“Als je voor de zee staat, heb je geen verhaal”
We kunnen Dominique Van Malder allerminst straffen met een wandeling aan zee. Zijn agenda zit stampvol, zijn hoofd mogelijk nog voller. Maar in de branding vindt hij rust, bij de mensen inspiratie. Voor zijn theaterprojecten, voor gesprekken met mensen in de mobiele radiostudio van ‘Radio Gaga’ of voor de eigen serie die hij nu schrijft. “Ik wou als kind alles worden. In theater kan ik alles zijn.”
“Ik zou hier wel kunnen aarden”, zegt Dominique, terwijl hij zijn zonnebril in zijn haar steekt en zich neervlijt tegen de zeedijk, met zicht op de rustige Oosteroever, die een pak minder zondagse toeristen telt dan het centrum van Oostende. “Ik zou hier misschien zelfs kunnen wonen. In mijn leven ben ik vaak naar zee gekomen, op momenten dat ik belangrijke beslissingen moest nemen of als ik echt eventjes op mezelf moest zijn. Van Oostende naar Middelkerke wandelen, daar iets eten, wat lezen en terugkeren… heerlijk. Wat ik ook zo geweldig vind, is om ‘s nachts alleen op het strand naar de bootjes te kijken. Dat klotsen van het water, die cadans, dat is pure rust. Tegelijkertijd is de zee zo woest, zo fenomenaal, dat je je als mens echt klein voelt. Als je voor de zee staat, heb je geen verhaal.”
De zee staat voor genieten, soms letterlijk met volle teugen. Een dag eerder was hij er nog zijn kater aan het wegwerken, een uitloper van een verjaardagsetentje met Tom Vermeir, met wie hij dezer dagen ook samen op de planken staat. Wandelen helpt, glimlacht Dominique. “Serieus, in tien minuten is die kater weg.”
Dominique is in se een serieuze mens, die zichzelf allesbehalve serieus neemt bij momenten, getuige de grapjes over zijn ‘omvangrijke’ buikgevoel. “Nee, dat is nooit echt een issue geweest. Elf jaar geleden ben ik gestopt met roken, wat zich echt liet voelen. Ik ben altijd een dikkerdje geweest, maar op de speelplaats zocht ik iets waarmee ik de aandacht kon afleiden. Verhalen, humor. Als je zoiets niet hebt, dan ben je een vogel voor de kat. Mijn zoon gaat nu naar het tweede leerjaar, in een school in Brussel, waar bij de oudere kinderen de hormonenmaffia volop toeslaat. Je ziet op de speelplaats dat het uiterlijk erg primeert.”
Welk vakantietype ben je?
“Ik zoek toch vaak het water op, merk ik. Ik ben een zware Spanjofiel. Elk jaar gaan we ergens anders naartoe. Girona, Valencia, Sevilla, Barcelona… Ik ken geen Spaans, nee, maar op restaurant kan ik wel mijn plan trekken. Ik ben overigens niet het bakken-en-braden-type. Maar ik vind het wel fijn als de zon in de buurt is.”
Zwemmen in de zee?
“Zwemmen doe ik sowieso nog maar weinig. Ooit ben ik met enkele vrienden naar Kreta geweest. We gingen elke nacht in zee zwemmen, naakt ja, dat was de max. Tom (Vermeir, red.) heeft nu ook een bootje, dus binnenkort gaan we eens samen varen.”
Frigobox of restaurant?
“Restaurant. In de buurt is De Kombuis mijn absolute favoriet. En dankzij Tom heb ik nu Willem Hiele ontdekt (in Koksijde, red.). Die gaat binnenkort een ster pakken, dat kan niet anders…”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 25 augustus. Verder in het magazine o.a. zomermaker Rudy Allemeersch, een blik op ‘De Kust is Veilig’, het leven van Jozefa Seynaeve, de lekkerste adresjes volgens Sandrine Tas, eventjes weg in Sussex of Averbode, de wijntip van Gido en de chocoladesabayon van Luc Van der Linden.
Favoriete badplaats?
“Als kind kwam ik vaak naar Koksijde met mijn grootouders. Mijn opa is militair geweest en naast de militaire basis waren er bungalows ter beschikking. Die Sea King zien passeren… geweldig! Later kwam ik vaak naar hier, in Oostende, in de beginjaren van Theater Aan Zee nog meer dan nu.”
Welk vakantietype ben je?
“Ik zoek toch vaak het water op, merk ik. Ik ben een zware Spanjofiel. Elk jaar gaan we ergens anders naartoe. Girona, Valencia, Sevilla, Barcelona… Ik ken geen Spaans, nee, maar op restaurant kan ik wel mijn plan trekken. Ik ben overigens niet het bakken-en-braden-type. Maar ik vind het wel fijn als de zon in de buurt is.”
Zwemmen in de zee?
“Zwemmen doe ik sowieso nog maar weinig. Ooit ben ik met enkele vrienden naar Kreta geweest. We gingen elke nacht in zee zwemmen, naakt ja, dat was de max. Tom (Vermeir, red.) heeft nu ook een bootje, dus binnenkort gaan we eens samen varen.”
Frigobox of restaurant?
“Restaurant. In de buurt is De Kombuis mijn absolute favoriet. En dankzij Tom heb ik nu Willem Hiele ontdekt (in Koksijde, red.). Die gaat binnenkort een ster pakken, dat kan niet anders…”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 25 augustus. Verder in het magazine o.a. zomermaker Rudy Allemeersch, een blik op ‘De Kust is Veilig’, het leven van Jozefa Seynaeve, de lekkerste adresjes volgens Sandrine Tas, eventjes weg in Sussex of Averbode, de wijntip van Gido en de chocoladesabayon van Luc Van der Linden.
ZEEVRAGEN
Favoriete badplaats?
“Als kind kwam ik vaak naar Koksijde met mijn grootouders. Mijn opa is militair geweest en naast de militaire basis waren er bungalows ter beschikking. Die Sea King zien passeren… geweldig! Later kwam ik vaak naar hier, in Oostende, in de beginjaren van Theater Aan Zee nog meer dan nu.”
Welk vakantietype ben je?
“Ik zoek toch vaak het water op, merk ik. Ik ben een zware Spanjofiel. Elk jaar gaan we ergens anders naartoe. Girona, Valencia, Sevilla, Barcelona… Ik ken geen Spaans, nee, maar op restaurant kan ik wel mijn plan trekken. Ik ben overigens niet het bakken-en-braden-type. Maar ik vind het wel fijn als de zon in de buurt is.”
Zwemmen in de zee?
“Zwemmen doe ik sowieso nog maar weinig. Ooit ben ik met enkele vrienden naar Kreta geweest. We gingen elke nacht in zee zwemmen, naakt ja, dat was de max. Tom (Vermeir, red.) heeft nu ook een bootje, dus binnenkort gaan we eens samen varen.”
Frigobox of restaurant?
“Restaurant. In de buurt is De Kombuis mijn absolute favoriet. En dankzij Tom heb ik nu Willem Hiele ontdekt (in Koksijde, red.). Die gaat binnenkort een ster pakken, dat kan niet anders…”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 25 augustus. Verder in het magazine o.a. zomermaker Rudy Allemeersch, een blik op ‘De Kust is Veilig’, het leven van Jozefa Seynaeve, de lekkerste adresjes volgens Sandrine Tas, eventjes weg in Sussex of Averbode, de wijntip van Gido en de chocoladesabayon van Luc Van der Linden.
ZEEVRAGEN
Favoriete badplaats?
“Als kind kwam ik vaak naar Koksijde met mijn grootouders. Mijn opa is militair geweest en naast de militaire basis waren er bungalows ter beschikking. Die Sea King zien passeren… geweldig! Later kwam ik vaak naar hier, in Oostende, in de beginjaren van Theater Aan Zee nog meer dan nu.”
Welk vakantietype ben je?
“Ik zoek toch vaak het water op, merk ik. Ik ben een zware Spanjofiel. Elk jaar gaan we ergens anders naartoe. Girona, Valencia, Sevilla, Barcelona… Ik ken geen Spaans, nee, maar op restaurant kan ik wel mijn plan trekken. Ik ben overigens niet het bakken-en-braden-type. Maar ik vind het wel fijn als de zon in de buurt is.”
Zwemmen in de zee?
“Zwemmen doe ik sowieso nog maar weinig. Ooit ben ik met enkele vrienden naar Kreta geweest. We gingen elke nacht in zee zwemmen, naakt ja, dat was de max. Tom (Vermeir, red.) heeft nu ook een bootje, dus binnenkort gaan we eens samen varen.”
Frigobox of restaurant?
“Restaurant. In de buurt is De Kombuis mijn absolute favoriet. En dankzij Tom heb ik nu Willem Hiele ontdekt (in Koksijde, red.). Die gaat binnenkort een ster pakken, dat kan niet anders…”
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 25 augustus. Verder in het magazine o.a. zomermaker Rudy Allemeersch, een blik op ‘De Kust is Veilig’, het leven van Jozefa Seynaeve, de lekkerste adresjes volgens Sandrine Tas, eventjes weg in Sussex of Averbode, de wijntip van Gido en de chocoladesabayon van Luc Van der Linden.
ZEEVRAGEN
Favoriete badplaats?
“Als kind kwam ik vaak naar Koksijde met mijn grootouders. Mijn opa is militair geweest en naast de militaire basis waren er bungalows ter beschikking. Die Sea King zien passeren… geweldig! Later kwam ik vaak naar hier, in Oostende, in de beginjaren van Theater Aan Zee nog meer dan nu.”
Welk vakantietype ben je?
“Ik zoek toch vaak het water op, merk ik. Ik ben een zware Spanjofiel. Elk jaar gaan we ergens anders naartoe. Girona, Valencia, Sevilla, Barcelona… Ik ken geen Spaans, nee, maar op restaurant kan ik wel mijn plan trekken. Ik ben overigens niet het bakken-en-braden-type. Maar ik vind het wel fijn als de zon in de buurt is.”
Zwemmen in de zee?
“Zwemmen doe ik sowieso nog maar weinig. Ooit ben ik met enkele vrienden naar Kreta geweest. We gingen elke nacht in zee zwemmen, naakt ja, dat was de max. Tom (Vermeir, red.) heeft nu ook een bootje, dus binnenkort gaan we eens samen varen.”
Frigobox of restaurant?
“Restaurant. In de buurt is De Kombuis mijn absolute favoriet. En dankzij Tom heb ik nu Willem Hiele ontdekt (in Koksijde, red.). Die gaat binnenkort een ster pakken, dat kan niet anders…”
ZEEVRAGEN
Favoriete badplaats?
“Als kind kwam ik vaak naar Koksijde met mijn grootouders. Mijn opa is militair geweest en naast de militaire basis waren er bungalows ter beschikking. Die Sea King zien passeren… geweldig! Later kwam ik vaak naar hier, in Oostende, in de beginjaren van Theater Aan Zee nog meer dan nu.”
Welk vakantietype ben je?
“Ik zoek toch vaak het water op, merk ik. Ik ben een zware Spanjofiel. Elk jaar gaan we ergens anders naartoe. Girona, Valencia, Sevilla, Barcelona… Ik ken geen Spaans, nee, maar op restaurant kan ik wel mijn plan trekken. Ik ben overigens niet het bakken-en-braden-type. Maar ik vind het wel fijn als de zon in de buurt is.”
Zwemmen in de zee?
“Zwemmen doe ik sowieso nog maar weinig. Ooit ben ik met enkele vrienden naar Kreta geweest. We gingen elke nacht in zee zwemmen, naakt ja, dat was de max. Tom (Vermeir, red.) heeft nu ook een bootje, dus binnenkort gaan we eens samen varen.”
Frigobox of restaurant?
“Restaurant. In de buurt is De Kombuis mijn absolute favoriet. En dankzij Tom heb ik nu Willem Hiele ontdekt (in Koksijde, red.). Die gaat binnenkort een ster pakken, dat kan niet anders…”
“Astrid Bryan is echt een toffe madam”
Dominique kiest vaak voor doorgewinterde rollen, dus is het enigszins vreemd dat hij straks opduikt in Verborgen Verlangen, een romantische komedie met Astrid ‘Bryan’ Coppens. “Een heel toffe madam. Zij speelt iemand die niet kan schrijven, maar goed verkoopt, terwijl ik de schrijver ben, maar ‘te lelijk om te verkopen’, zo omschreef de producer het. Ook Mathias Sercu is erin te zien. Een toffe ploeg en leuke rol. Ik had echt nood aan iets lichts.”
Kijk je door hem anders naar alles?
“Onwaarschijnlijk. Ik ben tien keer emotioneler, zelfs bij een slechte weekendfilm voel ik al tranen opkomen. En het klinkt opgezwollen, maar ik voel me ook verantwoordelijker naar de wereld toe. Ik wil dat het hier nog wat oké is, als ik er niet meer ben. Maar het is heel confronterend, om in zekere zin jezelf opnieuw te zien. Je koppelt dat ook terug naar je eigen ouders.”
Zat dat artistieke in de familie?
“Nee, mijn ouders werkten allebei bij Philips in Dendermonde. Ik kom uit een heel gewoon arbeidersgezin. Mijn ouders zelf kwamen uit heel grote gezinnen. Dat is al een wereld op zich, van alcoholieker tot advocaat. Het theater interesseerde mij als vorm heel hard en als kind wou ik eigenlijk alles worden.”
“Met theater kon ik alles zijn. Ik had veel vrienden in de Chiro, met een aantal van hen trek ik soms nog op. Maar ik kon mij ook op mijn kamer terugtrekken en in de wereld verdwijnen. In films, in boeken… ik was eigenlijk een escapistje. We hebben het nooit erg breed gehad thuis, maar ik wou echt mijn goesting doen. Mijn broer, die vier jaar ouder is en met wie ik goed overeenkom, is de andere richting uit gegaan. Hij heeft voor het geld gekozen.” (lacht)
Rijk word je niet van wat je doet. Daar nooit schrik voor gehad?
“De eerste jaren waren wel heftig. Ik werkte veel en was er niet altijd voor vergoed. Ik heb wel heel veel leergeld betaald. Radio Gaga zou er nooit gekomen zijn, als ik niet vijf jaar lang onbezoldigd een voorstelling had gemaakt in de psychiatrie. Geen vervoerskosten betaald, naar de geldautomaat gaan en hopen dat je nog twintig euro kan afhalen… Maar ik voelde me wel de koning te rijk, omdat ik deed wat ik graag deed. En ik geloof ook dat als je je buikgevoel volgt, je uiteindelijk wel op je pootjes terechtkomt. Het was een combinatie van het juiste moment, de juiste mensen en een deel geluk dat je moet afdwingen.”
Maar het loont uiteindelijk wel.
“Cultuur kan mensen samenbrengen. Ik heb ooit eens een mail gekregen van een vrouw wier man een paar jaar eerder was gestorven. Ze had twee kinderen en ze konden daar echt niet met elkaar over praten. Na mijn voorstelling hebben ze die avond zelf nog voor het eerst gepraat over zijn dood. Daarvoor doe je het. Ik kan echt kwaad worden als er beknibbeld wordt op cultuur. Voor mij zitten daar nog andere kabinetten onder: welzijn, gezondheid, onderwijs… Het kan zo schoon zijn, de mensen zo gelukkig maken. En een mens die gelukkig is, die gaat de economie wel doen draaien, hoor. En ik weet het, het is complex. Maar de oplossing ligt vooral niet in het beknibbelen op diensten die troost brengen in het leven. Nu bestrijden we de symptomen, terwijl we de wortel moeten aanpakken. En dat klinkt makkelijker dan het is, dat weet ik, maar laat ons wel daar beginnen. Want anders gaan we er niet geraken.”
ZEEVRAGEN
Favoriete badplaats?
“Als kind kwam ik vaak naar Koksijde met mijn grootouders. Mijn opa is militair geweest en naast de militaire basis waren er bungalows ter beschikking. Die Sea King zien passeren… geweldig! Later kwam ik vaak naar hier, in Oostende, in de beginjaren van Theater Aan Zee nog meer dan nu.”
Welk vakantietype ben je?
“Ik zoek toch vaak het water op, merk ik. Ik ben een zware Spanjofiel. Elk jaar gaan we ergens anders naartoe. Girona, Valencia, Sevilla, Barcelona… Ik ken geen Spaans, nee, maar op restaurant kan ik wel mijn plan trekken. Ik ben overigens niet het bakken-en-braden-type. Maar ik vind het wel fijn als de zon in de buurt is.”
Zwemmen in de zee?
“Zwemmen doe ik sowieso nog maar weinig. Ooit ben ik met enkele vrienden naar Kreta geweest. We gingen elke nacht in zee zwemmen, naakt ja, dat was de max. Tom (Vermeir, red.) heeft nu ook een bootje, dus binnenkort gaan we eens samen varen.”
Frigobox of restaurant?
“Restaurant. In de buurt is De Kombuis mijn absolute favoriet. En dankzij Tom heb ik nu Willem Hiele ontdekt (in Koksijde, red.). Die gaat binnenkort een ster pakken, dat kan niet anders…”
“Astrid Bryan is echt een toffe madam”
Dominique kiest vaak voor doorgewinterde rollen, dus is het enigszins vreemd dat hij straks opduikt in Verborgen Verlangen, een romantische komedie met Astrid ‘Bryan’ Coppens. “Een heel toffe madam. Zij speelt iemand die niet kan schrijven, maar goed verkoopt, terwijl ik de schrijver ben, maar ‘te lelijk om te verkopen’, zo omschreef de producer het. Ook Mathias Sercu is erin te zien. Een toffe ploeg en leuke rol. Ik had echt nood aan iets lichts.”
Weer ‘West-Vlaamse’ tv-serie in de maak
Dominique Van Malder schroeft zijn theaterprojecten de komende maanden stevig terug om zich te concentreren op het schrijven van de fictiereeks Albatros. Die draait rond 13 dikkerdjes die op een vermageringskamp gaan in de Ardennen, maar in een vreemd dorp terechtkomen. De regie ligt in handen van Wannes Destoop uit Waregem, die ook mee helpt schrijven. Voor de productie staat De Wereldvrede (Bevergem, Cargo) in. Over de cast mag Dominique on record nog niets kwijt, maar die bevat nogal wat West-Vlamingen, maar ook Waalse acteurs. De komende maanden wordt er verder hard gewerkt aan het scenario. Wanneer de opnames precies plaatsvinden, is ook nog niet bekend. De serie zal te zien zijn op Canvas.
Paella, durven we te gokken?
“Ik ben verzot op de oosterse keuken en ook mijn Dominicaanse spaghetti is wereldvermaard, dankzij enkele geheime ingrediënten. Ik kook thuis heel vaak met loeiharde muziek, dat is voor mij opperste ontspanning.”
Wat staat er dan zoal op?
“Van alles eigenlijk. Omdat ik in Barcelona een expo rond David Bowie had gezien, heb ik gisteren gekookt met zijn muziek. Maar dat kan evengoed André Hazes of Nick Cave zijn. Nu zit ik wat in een Elvis-periode. Ik heb eigenlijk een heel brede muzieksmaak. Ik moet overal muziek bij me hebben. Het is niet dat ik niet tegen de stilte kan, maar zonder muziek word ik zot. Muziek, dat is echt een soundtrack van het leven. Als je rondwandelt met muziek in je oren, dan zie je alles om je heen veranderen. Prachtig eigenlijk. Muziek geeft me heel vaak energie.”
Als we nu in de caravan van ‘Radio Gaga’ zouden zitten, welk plaatje wil je dan aanvragen?
“Nu zou ik Elvis aanvragen, ik ben ook zijn biografie aan het lezen.”
“Ik wil mijn zoon zien opgroeien. Ik wil geen sinterklaaspapa zijn”
Ik had het er onlangs nog over met Mathias Sercu, die ze ook heeft gelezen.
“Eigenlijk komt het door hem. Hij sprak erover toen we samen op de set stonden, al ben ik al altijd fan geweest van Elvis. Een onwaarschijnlijk verhaal, alweer met zoveel glitter, maar zo donker als de pest. Dat intrigeert mij. In mijn hoofd zit alweer een verhaal met een Elvis-imitator, alleen vraag ik mij af of dat kan in Vlaanderen.”
Aan wie zou je dat plaatje opdragen overigens?
“Aan mijn zoon, sowieso. Alles draag ik op aan hem. (denkt na) Daarom ben ik van plan om de komende jaren wat meer te doseren, ik wil ook echt op de rem gaan staan. Ik wil hem zien opgroeien.”
Het is een cliché, maar het gaat snel…
“Je ziet dingen rondom je gebeuren en je denkt… godverdomme. Eigenlijk wil ik er gewoon zijn voor hem. Niet dat dat niet zo is, want we horen elkaar dagelijks, ondanks de scheiding. We zien mekaar ook vaak. We ontbijten samen, ik breng hem naar school… heel gewone dingen eigenlijk. Ik wil geen sinterklaaspapa zijn.”
“Astrid Bryan is echt een toffe madam”
Dominique kiest vaak voor doorgewinterde rollen, dus is het enigszins vreemd dat hij straks opduikt in Verborgen Verlangen, een romantische komedie met Astrid ‘Bryan’ Coppens. “Een heel toffe madam. Zij speelt iemand die niet kan schrijven, maar goed verkoopt, terwijl ik de schrijver ben, maar ‘te lelijk om te verkopen’, zo omschreef de producer het. Ook Mathias Sercu is erin te zien. Een toffe ploeg en leuke rol. Ik had echt nood aan iets lichts.”
Kijk je door hem anders naar alles?
“Onwaarschijnlijk. Ik ben tien keer emotioneler, zelfs bij een slechte weekendfilm voel ik al tranen opkomen. En het klinkt opgezwollen, maar ik voel me ook verantwoordelijker naar de wereld toe. Ik wil dat het hier nog wat oké is, als ik er niet meer ben. Maar het is heel confronterend, om in zekere zin jezelf opnieuw te zien. Je koppelt dat ook terug naar je eigen ouders.”
Zat dat artistieke in de familie?
“Nee, mijn ouders werkten allebei bij Philips in Dendermonde. Ik kom uit een heel gewoon arbeidersgezin. Mijn ouders zelf kwamen uit heel grote gezinnen. Dat is al een wereld op zich, van alcoholieker tot advocaat. Het theater interesseerde mij als vorm heel hard en als kind wou ik eigenlijk alles worden.”
“Met theater kon ik alles zijn. Ik had veel vrienden in de Chiro, met een aantal van hen trek ik soms nog op. Maar ik kon mij ook op mijn kamer terugtrekken en in de wereld verdwijnen. In films, in boeken… ik was eigenlijk een escapistje. We hebben het nooit erg breed gehad thuis, maar ik wou echt mijn goesting doen. Mijn broer, die vier jaar ouder is en met wie ik goed overeenkom, is de andere richting uit gegaan. Hij heeft voor het geld gekozen.” (lacht)
Rijk word je niet van wat je doet. Daar nooit schrik voor gehad?
“De eerste jaren waren wel heftig. Ik werkte veel en was er niet altijd voor vergoed. Ik heb wel heel veel leergeld betaald. Radio Gaga zou er nooit gekomen zijn, als ik niet vijf jaar lang onbezoldigd een voorstelling had gemaakt in de psychiatrie. Geen vervoerskosten betaald, naar de geldautomaat gaan en hopen dat je nog twintig euro kan afhalen… Maar ik voelde me wel de koning te rijk, omdat ik deed wat ik graag deed. En ik geloof ook dat als je je buikgevoel volgt, je uiteindelijk wel op je pootjes terechtkomt. Het was een combinatie van het juiste moment, de juiste mensen en een deel geluk dat je moet afdwingen.”
Maar het loont uiteindelijk wel.
“Cultuur kan mensen samenbrengen. Ik heb ooit eens een mail gekregen van een vrouw wier man een paar jaar eerder was gestorven. Ze had twee kinderen en ze konden daar echt niet met elkaar over praten. Na mijn voorstelling hebben ze die avond zelf nog voor het eerst gepraat over zijn dood. Daarvoor doe je het. Ik kan echt kwaad worden als er beknibbeld wordt op cultuur. Voor mij zitten daar nog andere kabinetten onder: welzijn, gezondheid, onderwijs… Het kan zo schoon zijn, de mensen zo gelukkig maken. En een mens die gelukkig is, die gaat de economie wel doen draaien, hoor. En ik weet het, het is complex. Maar de oplossing ligt vooral niet in het beknibbelen op diensten die troost brengen in het leven. Nu bestrijden we de symptomen, terwijl we de wortel moeten aanpakken. En dat klinkt makkelijker dan het is, dat weet ik, maar laat ons wel daar beginnen. Want anders gaan we er niet geraken.”
ZEEVRAGEN
Favoriete badplaats?
“Als kind kwam ik vaak naar Koksijde met mijn grootouders. Mijn opa is militair geweest en naast de militaire basis waren er bungalows ter beschikking. Die Sea King zien passeren… geweldig! Later kwam ik vaak naar hier, in Oostende, in de beginjaren van Theater Aan Zee nog meer dan nu.”
Welk vakantietype ben je?
“Ik zoek toch vaak het water op, merk ik. Ik ben een zware Spanjofiel. Elk jaar gaan we ergens anders naartoe. Girona, Valencia, Sevilla, Barcelona… Ik ken geen Spaans, nee, maar op restaurant kan ik wel mijn plan trekken. Ik ben overigens niet het bakken-en-braden-type. Maar ik vind het wel fijn als de zon in de buurt is.”
Zwemmen in de zee?
“Zwemmen doe ik sowieso nog maar weinig. Ooit ben ik met enkele vrienden naar Kreta geweest. We gingen elke nacht in zee zwemmen, naakt ja, dat was de max. Tom (Vermeir, red.) heeft nu ook een bootje, dus binnenkort gaan we eens samen varen.”
Frigobox of restaurant?
“Restaurant. In de buurt is De Kombuis mijn absolute favoriet. En dankzij Tom heb ik nu Willem Hiele ontdekt (in Koksijde, red.). Die gaat binnenkort een ster pakken, dat kan niet anders…”
Weer ‘West-Vlaamse’ tv-serie in de maak
Dominique Van Malder schroeft zijn theaterprojecten de komende maanden stevig terug om zich te concentreren op het schrijven van de fictiereeks Albatros. Die draait rond 13 dikkerdjes die op een vermageringskamp gaan in de Ardennen, maar in een vreemd dorp terechtkomen. De regie ligt in handen van Wannes Destoop uit Waregem, die ook mee helpt schrijven. Voor de productie staat De Wereldvrede (Bevergem, Cargo) in. Over de cast mag Dominique on record nog niets kwijt, maar die bevat nogal wat West-Vlamingen, maar ook Waalse acteurs. De komende maanden wordt er verder hard gewerkt aan het scenario. Wanneer de opnames precies plaatsvinden, is ook nog niet bekend. De serie zal te zien zijn op Canvas.
Wie is Dominique Van Malder?
Dominique Van Malder werd geboren op 19 juni 1976 in Dendermonde. Op vandaag woont hij in Sint-Amandsberg. Hij heeft een zoon Jack.
Hij studeerde aan het RITS en is aan verschillende theatergezelschappen verbonden.
Dominique had enkele gastrolletjes in tv-series en dook ook op in films als Offline, De Behandeling en Belgica. Straks is hij te zien in Verborgen Verlangen, een film met Astrid ‘Bryan’ Coppens. Momenteel schrijft hij aan een eigen serie.
Tv-kijkend Vlaanderen kent hem van het Canvas-programma Radio Gaga, waarin hij met zijn beste vriend Joris Hessels vanuit een mobiele radiostudio radio maakte op enkele boeiende plaatsen.
Net als het imago.
“Dat is waanzin, hé. De swipetechniek van mijn zoon, ik kan amper volgen.”
Niet moeilijk, aan je oldschool Nokia-gsm te zien…
(lacht) “Hij doet het gewoon nog te goed. Ik koop wel eens een iPhone, want ik word digitaal genegeerd zoals in WhatsApp-groepen. Maar de stroom aan informatie waarin de kinderen tegenwoordig zitten, dat is heftig. Dat is het voor ons al. Ze groeien daar wel in op, maar ik hou er mijn hart voor vast. Alles moet tegenwoordig in 140 tekens of één beeld verteld worden. Het leven is nu eenmaal complex, maar dat is niet erg. Dus laat ons er de tijd voor nemen. Met Radio Gaga toonden we aan dat je meteen een heel verhaal krijgt, als je simpelweg vraagt hoe het is.”
Is dat onrechtstreeks ook de reden waarom je jeugdtheater doet, om die andere kant te tonen aan de jonge gasten?
“Eigenlijk wel. Bij Studio Orka bijvoorbeeld willen we stukken die de jonge mensen, maar ook de ouders aanspreken. Ook al is het maar een klein procentje dat je meekrijgt…”
“Koken met de muziek loeihard, dat is opperste ontspanning”
Je rollen zijn vaak komisch van inslag, maar diep vanbinnen ook tragisch.
“Ik vind dat belangrijk. Zonder humor heb je ook geen tragiek en omgekeerd. Het klopt dat de meest grappige mensen vaak ook de meest donkere zijn. Humor vind ik een belangrijk wapen. Dat ineens die lach kan stoppen en je de adem afgesneden kan worden, dat is het theater waar ik van hou.”
“Personages met tegenstrijdigheden, want dat is net zo typisch aan de mens. Hier in Vlaanderen hebben we daar wat schrik van, willen we liever duidelijk zijn in plaats van die complexheid te tonen. Maar alles is nu eenmaal complex.”
Ik heb zo de indruk dat het nooit stopt in je hoofd.
“Nee, en dat is best vermoeiend. Als ik hier rondloop, ben ik constant aan het observeren. Ik zie in veel mensen een personage en denk daar dan een leven bij. Daarom is het ook moeilijk samenleven met mij, denk ik. Ik kan niet thuiskomen en alles zomaar van mij afzetten. Daarom heb ik niet veel andere hobby’s, omdat dat denken zoveel tijd in beslag neemt. Ik kook wel heel graag.”
Weer ‘West-Vlaamse’ tv-serie in de maak
Dominique Van Malder schroeft zijn theaterprojecten de komende maanden stevig terug om zich te concentreren op het schrijven van de fictiereeks Albatros. Die draait rond 13 dikkerdjes die op een vermageringskamp gaan in de Ardennen, maar in een vreemd dorp terechtkomen. De regie ligt in handen van Wannes Destoop uit Waregem, die ook mee helpt schrijven. Voor de productie staat De Wereldvrede (Bevergem, Cargo) in. Over de cast mag Dominique on record nog niets kwijt, maar die bevat nogal wat West-Vlamingen, maar ook Waalse acteurs. De komende maanden wordt er verder hard gewerkt aan het scenario. Wanneer de opnames precies plaatsvinden, is ook nog niet bekend. De serie zal te zien zijn op Canvas.
Paella, durven we te gokken?
“Ik ben verzot op de oosterse keuken en ook mijn Dominicaanse spaghetti is wereldvermaard, dankzij enkele geheime ingrediënten. Ik kook thuis heel vaak met loeiharde muziek, dat is voor mij opperste ontspanning.”
Wat staat er dan zoal op?
“Van alles eigenlijk. Omdat ik in Barcelona een expo rond David Bowie had gezien, heb ik gisteren gekookt met zijn muziek. Maar dat kan evengoed André Hazes of Nick Cave zijn. Nu zit ik wat in een Elvis-periode. Ik heb eigenlijk een heel brede muzieksmaak. Ik moet overal muziek bij me hebben. Het is niet dat ik niet tegen de stilte kan, maar zonder muziek word ik zot. Muziek, dat is echt een soundtrack van het leven. Als je rondwandelt met muziek in je oren, dan zie je alles om je heen veranderen. Prachtig eigenlijk. Muziek geeft me heel vaak energie.”
Als we nu in de caravan van ‘Radio Gaga’ zouden zitten, welk plaatje wil je dan aanvragen?
“Nu zou ik Elvis aanvragen, ik ben ook zijn biografie aan het lezen.”
“Ik wil mijn zoon zien opgroeien. Ik wil geen sinterklaaspapa zijn”
Ik had het er onlangs nog over met Mathias Sercu, die ze ook heeft gelezen.
“Eigenlijk komt het door hem. Hij sprak erover toen we samen op de set stonden, al ben ik al altijd fan geweest van Elvis. Een onwaarschijnlijk verhaal, alweer met zoveel glitter, maar zo donker als de pest. Dat intrigeert mij. In mijn hoofd zit alweer een verhaal met een Elvis-imitator, alleen vraag ik mij af of dat kan in Vlaanderen.”
Aan wie zou je dat plaatje opdragen overigens?
“Aan mijn zoon, sowieso. Alles draag ik op aan hem. (denkt na) Daarom ben ik van plan om de komende jaren wat meer te doseren, ik wil ook echt op de rem gaan staan. Ik wil hem zien opgroeien.”
Het is een cliché, maar het gaat snel…
“Je ziet dingen rondom je gebeuren en je denkt… godverdomme. Eigenlijk wil ik er gewoon zijn voor hem. Niet dat dat niet zo is, want we horen elkaar dagelijks, ondanks de scheiding. We zien mekaar ook vaak. We ontbijten samen, ik breng hem naar school… heel gewone dingen eigenlijk. Ik wil geen sinterklaaspapa zijn.”
“Astrid Bryan is echt een toffe madam”
Dominique kiest vaak voor doorgewinterde rollen, dus is het enigszins vreemd dat hij straks opduikt in Verborgen Verlangen, een romantische komedie met Astrid ‘Bryan’ Coppens. “Een heel toffe madam. Zij speelt iemand die niet kan schrijven, maar goed verkoopt, terwijl ik de schrijver ben, maar ‘te lelijk om te verkopen’, zo omschreef de producer het. Ook Mathias Sercu is erin te zien. Een toffe ploeg en leuke rol. Ik had echt nood aan iets lichts.”
Kijk je door hem anders naar alles?
“Onwaarschijnlijk. Ik ben tien keer emotioneler, zelfs bij een slechte weekendfilm voel ik al tranen opkomen. En het klinkt opgezwollen, maar ik voel me ook verantwoordelijker naar de wereld toe. Ik wil dat het hier nog wat oké is, als ik er niet meer ben. Maar het is heel confronterend, om in zekere zin jezelf opnieuw te zien. Je koppelt dat ook terug naar je eigen ouders.”
Zat dat artistieke in de familie?
“Nee, mijn ouders werkten allebei bij Philips in Dendermonde. Ik kom uit een heel gewoon arbeidersgezin. Mijn ouders zelf kwamen uit heel grote gezinnen. Dat is al een wereld op zich, van alcoholieker tot advocaat. Het theater interesseerde mij als vorm heel hard en als kind wou ik eigenlijk alles worden.”
“Met theater kon ik alles zijn. Ik had veel vrienden in de Chiro, met een aantal van hen trek ik soms nog op. Maar ik kon mij ook op mijn kamer terugtrekken en in de wereld verdwijnen. In films, in boeken… ik was eigenlijk een escapistje. We hebben het nooit erg breed gehad thuis, maar ik wou echt mijn goesting doen. Mijn broer, die vier jaar ouder is en met wie ik goed overeenkom, is de andere richting uit gegaan. Hij heeft voor het geld gekozen.” (lacht)
Rijk word je niet van wat je doet. Daar nooit schrik voor gehad?
“De eerste jaren waren wel heftig. Ik werkte veel en was er niet altijd voor vergoed. Ik heb wel heel veel leergeld betaald. Radio Gaga zou er nooit gekomen zijn, als ik niet vijf jaar lang onbezoldigd een voorstelling had gemaakt in de psychiatrie. Geen vervoerskosten betaald, naar de geldautomaat gaan en hopen dat je nog twintig euro kan afhalen… Maar ik voelde me wel de koning te rijk, omdat ik deed wat ik graag deed. En ik geloof ook dat als je je buikgevoel volgt, je uiteindelijk wel op je pootjes terechtkomt. Het was een combinatie van het juiste moment, de juiste mensen en een deel geluk dat je moet afdwingen.”
Maar het loont uiteindelijk wel.
“Cultuur kan mensen samenbrengen. Ik heb ooit eens een mail gekregen van een vrouw wier man een paar jaar eerder was gestorven. Ze had twee kinderen en ze konden daar echt niet met elkaar over praten. Na mijn voorstelling hebben ze die avond zelf nog voor het eerst gepraat over zijn dood. Daarvoor doe je het. Ik kan echt kwaad worden als er beknibbeld wordt op cultuur. Voor mij zitten daar nog andere kabinetten onder: welzijn, gezondheid, onderwijs… Het kan zo schoon zijn, de mensen zo gelukkig maken. En een mens die gelukkig is, die gaat de economie wel doen draaien, hoor. En ik weet het, het is complex. Maar de oplossing ligt vooral niet in het beknibbelen op diensten die troost brengen in het leven. Nu bestrijden we de symptomen, terwijl we de wortel moeten aanpakken. En dat klinkt makkelijker dan het is, dat weet ik, maar laat ons wel daar beginnen. Want anders gaan we er niet geraken.”
ZEEVRAGEN
Favoriete badplaats?
“Als kind kwam ik vaak naar Koksijde met mijn grootouders. Mijn opa is militair geweest en naast de militaire basis waren er bungalows ter beschikking. Die Sea King zien passeren… geweldig! Later kwam ik vaak naar hier, in Oostende, in de beginjaren van Theater Aan Zee nog meer dan nu.”
Welk vakantietype ben je?
“Ik zoek toch vaak het water op, merk ik. Ik ben een zware Spanjofiel. Elk jaar gaan we ergens anders naartoe. Girona, Valencia, Sevilla, Barcelona… Ik ken geen Spaans, nee, maar op restaurant kan ik wel mijn plan trekken. Ik ben overigens niet het bakken-en-braden-type. Maar ik vind het wel fijn als de zon in de buurt is.”
Zwemmen in de zee?
“Zwemmen doe ik sowieso nog maar weinig. Ooit ben ik met enkele vrienden naar Kreta geweest. We gingen elke nacht in zee zwemmen, naakt ja, dat was de max. Tom (Vermeir, red.) heeft nu ook een bootje, dus binnenkort gaan we eens samen varen.”
Frigobox of restaurant?
“Restaurant. In de buurt is De Kombuis mijn absolute favoriet. En dankzij Tom heb ik nu Willem Hiele ontdekt (in Koksijde, red.). Die gaat binnenkort een ster pakken, dat kan niet anders…”
Wie is Dominique Van Malder?
Dominique Van Malder werd geboren op 19 juni 1976 in Dendermonde. Op vandaag woont hij in Sint-Amandsberg. Hij heeft een zoon Jack.
Hij studeerde aan het RITS en is aan verschillende theatergezelschappen verbonden.
Dominique had enkele gastrolletjes in tv-series en dook ook op in films als Offline, De Behandeling en Belgica. Straks is hij te zien in Verborgen Verlangen, een film met Astrid ‘Bryan’ Coppens. Momenteel schrijft hij aan een eigen serie.
Tv-kijkend Vlaanderen kent hem van het Canvas-programma Radio Gaga, waarin hij met zijn beste vriend Joris Hessels vanuit een mobiele radiostudio radio maakte op enkele boeiende plaatsen.
Strandwandeling
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier