De wondere wereld van Luc: oud is het nieuwe jong

Echt rustig is het nooit in het hoofd van Luc Dufourmont. Sommigen noemen het een afwijking, anderen een gave. In deze column neemt hij ons elke week even mee in zijn denkwereld. Soms grappig en dan weer intriest, maar altijd recht uit het hart en met een flinke dosis buikgevoel.

Iedereen weet inmiddels wat een burn-out is. Het woord zelf is, in vergelijking met buikgriep, zeer recent. Het fenomeen echter is niet nieuw. In grootmoeders tijd hadden ze ook last van burn-outs. Meestal gingen die gepaard met de nodige pijn en kwelling en werden ze uitgezweet en doodgezwegen. De ‘maatschappij’ aanvaardde dat toen nog niet. Toen juffrouw Rita begin jaren zeventig futloos en opgebrand zes maanden thuis zat, beweerden kwatongen dat ze deed alsof en vielen de kwetsende woorden als ‘totentrekker‘, ‘profiteur’ en ‘leeghanger’. Onbegrip was schering en inslag.

Zelf was ik waarschijnlijk ten prooi aan rilatine gevallen hadden ze in de jaren zestig een duidelijker verklaring gehad voor het feit dat ik een doendigaard was. De beweeglijke kinderen van weleer krijgen nu het etiket ADHD’er opgekleefd met de aangepaste medicatie incluis. Dit gezegd zijnde wil ik de wereld waarschuwen, we staan aan de vooravond van een nieuw fenomeen: de worn-out. De wat? Worn-out.

Bejaarden die zich slecht voelen omdat ze niet meer gewoon rustig bejaard kunnen of mogen zijn ten gevolge van de heersende tijdsgeest in deze prestatiemaatschappij. Herlees de vorige zin maar enkele keer, tot het binnenkomt.

We staan aan de vooravond van de worn-out

Je zal maar 85 zijn, helder van geest maar incontinent en niet meer in staat zelfstandig te bewegen. Het enige wat je nog kan is met een vergrootglas de krantenkoppen lezen en tv-kijken, maar dan op het hoogste volume en van heel dichtbij. En wat krijg je te zien? Tachtigers in het zwembad die van de hoogste plank het water in duiken. Leeftijdsgenoten die zwaaiend voorbijfietsen en je in zeer hippe outfits toelachen met hun stralend witte tanden en perfect verzorgde grijswitte kapsels. Oudjes die in bed liggen te stoeien en daarna half bloot aan het zwembad van Hotel Römantiek gaan liggen. En dan hebben we het nog niet gehad over Paula Semer en Mick Jagger, die er met de jaren alsmaar beter gaan uitzien en breder glimlachen dan ooit. Veel meer is er niet nodig om als ouderling moedeloos te worden als je zelf al die talenten en die fysieke conditie niet meer in pacht hebt. Welkom in de wereld van ‘de worn-outs’.

Kunnen we hier iets aan doen?Nee en ja, misschien… Voor ze volledig wegkwijnen in de schaduw die beetje bij beetje over hen heen valt, geven we hen een tribune op radio, tv en sociale media. En wat verwachten we van hen? Helemaal niks, we tonen hen zoals ze zijn en laten hen hun zeg doen als ze dat willen, het hoeft niet. Kijken naar de vergankelijkheid van de mens in zijn kleine wereld, zonder franjes en verzachtende montages, rauw, confronterend, in the face. Of ben ik aan het overdrijven?

Een tijdje geleden zag ik een optreden van de legendarische cultband Death Man Ray waaraan later Daan (49) is ontsproten. Rudy Trouvé (52), muzikaal brein van de band, begroette het publiek met de woorden: “Oud is het nieuwe jong.” Er werd goed gelachen maar geef toe beste lezer, hij heeft gelijk en wat mij (57) betreft zijn dat zeer hoopgevende woorden. Merci Rudy.