“Het is niet omdat je sterk overkomt, dat je ook sterk bent”

Maar een echte coup de foudre was dat nog niet. Die volgde een tijdje later, toen Dries en Yuri tijdens een vakantie in Portugal William Vanmoerkerke leerden kennen. De kleinzoon van Sunair-stichter Rudolf nodigde de twee uit om eens te logeren in Thermae Palace, het bekende Oostendse hotel dat door zijn vader Mark wordt uitgebaat. “Dat was in de hectische periode dat we met Wasbar deelnamen aan het Eén-programma Topstarter en ons leven echt op zijn kop stond. Die uitnodiging kwam echt als geroepen, en na één nacht in Thermae Palace waren we helemaal verkocht. De charme van het hotel, maar ook van Oostende, de vele mooie gebouwen, wakker worden met zicht op zee, niets moeten doen… In Oostende vonden we de rust waar we zo naar snakten.”

Sindsdien zijn jullie blijven terugkomen naar Oostende.

“Naar Oostende én naar Thermae Palace. Onze Wasbar-vestigingen waren eerst zeven dagen op zeven open, maar dat was niet leefbaar en niet houdbaar. Uiteindelijk besloten we om één dag in de week de deuren gesloten te houden, op maandag, de dag dat we de minste omzet draaiden. Elke zondagavond zetten we koers naar Oostende. Niet om de bloemetjes buiten te zetten, maar wel om volledig tot rust te komen. Vroeg in bed, lang uitslapen, nog wat genieten van de zee, en dan rond de middag terug naar huis, waar de boekhouding en de papierwinkel van Wasbar op ons lagen te wachten. Wij werkten nog altijd zeven dagen op zeven, maar dankzij die Oostendse nachten werd het voor ons opeens wel leefbaar.”

“Vorig jaar heb ik heel diep gezeten, ik was compleet op”

“Oostende is voor ons een tweede thuis geworden. Op een bepaald moment kenden we hier zelfs meer mensen dan in onze thuisstad Gent, wat natuurlijk iets minder goed was voor onze rust…” (lacht)

Je vertelde al dat je papa ook een harde werker was. Wat deed je mama?

“Mijn mama was stikster; ze maakte gordijnen, beddenspreien… Eerst in een bedrijf, maar door de opkomst van goedkopere ketens werd de vraag alsmaar kleiner en sloot die firma de deuren. Na enkele jaren als zelfstandige is ze uiteindelijk in een garage gaan werken. Daar was ze manusje-van-alles: ze reed rond met de depanneur, voerde klanten naar huis, ging met wagens naar de keuring, zette de kerstboom… Als kind vond ik dat heel bijzonder: dat al die mannen daar aan mijn mama kwamen vragen om hen te helpen. Mama heeft geen diploma, maar wel handen aan haar lijf en niets is haar ooit te veel. Ook nu nog, nu ze na twee zware rugoperaties niet meer mag werken, staat ze altijd voor iedereen klaar.”

“Daardoor heeft ze nog altijd geen tijd voor zichzelf, en loopt ze nog dagelijks over haar toeren rond… Altijd klaarstaan voor anderen kan ook een slechte eigenschap zijn.”

Herken je jezelf daarin?

“Toch wel. Niet dat ik zo handig ben dat mensen mij bellen om te komen helpen (lacht), maar als er iets scheelt, als iemand eens wil babbelen, dan komen ze heel vlug naar mij. En dat vind ik aan een kant wel tof, het doet deugd als vrienden me achteraf bedanken omdat ik naar hen geluisterd heb, maar tegelijkertijd is het ook erg belastend. (blijft even stil) Weet je, het is niet omdat je sterk overkomt, dat je dat ook bent. En toch vraagt niemand aan de sterkste hoe het ermee is. Vorig jaar heb ik echt diep gezeten, heb ik een burn-out gehad, en toen heb ik vastgesteld dat maar heel weinig mensen gemerkt hebben dat het niet goed met mij ging. Ik ben toen even van de radar verdwenen, maar daar werden amper vragen over gesteld… Al klinkt dat triestiger dan ik bedoel. Maar dat kantje van mezelf, zowel het willen helpen als het tonen dat je sterk bent, herken ik in mijn mama. En in mijn papa ook trouwens. Mijn ouders zijn echt twee supergoeie mensen.”

Hoe was je als kind?

“Héél druk. Mijn mama had ogen op haar gat nodig. Ik heb één broer, die vijf jaar ouder is, wat net iets te veel bleek te zijn. Nu komen we supergoed overeen, maar toen hadden we altijd ruzie. Ten huize Vandenbogaerde in Bossuit is heel veel bloed vergoten… (lacht) Dus was ik altijd bij mijn mama, altijd bij de grote mensen. Daar voelde ik me ook het best, ik heb me altijd te oud gevoeld voor de mensen met wie ik in de klas zat. Toen ik in het eerste middelbaar zat, trok ik op met de leerlingen van het zesde. Niet om stoer te doen, maar gewoon om me beter thuis te voelen. Ik kan moeilijk tijd steken in futiliteiten, in banale dingen. Ik ga altijd op zoek naar mensen die dezelfde drive en passie hebben als ik.”

Goesting in het leven is ook een eigenschap die ik spontaan met jou en met Dries associeer.

“Dat klopt zeker. Al merk ik wel dat hoe ouder ik word, hoe meer ik aan zelfreflectie doe. Over mezelf, over hoe ik gereageerd heb op bepaalde zaken, over het werk… Bij alles wat we doen, stel ik mij nu de vraag: worden we er gelukkig van? En als dat niet zo is: waarom moeten we dat dan nog doen?”

Een gevolg van je burn-out?

“Absoluut. Vorig jaar heb ik echt diep gezeten, maar ik had zelf niet door wat er aan de hand was. Uiteindelijk heeft mijn psycholoog me gezegd dat ik een burn-out had en dringend op de rem moest gaan staan. Wat natuurlijk makkelijker gezegd is dan gedaan: als zelfstandige kan ik niet zomaar even drie maanden thuisblijven. Al had ik wel het voordeel dat ik met mijn man, met Dries, samenwerk. Die zei onmiddellijk ‘doe wat je kan doen, doe wat lukt, en blijf voor de rest thuis. Als je niet wil, dan kom je gewoon niet…’ Dat heeft me wel geholpen, al voel ik wel dat ik te vlug opnieuw gestart ben. Maar wat wil je: we zijn een klein team, dus ik kon moeilijk zeggen ‘trek je plan’. En dan waren er nog de dingen die ik zo graag doe en die ik niet uit handen wou geven… Bovendien had Dries toen net de zona en moest hij ook rusten. We hebben dus om de beurt de zetel in beslag genomen…”

“Sindsdien ga ik nog bewuster om met alles wat ik doe. Dries is daarin anders: als we een opdracht krijgen van een goede klant, zal hij die aannemen omdat we dankzij die klant onze facturen kunnen betalen. Terwijl ik vind dat we zoiets niet moeten doen als we er zelf niet gelukkig van worden. Dat clasht wel eens… Ik ben er gewoon van overtuigd dat we ook klanten zullen vinden voor die dingen die wij écht willen doen. Er zal altijd een manier zijn om geld te verdienen. Alles komt altijd op zijn pootjes terecht.”

“Van mijn ouders heb ik geleerd dat alles altijd in orde komt”

Terwijl hondje Renée zich uitleeft op het Oostendse strand, vertelt Yuri hoe hij er al van jongs af aan van overtuigd is dat alles altijd in orde komt. “Mijn ouders zijn daarvan het beste voorbeeld: mijn mama heeft geen diploma, mijn papa heeft enkel een diploma middelbaar onderwijs, ze hebben van thuis uit geen pot geld meegekregen, maar toch zijn ze erin geslaagd om van niets iets te maken. En omdat ze zelf ondervonden hebben dat je zo ook een leven kan uitbouwen, hebben ze ons altijd heel vrij gelaten én gesteund in alles.”

“Ze hebben mij gesteund toen ik weigerde mijn vijfde jaar middelbaar opnieuw te doen in de Sportschool in Meulebeke – ze moesten mij daar niet omdat ik een danser was, en dus wellicht een homo – en ze waren er voor mij toen ik mijn diploma tweedekansonderwijs wou behalen, mijn mama heeft mij naar talloze danslessen en audities gevoerd, ik heb drie keer hogere studies mogen aanvatten, ook al was dat telkens zonder succes… En had ik gewild, dan had ik nog een vierde studie mogen beginnen ook… Als je het parcours bekijkt dat ik, zonder hoger diploma, ondertussen samen met Dries afgelegd heb, met Wasbar, met Ambassy (het communicatiebureau van Dries en Yuri, red.) en met De Jongens (hun brand consultancy bureau, red.), dan kan je niets anders dan besluiten dat dat klopt. Als je positieve energie uitstraalt, dan krijg je ook positieve energie terug.”

Dat belooft voor de toekomst. Heb je nog veel dromen?

“Nu gaat al onze energie naar Chez Claire, waar we alle lessen die we met Wasbar geleerd hebben in de praktijk willen omzetten. Maar ik zou wel graag nog eens iets willen doen voor televisie. Tijdens Topstarter hebben we daarvan mogen proeven, en dat vond ik écht leuk. En voor de rest hoop ik nog veel dingen te kunnen doen die mij, die ons gelukkig maken.”

Wie is Yuri Vandenbogaerde?

Yuri Vandenbogaerde (29) raakte bekend als een van de jongens achter Wasbar, het unieke wasseretteconcept dat hij samen met echtgenoot en zakenpartner Dries Henau bedacht en waarmee ze het Eén-programma Topstarter wonnen. Ondertussen verkochten Dries en Yuri Wasbar. Ze concentreren zich nu op Ambassy, hun communicatiebureau, en op De Jongens, een brand consultancy bureau. In februari 2018 openen Yuri en Dries Chez Claire in Antwerpen en Gent. Met deze zaak, die rond eclairs draait, hopen ze internationaal te kunnen gaan. Yuri groeide op in de Avelgemse deelgemeente Bossuit en woont nu in hartje Gent, samen met echtgenoot Dries en hondje Renée. Ooit droomde hij ervan om danser te worden. Hij werd zelfs Belgisch kampioen streetdance.