Echt rustig is het nooit in het hoofd van Luc Dufourmont. Sommigen noemen het een afwijking, anderen een gave. In deze column neemt hij ons elke week even mee in zijn denkwereld. Soms grappig en dan weer intriest, maar altijd recht uit het hart en met een flinke dosis buikgevoel.
Ze duwde haar duim diep in de streek waar mijn lever zich bevond. Ik trok wit weg van de pijn. “Dat voel je, hé?”, lachte ze. Ik dacht bij mezelf: “Mag ik even bij jou duwen, je gaat het ook wel voelen…”
Ik zweeg wijselijk.
“Ja, duidelijk, uw lever is in bedenkelijke staat en ik denk wel dat ik de oorzaak ken, leg u op de bank hiernaast, onderbroek aanhouden.”
Ze volgde me met een metalen schaaltje vol lange naalden. Na tien minuten had ik naalden zitten vanaf mijn tenen tot in mijn oorlellen. Een stekelvarken spurtte voorbij in mijn gedachten.
“Ontspan u maar jongeman, over een twintigtal minuten zit de eerste behandeling erop. Ondertussen schrijf ik uw receptuur op maat, zo zien we al snel welke homeopathische middelen voor u het beste resultaat gaan geven.”
Ze nam een wollen dekentje en legde het over me heen, het deken prikte meer dan de naalden.
Ik probeerde me te ontspannen, tevergeefs. Zou tellen helpen? Ik telde alle barsten in het plafond. Als ik mijn hoofd genoeg naar links draaide kon ik de titels van de boeken, in een vermolmde boekenkast tegen de muur, lezen. ‘Acupunctuur hemelse stammen & aardse takken’, ‘De filosofie en fysiologie van de acupunctuur’… een acute kramp in mijn nek dwong me om weer het plafond te bekijken.
Ik hoestte zo luid ik kon om haar aandacht te trekken
Naast de behandelingsruimte bevonden zich de privévertrekken. Ik kon horen hoe een zwaar ademende man, waarschijnlijk de echtgenoot, zich ontlastte. Ik wou dat niet horen maar kon er ook niet aan ontsnappen.
Even moet ik ingedommeld zijn, want toen ik mijn ogen weer opende was het felle zonlicht, dat daarnet nog op de muren reflecteerde, verdwenen. Ik hoorde de arts bezig tegen haar man, hij kreeg een uitbrander omdat hij alweer een pot choco op twee dagen had uitgelepeld.
De discussie tussen arts en man ging in crescendo. Nee, dit kon de bedoeling niet zijn, dit was niets voor mijn oren. De twintig minuten waren zeker al meer dan een uur geworden, ik kreeg het plots zeer warm.
Ik hoestte zo luid ik kon om haar aandacht te trekken. De deur vloog open en de dokter kwam duidelijk verveeld met de situatie op me af: “Ach, jongen toch, ik was u rats vergeten.” In nog geen minuut waren alle naalden uit mijn lijf. “U hebt alleszins een perfecte behandeling achter de rug, voilà 750 frank en dit hier is de receptuur, volledig in detail op uw maat uitgeschreven. Over drie maanden zien we elkaar terug voor een update.”
De zon hing zeer laag boven de vele winkels in de Menense Barakken, ik voelde me ongelooflijk goed en reed gezwind met de fiets huiswaarts, vier frituren reed ik voorbij zonder stoppen. Bij café Bucksom stond de deur open, iemand riep mijn naam gevolgd door het woord, pintje.
“Nee, dank u, ik probeer gezonder te worden.”
Het is waarschijnlijk de liefde voor punkrock die me tot acupunctuur heeft gebracht; naalden in je vel, hoe hipper kon het nog worden?
De wondere wereld van Luc
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier