De val

De Vlamingen kennis laten maken met het echte Amerika én dat vanop de fiets, dat is het doel van Wouter Deboot. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die komende week in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.

Via de Lolo Pass kom ik van Montana in mijn voorlaatste staat Idaho. Vanaf die bergpas, nog altijd in de Rocky Mountains, loopt de TransAm weer resoluut westwaarts. Ik nader stilaan mijn doel, en ik heb het gevoel dat niks mij daar nog van kan weerhouden.

Wanneer ik het gebied van de Nez Perce binnenrijd, bemerk ik dezelfde armoede als in de reservaten in Wyoming. Veel valt hier in ieder geval niet te beleven, maar ik ben moe genoeg om mij daarbij neer te leggen. Ik sla mijn tentje op in het River Junction RV Parken val als een blok in slaap.

‘s Anderendaags krijg ik na een twintigtal ochtendlijke fietskilometers een sms van Steven. “Walter! Ik sta op de parking van Palenque in Grangeville. Je kunt me niet missen.”

Veel valt hier in ieder geval niet te beleven, maar ik ben moe genoeg om mij daarbij neer te leggen

Knal! Ik kijk een paar seconden te lang op mijn gsm en kan een put in de weg voor mij niet meer ontwijken. Mijn voorband stuikt tien centimeter naar beneden en met slechts één hand op het stuur verlies ik onmiddellijk de controle over mijn fiets. De zwalpende beweging die me uit het zadel katapulteert, gebeurt in een vingerknip. Gelukkig wordt mijn val door de zandige ondergrond een beetje gebroken. Ik grijp naar mijn schouder en kijk verweesd om me heen. Mijn fiets ligt midden op de weg, mijn camera nog iets verder. Damn! Ik verbijt de pijn en vlieg naar mijn camera.

“Het zal toch niet waar zijn zeker…”, prevel ik met het zand nog tussen de lippen.

Oef. Inschakelen lukt, maar de beelden van gisteren en vandaag oproepen niet. Fuck!! Ik blijf proberen, maar met hetzelfde resultaat. Geen.

“Yo Steven, jouw sms heeft me genekt. Ben zwaar gevallen en alle beelden van gisteren zijn weg.” Ik praat nerveus in een voor de rest compleet vredige bergvallei.

“Waar sta je? Ik kom eraan!”

Vertrekken met een leeg blad houdt risico’s in, maar de mentale veerkracht die we zien bij de Amerikanen is besmettelijk en inspireert ons om verder te gaan, voorbij de angst en twijfel

Een halfuur later doe ik samen met Steven in de camper nogmaals de test. Het laatst opgenomen materiaal lijkt voorgoed verloren, maar de camera zelf doet het wel nog. Een heel groot geluk bij een al met al nog meevallend ongeluk, want probeer in dit godvergeten oord maar eens een camera te herstellen of te vervangen.

“Zo jammer dat we jouw val niet op beeld hebben”, zegt Steven in een poging er meteen weer de sfeer in te brengen.

“Rijd maar gewoon naar het volgende dorp.”

Het besef sijpelt binnen. In één welgemikte flits kan mijn tocht voorbij zijn. Van voor de start al hebben Steven en ik geanticipeerd op 1.001 mogelijke doemscenario’s, maar jammer genoeg zijn er veel meer dan dat. Vertrekken met een leeg blad houdt risico’s in, maar de mentale veerkracht die we zien bij de Amerikanen is besmettelijk en inspireert ons om verder te gaan, voorbij de angst en twijfel. Verlammen is stilstaan, en daar is tijdens een roadtrip nu eenmaal niemand bij gebaat.