Aspe Awards – Verhaal 10: Dries Hollebekkers

Dit is een van de tien verhalen die meedingen naar de KW Publieksprijs van de Aspe Award. Het is geschreven door Dries Hollebekkers uit Mol.

“Weet je zeker dat hij er niet is vanavond?” Teleurgesteld keek ik nog eenmaal de kledingzaak rond voor ik afdroop. Gelukkig was er morgen een nieuwe dag.

Michael was groot, knap en met zijn getrimde baardje en gemodelleerde haar volledig mijn type. Op het moment van onze eerste ontmoeting werkte hij in een trendy kledingzaak in Antwerpen. Ik, schuchter muisje, puberend, vaak op mezelf met mijn bleke gezichtje, sluik zwart haar en onregelmatige tanden (en daarom voorzien van een stel oerlelijke blokjes) viel meteen voor zijn mannelijke charmes. Ik kwam dan ook de kledingzaak uit met een veel te dure en een voor mij veel te coole hoodie, een hoop vlinders in mijn buik en het idee dat we elkaar snel weer zouden zien.

Een dag na zijn afwezigheid, toen ik voor de vijfde keer tussen de kledingrekken ronddwaalde, inmiddels zonder een cent op zak, mijn laatste zakgeld had ik hier drie dagen eerder uitgegeven aan een eigentijds T-shirt dat ik normaalgezien nooit aan zou doen, sprak Michael mij eindelijk aan. Of ik zin had om na zijn werk iets te gaan drinken? Meer dan een zenuwachtig giecheltje kreeg hij niet als antwoord, maar drie uurtjes later zat ik boven een dampende kop chocolademelk te staren naar mijn droomman.

Uiteraard was het hem niet ontgaan dat ik opvallend vaak in de kledingzaak kwam en daar bleef rondhangen. Dat ik meermaals verdoken blikken in zijn richting wierp. Dat ik teleurgesteld was dat hij er op zijn vrije avond niet was, aldus zijn collega. Dat ik nooit vriendinnen meenam tijdens het shoppen, wat niet normaal was voor een meisje van mijn leeftijd. Aarzelend vertelde ik hem over mijn moeilijkheden op school, die begonnen waren toen een niet zo fraai webcambeeld van mij, onder valse voorwendselen verkregen door één van de übermacho’s op school, blijkbaar door iedereen gedeeld werd. Met hangen en wurgen had ik me nog door mijn jaar geworsteld, maar ik was niet van plan ooit nog terug te keren naar die school.

Michael toonde zich zeer begripvol, nog meer zelfs toen ik hem vertelde over de knallende ruzie die ik met mijn ouders gevoerd had omwille van mijn tegenvallende resultaten. Aangezien papa en mama zelf vaak buitenshuis werkten en ze mij dus niet konden controleren op huisarrest, hadden ze er niet beter op gevonden dan me mijn zakgeld af te nemen.

Toen even later de rekening volgde, haalde Michael dan ook, als een echte gentleman, zijn eigen portefeuille boven. Ondanks mijn nogal bizarre protest, ik had zoals gezegd geen cent op zak, stond hij erop dat hij de rekening zou betalen. Als wederdienst wilde hij graag nog een keer afspreken, ditmaal bij hem thuis. Een aanbod dat ik maar al te graag aanvaardde.

Twee dagen later stond ik op de stoep van een oud herenhuis aan de rand van de stad, zenuwachtig mijn frêle gewicht verleggend van mijn linker- op mijn rechtervoet. Ik had die dag wel drie keer van outfit gewisseld, voor de verandering mijn sluike haar in een vlecht gedraaid en voor de eerste keer gebruikgemaakt van de make-up van mijn moeder. Het resultaat was niet verbluffend, maar ik voelde me wel mooier dan ik me lange tijd gevoeld had. Ook had ik een glimlach geoefend waarbij mijn blokjes niet zichtbaar werden, die ik wilde tonen als hij de massieve voordeur opendeed.

Na wat wel een eeuwigheid leek, opende Michael de deur. Mijn geoefende glimlach werd beantwoord met een spontane knipoog, waarna hij me binnen liet en onmiddellijk de oude houten trap op leidde, naar zijn studentenstudiootje boven. De treden kraakten onder ons gewicht, alsof ze me wilden waarschuwen niet naar boven te gaan. Ik liet me er echter niet door van de wijs brengen. Aangekomen op de derde verdieping ontgrendelde Michael een witte binnendeur en ging me voor naar zijn onderkomen.

Michaels studio was mooi en ruim. Toegegeven: er lag nog een lege pizzadoos en een platgeknepen blikje bier op tafel, en het zonlicht dat via de schuine dakramen binnengleed, onthulde dat hij zijn zwartbruine kasten al een tijdje niet afgestoft had, maar verder had hij de zaken goed op orde. Een mooie ruime zetel, gericht op een smart tv, een ronde eettafel met zes beklede stoelen, een moderne keuken met kookeiland en als kers op de taart zelfs een antieke luster aan het plafond, vermoedelijk nog een achterlating van vroegere bewoners.

“Voor ik het wist hadden die tranen plaats gemaakt voor een passionele kus”

Terwijl ik me onwennig liet zakken in de comfortabele zetel, op de plaats die hij me aangewezen had, schonk Michael ons een glaasje drinken in aan het kookeiland. Met mijn rug naar hem toe controleerde ik toch nog snel even mijn outfit, het decolleté dat ik na lang aarzelen toch niet extra opgevuld had en de lengte van mijn jurkje nu ik zat. Gerustgesteld dat deze extra check geen beschamende problemen blootlegde, draaide ik me om, en zag Michael met twee glaasjes witte wijn naar me toe komen. Ik had nog nooit alcohol gedronken, op een klein nipje champagne dat me niet bevallen was, na. Maar omdat ik niet onbeleefd wilde zijn, nam ik het glas resoluut aan.

De eerste slok smaakte niet, bij de tweede begon ik me al wat licht te voelen, vanaf de derde slok voelde ik de schroom van me af glijden. Waar ik eerst nog bedeesd was geweest en misschien wat kort van stof, vertelde ik nu honderduit over mijn moeilijke periode op school en de moeilijke band met mijn ouders sindsdien. Ik bevestigde nogmaals dat ik nooit meer terug zou keren naar die school.

Tijdens mijn verhaal laaiden de emoties hoog op, Michael merkte dat en schoof dichterbij om zijn arm om mijn schouders te leggen. Dit voelde op een vreemde manier vertrouwd aan, en ik vleide mijn hoofd op zijn schouders. Het volgende moment kwamen de tranen, en voor ik het wist hadden die tranen plaats gemaakt voor een passionele kus.

Daarna ging alles in een stroomversnelling. Het kan aan de wijn gelegen hebben, of aan de vlinders in de buik, vermoedelijk aan alle twee, maar een halfuurtje later was ik definitief geen maagd meer. Het voelde niet dat Michael me gedwongen had, maar ik kan toch ook niet zeggen dat ik volledig toegestemd had. Een beetje beschaamd kleedde ik me terug aan. Michael begeleidde me nog tot aan de voordeur en wat later stond ik terug op straat.

Een dag later kreeg ik een korte sms van Michael, of ik naar hem thuis wilde komen. Eigenlijk wilde ik niet, ik schaamde me voor wat er gebeurd was en bleef met het rare gevoel achter dat ik niet geheel vrijwillig ontmaagd was. Toen ik niet onmiddellijk antwoordde, kreeg ik opnieuw een sms, ditmaal dwingender, dat ik nu naar hem thuis moest komen. Ik durfde niet anders dan gaan.

Ik zat opnieuw in de zetel waar ik mijn onschuld verloren had, en voelde me nog ongemakkelijker dan de eerste keer. Michael had me zonder veel woorden naar boven geleid. Hij zette zich naast mij en schakelde zijn tv aan. Ik kon mijn ogen niet geloven: hij had onze actie van gisteren opgenomen! Ik herkende mezelf op beeld, bijtend op mijn lip van pijn of genot. Vooral pijn, nu ik er zo bruusk aan terug dacht. Hijzelf had ervoor gezorgd dat zijn gezicht niet herkenbaar in beeld kwam. Verbouwereerd keek ik hem aan.

De charme waarmee hij me de voorbije weken ingepakt had, was totaal verdwenen. Vals grijnsde hij naar mij. Ik had te weinig geld? Hij had daar een perfecte oplossing voor gevonden, waar ikzelf ook nog plezier aan zou beleven. Een vriend van hem zou binnen een vijftiental minuutjes voor de deur staan. Ik moest die meenemen naar zijn slaapkamer en verwennen, dat was het woord dat hij gebruikte, zoals ik dat de dag ervoor met hem gedaan had. Ging ik akkoord, dan zou hij mij het zakgeld geven dat mijn ouders mij momenteel onthielden. Weigerde ik, dan zouden er wel wat ergere beelden van mij gedeeld worden dan nu al het geval was, en niet alleen op school.

Wat kon ik doen, hij had me volledig in zijn macht? Veel tijd om na te denken kreeg ik trouwens niet, voor ik van de eerste schok bekomen was, schelde de deurbel al door de studio. Terwijl ik volledig onthutst in de zetel achter bleef, ging Michael zijn vriend halen.

Een onguur type, lang onverzorgd haar, sigarettengeur walmde van zijn kleren. Hij keek me geringschattend aan en meldde Michael dat hij toch wel wat beters verwacht had. Die verontschuldigde zich en deed een toegift van twintig euro op een mij onbekende prijs, waarna hij me ruw uit de zetel trok en naar zijn slaapkamer duwde.

Het volgende uur beleefde ik in een roes. De kleren werden van mijn lijf gerukt, hardhandig werd ik in een bed geduwd. Deed mijn eerste kennismaking met de ‘liefdes’daad al pijn, de tweede keer leek het alsof ik haast in tweeën scheurde. Het enige waar ik aan kon denken, terwijl ik hulpeloos naar het schuine plafond staarde, was het beeld dat Michael me op zijn tv getoond had, waarop ik naakt en herkenbaar de liefde bedreef.

Na het meest verschrikkelijke uur uit mijn jonge leven en nadat mijn kwelduivel de deur uit was, kreeg ik van Michael een schamele tien euro. Daarbij kreeg ik een waarschuwing dat wanneer ik ook maar iemand vertelde over wat er was voorgevallen, de beelden in no time voor iedereen beschikbaar zouden zijn. De volgende keer dat hij me sms’te, verwachtte hij ook meteen een positief antwoord. Bovendien moest ik me wat meer opmaken en toch iets stijlvollers aantrekken, want op deze manier liep ik geld mis. Na nog een resem dreigementen zette hij me aan de deur.

Het diepblauwe water onder mij leek mijlenver weg. De nacht was gevallen, ik had doelloos door de straten gezworven, elk oogcontact met andere mensen vermeden. Het ene moment had ik geweend, het andere moment onverklaarbaar geglimlacht. Mijn hele leven had ik ondertussen overdacht, van het moment dat ik als kleine peuter onbezorgd in het zand aan het spelen was tot het moment dat ik als domme puber van mijn onschuld beroofd was. Ik had er vrede mee. Slechts de reling van de brug scheidde me van mijn verdiende rust…