Echt rustig is het nooit in het hoofd van Luc Dufourmont. Sommigen noemen het een afwijking, anderen een gave. In deze column neemt hij ons elke week even mee in zijn denkwereld. Soms grappig en dan weer intriest, maar altijd recht uit het hart en met een flinke dosis buikgevoel.
De audiocassette, ken je die nog? Uitgevonden begin de jaren zestig maar pas echt goed op dreef vanaf de zeventiger jaren.
Ik zie de kalende vertegenwoordiger nog binnenkomen in onze winkel met een grote lederen tas en in zijn hand de eerste taperecorder die de wereld zou veranderen. Hij installeerde alles op de toonbank. Ik was de eerste in de winkel en hij wreef even met zijn knokige handen door mijn haar, daar had ik een grondige hekel aan, nu nog altijd trouwens. “Haal eens uw papa brave jongen…”
Dat hoefde ik niet te doen, mijn vader had een vernuftig systeem opgezet met micro’s zodat hij van in zijn atelier elk woord dat in de winkel werd gezegd nauwgezet kon volgen via een luidspreker aan zijn werkbank. Een soort klankvoyeurisme.
Ik zie de kalende vertegenwoordiger nog binnenkomen in onze winkel met in zijn hand de eerste taperecorder die de wereld zou veranderen
Op stoïcijnse wijze nam hij plaats achter de toonbank, gekleed in zijn beige stofjas met in zijn bovenzak zijn twee zwarte bics en een notitieboekje. Ik zag kleine zweetdruppeltjes verschijnen op de verkoper zijn voorhoofd, hij draaide de recorder in de richting van mijn pa. “Mijnheer Dufourmont, dit hier is de toekomst, kijk ik duw de start- en recordknop in en dan neemt dit toestel onze stemmen op. Alles staat op de cassette die erin zit.”
“Dus,” zei mijn vader, “wat ik nu zeg staat er allemaal op? Geloof jij hier in, Lucske? Zou die mijnheer ons niks wijsmaken?” Hij knipoogde even en de verkoper duwde ondertussen op ‘stop’. “Zo,” zei hij, “nu even terugspoelen en luisteren…” Hij duwde de play-knop in en het enige wat we hoorden was het geluid dat je hoort als je in het zwembad met je oren onder water zit met in de verte onverstaanbaar pratende mensen.
De verkoper liep rood aan en duwde op stop. “Euh…misschien ligt het aan de tape.” Hij wou de cassette verwijderen maar het bandje bleef vastzitten tussen de koppen van de speler met als gevolg een tweetal meter tape op onze toonbank.
“Precies nog niet helemaal op punt”, zei mijn vader heel koel. De man nam recorder en tape en smeet beide hardhandig op de grond en half in tranen uitbarstend mompelde hij: “Ik ben op zes maanden van mijn pensioen, ben altijd een topverkoper geweest van bandopnemers en nu stoppen ze mij die brol in mijn handen. Ik ben er ziek van.”
Ik zag kleine zweetdruppeltjes verschijnen op zijn voorhoofd
De man leunde tegen de toonbank, het zweet van zijn voorhoofd vegend. “Het ligt waarschijnlijk niet aan het toestel maar aan de tape”, zei mijn vader. De man richtte zijn hoofd op, keek hem vol verbazing aan en haalde een nieuwe recorder boven en een cassette van een ander merk.
Een uur later vertrok hij met een bestelbon voor vijf cassetterecorders en twee dozen cassettes van het merk BASF.
Zelf kreeg ik op de dag van mijn plechtige communie een cassettespeler van het merk Siera cadeau, een hoogtepunt in mijn leven. Ik heb mijn eerste bandjes nog ergens liggen, La Grange van ZZ-Top klonk verdomd goed door die kleine speakers.
*Voyageur: (zn. m. -s) oudere benaming voor vertegenwoordiger, handelsreiziger, ww. voyageren. Bron: www.vlaamswoordenboek.be.
La Grange van ZZ-Top klonk verdomd goed door die kleine speakers.
De wondere wereld van Luc
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier