.”
“Ik herhaal mezelf niet graag, ik moet durven te kiezen voor iets nieuws”
“Daarna vertrek ik naar Parijs, waar enkele van mijn foto’s deel uitmaken van een tentoonstelling. Volgende week volgt dan een bijeenkomst in Wales, waar Magnumfotografen elkaar hun werk tonen. En daarna begin ik aan nieuw werk, maar daarover wil ik nog niks kwijt.”
Ingooigem was jou duidelijk te klein?
“Er wordt me dikwijls gevraagd waar ik mezelf over vijf of tien jaar zie. Maar daar ben ik helemaal niet mee bezig. Ik doe wat ik wil, op het moment dat het zich aandient. In Ingooigem blijven was op mijn achttiende inderdaad geen optie. Ik wilde naar Gent, fotografie studeren. De rest is daaruit voortgevloeid. Ik denk nooit vooruit, of in termen van carrièreplanning.”
“Maar hoeveel ik ook reis, ik hou er wel aan om hier een plek te hebben waar ik telkens terug kan komen. Mijn thuis in Gent, waar mijn vrienden maar ook mijn broer en zus wonen, is in die zin heel belangrijk voor me.”
Is het het reizen op zich dat je aantrekt? Of moet je nu eenmaal naar Rusland als je foto’s in Rusland wil maken?
“Ik ben graag onderweg. Maar tegelijk ervaar ik het als een heel eenzame bezigheid. Het is dubbel: enerzijds heb ik de eenzaamheid nodig om te doen wat ik wil doen, anderzijds valt ze me soms zwaar. Toch is het de enige manier voor mij. Alleen zijn helpt me om toch zeker wat mijn persoonlijke werk betreft in de juiste sfeer te komen. Eenzaamheid speelt een grote rol in mijn werk. Ik zoek dan ook eerder het donker op, de nacht ook, om de juiste gemoedsgesteldheid te vinden. ‘s Nachts ziet de wereld er anders uit, de mensen gedragen zich anders, eerlijker soms… En dat bedoel ik zeker niet negatief. De nacht brengt een andere sfeer, die van overdag interesseert me gewoon minder.”
Een zoekende ziel?
“Ja, en van langsom meer. Ik herhaal mezelf niet graag. Zo stelde een opdrachtgever me ooit eens voor dat ik misschien maar bij mensen thuis moest overnachten, ervan uitgaand dat dat nu eenmaal is wat ik doe. Maar intussen heb ik al veel ander werk gemaakt. Je kan ervoor kiezen om een succesformule te blijven herhalen, maar dat interesseert me niet. Ik vind dat ik moet durven te kiezen voor iets nieuws. Ik wil weten wie ik ben als fotograaf.”
En ben je er al uit intussen? Weet je wie je bent?
“Nee! (lacht) En ik zal het wel nooit weten. Ik stel de wereld en de mens graag in vraag, telkens opnieuw, en zoek naar manieren om daarmee om te gaan. Ik wou in de eerste plaats als persoon tegenover de mensen staan, dan pas als fotograaf. Daar zijn mijn vorige projecten ook uit voortgekomen, de mens stond daarin centraal en ik ging daar voluit in op. Tot ik me realiseerde dat dat niet langer het geval was, in Sète kreeg ik het gevoel dat ik mensen ‘gebruikte’ om mijn foto’s te kunnen maken. Nadien heb ik een week lang geen foto’s gemaakt, het leek zo zinloos plots. En daarna bedacht ik dat ik mensen misschien maar moet zien als acteurs, en hen moet laten meespelen in de film in mijn hoofd. Sindsdien maak ik ook soms projecten die balanceren op de dunne lijn tussen fictie en documentaire. En kan ik eindelijk toegeven dat ik mensen éígenlijk zie als acteurs die passen in mijn idee van wat een beeld moet worden.”
“Ik volgde ooit yoga om rustiger te worden, maar ik begon te stressen omdat dat maar niet gebeurde”
Je werkt voor ngo’s, geeft les in Zuid-Afrika. Jouw bijdrage om de wereld te verbeteren?
“Opdrachten voor ngo’s neem ik onder andere aan om rond te komen. Van fotoboeken alleen kan je niet leven. En het is niet omdat ik les ga geven in Zuid-Afrika dat ik een goed mens ben. Ik vind het wél belangrijk om zo goed mogelijk te zijn voor anderen, maar dan zowel hier thuis voor mijn vrienden als voor de studenten daar ver weg.”
“Ik zou het verschrikkelijk vinden als mijn betrokkenheid bij dat project gezien werd als dat ik eens wat arme Afrikaantjes zou gaan helpen, vanuit mijn westerse wereldbeeld bovendien. Met dit project hebben we integendeel de bedoeling om elkaars cultuur te leren kennen, met elkaar in dialoog te gaan, en van daaruit elkaar vooruit te helpen.”
“Vorige zomer werd me gevraagd om voor een tentoonstelling een fotoreeks te maken van vluchtelingen in Gent. Maar dat doen al zo veel mensen: altijd opnieuw dezelfde beelden, door een westerse bril gezien. Ik heb toen, samen met Ruth Vandewalle, een workshop georganiseerd waarbij een vijftal vluchtelingen zelf foto’s hebben gemaakt. Daarmee, en ook met tekstjes die ze naar huis stuurden, foto’s van wie ze achterlieten… hebben we een krant gemaakt, op 10.000 exemplaren, die de tentoonstelling vormden. Die krantjes lagen op stapels en bezoekers konden die mee naar huis nemen. Dat gaf volgens mij een beter beeld van wie die vluchtelingen zijn en hoe ze hun problematiek ervaren. In dialoog gaan met elkaar, dat is wat telt in de wereld vandaag. We moeten ophouden elkaar als ‘de ander’ te zien. Want dat is gewoon absurd. Als ik iets heb geleerd van de foto’s die ik maakte in al die huiskamers wereldwijd, is het dat we eigenlijk niks van elkaar verschillen.”
“In de smaak bij Magnum”
“Lid worden van Magnum is nooit een doel geweest, al ben ik er wel trots op dat ik het ben. Ik wilde alleen maar foto’s maken waar ik zelf achtersta. Ik deed andere jobs om geld te verdienen, waarmee ik dan mijn eigen fotoprojecten tot stand kon brengen. Het is die instelling die bij Magnum geapprecieerd wordt. Ze zeiden me ook dat ik mijn eigen weg moest blijven volgen. ‘En ga nu geen foto’s maken waarvan je dénkt dat wij ze willen zien…'”
Is geduld een schone deugd voor een fotograaf?
“Ik heb weinig geduld, het is mijn slechtste eigenschap. Ik laat mensen niet uitspreken, wind me op als iets niet vooruitgaat… Mijn meest positieve eigenschap? Optimisme! Ik zie vooral het goeie in mensen, en als ik even in de put zit, kan ik mezelf vrij snel weer oppeppen. Ik kan eindeloos opnieuw beginnen ook, tot ik bereik wat ik wil. Vorig jaar zat ik drie maanden in het gips. Er moesten reizen geannuleerd worden, ik vond het verschrikkelijk. Maar tegelijk vraag ik me dan af wat ik wél nog kan doen. Ik ben beginnen te fotograferen vanuit mijn auto, een automatic, waarmee ik toch nog op weg kon.”
Er is geen manier om jou stil te laten zitten?
“Ik vind het vooral belangrijk om een tegenvaller een positieve wending te kunnen geven. Maar stilzitten, goh… Ik wou dat ik rustiger was, of kon zeggen dat ik zen ben. Ik heb ooit yoga gevolgd, maar ik begon te stressen omdat ik er maar niet rustiger van werd. (lacht) Ik sport liever. Onlangs ben ik samen met mijn zus opnieuw volleybal beginnen te spelen. En als ik op reis ben, ga ik graag paardrijden. In Egypte op het strand bijvoorbeeld, zalig…”
In de rand
Familiekiekjes
Of ze wel eens door familiealbums bladert of vakantiefoto’s bekijkt, wil ik van Bieke weten. “Ik maakte enkele jaren geleden een reis door Amerika, samen met mijn broer en zus. Heel toevallig hebben we een week geleden nog eens het album doorbladerd dat we daaraan overhielden. Dat was leuk, en daar kijk ik dan inderdaad met heel andere ogen naar dan naar wat ik als ‘mijn werk’ beschouw. Dat zijn ook voor mij in de eerste plaats mooie herinneringen.”
“Van een vriend die onlangs overleed heb ik wat foto’s opgezocht, om hem nog eens te zien… Toen kwam ik ook andere foto’s tegen, en zo kwamen er echt wel mooie momenten terug. Ja, ik kan er wel van genieten om op die manier nog eens in het verleden te duiken. Ik zou het zelfs jammer vinden als ik geen foto’s had van wat ik vroeger meemaakte.”
Droomproject
“Ooit zelf een film maken. Ik ben er al een beetje mee bezig, maar heb nog geen idee waar het toe kan of zal leiden. Maar mijn grootste droom is dat ik graag blijf fotograferen. Want ik kan me voorstellen dat dat plots niet meer het geval is, ja. Ik hoop dat ik dan het lef heb om er ook echt een punt achter te zetten en niet blijf aanmodderen. Dan moet ik gewoon een andere job zoeken. Welke? Ik heb er een paar in gedachten, maar laat ik die vooralsnog maar voor mezelf houden.” (lacht)
Gesetteld
Je ergens definitief settelen, een eigen gezin: of dat haar aanspreekt? “Maar ik vóél me gesetteld! Het is niet omdat ik veel reis dat er daarnaast geen plaats is voor iets anders. Ik kan best ook kinderen krijgen, of een lief hebben, en doen wat ik graag doe. Het hangt er maar van af wat je als norm neemt. Vul ik het beeld in van het gezin zoals de maatschappij ons dat voorhoudt, met een job van nine to five, of doe ik gewoon wat ik wil? Ik kan dat uitstekend voor mezelf beslissen.”
Veelzeggende stilte
Hoe is het om tijdens je reizen te overnachten bij onbekenden, van wie je de taal veelal zelfs niet sprak? “Die mensen gaven me onderdak, ik voelde me doorgaans wel op mijn gemak. Zelfs zonder taal kan je elkaar veel vertellen. Uit stiltes leer je veel over een ander, op een andere manier ook. Vaak vertelden mensen me heel intieme dingen, en ik deed dat soms ook tegen hen. Misschien net doordat we wisten dat we elkaar nadien nooit zouden terugzien.”
Geboortenacht op de foto
“Mijn zus Griet beviel in juni vorig jaar van haar zoontje Marius. Het was al nacht toen ze me dat nieuws belde, dus kon ik haar niet meteen opzoeken. Ik dacht eerst wat vrienden op te trommelen om zijn geboorte en mijn meterschap te vieren, toen ik plots bedacht dat ik dat moment voor Marius zelf wilde vastleggen. Het stormde die nacht, maar ik ben toch naar Oostende gereden. Ik wilde één zijn met de natuur of zoiets. (lacht) Ik dacht er niet bij na, het was iets wat ik móést doen. Weg uit de drukte, even stilstaan bij nieuw leven en de nacht vastleggen in de natuur… Die foto van de zee tijdens zijn ‘geboortenacht’ heb ik hem cadeau gedaan.”
Wie is Bieke Depoorter?
Bieke Depoorter (31) is afkomstig uit Ingooigem en bleef na haar studies beeldende kunsten optie fotografie aan de Gentse KASK in Gent wonen.
Bieke werkt vooral als kunstfotografe. Ze won diverse internationale prijzen met haar fotoreis door Rusland, waarbij ze mensen portretteerde bij wie ze logeerde. Ze maakte ook zo’n reeks over Amerika en Egypte.
Sinds 2012 maakt ze deel uit van het vermaarde internationale fotoagentschap Magnum.
Vorig jaar maakte ze haar eerste kortfilm over een in duisternis gehuld dorpje in Noorwegen, samen met Mattias De Craene.
Ingooigem, waar Bieke Depoorter opgroeide, ligt een eindje van de Noordzee vandaan. En toch lijkt een gesprek aan zee haar meteen aan te spreken. En dan liefst in Middelkerke, laat ze weten. Niet dat ze het zo’n mooie badstad vindt, integendeel zelfs. “Maar mijn mémé heeft er een appartementje op de zeedijk, vlak bij het casino, en daar heb ik eigenlijk alleen goeie herinneringen aan. Ik bracht er als kind regelmatig een weekend door, en elke eerste week van de zomervakantie. Oudejaarsavond vierden we hier toen ook elk jaar, met de hele familie. En toevallig bracht ik er de jongste kerstavond door, met mijn ouders, broer en zus.” Misschien kunnen er ook een paar foto’s in het appartement gemaakt worden, oppert ze. Niet dat we er ons veel bij moeten voorstellen. Het is er niet chic of zo. Als ze de sleutel in het slot steekt, zegt ze zachtjes dat alleen al die voordeur een hoop herinneringen bij haar oproept. Het is een van de weinige glimpen in haar eigen leven, die Bieke ons gunt. Ze praat niet echt graag over zichzelf. Binnen, op de achtste verdieping, laat ze liever het interieur en het zicht op zee het woord doen. “Fotografie is een vorm van converseren”, laat ze later vallen. En ik denk dat ik dat een beetje beter begrijp nu. In de lift terug naar de zeedijk, vraag ik haar of ze zelf graag poseert. “Neen. Bovendien zit mijn rode kin me een beetje dwars.” Ze monstert de kin in de liftspiegel. “Ik kwam enkele dagen terug zo moe in Zuid-Afrika aan dat ik er binnen de kortste keren in slaap ben gevallen, in de zon. Mijn gezicht was verbrand. Bovendien moet ik het even zonder make-up doen, want mijn bagage is nog niet aangekomen. Maar goed, ik wil over zulke dingen eigenlijk niet langer stressen.” Of ze dan een stresskip is? “Soms wel.” Die rode kin was me overigens niet eens opgevallen, zeg ik naar waarheid. Mij wel, zegt de andere fotograaf.
Geboortenacht op de foto
“Mijn zus Griet beviel in juni vorig jaar van haar zoontje Marius. Het was al nacht toen ze me dat nieuws belde, dus kon ik haar niet meteen opzoeken. Ik dacht eerst wat vrienden op te trommelen om zijn geboorte en mijn meterschap te vieren, toen ik plots bedacht dat ik dat moment voor Marius zelf wilde vastleggen. Het stormde die nacht, maar ik ben toch naar Oostende gereden. Ik wilde één zijn met de natuur of zoiets. (lacht) Ik dacht er niet bij na, het was iets wat ik móést doen. Weg uit de drukte, even stilstaan bij nieuw leven en de nacht vastleggen in de natuur… Die foto van de zee tijdens zijn ‘geboortenacht’ heb ik hem cadeau gedaan.”
De zee brengt Bieke ook wel naar Noorwegen, waar ze de film Dvalemodus maakte, samen met muzikant Mattias De Craene. “In een vissershuis op palen, in de oceaan, het was een overweldigende ervaring. ‘s Morgens zwommen er orka’s voorbij, er mondden bergen uit in zee… De schoonste, ‘zotste’ zee die ik al zag.” Ook in het Zuid-Franse Sète, waar ze in opdracht van het fotofestival Images Singulières een boek en tentoonstelling maakte, beviel de zee haar zo dat ze er beelden van maakte. Maar ze heeft geen zee als doel nodig om op pad te gaan. Ze liep eerder al in de kijker van de internationale media met fotoprojecten in Rusland en Amerika. Vorig najaar bracht ze het boek As it may be uit, het resultaat van jarenlang foto’s maken in het woelige Egypte. Maar dat hoofdstuk is nu afgesloten, zegt ze.
Hoe zien je dagen er dan nu uit?
“Ik ben pas terug uit Zuid-Afrika. Sinds 2012 geef ik er af en toe workshops fotografie aan jongeren uit de townships. Er werd me toen voor het Of Soul and Joy Photography Project gevraagd om een 40-tal jongeren les te geven; intussen zijn er al veel meer studenten en internationale ook Zuid-Afrikaanse fotografen bij betrokken. Het project ligt me heel na aan het hart. Ik geef veel om die jongeren, enkelen van hen maken nu zelfs naam op wereldvlak. Als je ziet waar ze vandaan komen, in welke armoedige situatie ze opgroeiden, dan doet dat me echt wel iets. We organiseerden met hen ook al twee keer een fotofestival in een township, dat gebeurde nooit eerder.”
“Morgen ga ik dan mijn laatste boek voorstellen tijdens een symposium in Utrecht.”
“Ik herhaal mezelf niet graag, ik moet durven te kiezen voor iets nieuws”
“Daarna vertrek ik naar Parijs, waar enkele van mijn foto’s deel uitmaken van een tentoonstelling. Volgende week volgt dan een bijeenkomst in Wales, waar Magnumfotografen elkaar hun werk tonen. En daarna begin ik aan nieuw werk, maar daarover wil ik nog niks kwijt.”
Ingooigem was jou duidelijk te klein?
“Er wordt me dikwijls gevraagd waar ik mezelf over vijf of tien jaar zie. Maar daar ben ik helemaal niet mee bezig. Ik doe wat ik wil, op het moment dat het zich aandient. In Ingooigem blijven was op mijn achttiende inderdaad geen optie. Ik wilde naar Gent, fotografie studeren. De rest is daaruit voortgevloeid. Ik denk nooit vooruit, of in termen van carrièreplanning.”
“Maar hoeveel ik ook reis, ik hou er wel aan om hier een plek te hebben waar ik telkens terug kan komen. Mijn thuis in Gent, waar mijn vrienden maar ook mijn broer en zus wonen, is in die zin heel belangrijk voor me.”
Is het het reizen op zich dat je aantrekt? Of moet je nu eenmaal naar Rusland als je foto’s in Rusland wil maken?
“Ik ben graag onderweg. Maar tegelijk ervaar ik het als een heel eenzame bezigheid. Het is dubbel: enerzijds heb ik de eenzaamheid nodig om te doen wat ik wil doen, anderzijds valt ze me soms zwaar. Toch is het de enige manier voor mij. Alleen zijn helpt me om toch zeker wat mijn persoonlijke werk betreft in de juiste sfeer te komen. Eenzaamheid speelt een grote rol in mijn werk. Ik zoek dan ook eerder het donker op, de nacht ook, om de juiste gemoedsgesteldheid te vinden. ‘s Nachts ziet de wereld er anders uit, de mensen gedragen zich anders, eerlijker soms… En dat bedoel ik zeker niet negatief. De nacht brengt een andere sfeer, die van overdag interesseert me gewoon minder.”
Een zoekende ziel?
“Ja, en van langsom meer. Ik herhaal mezelf niet graag. Zo stelde een opdrachtgever me ooit eens voor dat ik misschien maar bij mensen thuis moest overnachten, ervan uitgaand dat dat nu eenmaal is wat ik doe. Maar intussen heb ik al veel ander werk gemaakt. Je kan ervoor kiezen om een succesformule te blijven herhalen, maar dat interesseert me niet. Ik vind dat ik moet durven te kiezen voor iets nieuws. Ik wil weten wie ik ben als fotograaf.”
En ben je er al uit intussen? Weet je wie je bent?
“Nee! (lacht) En ik zal het wel nooit weten. Ik stel de wereld en de mens graag in vraag, telkens opnieuw, en zoek naar manieren om daarmee om te gaan. Ik wou in de eerste plaats als persoon tegenover de mensen staan, dan pas als fotograaf. Daar zijn mijn vorige projecten ook uit voortgekomen, de mens stond daarin centraal en ik ging daar voluit in op. Tot ik me realiseerde dat dat niet langer het geval was, in Sète kreeg ik het gevoel dat ik mensen ‘gebruikte’ om mijn foto’s te kunnen maken. Nadien heb ik een week lang geen foto’s gemaakt, het leek zo zinloos plots. En daarna bedacht ik dat ik mensen misschien maar moet zien als acteurs, en hen moet laten meespelen in de film in mijn hoofd. Sindsdien maak ik ook soms projecten die balanceren op de dunne lijn tussen fictie en documentaire. En kan ik eindelijk toegeven dat ik mensen éígenlijk zie als acteurs die passen in mijn idee van wat een beeld moet worden.”
“Ik volgde ooit yoga om rustiger te worden, maar ik begon te stressen omdat dat maar niet gebeurde”
Je werkt voor ngo’s, geeft les in Zuid-Afrika. Jouw bijdrage om de wereld te verbeteren?
“Opdrachten voor ngo’s neem ik onder andere aan om rond te komen. Van fotoboeken alleen kan je niet leven. En het is niet omdat ik les ga geven in Zuid-Afrika dat ik een goed mens ben. Ik vind het wél belangrijk om zo goed mogelijk te zijn voor anderen, maar dan zowel hier thuis voor mijn vrienden als voor de studenten daar ver weg.”
“Ik zou het verschrikkelijk vinden als mijn betrokkenheid bij dat project gezien werd als dat ik eens wat arme Afrikaantjes zou gaan helpen, vanuit mijn westerse wereldbeeld bovendien. Met dit project hebben we integendeel de bedoeling om elkaars cultuur te leren kennen, met elkaar in dialoog te gaan, en van daaruit elkaar vooruit te helpen.”
“Vorige zomer werd me gevraagd om voor een tentoonstelling een fotoreeks te maken van vluchtelingen in Gent. Maar dat doen al zo veel mensen: altijd opnieuw dezelfde beelden, door een westerse bril gezien. Ik heb toen, samen met Ruth Vandewalle, een workshop georganiseerd waarbij een vijftal vluchtelingen zelf foto’s hebben gemaakt. Daarmee, en ook met tekstjes die ze naar huis stuurden, foto’s van wie ze achterlieten… hebben we een krant gemaakt, op 10.000 exemplaren, die de tentoonstelling vormden. Die krantjes lagen op stapels en bezoekers konden die mee naar huis nemen. Dat gaf volgens mij een beter beeld van wie die vluchtelingen zijn en hoe ze hun problematiek ervaren. In dialoog gaan met elkaar, dat is wat telt in de wereld vandaag. We moeten ophouden elkaar als ‘de ander’ te zien. Want dat is gewoon absurd. Als ik iets heb geleerd van de foto’s die ik maakte in al die huiskamers wereldwijd, is het dat we eigenlijk niks van elkaar verschillen.”
“In de smaak bij Magnum”
“Lid worden van Magnum is nooit een doel geweest, al ben ik er wel trots op dat ik het ben. Ik wilde alleen maar foto’s maken waar ik zelf achtersta. Ik deed andere jobs om geld te verdienen, waarmee ik dan mijn eigen fotoprojecten tot stand kon brengen. Het is die instelling die bij Magnum geapprecieerd wordt. Ze zeiden me ook dat ik mijn eigen weg moest blijven volgen. ‘En ga nu geen foto’s maken waarvan je dénkt dat wij ze willen zien…'”
Is geduld een schone deugd voor een fotograaf?
“Ik heb weinig geduld, het is mijn slechtste eigenschap. Ik laat mensen niet uitspreken, wind me op als iets niet vooruitgaat… Mijn meest positieve eigenschap? Optimisme! Ik zie vooral het goeie in mensen, en als ik even in de put zit, kan ik mezelf vrij snel weer oppeppen. Ik kan eindeloos opnieuw beginnen ook, tot ik bereik wat ik wil. Vorig jaar zat ik drie maanden in het gips. Er moesten reizen geannuleerd worden, ik vond het verschrikkelijk. Maar tegelijk vraag ik me dan af wat ik wél nog kan doen. Ik ben beginnen te fotograferen vanuit mijn auto, een automatic, waarmee ik toch nog op weg kon.”
Er is geen manier om jou stil te laten zitten?
“Ik vind het vooral belangrijk om een tegenvaller een positieve wending te kunnen geven. Maar stilzitten, goh… Ik wou dat ik rustiger was, of kon zeggen dat ik zen ben. Ik heb ooit yoga gevolgd, maar ik begon te stressen omdat ik er maar niet rustiger van werd. (lacht) Ik sport liever. Onlangs ben ik samen met mijn zus opnieuw volleybal beginnen te spelen. En als ik op reis ben, ga ik graag paardrijden. In Egypte op het strand bijvoorbeeld, zalig…”
In de rand
Familiekiekjes
Of ze wel eens door familiealbums bladert of vakantiefoto’s bekijkt, wil ik van Bieke weten. “Ik maakte enkele jaren geleden een reis door Amerika, samen met mijn broer en zus. Heel toevallig hebben we een week geleden nog eens het album doorbladerd dat we daaraan overhielden. Dat was leuk, en daar kijk ik dan inderdaad met heel andere ogen naar dan naar wat ik als ‘mijn werk’ beschouw. Dat zijn ook voor mij in de eerste plaats mooie herinneringen.”
“Van een vriend die onlangs overleed heb ik wat foto’s opgezocht, om hem nog eens te zien… Toen kwam ik ook andere foto’s tegen, en zo kwamen er echt wel mooie momenten terug. Ja, ik kan er wel van genieten om op die manier nog eens in het verleden te duiken. Ik zou het zelfs jammer vinden als ik geen foto’s had van wat ik vroeger meemaakte.”
Droomproject
“Ooit zelf een film maken. Ik ben er al een beetje mee bezig, maar heb nog geen idee waar het toe kan of zal leiden. Maar mijn grootste droom is dat ik graag blijf fotograferen. Want ik kan me voorstellen dat dat plots niet meer het geval is, ja. Ik hoop dat ik dan het lef heb om er ook echt een punt achter te zetten en niet blijf aanmodderen. Dan moet ik gewoon een andere job zoeken. Welke? Ik heb er een paar in gedachten, maar laat ik die vooralsnog maar voor mezelf houden.” (lacht)
Gesetteld
Je ergens definitief settelen, een eigen gezin: of dat haar aanspreekt? “Maar ik vóél me gesetteld! Het is niet omdat ik veel reis dat er daarnaast geen plaats is voor iets anders. Ik kan best ook kinderen krijgen, of een lief hebben, en doen wat ik graag doe. Het hangt er maar van af wat je als norm neemt. Vul ik het beeld in van het gezin zoals de maatschappij ons dat voorhoudt, met een job van nine to five, of doe ik gewoon wat ik wil? Ik kan dat uitstekend voor mezelf beslissen.”
Veelzeggende stilte
Hoe is het om tijdens je reizen te overnachten bij onbekenden, van wie je de taal veelal zelfs niet sprak? “Die mensen gaven me onderdak, ik voelde me doorgaans wel op mijn gemak. Zelfs zonder taal kan je elkaar veel vertellen. Uit stiltes leer je veel over een ander, op een andere manier ook. Vaak vertelden mensen me heel intieme dingen, en ik deed dat soms ook tegen hen. Misschien net doordat we wisten dat we elkaar nadien nooit zouden terugzien.”
Wie is Bieke Depoorter?
Bieke Depoorter (31) is afkomstig uit Ingooigem en bleef na haar studies beeldende kunsten optie fotografie aan de Gentse KASK in Gent wonen.
Bieke werkt vooral als kunstfotografe. Ze won diverse internationale prijzen met haar fotoreis door Rusland, waarbij ze mensen portretteerde bij wie ze logeerde. Ze maakte ook zo’n reeks over Amerika en Egypte.
Sinds 2012 maakt ze deel uit van het vermaarde internationale fotoagentschap Magnum.
Vorig jaar maakte ze haar eerste kortfilm over een in duisternis gehuld dorpje in Noorwegen, samen met Mattias De Craene.
Strandwandeling
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier