Jarenlang was Frederik Serruys het West-Vlaamse gezicht van Unizo, nu is hij zelf volbloed ondernemer. Verknocht aan de stad, maar toch hunkert hij vaak naar de natuur. Het meeste plezier doe je hem met een lokaal biertje in de Italiaanse zon, maar hij staat ook graag op de skilatten in Rusland. En ook een picknick dicht bij huis slaat hij niet af. “We mogen gerust wat chauvinistischer zijn.”
Het is tussen twee meetings in dat we Frederik Serruys verwelkomen op het Augustijnenhof in Loppem, met een picknick met producten uit eigen huis. Zelfs de brandnetel in de kaas komt uit de achtertuin van de hoeve en het versgeperste appelsap is niet te versmaden. Het zijn dingen waar Frederik blij van wordt. Hij heeft geen behoefte aan huisdieren, moet het thuis doen met een klein tuintje, maar hij zoekt en vindt wel rust in de natuur. Die rust schoot er jarenlang bij in toen hij directeur van Unizo West-Vlaanderen was, al wordt snel duidelijk dat hij ook nu weer een meer dan gevulde agenda heeft. “Bij Unizo zeiden ze wel eens dat ik meer ondernemer ben dan sommige ondernemers die bij hen zijn aangesloten. Ik kon hen geen ongelijk geven”, grijnst hij.
Eind vorig jaar kondigde je na 14 jaar aan dat je Unizo zou verlaten. Zat die stap er al een tijdje aan te komen?
“Ik speelde al een paar jaar met het idee om iets zelfstandigs te doen, ja. Drie, vier jaar geleden, tijdens een gezellige vakantieavond met vrienden en een glas wijn, rees het idee om een pizzarestaurant te beginnen. We zijn met drie. Eentje zit in de IT-business, de andere doet zaken in Italië. Hij had mensen leren kennen in Sicilië die pizzadeeg maken op basis van zuurdesem in plaats van de klassieke biergist. Dat sloeg enorm aan, en dat hele slowfoodverhaal wilden we ook hier integreren. Het is toen snel gegaan. In april 2016 hebben we restaurant Amunì op de Burg in Brugge geopend.”
En je had de smaak te pakken…
“Het was eerder een soort hobbyprojectje, maar er kroop heel veel vrije tijd in. Ik heb in het begin even in de keuken gestaan, omdat ik alles goed wilde kennen. Chef Massimo leidt nu alles in goede banen, maar het bracht me heel wat bij voor mijn job bij Unizo.”
Ik onderneem graag met anderen, voel ik
“Ik ondervond uit eerste hand waar ondernemers mee worstelen en waarnaar ze verlangen. Ik merkte ook vooral dat ik graag met anderen onderneem. Het is wellicht niet iets dat ik alleen zou hebben gedaan.”
Zijn er zaken die je hebben verrast?
“Eigenlijk wel. (denkt na) Hoezeer je op jezelf bent aangewezen, bijvoorbeeld. Het papierwerk ook. Een aanvraag indienen voor een terras, na drie maanden niets horen om dan te vernemen dat de man die ze normaal goedkeurt eigenlijk ziek is. En wie volgt het op? Niemand, zo blijkt. Dat soort clichés. Het eerste jaar kregen we vier keer sociale arbeidscontrole. Ze komen binnen, er al van uitgaand dat het niet in orde is. De Italianen in de keuken spreken geen Nederlands, dus moeten ze elk papier bovenhalen. Tuurlijk zijn ze ingeschreven, het omgekeerde kan ik mij echt niet permitteren. Maar er zal door een slordigheid maar iets ontbreken… De tweede keer deden ze het opníéuw tijdens een volle service op zaterdag, met 60 man in de zaal.”
“Ik ben geen opvliegende gast, maar ik denk dat ik ze had buitengegooid als ik er was geweest. Toen wist ik: die verhalen die we soms horen bij Unizo zijn duidelijk niet overdreven. Want veel mensen zien niet dat als je voor 100 euro uit eten gaat, er 21 euro rechtstreeks naar de staat gaat. En dat je met de rest je huur, je personeel en je ingrediënten moet betalen. En door de hoge loonkost betaal je eigenlijk het dubbele voor die werknemers. Om maar te zwijgen van de mensen extra te belasten als ze meer willen werken. Dan begrijp ik dat die stap naar zelfstandigheid groot is voor veel mensen. Maar goed, ik mag niet klagen. Via via hebben we Amunì ook opgestart in Praag en sinds maart hebben we ook een vestiging in Polen. Het restaurant in Praag stond zelfs een tijdlang op de eerste plaats op Tripadvisor, dus dat wil wat zeggen… En in Brussel zijn we een aperitiefbar aan het Ter Kamerenbos aan het omvormen.”
Toch zijn de restaurants niet je hoofdbezigheid?
“Nee, midden vorig jaar zat ik met het verhaal van Urban in mijn hoofd. Samen met Stijn (De Meurisse, die voordien werkte voor het West-Vlaams Economisch Studiebureau, red.) heb ik een bedrijf waarbij we advies geven aan steden en gemeenten. Bij Unizo konden we enkel aanbevelingen doen, maar met Urban kunnen we veel verder gaan.”
“Want heel wat steden en gemeenten zitten met veel vragen, van stadskernvernieuwing tot e-commerce en leegstand. De tijd van ‘s morgens de deur open te doen en van winkeltje te spelen, is voorbij. We moeten zorgen dat er aandacht is voor het onlineverhaal, voor duurzaamheid, ecologie en ondernemen ook.”
Je moet een beetje idealist zijn om bij Unizo te werken
“Maar ook de politiek moet zich op alle niveaus beraden hoe die naar de toekomst kijkt. Als Ikea aanklopt, dan heeft elke gemeente in West-Vlaanderen opeens plaats. Maar als een andere ondernemer 3.000 m² zoekt… tja. Je moet consequent zijn als overheid. Er moet ruimte zijn om te werken én om te leven, maar hoe ga je bijvoorbeeld om met mobiliteit? Dat vind ik heel boeiend. Overal zie je nu die elektrische deelsteps opkomen, maar je voelt tegelijkertijd dat veel grootsteden niet weten hoe ze daarmee moeten omgaan. Ze moeten durven in te zetten op tweewielers, op dat deelverhaal ook. Want als je geen mensen meer naar je binnenstad krijgt, dan wordt het heel moeilijk voor de economie. Die het al niet gemakkelijk heeft door de administratie. (onverstoorbaar) Om nog een voorbeeld te noemen: wie wil investeren in de haven van Duinkerke, krijgt drie weken lang iemand mee om te zorgen dat alles in orde is. We moeten het werk van de ondernemers niet gaan doen, maar als we het al iets beter faciliteren – ook fiscaal – dan scheelt het al veel.”
Wanneer kwam die klik er precies om iets… actiever te werken?
“Goh… ik vond het enorm boeiend om zelf te ondernemen. Maar het was moeilijk te combineren met Unizo. Bovendien kwam ik daar na een tijdje op dezelfde recepties en in dezelfde campagnes terecht. Toen Karel Van Eetvelt vertrok – we waren ongeveer samen begonnen – bedacht ik mij dat ik geen tien jaar meer moest wachten om ook iets voor mezelf te doen.”
“Ik heb een tijdje overwogen om mijn kandidatuur in te dienen om hem op te volgen, maar uiteindelijk kwam dat verhaal van Urban bovendrijven. Ofwel moest ik stoppen met zagen tegen iedereen in mijn omgeving over wat er veranderd kon worden in een stad, ofwel moest ik er iets aan dóén. Zeker vlak voor de verkiezingen, waarbij er overal nieuwe beleidsplannen werden uitgeschreven.”
Uit idealisme?
“Je moet ook een beetje idealist zijn om bij Unizo te werken. Ik was niet slecht betaald, maar met de uren die ik deed kon ik in een Brussels consultancybureau het dubbele verdienen. Maar ik werk te graag in West-Vlaanderen.”
En thuis? Want je hebt niet echt gas teruggenomen?
“Dat woog wel. Bij Unizo was ik veel weg en vaak zag ik mijn kinderen vooral in de vakanties. Drie jaar geleden ben ik gescheiden.”
Was dat een soort wake-upcall?
“Een beetje wel. Ik was veel weg, mijn vrouw werkte ook veel en we moesten gas terugnemen. Maar dan kom je tot de vaststelling dat je elk een apart leven leidt.”
Gaan skiën in Rusland is altijd geweldig
“Maar goed, ik wil daar niet te emotioneel over doen. Het is jammer, vooral voor de kinderen, maar ja, dat gebeurt, hé. (stil) Je vraagt je natuurlijk wel af: ben ik goed bezig?”
Hoe kom je dan tot rust?
“Ik fiets veel. Binnenkort ga ik mountainbiken in de Alpen. Dit najaar gaan we dan weer met een man of acht naar Georgië. Geweldig om een land te ontdekken met de fiets. Vorig jaar hebben we zo Albanië aangedaan. We stippelen zoveel mogelijk zelf uit.”
Is dat om je hoofd leeg te maken of om inspiratie op te doen?
“Ik ben altijd wel sportief geweest. Ik speelde voetbal en squash, maar vandaag fiets ik vooral heel graag. Ik heb dat ook nodig, om die stress van mij af te zetten. Of ik altijd kop trek? Ik ga die dertigers die meefietsen niet kloppen, maar ik trek nog altijd graag een sprintje. (grijnst) In het skiën ben ik iets competitiever, ik weet ook niet waarom. Ik vind het tof om fysiek mijn grenzen te verleggen. En dat kan ik in het skiën. Dat doen we overigens vaak in Rusland. Vijftien jaar geleden zijn we daar voor het eerst geweest en we zijn er al vaker terug geweest, van Siberië tot Kamtsjatka, het uiterste schiereiland boven Japan. Die winterreizen en reizen tout court zijn een echte passie. Daar haal ik echt energie uit.”
Wie is Frederik Serruys?
Frederik Serruys (47) is een geboren en getogen Bruggeling. Hij is gescheiden en heeft twee dochters van 12 en 15 jaar. Sinds anderhalf jaar heeft hij een vriendin, Martina.
Frederik is jurist van opleiding en werkte mee aan de antidopingreglementering, vooraleer hij de overstap maakte naar Unizo. Daar was hij 14 jaar lang directeur van de West-Vlaamse afdeling. Eind vorig jaar nam hij ontslag en sindsdien is hij stadsadviseur voor Urban, het bedrijfje dat hij mee uit de grond stampte.
In zijn vrije tijd gaat Frederik graag fietsen en op reis. Hij is ook vennoot van het Brugse restaurant Amunì.
“Een job in de politiek is te onzeker”
Wie verandering en steden of gemeenten zegt, zegt ook politiek. “Bij de vorige verkiezingen was ik gevraagd door Open VLD, bij de laatste door N-VA. Ik heb nog op kabinetten gewerkt en ken dan ook de onzekerheid die ermee gepaard gaat. Wat als ik mijn job bij Unizo had opgegeven en ik raakte niet verkozen… Hetzelfde met Urban. Ik kan me niet ‘verbranden’. Bovendien heb ik nu met Urban ook het gevoel dat ik iets concreets kan doen. Want uiteindelijk draait het ondernemerschap daarrond: oplossingen aanreiken. Geen idee vanwaar dat ondernemende trouwens komt. Mijn pa had een kleine drukkerij in Brugge en mijn moeder gaf les, dus… Noem het dan maar een gezonde bemoeizucht, die ik heb.” (lacht)
Picknickvraagjes
1. Ga je graag picknicken?
“Heel graag! Ik doe dat heel vaak als ik op uitstap ben. Ik kook ook zelf heel graag. Vooral de Italiaanse keuken. Ik ben ook zeer gefascineerd door wijn. We kopen die voor ons restaurant zoveel mogelijk lokaal aan. Ik geloof heel hard in het Chilometro Zero-verhaal van Italië, waarbij je je producten zoveel mogelijk dicht in de buurt haalt. Die manier van werken willen we hier ook integreren. Als wij het niet rechtstreeks kunnen importeren uit Italië, dan halen we het hier in de buurt.”
2. Favoriete ingrediënt?
“Ik verlaat het huis nooit zonder olijfolie. (lacht) Gewoon wat olijfolie en grof zot op een boterham… héérlijk. En voor alles wat uit de zee komt, mag je mij wakker maken: van garnalen tot mosselen. En ook van wat we in ons restaurant serveren, ben ik echt zot.”
3. Favoriete plek in West-Vlaanderen?
“Ik ga heel graag naar Zeebrugge. Dat is echt het strand van de Bruggelingen. Je ziet daar altijd wel bekend volk. Maar evengoed ga ik naar een andere plek aan de Kust.”
4. Eropuit met de fiets of met de auto?
“Ik heb onlangs een Volkswagen-busje gekocht. Zo’n nieuw model maar tweedehands. In juli ga ik ermee naar de Pyreneeën. Als kind gingen we heel vaak kamperen, met de caravan en heel vroeger zelfs met de tent. Ik heb nog even met de caravan van mijn ouders gereisd, maar dat was altijd een heel gedoe. Ik heb ook een oldtimer, maar neem toch zoveel mogelijk de fiets. Ik ben geen fanatiekeling wat het milieu betreft, in niks eigenlijk. Ik denk gewoon dat als iedereen een beetje verstandiger zou omspringen met het milieu we al heel ver zouden raken. Bij Unizo wisten ze dat ze mij op mijn paard konden krijgen als er plastic flesjes Chaudfontaine op tafel kwamen.”
“Koop dan Spa, dat is tenminste Belgisch. We mogen gerust wat chauvinistischer zijn. Dat geldt ook voor onze steden en gemeenten. De Nederlanders, Fransen en Italianen spelen dat chauvinisme altijd heel mooi uit en wij zijn altijd maar weer bescheiden. En waarom? Wees trots op wat je in huis hebt! Je leert de lokale producenten kennen én maakt je eigen economie sterker. Naïef? Een beetje naïef kan nooit kwaad.” (knipoogt)
Ook genieten van een lekkere hoevepicknick? Meer info vind je op http://www.hoevepicknick.be/.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier