“Ik ben een vakman, geen artiest”

Sinds woensdag loopt ‘Verborgen Verlangen’ in de bioscoop, de prent rond realityster Astrid Coppens. Regisseur Maarten Moerkerke (48) draait al mee sinds de beginjaren van ‘Wittekerke’, maar maakt pas nu zijn filmdebuut. Straf, voor iemand die acht maanden geleden nog niets wist van eventuele filmplannen en die zijn indrukwekkende palmares begon met een vreemde vergissing. “Ik wilde niet dat er met Astrid gelachen zou worden”, zegt hij beslist.

Uitgeweken Wevelgemnaar Maarten Moerkerke ziet eruit als een jonge Tim Burton, maar zijn cv oogt iets braver en minder gecompliceerd dan dat van zijn Amerikaanse collega. Hij begon zijn carrière bij Wittekerke, deed later Zone Stad, Deadline 14/10, Deadline 25/5 en Coppers. Op het schap van VTM ligt momenteel 13 Geboden, een nieuwe politiethriller met Marie Vinck en Dirk van Dijck. En dezer dagen monteert Maarten volop De bende van Jan de Lichte, een imposant kostuumdrama met onder meer Matteo Simoni, waarvoor er ook gedraaid werd in Veurne. Maar eerst is Verborgen Verlangen te zien, de film waarin realityster Astrid Coppens een schoenenverkoopster speelt die door toedoen van twee broers – van wie de drukkerij op het randje van het faillissement staat – het gezicht wordt van een bestseller, waarvan de echte schrijver moeite heeft om anoniem te blijven.

Van politiethrillers naar een romcom met een realityster… Hoe is dat gegaan?

“De afgelopen jaren heb ik vooral voor producent Dirk Impens gewerkt, weliswaar als freelancer. Ook voor dit project kwam hij bij mij aankloppen. Ik kende Astrid niet persoonlijk, nee, maar mijn ontmoeting met haar heeft me wel over de schreef getrokken. Ze was heel open, een tikkeltje onzeker zelfs en ik voelde dat ik daar als regisseur iets mee kon doen. Bovendien was het regiegewijs een aangename afwisseling. De twee reeksen die ik net gedraaid heb, waren nogal zwaar, dus waarom niet? Uiteindelijk breng je ook maar een verhaal. Ik vond ook dat ik er iets anders mee kon doen dan er een klassieke Vlaamse romcom van maken. Dat is overigens geen kritiek of zo, integendeel. Maar ik wilde het iets ingetogener, iets authentieker doen.”

Geen schrik voor een deuk in je imago?

“Ik ben geen 25-jarige meer die voorzichtig moet zijn voor zijn carrière. Je moet ook je nek durven uit te steken, vind ik. Ik zie mezelf in de eerste plaats als een soort vakman, niet als de grote artiest.”

Goed wetende dat je voor deze film waarschijnlijk geen lovende recensies zal lezen in de kwaliteitskranten…

“Over een aantal zaken waren ze vroeger ook niet lyrisch. Ik heb al genoeg gedaan in de sector om niet afgerekend te worden op deze ene film. Waarvan ik overigens vind dat ik er niet afgerekend op moet worden, voor alle duidelijkheid. Maar we moeten er niet flauw over doen: het is geen auteursfilm en het zou belachelijk zijn om hem ook zo te recenseren. Het is een genrefilm en daar is niets mis mee. Ik wilde wel niet dat hij tenenkrullend zou worden, laat staan dat er gelachen zou worden met Astrid.”

“Ik heb al genoeg gedaan in de sector om niet op één film afgerekend te worden”

Hoe komt het dat het zo lang duurde vooraleer je een film maakte?

“Omdat ik simpelweg altijd bezig was met andere zaken. Ik heb ook zoveel gewerkt de afgelopen jaren dat ik gewoon geen tijd meer had om eigen dingen te ontwikkelen. Maar nu Dirk stopt, voel ik dat er misschien wat ruimte is om iets te schrijven.”

Hoe ben je indertijd bij ‘Wittekerke’ terechtgekomen?

“Ik was eigenlijk opnameleider voor Moeder, waarom leven wij?. Als opnameleider zet je alles klaar qua catering, rijd je rond… dat soort zaken. Toen ze met Wittekerke begonnen, vroegen ze mij ook als opnameleider, maar daar betekende die term studiomeester. Door een begripsverwarring kwam ik daar dus toe als een soort regieassistent.”

En dan heb je maar ‘van piekens gebaard’?

“Tja, ik deed gewoon mijn werk. Had ik het niet gekund, dan was ik toch door de mand gevallen. En toen een regisseur wegviel, ben ik in die stoel gaan zitten. Ik heb in totaal 94 afleveringen gedraaid en heb daar heel veel uit geleerd. Een hele fijne periode, maar achteraf gezien heb ik het misschien drie jaar te lang gedaan. Door een andere opnameleider kwam ik toen toevallig terecht bij PDW (Patrick De Witte, de bekende columnist, hoofdredacteur en producent die in 2013 overleed, red.), met wie ik Comedy Casino heb gemaakt. En voor je het weet, ben je weer tien jaar verder.”

Zijn er dingen waar je spijt van hebt?

“Ik vind het heel jammer dat Ontspoord nooit helemaal werd uitgezonden. Die reeks was een soort interpretatie van bekende moordzaken. Ik hoopte dat het genre van televisiefilms weer zou aanslaan (de reeks werd afgevoerd na klachten van nabestaanden, die de confrontatie te pijnlijk vonden, red.). Ik ben nog altijd trots op het resultaat, omdat we de zaken integer en respectvol benaderd hebben. Dertien geboden ligt mij ook nauw aan het hart. Die reeks is al volledig klaar van vorig jaar, maar raakt voorlopig maar niet op tv. En Jan De Lichte wordt ook de moeite, omdat er heel veel geïnvesteerd werd in kostuums en decors. Maar vergelijk het alsjeblieft niet met Game of Thrones: onze hele serie kost een derde van één zo’n aflevering. Maar naar Vlaamse normen hebben we heel straffe dingen gedaan.”

Hebben je kinderen ambitie in jouw richting?

“Niet echt, alhoewel mijn oudste, die voor burgerlijk ingenieur studeert, heel graag films ziet en ook een maand heeft meegewerkt aan deze prent. Hij zocht een vakantiejob en het grappige is dat hij exact hetzelfde deed als ik op die leeftijd.”

Kom je nog vaak in Wevelgem?

“Ja, eigenlijk wel. Ik heb trouwens mijn hele schoolcarrière lang met de burgemeester in klas gezeten. En heel de bende van Bevergem, die uit de buurt komt, heb ik zien passeren tijdens Comedy Casino. Ik riek het al van ver als iemand West-Vlaming is. (lacht) Ik vind mijn roots nog altijd heel belangrijk.”