Engelengeduld

De een vloog uit naar Antwerpen, de ander woont nog altijd in Kortrijk. De West-Vlaamse stad waar zowel Leen als Stephanie geboren werden. Beiden delen ze een liefde voor schrijven en het goede leven. Elk om beurt geven ze hier een inkijk in hun week. Deze week is dat Leen Dendievel (37), actrice en auteur.

Ik wacht al even tot ik kan zien waar mijn man zijn vakanties als kind doorbracht. In Grimaud, vlak bij Saint-Tropez. Hét Saint-Tropez dat ik ken van Le gendarme de Saint-Tropez . Ik waande me de knappe blonde dochter van gendarme Cruchot . Nicole, met het kleurrijke sjaaltje in het haar en altijd een liefje dat een jacht had. Maar kijk, geduld loont. Mijn man heeft misschien geen jacht, maar kent de streek wel als zijn broekzak. Bij het begin van onze relatie werd dan ook beslist, ik ga eens met jou naar Saint-Tropez.

Wat een geluk ook dat mijn man zijn tante Nini, de multigetalenteerde Annie Cordy, in Cannes woont. We waren welkom! En zo werden we gevraagd om er haar verjaardag te gaan vieren. Ja lap, ik moest werken. Maar… ik heb de voorbije jaren geleerd om tijd te maken voor vakantie, dus we zouden zeker gaan. Mijn badpak lag klaar. 2020, het gedoemde jaar… We stellen ons bezoek noodgedwongen uit, want Frankrijk kleurt rood en de verplichte quarantaine bij terugkomst heeft implicaties op onze job. We plannen september in… lap, lockdown nummer twee. We zeggen opnieuw af. Ontgoocheling langs beide kanten, maar het is niet anders. Net in de week dat we bij haar op bezoek zouden gaan sterft tante Nini… We hebben haar gemist en we zullen haar voor altijd moeten missen.

Wist ik veel dat ik ooit zou moeten kiezen tussen een pikuur en de Côte d’Azur

Ik heb geduld. Nog heel even en we kunnen alsnog naar Saint-Tropez op vakantie. Wat kan er nu nog tussenkomen? Ik droom heerlijk van de va… ccinatie. Ik ben geen risicopatiënt en ook nog niet 45+. Dus ik moet raden wanneer ik het vaccinatiecentrum binnen mag en er met de glimlach ontvangen word, want ik kom de wereld redden. Mensen die hun spuit al kregen komen me vertellen dat ze emotioneel werden van de warmte die er heerst. Het voelde alsof ze door de carwash gingen, vanuit de handen van de ene vrijwilliger, in de handen van de volgende. Ze wensen je proficiat en daarna wensen ze je succes! Succes met de rest van je leven, want het lacht je weer toe. Op het einde ga je 15 minuten zitten en dan mag je, als je in Antwerpen woont, dat kwartier lang naar mij en een paar collega’s kijken op de grote schermen in de wachtruimte. Stewardessgewijs laten we zien hoe het daar in zijn werk gaat, in Park Oost.

Ik was er dus al voordat iedereen zich er mocht aanmelden. Alleen ging ik toen met lege handen naar huis. De echte spuit is ondertussen nog altijd niet gezet en zoals het er nu naar uitziet, zal ik eerder op de warmte van de vrijwilligers moeten wachten dan op de zon van Saint-Tropez. Een reis die we gepland hadden in februari 2020, toen we nog in de utopische gedachte leefden dat iedereen tegen juni bestand zou zijn tegen het virus. Het is afwegen: betaal ik voor een test en ga ik op reis? Of maak ik gebruik van de annulatieverzekering en laat ik me meteen vaccineren? Mijn buik zegt: de spuit. Wist ik veel dat ik ooit zou moeten kiezen tussen een pikuur en de Côte d’Azur. Ach, het water zal niet uit de zee lopen. Ik wacht geduldig op mijn ‘vaccantie’.