De wondere wereld van Luc: Luc De Vos

Echt rustig is het nooit in het hoofd van Luc Dufourmont. Sommigen noemen het een afwijking, anderen een gave. In deze column neemt hij ons elke week even mee in zijn denkwereld. Soms grappig en dan weer intriest, maar altijd recht uit het hart en met een flinke dosis buikgevoel.

Op 29 november 2014 was er een grote bijeenkomst van al mijn neven en nichten die hun roots bij de ouders van mijn moeder hebben. We waren enkele flessen champagne ver toen die verdoemde smartphone me met een trilling verplichtte een breaking news-bericht te bekijken.

Kort en koel: “In Gent is vandaag Luc De Vos overleden.”

Een dikke mist trok mijn hoofd binnen. Ik zag de monden naast mij nog lachen en praten maar de geluidsband was weg. Ik had dit gevoel vroeger al eens gehad. Tijdens een examen werd ik op heterdaad betrapt op spieken. Examen Frans. Daar had ik nochtans geen problemen mee. De passé composé van ‘devoir’ is ‘dû’ met een kapje op en dat stond op het bewuste briefje. Ik weet nog dat ik toen nog net buiten de studiezaal raakte en half bewusteloos in elkaar ben gezakt op de berg boekentassen die er lag.

Mijn Zuid-Franse nicht zag dat ik wat kleur verloor en ik probeerde haar uit te leggen dat ik net, via de VRT Nieuws-app, een overlijdensbericht had ontvangen van een bekende muzikant. Daarop zei ze: “Ah oké. Ik dacht al dat het ging om iemand die je goed kende.” Alle goesting ontbrak me om haar uit te leggen dat ik hem twee maanden terug nog mijn diepste secreten had toevertrouwd na een gezamenlijk optreden.

We hadden hartelijk zitten lachen met de eerste versie van zijn band, Gorky (toen nog met een Y) en hoe hij met zijn zatte botten na een optreden in Oudenburg een bierfles naar een van zijn muzikanten smeet. De fles passeerde rakelings voorbij mijn neus.

Ik vroeg hem wat hij van plan was met mijn biecht

Waren wij beste vrienden? Zeker niet, en toch hadden we een hoog knuffelgehalte en zeer veel gemeenschappelijke herinneringen: Humo’s Rock Rally, de Jacques Brel-herdenking, de vele kleinere festivalletjes en de ijle sporthallen waar we elkaar regelmatig hadden ontmoet. En niet te vergeten, zijn legendarische 50ste verjaardag op Dok Noord, waar hij poedelnaakt in een mobiele badkuip liggend werd rondgereden tussen de genodigden. En hoe ouder we werden, hoe closer en misschien zelfs verstandiger. Op zijn vraag had ik hem nog een zeer lange mail gestuurd over mijn avonturen, ervaringen en vele ergernissen om en rond die vreselijke muziekwereld. Hij wou alles weten. Toen ik hem vroeg wat hij van plan was met mijn openbare biecht, zei hij me dat hij die zou verwerken in een personage in zijn volgende boek. Het boek is er nooit gekomen.

Op 26 november 2019 was er een groot herdenkingsconcert in de Vooruit. Ik stond samen met Luc De Vos in de coulissen. We zagen hoe collega-muzikanten en vrienden meer dan ooit de eeuwig jonge god met veel liefde omarmden tijdens deze radiofonische herdenkingsplechtigheid.

“Ja Lucske…,” sprak hij, “ge zijt er weer niet bij, hé maat. Als ge maar weet, had het aan mij gelegen, ge waart top of the bill vanavond.” Hij lachte nu zo luid dat ik niet hoorde wat Wannes Cappelle aan het zeggen was aan het publiek. Groeten aan alle maten daarboven Lucky. xxx