Brihang: een rapper met een gelukkige jeugd aan zee

Voor Boudy Verleye staat de zee gelijk aan ravotten. Met zichtbaar plezier diept de Knokkenaar herinneringen aan kwajongensstreken op. Een rapper met een gelukkige jeugd. Pas als hij later die dag de eerste strandwerkers in actie ziet, valt het hem te binnen dat hij zelf ook enkele zomers lang strandstoelen open- en weer dichtvouwde. “Toch vreemd dat dat werken mij ontschoten was…”

Of we even binnen mogen in natuurreservaat het Zwin, vragen we aan de balie aan twee niet meer piepjonge dames. Om foto’s te maken met Brihang. Brihang? De Knokse rapper, weet u wel. Nooit van gehoord. Dan hadden de dames mijn tienerdochter uit haar dak moeten zien gaan toen ze hoorde dat ik Brihang zou interviewen. Foute doelgroep blijkbaar vandaag. En neen, fotoshoots moeten op voorhand aangevraagd worden.

Weer buiten stelt Boudy Verleye in muziekmiddens echt wél bekend als rapper Brihang – laconiek voor om over het hek te klimmen. Dat deden hij en zijn maten vroeger ook. En toen stookten ze er wel eens een kampvuurtje. Maar hij komt tot de vaststelling dat ze dat hek “precies gelijk verhoogd” hebben, dus besluiten we ons braaf in de cafetaria van het Zwin te nestelen voor een babbel over de zee. En die is hem zo vertrouwd dat Boudy er zo niet meteen de vinger op kan leggen. “De zee… Ik ben er graag, ik ga er graag naartoe. Eigenlijk kan ik vooral heel lang over de zee uit zitten staren, naar de horizon, de lucht… De zee zal mij dus wel een vorm van rust geven, zeker?”

Hij denkt na en komt tot de conclusie dat de zee hem eigenlijk bovenal bij ‘beweging’ brengt. “Ik heb bijvoorbeeld altijd graag gesurft. Mijn pa is al lang lid van de surfclub in Duinbergen, windsurfen, kitesurfen… Van zodra de wind een dag goed zat – want dat is aan de Noordzee lang niet altijd het geval – gingen we dan samen kitesurfen. Nu is het alweer even geleden. En het hoeft ook niet meer zo nodig. Ik ben zo iemand die alle soorten sporten probeerde, trialbiken, skaten… Tot ik muziek begon te maken, en dat blijkt tot nu toe de enige hobby die standhoudt. Ik herinner me dat pa me op een dag vroeg of we samen zouden gaan kiten, de wind zat goed, maar ik wilde tóch liever aan mijn muziek voortwerken. Ik merkte wel dat hij dat jammer vond.”

“Als tiener zat ik ook in een turnclub (Boudy schopte het destijds zelfs tot Vlaams kampioen tumbling, red.). Voor de affiche van onze jaarlijkse show in Knokke moesten dan foto’s op het strand gemaakt worden. Waar het zachte zand een lichte helling maakt, is het ideaal om flic flacs te doen. Het maakt niet uit of je valt, je komt er goed terecht.”

“We hebben ook altijd een strandcabine gehad. Dat vond en vind ik de max, zo’n huisje op het strand. ‘s Zomers zitten we er eerst samen met vrienden te genieten van de ondergaande zon, voor we uitgaan. Supercoole vibe“, glimlacht hij. “Maar ook vroeger was die strandcabine dé plek waar onze familie ‘s zomers bijeenkwam. Ik heb nogal wat neven, mijn moeder komt uit een nest van acht, dus die kwamen dan allemaal spelen en ravotten.”

Krabben vangen en pizza eten

De ene herinnering brengt de andere naar boven: “En bij laagwater krabben vangen vanop een golfbreker! We braken een mossel open, hingen die aan een touwtje en wachtten tot de krabben beten. Het was dan de kunst om die krab te grijpen zonder dat je vingers tussen haar scharen geraakten. Ik heb het overigens altijd een machtig gevoel gevonden: op zo’n golfbreker lijk je letterlijk midden in de zee te staan.”

Maar toen werd hij ouder zegt hij, trok naar Gent om er een kunstopleiding te volgen, en veranderde zijn verhouding tot het strand. Vroeger leefde hij er letterlijk, van zodra het weer goed zat. ‘s Avonds pizza bestellen en die opeten op een omgekeerde boot die als tafel diende. Dat soort dingen. Als hij er nu terugkomt, is het eerder om tot rust te komen. Om af te spreken met zijn vrienden van toen, en elkaar te vertellen waar ze mee bezig zijn. Want ze zijn halverwege de twintig, elk zoekt zijn eigen weg. Hij vindt het belangrijk om ten minste te proberen die band in stand te houden.

“In Gent heb ik vrienden die net als ik bezig zijn met iets creatiefs, kunst, muziek… In Knokke is dat helemaal anders, daar praten we over alles behalve muziek.”

Van zo’n rapper verwachten ze dat hij miserie heeft gekend, een gewelddadige jeugd had, maar ik kwam helemáál niet uit een getto.

Je eigen weg zoeken, daar ben je op je 24ste hard mee bezig?

“Zeker wel. Mijn vriendin Inca studeert nog een jaartje in Brussel, en we beginnen ons af te vragen wat er daarna komt. Ik zie dat ook bij mijn vrienden gebeuren. En echt, ik vind dat tof. Eigenlijk droom ik nu al van een schuur die ik helemaal kan ombouwen tot een plek waar ik kan beeldhouwen en muziek maken… Stilaan kijk ik al eens uit naar iets wat zich daartoe zou kunnen lenen. Nu, er hangt natuurlijk ook veel af van hoe we er financieel voor staan de komende jaren.”

Je wordt op vandaag omschreven als rapper, maar dan wel een die zijn heel eigen ding doet. Hoe dan ook begon het allemaal toen je hiphop ontdekte.

“Op mijn vijftiende heb ik als jobstudent in de kledingzaak van mijn vader aan de Lippenslaan gewerkt. Truien opvouwen, het was niet echt mijn ding. (lacht) Maar het was daar dat ik voor het eerst Eminem hoorde, pa vond zijn muziek passen bij de streetstyle collectie. Vond ik meteen nice. En ik wilde ook hiphop maken. Ik kom uit een warm nest, in het veilige Knokke, maar stiekem wilde ik toen een beetje dat dat níét zo was geweest. Van zo’n rapper verwachten ze dat hij miserie heeft gekend, een gewelddadige jeugd had, maar ik kwam helemáál niet uit een getto. (lacht) In het begin rapte ik dus over dingen waar ik helemaal niks van af wist of zelf nooit ervaren had, alleen maar om ook stoer te lijken.”

“Naar Gent trekken, heeft me op dat vlak veranderd. Gent leek zo veel ruwer dan Knokke. In het begin vond ik dat beangstigend, maar ik vond er mijn weg en leerde een heel nieuwe, creatieve wereld kennen. Ik ben er opengebloeid, en heb er geleerd om mezelf te zijn. Een niet zo stoere rapper dus.” (lacht)

Je speelt met taal, klanken en muziek. Wil telkens vernieuwen of toch ten minste niet elke keer hetzelfde herhalen. Maar wat wil je vertellen?

“Ik begin een nieuw nummer nooit met ‘een onderwerp’. Ik pik ergens een zin op, die me om de een of andere reden treft, en bouw daarop voort tot het vanzelf duidelijk wordt waar het heen gaat. Maar sowieso is het niet mijn bedoeling om er een of ander statement door te drukken met mijn muziek. Al snap ik dat dat soms zo overkomt.”

Natuurlijk maak je iets in de eerste plaats voor jezelf. Maar als je er niet mee naar buiten komt, wat is het nut er dan van?

Je maakte twee jaar terug het lied ‘Jij bent baas van je stem!’ voor de campagne Oe ist?, die jongeren aanmoedigt om meer hun gevoelens te uiten. Je gaf ook workshops ‘slam poetry’ op scholen met dat doel. Door het succes daarvan begint in april een nieuwe reeks.

“Da’s wel zot soms, wat we daar meemaken. We rappen dan eerst een nummer in zo’n klas, en vertellen wat meer over de achtergrond van hiphop. Want de meesten geraken niet veel verder dan dat hiphop samengaat met wiet smoren. (lacht) Ik leg uit dat hiphop is ontstaan in armoedebuurten waar mensen veelal niet geleerd hebben hoe ze hun frustraties op een goeie manier kunnen uiten. We laten de jonge gasten vervolgens zichzelf in een tekstje voorstellen en dat moeten ze dan naar voren brengen voor de micro, in een rap- of rijmvorm. Dat loopt altijd eerst wat stroef, maar steevast zie je een groepsdynamiek ontstaan, waarbij ze op een creatieve manier beginnen om te gaan met het toch wel beladen onderwerp dat ‘hoe het écht met je gaat’ klaarblijkelijk is. Ik doe dat graag. Het geeft me het gevoel dat ik iets zinvols doe.”

“Zeggen hoe het écht met je gaat, is een vorm van eerlijkheid”, vindt Boudy. En eerlijkheid vindt hij een van de belangrijkste waarden in het leven.

“Eerlijkheid duurt het langst, daarvan ben ik overtuigd. Altijd en overal. Ook in mijn relatie vind ik dat het belangrijkste: áltijd de waarheid zeggen.”

Ook als het kwetst of botst?

“Ja, ook dan. Als het goed zit, komt het na zo’n botsing toch weer allemaal goed? Inca en ik zijn drieënhalf jaar samen. Dat is nog niet zo lang, maar toch botst het soms wel degelijk. We hebben het al elke keer overleefd.”

Nog niet te veel last van fans?

“Ik word wel een keer herkend, maar ik heb er geen moeite mee. Muziek maken, of beeldend werk, doe ik niet alleen voor mezelf. Ik ken hen ook, die kunstenaars die alleen ‘voor zichzelf’ werken. Voor mij werkt dat niet. Natuurlijk maak je iets in de eerste plaats voor jezelf. Maar als je er niet mee naar buiten komt, wat is het nut er dan van? Nee, geef mij maar een publiek.”

Amuseer je je op een podium?

“Optreden is de max! Mijn eerste woorden zijn altijd wat aftastend, maar van zodra ik voel wat er werkt, ben ik vertrokken. Daar geniet ik van: inspelen op het publiek. Vorig najaar heb ik mijn eerste album voorgesteld, sindsdien maken we een kleine tournee. Maar het jongste optreden was al helemaal anders dan het eerste, dat groeit en evolueert…”

En daar speelt hij graag mee.

Nachtraaf of vroege vogel?

“Ik ben geen zware uitgaander, maar ik heb wel meer deugd van een avondje uit dan van vroeg opstaan. Hoewel… (twijfelt) Nee, een ochtendwandeling kan ook haar charmes hebben. Da’s een moeilijke… Doe toch maar vroeg opstaan. Dat is dan eventjes lastig, maar een keer wakker heb je dan nog zo’n hele lange dag voor je liggen. De max.”

No offense, maar… Boudy?

“Mijn pa is een fervent surfer en was destijds vol van de surffilm Point Break. Daarin heet iemand Bodhi. Maar toen mijn ouders mijn geboorte aangaven bij de burgerlijke stand, bleek die naam niet op de lijst van toegelaten voornamen te staan. Wat er wél op stond, was Boudy, verkleinvorm voor Boudewijn.” En zo geschiedde…

Muziek of poëzie?

Een gedicht van Herman de Coninck gaf Boudy ooit de aanzet om zelf teksten te schrijven. “Dat gedicht werkte als een trigger, maar verder lees ik geen poëzie. Ik krijg wel eens een bundel cadeau, en dat vind ik een prettig geschenk. Ik lees er af en toe lukraak een paar regels uit en geniet daarvan. Alsof ik uit een grote taart een klein stukje hap.”

Toch een beetje poëet…