Carole Maes: “Ik ben geen verwend nest”

Carole Maes. © JCR
Nancy Boerjan

Ze drukt de sporen van haar vader in het Tieltse familiebedrijf Latexco, houdt ook wel van een zijsprongetje in de vorm van een nieuw cafeetje of fitnessconcept, noemt zichzelf een ‘jonge oude mama’ en Patrick Lefevere een goeie vriend. Zeker, Carole Maes kreeg en krijgt veel kansen, maar ze grijpt ze dan ook met beide handen vast.

Carole Maes weet haar dagen als gedelegeerd bestuurder van de firma Latexco én kersvers moeder goed te vullen. Haar favoriete picknicklocatie gaat ze dan ook niet ver zoeken: ze verwacht me in de tuin van de hoofdvestiging van Latexco in Tielt. Een fabriek met een flinke tuin zowaar, maar het bedrijf groeide dan ook letterlijk uit de woning van Caroles grootouders waar in de woonplaats, schuur en tuin tot op vandaag klanten, personeel en gasten ontvangen worden en familiefeestjes georganiseerd worden.

Het belang van familie is niet te onderschatten

De gure wind op een aprilse vrijdag doet ons weliswaar van picknicken in de openlucht afzien, dus etaleren we de inhoud van onze mand op de robuuste eikenhouten tafel in de voormalige living, met een imposant antiek wandkleed op de achtergrond – “mijn vader kan er als kunstliefhebber niet bij dat ik dat wandkleed niet in huis wil, maar ik vind het gewoon niet mooi” – en zicht op de groene en op zijn beurt van de nodige kunstinstallaties voorziene tuin. Ze heeft niet veel met kunst, bekent ze. En ja, ze wil wél een glas wijn bij de picknick. “Want als er iets is wat ik tijdens mijn zwangerschap gemist heb, dan was het wel een glas wijn af en toe. Dat, en americain…” De toon is gezet, veel plichtplegingen zijn aan Carole niet besteed. Shoot.

Latexco geeft tijdens de beurs Interzum 2019 in mei in Keulen deze tassen aan zijn klanten: met als model... Louise, jongste telg in de ondernemersfamilie en dochtertje van Carole.
Latexco geeft tijdens de beurs Interzum 2019 in mei in Keulen deze tassen aan zijn klanten: met als model… Louise, jongste telg in de ondernemersfamilie en dochtertje van Carole.© JCR

Wie is Carole Maes?

Carole Maes (42) is samen met haar vader bestuurder van de firma Latexco in Tielt. Het bedrijf produceert latexcomponenten, PU en springs voor de beddingindustrie zoals matrassen, kussens en toppers. Carole houdt er zich bezig met de dagelijkse leiding samen met het management.

Ze heeft een relatie met Emmanuel Beernaert, die in Brugge een accountancy- en fiscaal kantoor runt, Befiac, evenals een vastgoedbedrijf in projectontwikkeling. Samen hebben ze een dochtertje Louise.

Caroles hobby’s zijn reizen en de wedstrijden van Club Brugge en die van de wielerploeg Deceuninck – Quick-Step bijwonen.

Je bent een geboren en getogen West-Vlaamse?

“Geboren in Gent eigenlijk, omdat mijn ma van Gent was en daar even terugkeerde om te bevallen. Maar ik groeide van jongs af aan op in Meulebeke. Ik liep er school, iedereen kende iedereen. We woonden heel landelijk dus speelde ik met de kinderen van de omliggende boerderijen… Mooier kan je je een jeugd niet bedenken. Later verhuisden we naar Tielt, ook weer op het platteland. En nu woon ik in Lichtervelde, opnieuw op den buiten. Ik heb ook altijd geweten dat ik terug zou komen, ook al amuseerde ik me prima tijdens mijn studentenjaren in Brugge en Brussel. Maar het stadsleven bevalt me gewoon minder. Op het platteland ondervind ik meer vrijheid, meer ademruimte.”

Hecht je belang aan de plek waar je opgroeide?

“Toch wel. Ik voel me echt wel West-Vlaams, net als mijn hele familie eigenlijk. Dat gaat soms vrij ver, ja. We zijn momenteel op zoek naar een nieuwe ceo voor het bedrijf en het lijkt ons dat dat best een West-Vlaming zou zijn. We denken inderdaad dat pakweg een Antwerpenaar het toch wel moeilijk zou kunnen hebben met de cultuur die in dit bedrijf heerst: dat altijd maar voortdoen, niet te veel rond de pot draaien… Het valt moeilijk uit te leggen, maar zo is het wel degelijk.”

Hoe zou je je familie beschrijven?

“Als een warme familie! Zeker de familie Maes, maar ook mijn familie van moeders kant hangt enorm nauw aan elkaar. Deze woning was ook altijd al het ‘nest’ waar kinderen en kleinkinderen, neven en nichten bijeenkwamen. Een hele bende was dat, want de ouders van mijn pa hadden zeven kinderen en bij mijn moeder waren ze met z’n achten. Zelfs nu nog houdt deze plek iedereen samen, ook al zijn onze grootouders er intussen niet meer bij. Maar we doen ook echt inspanningen om dat zo te houden, omdat familie belangrijk is. Ik ben enig kind en zes jaar geleden overleed mijn moeder aan kanker, nadat ze negen jaar ziek was geweest. Ik heb in die moeilijke jaren zo veel steun gehad aan mijn familie, ook nu nog… De waarde daarvan valt gewoon niet te onderschatten.”

“Ik wil ook graag tijd hebben om mijn dochter te zien opgroeien, en dat gaat niet samen met een job als CEO, denk ik.”© JCR

Gezond ambitieus

“Ik ben gezond ambitieus, maar voel me toch te onzeker om zelf ceo te worden van Latexco. Ik wil ook graag tijd hebben om mijn dochter te zien opgroeien, en dat gaat niet samen met een job als ceo, denk ik. Bovendien zou ik graag een tweede kindje willen, en vind ik het boeiend om ook projecten naast Latexco op te starten. Zo opende ik samen met enkele vrienden onlangs een nieuw fitnessconcept, Gym Boutique in Pittem, en runnen we ook een eigen cafeetje.”

Was je als jong meisje al bezig met het familiebedrijf?

“Absoluut niet. Ik heb zelfs even sportschool gevolgd in Meulebeke, gewoon omdat ik graag sport. Er was ook geen druk om mijn vader op te volgen, ik mocht mijn keuzes zelf maken.”

Alleen had ik er geen idee van wat ik met mijn leven wilde doen. Mijn ouders besloten me op internaat in Brugge te sturen, want ze vreesden dat ik te veel aan moeders rokken zou blijven hangen. En hoewel de overstap groot was en ik een paar maanden aan het ‘grote Brugge’ heb moeten wennen, heeft het me goed gedaan. Ik ben er inderdaad zelfstandiger geworden. Maar zelfs daarna wist ik het allemaal zo goed niet. Handelswetenschappen sloot nog het best aan bij een toekomst in het bedrijf, dus ben ik dat gaan studeren in Brussel. Eens ik dat diploma op zak had, en ik moet toegeven dat ik er mijn tijd voor genomen heb, ben ik inderdaad in het bedrijf gestapt. ‘Tijd dat jij een opleiding gaat volgen aan de unief van papa’, zei mijn vader me toen. (lacht) En hij heeft me zowat alle afdelingen laten doorlopen. Het heeft als nadeel gehad dat ik geen ervaring in andere bedrijven heb opgedaan. Een voordeel was dan weer dat ik mijn moeder die net toen ziek werd, meer kon begeleiden dan ik had gekund als ik in een ander bedrijf had gewerkt.”

Louise werd geboren op de verjaardag van mijn overleden moeder, dat was een emotioneel moment

Vond je het vanzelfsprekend om in het familiebedrijf te stappen?

“Toen ik twintig was kreeg mijn vader een overnamebod en ik weet nog dat ik hem toen vroeg om het niet te doen, grootvader zou zich omdraaien in zijn graf. Mijn vader heeft het bedrijf uitgebouwd tot een gezonde, internationale speler. Ik zat als kind ook hele dagen in de fabriek en in de kantoren… Dus ja, het voelde uiteindelijk als een evidentie om er zelf bij betrokken te raken.”

“Het enige dat me wel eens bezighoudt is dat ik geen zus of broer heb bij wie ik beslissingen zou kunnen aftoetsen. Nu is mijn pa er nog, maar het idee dat ook hij niet eindeloos blijft leven ook al is hij nog kerngezond maakt me soms onrustig. Natuurlijk is er een management waar ik blind op vertrouw, de firma staat of valt echt niet met mij, maar het zal toch een heel andere beleving zijn.”

“Louise werd geboren op de verjaardag van mijn overleden moeder, dat was een emotioneel moment.”© JCR

Voor de werknemers van jullie bedrijf blijf je wel ‘de dochter van’?

“Ik heb dat gevoel echt nooit gehad. Ze kenden mij al als kind, ik was erbij op personeelsfeesten… Hier zelf komen werken, ging als vanzelf. Ik heb me ook nooit de air aangemeten dat ik nu eens zou komen zeggen hoe het moet, integendeel. Ik moest van nul beginnen, twee voetjes op de grond: dat zit zo in onze mentaliteit. En het is ook eigen aan een familiebedrijf, denk ik, wat Latexco nog altijd voor honderd procent is. Dat vertaalt zich in een gemoedelijke werksfeer, iedereen kan mijn vader of mij aanspreken en doet dat ook, voor elk probleem zoeken we samen naar een oplossing… Ik hoop echt dat dat zo kan blijven.”

Wat had je bij nader inzien anders aangepakt in je leven tot nu toe?

“Misschien had ik toch iets minder moeten boemelen tijdens mijn studentenjaren.” (lacht)

“En ik vraag me wel eens af of ik genoeg heb gedaan voor mijn moeder toen ze ziek was.

“Ze vroeg me wel eens wanneer ik een kindje zou krijgen; het spijt me dat ze dat niet heeft mogen meemaken. Maar dat is het leven, toch?”

“Ik ben graag in de natuur. Ik ben er opgegroeid en woon er graag. Maar groene vingers heb ik helaas niet.”© JCR

Voetbal en koers

“Onze firma sponsort sinds jaren voetbal en koers: twee sporten die me dan ook heel nauw aan het hart liggen. Ik geniet ervan om bij de wedstrijden te zijn, ik ken er de mensen intussen goed, zowel voor als achter de schermen. Als kind al mocht ik mee in de volgwagen tijdens de Tour de France, nu slapen we in hetzelfde hotel als de ploeg… Ik vind het de max om daarbij te mogen zijn. Ik ga ook mee naar de matchen van Club Brugge kijken, en daar ontvangen we soms wel eens zakengasten. Of we reizen mee op verplaatsing. Steevast feest natuurlijk. Het sportieve luik? Interesseert me zeker ook! Al moet ik toegeven dat we, als we in zo’n loge zitten, de tweede helft wel eens in herhaling moeten bekijken…”

Je werd vorig jaar, op je 41ste, alsnog moeder.

“Ik ben een laatbloeier en ook die kinderwens kwam er dus pas laat. Ik wilde ook het gevoel hebben dat ik de juiste man had om kinderen mee te krijgen. Dat gevoel had ik zeker bij Emmanuel met wie ik al elf jaar samen ben. Maar toen bleek dat ik geen kinderen kon krijgen. Er zijn tal van ivf-behandelingen aan te pas gekomen, ik ben daar altijd open over geweest. Het was een fysiek en mentaal zware periode, maar ik heb mezelf bewust in bescherming genomen door telkens na een mislukte poging de tijd te nemen om ervan te herstellen. Eigenlijk had ik me al neergelegd dat er geen kinderen zouden komen, toen het plots wel lukte en ik een probleemloze zwangerschap doorliep. Louise werd geboren op 23 juli, de geboortedatum van mijn ma. Dat was best wel een emotioneel moment.”

Het idee dat mijn pa er ooit niet meer zal zijn, maakt me wel onrustig

Wat als er geen kind gekomen was?

“Dan zou ik daar niet ongelukkig van geworden zijn. Als iets niet lukt, kan ik dat uiteindelijk ook wel achter me laten. Maar op de een of andere manier bleek het belangrijk te zijn voor mijn omgeving dat die nieuwe generatie er kwam. Er groeide een soort ongerustheid over wat er met het bedrijf zou gebeuren als ik geen kinderen zou krijgen. Niet dat Louise nu al klaargestoomd wordt om ooit in het bestuur te komen, ook zij mag haar eigen keuzes maken. Maar het lijkt alsof haar geboorte ons weer voortduwt.”

Voel je jezelf een zondagskind?

“Ik heb het goed, op elk vlak. Ik heb meer kansen gekregen dan veel anderen, maar ik ben me daar ook ten volle van bewust. En net daarom zal ik het ook niet nalaten om anderen te helpen als dat kan. Ik ben niet opgevoed als een verwend nest, en dat zal ook niet gebeuren met mijn dochter. Ik leerde om met iedereen om te gaan en ik voel me overal op mijn gemak. Maar dat heb ik van mijn vader, een mens van ‘t volk, hé.” (lacht)

“Ik heb meer kansen gekregen dan veel anderen, maar ik ben me daar ook ten volle van bewust.”© JCR

Picknickvraagjes

1) Fan van picknicken?

“Dat is geweldig lang geleden… En zou ik inderdaad meer moeten doen! Ik vind picknicken op zich wel plezant, maar het komt er gewoon niet van.”

“Een paar jaar geleden was ik met vrienden van mijn pa in Pau, voor de Tour de France. Wij reden erheen met de auto, hij zou ons achterna reizen met het vliegtuig. Onderweg zijn we gestopt om te picknicken en werd er een heus feestmaal aangericht, het waren dan ook mensen uit de horeca. Met Frankrijk als decor en in de zomer: wat wil je nog meer?”

2) Kook je zelf iets voor je picknickmand?

“Oh neen, ik kook zelden. Ook een werkpuntje! Maar we hebben iemand in dienst die zo lekker kookt voor onze zakengasten, en de overschotjes dan voor mij bewaart. Of nog snel iets klaarmaakt voor me. Alles wat zij klaarmaakt, is gewoon ook eindeloos veel beter dan wat ik presteer in de keuken. Maar goed, ik wil er ooit werk van maken, want het lijkt me leuk om het te kunnen.”

3) Wel een natuurmens?

“Ik ben graag in de natuur. Ik ben er opgegroeid en woon er graag. Maar groene vingers heb ik helaas niet.”

4) Mag de hond mee?

“Ik ben een dierenvriend, maar er loopt altijd wel iets verkeerd met de dieren die ik hou. Ik had een labrador, maar die is helaas verongelukt. Daarnaast had ik een Britse korthaar maar die is een week voor ik bevallen ben, weggelopen of in elk geval verdwenen. Er waren die week werken aan de gang in onze tuin, ik vermoed dat daar iets fout gelopen is. Ik haal er graag ooit een nieuwe in huis, maar eerst moet Louise wat groter zijn.”

5) Klinkt erg gesetteld maar je heet een fuifnummer te zijn?

“Die naam heb ik, ja. Het zit me in het bloed, zeg ik dan, mijn overgrootvader was een brouwer tenslotte. (lacht) Ah ja, ik ben sociaal, ik ben er graag bij… Dan kom je algauw uit bij feestjes. Al minderen die nu snel in aantal, ondervind ik. Ik heb de babysit nog lang niet afgedankt, maar ik merk dat ik nu ook heel graag thuis ben bij mijn gezin. Bovendien doet feesten stilaan ook meer pijn dan vroeger. Laat ons zeggen dat ik rustiger word.”