De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die volgende week in Iedereen Beroemd te zien zijn.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Vele mensen zetten grote ogen op als ze horen dat ik hier op twee wielen de oversteek maak, maar de liefde voor de fiets heb ik blijkbaar niet van vreemden.
Opa Willy geldt in dit opzicht als de trendsetter van de familie Deboot. Zijn vervroegd pensioen was voor hem het sein om alle belangrijke en minder belangrijke koersen in de streek af te schuimen. Met aandacht voor één renner in het bijzonder. Een jeugdige Pascal De Smul legde in de jaren tachtig een heel beloftevol parcours af. Mijn grootvader was fan, en hield alle uitslagen van De Smul zorgvuldig bij, voorzien van eigen commentaar. Het gaf blijk van journalistieke aspiraties, opnieuw een teken dat de appel niet ver van de boom valt.
Het was een drive die grootvader al kende van toen hij jonger was. Maar door de vroege dood van zijn moeder werd het vrij snel duidelijk dat hij voor brood op de plank moest zorgen. Eerst op heel jeugdige leeftijd bij de boeren, later in de bouw. Toch was het iets dat altijd zou blijven knagen. “Ik heb mijn droom moeten opbergen. Maak dat je niet hetzelfde tegenkomt”, zo gaf hij zijn zoon – mijn vader Danny – mee.
In 1994 stopte het leven van mijn opa plots. Hij was toen 64, ikzelf 12. Een hartaderbreuk terwijl hij met een vriend op weg was… naar de koers. Fietsend.
De kiem binnen de familie was in ieder geval gelegd. Mij pa ademde sport in het algemeen, en fietsen in het bijzonder. Tot op vandaag. Want elke werkdag opnieuw heeft hij een flink aantal kilometers in de benen. Nu eens wordt hij op de afspraak in Brugge verwacht, dan weer in Roeselare of Eeklo. Fietstochten die hem het gevoel van vrijheid geven dat ik ook hier in Amerika ervaar.
Al is hij veel minder onbezonnen. Home sweet home, een motto dat ook mijn grootouders kenmerkte. Graag van huis, maar ‘s avonds toch liefst in het eigen bed slapen. De dag erna weer op draai? Zoveel te beter!
Het oog voor beeld kreeg ik dan weer via moeders genen. Als kind heb ik uren voor haar lens geposeerd. We konden geen Zuid-Frans fonteintje passeren zonder het te vereeuwigen. Ik werd er soms hoorndol van, maar nu ben ik blij dat mijn moeder mijn oog voor esthetiek heeft helpen verfijnen. Ook leren luisteren is iets wat zij er, zij het met heel veel geduld, bij mij heeft ingekregen.
Het zijn zaken die tijdens de lange eenzame tochten meermaals mijn gedachten kruisen. Het zal dus niet verwonderen dat zij de eersten zijn aan wie ik denk als ik tijdens deze trip door een of andere pure emotie word overvallen. Tijdens de volgende aflevering blijkt dat zo een intens moment soms in een onverwachte ontmoeting schuilt.
En dat is precies wat ik dan meteen met het thuisfront wil delen. “Pa, ge gaat nooit raden wat ik hier net heb gezien”. Daar krijgen jullie, iets later dan hem, aanstaande maandag een antwoord op.
Dwars Door Amerika
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier