Foormens

Ze wonen allebei in Kortrijk en delen een liefde voor het goede leven en schrijven. Verder hebben onze twee columnisten weinig gemeen. Wekelijks geven ze hier een inkijkje in hun uiteenlopende levens. Deze week is dat Stephanie Coorevits (38), auteur, psychologe en televisiemaakster.

De lente is nu echt in het land en neen, dat leid ik niet af aan de hand van de kalender, de bloesems aan de bomen en al zeker niet aan de hand van de warme temperaturen. Maar wél aan het feit dat het Paasfoor is in mijn stad, Kortrijk. De Paasfoor bezet de oevers van de Leie gedurende een kleine drie weken en nog meer dan de kleurrijke attracties is er sprake van erg kleurrijke mensen.

Mensen met een witte driekwartlegging bijvoorbeeld. Of mensen die al eens graag een nachtwandeling maken doorheen de stad. Met een buggy en daarin een baby’tje dat volgens Kind & Gezin al een paar uur in zijn bedje had moeten zitten. Of mannen die graag genieten van een pintje. Uit blik. Om tien uur ‘s morgens. Verliefde koppeltjes ook, bij wie, onder invloed van een drupje alcohol te veel, de passie iets te hoog oplaait en die ten overstaan van een vol terras hun onenigheden tegenover elkaar uitspreken. Of moeders die hun enthousiaste kroost in toom houden middels pedagogisch onderbouwde adviezen: ‘Nen wi, Chelsay, da kroam ès niet vo gie. Tès mè mikken’. Of hoe je je kind beter geen vals zelfvertrouwen meegeeft.

“Je bent het of je bent het niet en tot grote ‘vreugde’ van mijn zus is haar dochter er een!”

Nu is het zeker mijn bedoeling niet om wat uit de hoogte te doen over kermisvolk, immers afgelopen weekend heb ik gemerkt dat de ‘foormens’ zoals hierboven beschreven, niet uit het niets ontstaat. Neen, het zit in je DNA en er is geen ontsnappen aan. Neem nu mijn nichtje. Afgelopen zondag ging ik met mijn zus en haar kroost naar de foor. Mijn zus zou nog liever doodvallen dan dat ze een witte legging draagt, haar kindjes gaan elke dag stipt naar bed en haar privéleven houdt ze liever érg privé. Maar toen haar dochter de kermis betrad gebeurde het volgende; ze ging lichtjes door de knieën, stak haar vuistje in de lucht en bewoog haar armpje in een pompende beweging op en neer op maat van Margriet Hermans’ Lekker blijven hangen. Gillend van plezier beleefde ze de XXL, een attractie die mensen met een snelheid van 100 kilometer per uur op 50 meter hoogte in het rond slingert (inclusief haar tante wier lunch zich op dat moment met eenzelfde snelheid een weg terug naarboven zocht). En op de Octopus, keek ze – met zwierende armpjes en een neerbuigende uitdrukking – naar haar broertje naast haar die een dapper, maar tevergeefs, gevecht voerde tegen de zwaartekracht.

Dus neen, een foormens kan je niet zomaar worden. Je bent het of je bent het niet en tot grote ‘vreugde’ van mijn zus is haar dochter er een!