Herbert Verhaeghe: “Ik zie een feest als een uitstekend bindmiddel”

Wat feesten betekent voor de Vlaamse zanger Herbert Verhaeghe? Een beetje van alles eigenlijk. Maar in welke betekenis ook: hij vindt feesten belangrijk. Omdat het een goeie manier is om mensen bijeen te brengen en elkaar echt te ontmoeten. Want daar is nood aan, ondervindt Herbert. Een pleidooi dus voor meer feest: niet te droog, niet te nat, en vooral warm.

Herbert Verhaeghe doet er niet moeilijk over: hij vindt feesten zonder meer belangrijk. Omdat het mensen verbindt, meer dan ooit misschien zelfs, want we zijn met zijn allen toch zó druk bezig. Zelf heeft hij het voorbije jaar 240 keer opgetreden, presenteerde hij programma’s voor Radio 2 en Ment-TV en trok hij er af en toe met zijn gezin opuit kwestie van de dingen in balans te houden. “Dus als er dan een feest op de agenda staat, zie ik daarin een uitgelezen kans om de band met familie of vrienden weer even aan te halen. Een feest is een uitstekend bindmiddel: gezellig samen iets eten, een glas drinken, bijkletsen… Nee, mij straf je zeker niet door me uit te nodigen voor een feest.”

Ik wilde niet meer meedraaien in de bankwereld, ook al kon ik het allemaal goed uitleggen

Welk feest? Elk feest. Behalve koffietafels na een begrafenis, als die ingetogen beginnen maar naarmate de koffie vervangen wordt door geestrijker dranken wel eens uitmonden in feestgebral. Want dat vindt hij hoogst ongepast. “Maar verder kan alles voor mij. Neem nu die sweets die jongeren op vandaag organiseren sweet sixteen, nu ook al eighteen: dat is toch plezant? Op mijn twintigste deed ik samen met een vriend ook zoiets: we organiseerden een ’20 om te zien’ in een zaaltje, nodigden vrienden uit en dat werd een toffe avond. Meer moet dat niet zijn.”

Niet dat hij iets met ronde getallen heeft. “Nee gij, integendeel. Het is niet omdat we 20 of 30 jaar getrouwd zijn, dat dat gevierd moet worden. Ik zou zoiets dan liever vieren als we 29 jaar getrouwd zijn”, lacht hij. “Dat traditionele hoeft echt niet. Ik ben allerminst een dwarsligger, maar een beetje onverwacht mag wel. Een reden om te feesten hoeft er overigens ook niet te zijn. Als ik na het badmintonnen op woensdagavond met de maten nog op een onverwacht feestje beland, omdat ons stamcafé die week gesloten blijkt te zijn, dan geniet ik daarvan.”

“En wat is feesten tenslotte? Als bankier heb ik tijden beleefd waarin we na het werk, nog in pak, naar De Carré in Willebroek trokken en er de hele nacht doorgingen. ‘s Morgens trokken we een proper hemd aan en gingen we weer werken, maar ons bed hadden we niet gezien. Dat heet ook feesten, en daar was ik ook graag bij.”

“Of eerder nog, op kot in Torhout: het was zowat elke avond feest toen. Mooie tijden, hoor…”

Onmiskenbaar een sociaal beest?

“Ja. Ik was een jeugdbewegingsmens: ik zat in de KSJ in Kuurne, later als leider en hoofdleider. Op vandaag ga ik naar heel andere evenementen, zoals Chrono, een netwerkevenement dat hier in Kuurne regelmatig georganiseerd wordt en waarop je allerlei mensen ontmoet. Er wordt gegeten en gedronken, zelfs gedanst, en om middernacht is het voorbij. Dat wordt dus geen zatte boel of zo. Stijlvol én gezellig: ik vind dat top.”

Wat kan niet ontbreken op een voor jou geslaagd feest?

“Bovenal gezelligheid dus, een warm gevoel. Een sfeervolle plek, maar vooral ook warmte onder de mensen zelf. Mensen die ik graag zie, bij wie ik niet twee keer moet nadenken vooraleer ik iets zeg, die me aanvaarden zoals ik ben. Niks geforceerd, gewoon relaxed. En niet zuipen om te zuipen, dat ben ik ontgroeid.”

(lees verder onder de foto)

Dat waren de Chirotijden?

“Laat ik zeggen dat mijn kinderen mij nog nooit zat hebben gezien. En dat vind ik belangrijk ook. Ik drink wél elke dag een glas wijn. Mijn vrouw en ik doen dat graag als een manier om de dag af te sluiten en nog wat bij te praten. Het is iets wat we onder elkaar afgesproken hebben. Met ouder worden beseffen we dat het dat soort kleine momentjes zijn, die het verschil maken. Maar ik vind het tegelijk mijn taak om mijn kinderen bij te brengen dat drinken om te drinken geen optie is.”

Ben je een bezorgde vader?

“Dat ben ik zeker. Maar het is dubbel natuurlijk. Enerzijds probeer je thuis een klimaat te scheppen waarin ook over dat soort zaken gepraat kan worden. Anderzijds kan ik onze tieners thuis niet meer als kinderen behandelen. Ze staan nu zelf in de leiding van de KSA, daar worden ook pinten gedronken. En we gaan ze dat toch niet afpakken zeker? Ze moeten zelf ondervinden wat te veel is, en dan kan je als ouder alleen maar hopen dat ze er die keer dat het te veel is de juiste les uit trekken. Ik geloof niet in zoiets als leeftijdsgrenzen instellen; we kunnen jongeren alleen maar steunen in het bewust omgaan met alcohol.”

Wilde je graag vader worden?

“Ja! Een kind is alles voor mij. Ik ken mensen die geen kinderen kunnen krijgen en eerlijk, ik begrijp dat ze daar ongelukkig van worden. Pas een paar weken geleden nog vroeg een vriend me om een pint te gaan drinken.”

“Ineens kwam ook zijn vrouw binnen en toen vroegen ze me om peter van hun eerste kindje te worden. Ik werd er emotioneel van! Om je maar een idee te geven…” (lacht)

Mijn kinderen zagen mij nog nooit zat en ik vind dat belangrijk

“En mijn vrouw Elke is al net zo zot als ik van kinderen. Zij wou drie kinderen, maar toen we een zoon en een dochter hadden, waren we het eens dat dat genoeg was. Tot we vier jaar na Robin langs de Leie wandelden, een prachtig moment, en ik ineens bloednuchter! in tranen uitbarstte: ik wilde er nog een. Zot, hé. En het was fantastisch om het nog een derde keer te beleven. Pas op, een kind brengt naast geluk ook zorgen met zich mee. Ik wil hier niet al te rozig klinken.”

En wie nam die zorgen op zich?

“Mijn vrouw voor een groot deel, dat geef ik toe. Maar ik heb zelf bewust gewacht om mijn droom mijn muziekcarrière dus uit te bouwen tot de kinderen groter waren. Elk weekend waarin Elke moest werken ze werkt in een woonzorgcentrum bleef ik thuis voor de kinderen. Ik heb echt wel mijn deel van de papjes gegeven en luiers ververst. Ik ben ook altijd erg betrokken geweest. Dat kan ook gemakkelijk met alle technologie vandaag: even facetimen om te vragen hoe het gaat, of die buik nog pijn doet, dat zijn dingen die ik dan ook echt doe. Meer zelfs, als ik mijn vrouw en kinderen een dag niet zie, voel ik me niet goed. Ik ben heel zeker een familieman, ja. Een week op vakantie gaan met een vriend lijkt me best leuk. Maar ik zou in geen tijd weer thuis staan.” (lacht)

Je familie gaat ook vóór de muziek?

“Mijn ouders stuurden me op mijn vijfde naar de muziekschool. Dat voelde ik als een verplichting, maar achteraf beschouwd een zegen, want ik kan nu mijn eigen muziek schrijven. Ik zong wel enorm graag. Op mijn negende mocht ik deelnemen aan een zangwedstrijd, en ik ging af als een gieter, maar toch voelde ik dat ik op dat podium wilde staan. En het is me ook gelukt. Maar mocht er morgen iets gebeuren met een van mijn familieleden, wat me ertoe zou verplichten om te stoppen met optreden, dan doe ik dat meteen. Zij staan boven alles voor mij, en dat vind ik best. Ik heb niet gauw het gevoel dat ik iets mis in de wereld buiten mijn gezin.”

Is er een feest waar je met extra warmte op terugkijkt?

“Ons huwelijk in 1996, hier in Huis Van Wonterghem. Ik kan me tot op vandaag voor ogen halen hoe die dag verliep: perfect gewoon. Intussen wordt er op veel verschillende manieren getrouwd, maar ik ben blij dat wij nog zo’n ouderwets feest hadden. (lacht) Het was een belangrijk moment voor me, ja. Niet alleen om die symbolische verbintenis aan te gaan, maar ook omdat ik ten volle besefte dat ik de tijd bij mijn ouders afsloot en een nieuw hoofdstuk begon.”

(Lees verder onder de foto)

“Achteraf bekeken sloot ik zelfs meer dan één hoofdstuk af. Van de vrienden die er toen allemaal waren heb ik de meesten nadien nog amper teruggezien. Dat voelt soms wrang, maar is tegelijk ook deel van het leven, denk ik. Vorig jaar trad ik op in Roeselare en zag ik plots mijn kamergenoot van vroeger voor het podium staan, met zijn vrouw en kinderen. Hij stuurde me nadien een berichtje, dat ik goed bezig was en dat we nog eens moesten afspreken. En verder zijn we niet geraakt… Tja, misschien is dat ook goed zo. We hebben mooie tijden beleefd samen, maar we moeten dat niet per se over willen doen.”

Wat voor iemand was je als jongeman?

“Mijn hoofd zat vol muziek. Ik speelde klarinet in de lokale harmonie. De repetities en optredens eisten tot mijn achttiende een groot deel van mijn tijd op. De rest ging naar de jeugdbeweging.”

“Maar wat voor iemand ik was… Ik denk dat velen rond mij zich afvroegen wat er mis was met mij. (lacht) Niet dat ik verlegen of zo was, integendeel. Maar ik was helemaal into Vlaamse muziek. Op zaterdagochtend klokvast, van 10 tot 12 maakte ik mijn eigen radioprogramma, met een micro die mijn ouders me cadeau hadden gedaan en cassettes. De buren spreken er nog over… Ik vond dat geweldig. Maar soms zat ik me op mijn kamertje ook slecht te voelen, omdat ik om die voorkeur door sommigen ook wel uitgelachen werd. Al bij al was ik mezelf blijkbaar toen al aan het klaarstomen voor wat ik nu doe.” (lacht)

Toch trok je naar de normaalschool in Torhout?

“En ik was er écht van overtuigd dat ik les wilde geven. Ik heb het een half jaar gedaan, en deed dat enorm graag. Ik zou het ook blijven doen zijn, als de overheid me wat vastigheid had gegeven. Maar we trouwden, wilden een huis kopen en ik kreeg geen werkzekerheid in het onderwijs. Ik geef toe: op dat vlak ben ik niet rock-‘n-roll, dus toen ik de kans kreeg om in een bank te gaan werken, greep ik die. En dat deed ik ook graag! Ik kon het goed uitleggen. Ze vroegen mij tegen het einde van de maand om tien producten te verkopen, en ik verkocht er twintig. Cadeau alhier, waardebon aldaar, weekendje Center Parcs… Het kon niet op. En of ik het zag zitten om er de maand nadien dértig te verkopen? Ik was jong, ik ging erin mee. Tot ik een oud koppel dat een hoop kasbons in huis had, moest overhalen om die te beleggen. Want dan had de bank daar voordeel bij uiteraard. Op vrijdag kreeg ik hen zo ver dat ze hun handtekening onder de papieren zetten, op zaterdag overleed de man. Met grote financiële gevolgen voor die vrouw natuurlijk. Dat was mijn schuld! Ik heb ontslag genomen, ik wilde niet meer meedraaien in die wereld. Met die vrouw heb ik het wel bijgelegd.”

En je ging radio en muziek maken.

“Ja. En in mijn liedjes en programma’s geef ik graag mee wat het leven me leerde tot nu toe. Op mijn manier. Iets kunnen betekenen voor anderen: dat doet me goed.”

(Nancy Boerjan/foto’s Phile Deprez)