Echt rustig is het nooit in het hoofd van Luc Dufourmont. Sommigen noemen het een afwijking, anderen een gave. In deze column neemt hij ons elke week even mee in zijn denkwereld. Soms grappig en dan weer intriest, maar altijd recht uit het hart en met een flinke dosis buikgevoel.
Zomer 2019. Terwijl in Beitem een recordtemperatuur van 41.9 graden Celsius wordt gemeten, genieten wij van een heerlijke vakantie in de Franse Provence in een koele villa met zwembad. Het is er een vijftal graden frisser dan in het thuisland. De eigenaar had ons vooraf gewaarschuwd dat het zwembad wekelijks op woensdag bij het ochtendgloren wordt onderhouden en we er geen last van gaan ondervinden.
Een doffe plons. Op de tast zoek ik mijn smartphone; 05.58 uur. In het licht van mijn telefoon zie ik mijn vrouw liggen, rustig ademend. “Op dit uur gaan de dochters toch niet zwemmen?”, denk ik bij mezelf.
Ik trek mijn onderbroek op en til mijn zware lijf uit het veel te warme bed.
Voorzichtig en op de tast loop ik tot aan de kamerdeur die uitgeeft op de keuken. Van de keuken loop ik verder naar de gesloten luiken met daarachter het grote terras en zwembad. Stilletjes duw ik het grote blauwe luik open op voyeurbreedte. In het water zie ik een mooi getaande naakte man met zijn kont half boven en zijn gezicht half onder water baantjes trekken in het ruime zwembad.
Ik wil me terugtrekken, maar de man stopt met zwemmen en staat recht in het zwembad, breed glimlachend spreekt hij me toe: “Bonjour monsieur, je suis Heinz, mais tout le monde m’apelle Doctor Pool.” Zijn accent doet me denken aan de Duitse kolonel uit de legendarische film La Grande Vadrouille. Poedelnaakt komt hij uit het zwembad en stevent recht op me af met uitgestoken hand. Tijdens de begroeting stel ik ongewild vast dat Heinz goed geschapen is.
Poedelnaakt stevent hij recht op me af
Hij neemt zijn handdoek, doet hem rond zijn middel en vertelt me dat hij na het onderhoud van een zwembad, bij wijze van test, steevast zelf enkele lengtes zwemt. Hij proeft het water, gaat hij voort, om te zien of alles wel in evenwicht en volgens de normen is. Heinz vertelt me dat hij als Duitse student, veertien jaar geleden, in de Provence was gestrand met vrienden en hij er een job als onderhoudsman bij Doctor Pool was begonnen en hier nooit meer weg wilde. Ik geef toe dat ik wel even geschrokken was en blij ben dat mijn vrouw en dochters nog slapen. Hij lacht luid en antwoordt dat er geen gevaar is voor mijn dochters, knipoogt en rondt af: “Comprenez-vous?”
Uiteraard ‘compreneer’ ik hem. Ik voel me niet echt op mijn gemak na deze outing. Ik bied hem dan maar iets te drinken aan. “De l’eau monsieur, only water for Doctor Pool.”
Terwijl hij zijn spullen opruimt, verschijnt mijn vrouw plots op het terras. “Met wie praat je?”
Ik stel Heinz voor, die ondertussen al zijn short en een knalgeel T-shirt heeft aangetrokken. Ik zie aan haar lichaamstaal dat ze het een knapperd vindt. “Van mijn erf…”, denk ik in stilte en zie, net alsof hij mijn gedachten kan lezen steekt hij zijn grote voeten in zijn slippers en zwaait breed glimlachend naar ons beiden.
“Mooi ventje, hé?”, lacht Inge. “Vergeet het maar,” antwoord ik, “Niks voor jou…”
De wondere wereld van Luc
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier