Evi Hanssen, ambassadrice van De Roze Mars van Pink Ribbon: “Ervaringen delen, haalt angst bij anderen weg”

Evi Hanssen zet zich al jarenlang in voor borstkankerpreventie en weet vanuit haar eigen familie hoe zwaar een borstkankertraject kan zijn. Omdat wandelen zou helpen om het risico op borstkanker te verminderen én omdat ze zelf een fervent wandelaar is, is ze voor de tweede keer op rij ambassadrice van De Roze Mars van Pink Ribbon.

Met een lach die harten verovert, wandelt ze naar me toe met aan haar zijde haar Spaanse rescue-hond Zaza. Ze zijn allebei wat natgeregend omdat ze voor het interview graag nog even wilden wandelen, rain be damned. Volledig in lijn met wat je van een wandelambassadrice verwacht, en toch ook onverwacht voor iemand die dezelfde avond nog uren staat te dansen op het podium van de musical MAMMA MIA!. De pas hertrouwde mama van twee heeft een drukbezette agenda waarvan geen dag er hetzelfde uitziet, en toch is er één constante: dagelijks minstens 10.000 stappen zetten. “Toen Pink Ribbon me vorig jaar vroeg om ambassadeur te zijn van De Roze Mars dacht ik: duh, eindelijk!”

Waarom is de samenwerking met Pink Ribbon en De Roze Mars zo evident voor jou?

“Omdat wandelen al sinds de lockdown mijn favoriete vorm van bewegen is. Ik ging de uitdaging met mezelf aan om dagelijks 10.000 stappen te zetten en ben er sindsdien verknocht aan. Wat ik vooral opmerk, is hoe wandelen je ook mentaal sterker maakt.

Van zodra je 20 minuten wandelt, zet je de dingen beter op een rijtje. Er komen geluksstoffen vrij en je voelt je ook fysiek fitter. Ik ben best wel sportief, maar ik wil mezelf geen pijn doen. Met het wandelen heb ik iets gevonden dat me ten goede komt, zonder dat ik daarvoor moet afzien. Daarnaast heb ik op mijn sociale media ook altijd heel openlijk gedeeld dat ik jaarlijks borstonderzoeken laat uitvoeren, omdat borstkanker in mijn familie zit. Als ik op een van mijn jaarlijkse onderzoeken ga, maak ik daar filmpjes van en die post ik om mijn vrouwelijke volgers daar gewoon aan te maken. Ik tagde al jaren Pink Ribbon in die berichten, omdat het een organisatie is die zich inzet voor de preventie van borstkanker. Toen ze me benaderden om ambassadrice te worden van De Roze Mars, leek een samenwerking me niet meer dan logisch. Bewustzijn creëren rond borstkanker terwijl je anderen stimuleert om 10.000 stappen per dag te zetten? Euh, graag! Hier heb ik voor getraind!” (lacht)

Waarom voelde je de nood om je borstonderzoeken op sociale media te delen?

“Omdat ik merkte dat er nog veel onwetendheid bestaat over het onderwerp. Er zijn nog heel veel vragen over wat een borstonderzoek inhoudt. Duwen ze je borsten plat? Doet het pijn? Je denkt altijd dat je alleen bent met je angsten en onzekerheden.

Door mijn ervaringen zo openlijk te delen, haal ik die angst wat weg. Er zijn veel mensen die geen influencer genoemd willen worden, maar als je online veel volgers hebt, dan moet je beseffen dat je een bepaalde invloed hebt. Voor mij is Instagram een mooi medium om bewustzijn te creëren door ook je eigen twijfels en angsten te laten zien. Ik kreeg al heel wat berichten van vrouwen die dankzij mij hun borsten hebben laten onderzoeken. Maar ik krijg ook veel vragen: ‘Ik voel een knobbeltje, wat denk jij dat het is?’ Dat wil toch zeggen dat er nog een zekere angst of zelfs taboe bestaat om naar de arts te stappen. Zelfonderzoek is belangrijk, maar de volgende stap is naar de dokter gaan. Heel wat vrouwen weten ook nog altijd niet hoe ze hun eigen borsten moeten onderzoeken op knobbeltjes of andere onregelmatigheden. Het verbaast me ook nog altijd hoe weinig mensen beseffen dat één op de acht vrouwen ooit met borstkanker te maken krijgt. Toen mijn MAMMA MIA!-collega Ann Van den Broeck me opbelde met de boodschap dat ze borstkanker heeft, schrok ook zij bij het horen van dat cijfer. Het is géén zeldzame ziekte, integendeel. Ik heb daarnet in de auto even geteld hoeveel vrouwen ik ken in mijn nabije omgeving die nú borstkanker hebben. Niet ooit gehad hebben, maar er nú aan lijden. Het zijn er vier: twee collega’s, een schoonzus en mijn moeder.”

“Iedereen komt ermee in contact. Krijg je het niet zelf, dan iemand uit je dichte omgeving”

“Eigenlijk krijgt elke vrouw te maken met borstkanker. Is het niet zelf, dan bevindt het zich wel in je dichte omgeving. Het is confronterend, maar anderzijds gaat de wetenschap wel vooruit. We weten dat je met een gezonde levensstijl het risico op kanker kan verminderen. Ik denk dat het misschien wel goed is dat we weten dat het zo aanwezig is. Het is een ziekte waar we vooral mee moeten leren omgaan, in plaats van er bang voor te zijn en in stilte te strijden. Het is hier en je bent niet alleen.”

Is je kijk op borstkanker veranderd sinds het herval van je mama?

“Ja, ik ben er wel heel realistisch in geworden. Van de vier vrouwen die ik ken die aan borstkanker lijden, zijn er twee hervallen met geen kans op genezing. Mijn mama en mijn schoonzus. Beiden hebben hetzelfde verhaal, dezelfde kanker. Alleen een verschil in leeftijd: mijn mama is 75, mijn schoonzus amper 40. Kanker discrimineert niet. Mijn schoonzus heeft twee jonge kinderen en vecht dan ook tot het einde. Zij kiest voor alle behandelingen, om zo lang mogelijk in leven te kunnen blijven. Mijn mama heeft al een heel mooi leven gehad en heeft lang getwijfeld om chemopillen te nemen. De dokters zeiden dat de chemo haar leven gemiddeld een paar jaar kan verlengen, maar dat ze zich nooit nog zo goed zou voelen als ze zich voelde voor de behandeling. Een moeilijke keuze als het niet je doel is om je leven zo lang mogelijk te rekken. De kwaliteit van je leven is ook belangrijk. Ik ben realistisch, maar niet fatalistisch. Ik sluit het niet uit dat ik het zelf krijg, maar ik ben er niet voortdurend mee bezig. Ik denk dat ik er heel nuchter naar kijk. Ik ben niet bang om het te krijgen. Het is mogelijk dat het me overkomt, maar dat zien we dan wel. Wat ik nu kan doen, is mijn borsten controleren. Doordat er vier vrouwen in mijn dichte omgeving borstkanker hebben, leef ik er wel mee. Maar het helpt ook niet om in angst te leven. Ik leef, ik ben gezond, daarop probeer ik me te focussen.”

In welke mate kan wandelen helpen bij de preventie van borstkanker?

“Regelmatig bewegen is sowieso belangrijk om je immuniteit te verhogen. Het reduceert je stress, wat op zich al heel bevorderlijk is. Bij een gezonde levensstijl hoort bewegen, maar daarvoor hoef je geen marathon te lopen. Die 10.000 stappen is ook maar een symbolisch getal dat in het leven geroepen is om mensen meer te laten bewegen. Het is iets dat je heel gemakkelijk kan integreren in je dagelijkse leven, zonder daar extra tijd voor vrij te moeten maken. Dat beseffen veel mensen niet. De Roze Mars is een mooie manier om borstkanker in de kijker te zetten. Niet dat je geen borstkanker krijgt als je elke dag 10.000 stappen zet, was het maar zo eenvoudig.”

De overlevingskansen zijn gelukkig groot.

“Dat wel, maar het is toch een ziekte waar je van afziet. Het is bijzonder ingrijpend: de chemokuur, je haar verliezen, de angst, een borstamputatie of -besparende operatie, vervroegd in de overgang komen als het hormonaal bepaald is. Het is niet omdat de overlevingskansen groot zijn dat het een ziekte is waar je geen last van hebt.”

“Ik heb geleerd te doen waar ík gelukkig van word. Nu is dat zingen, schrijven en… wandelen”

“Hoe vroeger je erbij bent, hoe meer kansen je hebt. Maar er is altijd een kans op herval. Na vijf jaar ben je kankervrij, maar heel wat vrouwen hebben een terugval na acht tot tien jaar. Het is iets waar we als vrouw mee moeten omgaan, zonder paniek te zaaien. Laten we er vooral over praten en zien wat we voor onze eigen gezondheid kunnen doen.”

Je creëerde met je podcast ‘Nog 9 minuten’ een wandelmeditatie voor Pink Ribbon, wat houdt dat in?

“Het is een begeleide meditatie, maar dan al wandelend. Ik help de luisteraars bewust te ademen en de omgeving in hen op te nemen. Kijk eens rond, wat zie je? Het is een combinatie van mindful wandelen en een powerwalk. Ik pep de luisteraar op en vraag om je even voor te stellen dat je wegstapt van de problemen op je werk en thuis. Dat vind ik ook zo sterk aan even een blokje om wandelen. Even mentaal weg zijn. Stel je voor dat je wegwandelt. Of blindelings je innerlijke kompas volgt. Begin te wandelen, naar eender waar. Voor het programma Over de oceaan zat ik drie weken op een boot, van Lanzarote naar Guadeloupe. Maar op de eindbestemming wachtte ons niks. We douchten, aten er en de volgende dag vlogen we terug. Het heeft voor een keerpunt gezorgd in mijn leven, waarbij ik besefte dat het leven gaat om de reis en niet om de bestemming. Op die boot besefte ik dat je maar één leven hebt, en dat je dat zelf een richting kan geven. Het heeft me geleerd dat ik niet zo bang mag zijn van alles en moet doen waar ík gelukkig van word. Momenteel is dat geen tv-werk, maar wel zingen, schrijven en… wandelen.” (lacht) (Sabrina Bouzoumita)