De wondere wereld van Luc: bij leven en wellness

Echt rustig is het nooit in het hoofd van Luc Dufourmont. Sommigen noemen het een afwijking, anderen een gave. In deze column neemt hij ons elke week even mee in zijn denkwereld. Soms grappig en dan weer intriest, maar altijd recht uit het hart en met een flinke dosis buikgevoel.

“Nee, mevrouw, op dinsdag, woensdag en donderdag is het verplicht naakt. Andere dagen zijn dan weer badpak verplicht.” Een beeldschone brunette in spannend wit pakje keek ons beiden aan met bambiogen. Ik glimlachte verlegen. Daar stonden wij dan met onze Bongobon, ergens in Noord-Holland in een exclusief hotel met sauna- en wellnessparadijs. Vijf groene bolletjes op Tripadvisor.

“Ik ga hier niet tussen al die Hollanders in mijnen bloten lopen”, fluisterde mijn vrouw geïrriteerd in mijn oor. Een typisch voorbeeld van West-Vlaamse schroom versus Hollandse overmoed. “Nou mevrouw, het went wel, hoor, na een half uurtje ben je al vergeten dat je naakt loopt”, sprak de lieve dame. “We overleggen even en komen zo terug”, zei ik.

We trokken ons terug in onze hotelkamer en dronken er de fles gratis bubbels bij aankomst op en zie, een uurtje later zaten we zij aan zij in ons nakie te verdampen in een van de tien sauna’s. Onze keuze viel op het thema kleurentherapie, het was de donkerste ruimte en de newagemuziek viel best mee.

Ik ga hier niet tussen al die Hollanders in mijnen bloten lopen

Op de duur kreeg ik het wel heel warm en berekende hoeveel stappen er gezet moesten worden om tot bij de, in polyesterrotsen uitgehouwen, jacuzzi te geraken. Ik wou als een ervaren wellnesser overkomen en verplaatste mijn lichaam in één vlotte beweging tot bij de stomende constructie.

Net op dit moment kwamen drie keuvelende rijpere dames mijn richting uit. Het kleine lichtpaaltje aan mijn linkervoet zag ik te laat en ik viel erover. Ik belandde op mijn rug met mijn kop net op hun blote voeten. Wat ik vanuit dat perspectief zag, ga ik nooit meer vergeten. Ik probeerde me vlot weer recht te stellen, maar gleed opnieuw uit. Eén dame reikte me haar hand en hielp me weer recht. Ik zag enkel zes grote borsten… “Nergens pijn, mijnheer? Dit kan iedereen overkomen, prettige dag verder.” Voor ik kon reageren na deze, wel zeer emotionele, schok liepen ze gewoon heupwiegend door. In de achtergrond hoorde ik mijn vrouw gieren van het lachen, ze kwam niet meer bij.

Wat ik toen zag, ga ik nooit meer vergeten

Ik sprong in de jacuzzi en enkel mijn rood aangelopen kop bleef nog boven het water uitsteken. Mijn vrouw kwam erbij zitten en kon haar lach nog altijd niet onderdrukken en sprak: “Kom je mee naar de bar, we hebben nog recht op een gratis smoothie en een stukje veggiequiche.”

Met de moed der wanhoop liep ik achter haar aan en we duwden samen de deur van de gelagzaal open. Een tiental aanwezigen bekeek ons alsof we aliens waren, pas toen zag ik het bordje op de deur: “Gelieve de bar enkel te betreden met badjas en slippers a.u.b.”

Onze wandeling later die dag, in de striemende regen en bij winterse temperaturen, bracht er ons weer helemaal bovenop. Dag twee kon je aan niets meer zien dat die twee West-Vlamingen pas voor de tweede keer een wellnessresort bezochten. Yes we can!