Een bijzonder ommetje

In een maand tijd van Ettelgem naar Lissabon fietsen: gewapend met fiets en camera verwezenlijkt onze fotograaf Pieter Clicteur momenteel zijn jeugddroom. Onderweg last hij regelmatig pauzes in, om zijn reis op de gevoelige plaat vast te leggen én om met West-Vlamingen langs zijn route te babbelen. Wekelijks brengt hij hier verslag uit.

Week 2. In Tours wijk ik van mijn route af, op zoek naar mijn volgende ontmoeting. Mijn bestemming voor vandaag: Le Busseau. Daar heb ik via kleindochter Layla afgesproken met Michel Cornelissen, die op zijn 90ste zijn oude dag in Frankrijk doorbrengt. Maar eerst die afstand fietsen…

Na veel klimmen en dalen mag ik de laatste kilometers afdalen. De weg duikt naar beneden en ik duik mee. De donkere wolken aan de horizon beloven niet veel goeds, waardoor ik nog meer overtuigd ben dat ik even moet doorduwen. Tegen meer dan 40 kilometer per uur stuif ik het dorp binnen. Na 96 km kom ik uiteindelijk aan in Le Busseau. Michel komt meteen naar buiten als ik voor zijn deur stop. Hij begint honderduit te vertellen over zijn meer dan boeiende leven.

Stationschef in Zeebrugge

Michel is geboren in de Limburgse gemeente Hamont-Achel. De woelige oorlogsjaren hebben duidelijk een diepe indruk op hem nagelaten. Hij vertelt hoe het elke dag moeilijker werd om op school te geraken. Zeker de laatste jaren van de oorlog, toen hij met een fiets met volle banden van Achel naar Turnhout reed. Een tocht van maar liefst 60 km. De banden waren gemaakt van oude autobanden, die met metalen pinnen aan elkaar gezet waren.

“Iedere keer dat die pin over de weg rolde, leek het alsof je over een stevige hobbel reed. De weg, gemaakt van oude as, zat vol putten en gaten door de tanks en vrachtwagens die erover reden. Achter op de fiets zat een klasgenoot met twee valiezen in zijn hand”, vertelt Michel. En ik dacht dat ik vandaag een zware fietstocht achter de rug had…

Na heel wat omzwervingen belandde Michel in de jaren 50 in Zeebrugge als stationschef. Hij zag de Zeebrugse haven in sneltempo ontwikkelen. Militaire transporten en later containertransport kleurden zijn rijkgevulde carrière.

Gepakt door de warmte van deze ontmoeting hijs ik mij weer in het zadel

Omdat je als stationschef mee verhuist met je job, veranderden ze meer dan 20 keer van woonplaats. Zeebrugge, Blankenberge, Lissewege en Brugge passeerden de revue. Tot hij en zijn echtgenote Micheline Van Vlierden besloten hun pensioen in Frankrijk door te brengen.

Michels vrouw overleed vijf jaar geleden. Hij raakt zichtbaar geëmotioneerd telkens hij over haar praat. Drie keer per dag gaat hij naar het kerkhof. “Ik geraak hier niet meer weg, mijn vrouw is hier, ik moet bij haar blijven. Anders was ik al lang weer naar Brugge verhuisd.”

Gepakt door de warmte van deze ontmoeting hijs ik mij weer in het zadel, dankbaar voor de ervaring maar ook dankbaar dat ik mijn idworx-fiets niet met met pinnen aan elkaar gezette autobanden door het Franse land moet loodsen.

Ik zoek mijn weg terug naar de Compostelaroute om over een paar dagen in Bordeaux aan te komen. Daar heb ik een afspraak met een rasechte West-Vlaming.