Echt rustig is het nooit in het hoofd van Luc Dufourmont. Sommigen noemen het een afwijking, anderen een gave. In deze column neemt hij ons elke week even mee in zijn denkwereld. Soms grappig en dan weer intriest, maar altijd recht uit het hart en met een flinke dosis buikgevoel.
De reservatie verliep telefonisch en zeer vlot. “Oui monsieur, les fruits de mer sont la spécialité de la maison et tous nos chambres sont avec balcon et vue sur mer…” Normandië en zeevruchten waren de basisvereisten, voor de rest mocht ik zelf kiezen. We arriveerden op zaterdagmiddag, net op tijd voor de lunch. Lag het aan de lange rit of aan het feestje van de vrijdagavond maar geen van ons beiden had zin in zeevruchten, erger nog, ik mocht niet aan een open oester denken of ik werd onwel.
We brachten de koffers op de kamer, fristen ons wat op en begaven ons naar de eetzaal die al goed vol zat. Niemand at zeevruchten. “Zeevruchten zijn meer iets voor ‘s avonds”, dacht ik luidop. We kozen voor de suggesties van de dag. “Un steak, sauce Rochefort et une papillote de cabillaud au cidre brut avec frites s.v.p. Merci.”
Halfweg onze maaltijd kwam een Hollands koppel binnen, er was nog één rond tafeltje vrij centraal gelegen in de gelagzaal. De vrouw knikte vriendelijk naar alle aanwezigen en praatte vrij luid: “Nou gaan we eindelijk eens van die zeevruchten eten, ik heb er zo’n zin in.” Toen de gastvrouw hun keuze kwam opnemen sprak de Hollandse dame luidop: “Poer noes, des froets de mèr pour deuks persones sils voes plee?” “Et une bouteille de vin blanc“, vulde haar man in vlot Frans aan.
Poer noes, les froets de mèr silvoeplee
Het zesdelige zeevruchtenbestek werd keurig naast de borden gelegd en ik zag grote vraagtekens in de ogen van het koppel. Hun verbazing werd nog groter toen ze beiden een grote kreeftenbavet omgeknoopt kregen. Eens de imposante zeevruchtenschotel tussen hun beiden kwam te staan viel hun mond open van verbazing of was het van goesting? De dame bekeek de krabbenpoot langs alle kanten, twijfelde even en stak de poot tussen haar tanden, ze beet dwars door het harde omhulsel heen. Het gekraak ging door merg en been. Ze liep rood aan en spuwde alles terug in haar stoffen servet.
“Die troep is niet te vreten, bekijk me dat nou!”
“Nou schat, ik denk dat we die toestellen moeten gebruiken…”, sprak haar man.
In de keuken werd luid gelachen en na enkele ogenblikken kwam de patron zelf tot bij het koppel. Zonder woorden brak hij de scharen van de krab, en met behulp van de aanwezige instrumenten begon hij het diertje te ontdoen van zijn harnas, idem voor de kreeft, zelfs de langoustines
ontdeed hij van hun jasje.
Blozend als een kreeft begon de vrouw langzaam te eten terwijl de kok nu ook haar man goed op weg bracht om van al die heerlijkheden te genieten.
De chef sprak luidop: “Bon appétit à nos amis d’Hollande.” Een warm applaus vulde de ruimte en iedereen kon eindelijk ontspannen en volop lachen. De vrouw lachte hartelijk mee en net toen ze het schaaltje met lauw water en citroen naar haar mond bracht hield haar man haar hand tegen. “Dit is voor uw vingers schat…”
De wondere wereld van Luc
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier