Of Stu Bru-presentatrice Kirsten Lemaire nu beschrijft hoe een krokant korstje in een sterrenrestaurant haar in vervoering brengt, hoe ze genietend peentjes zweet in de hot yoga of wat muziek nu precies met haar doet: ze doet het met zo veel verbeeldingskracht dat je je ter plekke Kirsten zelf waant. Een vrouw met een passie voor muziek en voor zo veel meer.
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Wie is Kirsten Lemaire?
Kirsten Lemaire (41) studeerde communicatiewetenschappen en tolk Frans-Spaans.
Ze werd opgemerkt tijdens een programma voor jong radiotalent en ging daarna als presentatrice bij Studio Brussel aan de slag. Ze presenteerde er o.a. het cultuurprogramma Mekka, de muziekprogramma’s Antenna en Select, All Areas en haar eigen zondagavondshow Lemaire Luistert. Momenteel presenteert ze er elke weekdag Music@work.
In 2010 presenteerde ze het cultuurprogramma De Canvas-collectie op Canvas.
Ze woont samen met Fabian, nieuwsmanager bij VRT NWS, in Gent. Samen hebben ze twee kinderen, Tilda (4) en Elvin (2).
Wenduine baadt in een late winterzon op zondagnamiddag, het is er gezellig en net niet te druk op de zeedijk. Over de rotonde zoeven kinderfietsjes en skateboards. Voor Studio Brussel-stem Kirsten Lemaire voelt het alsof ze jaren terug in de tijd keert, naar de weekends en vakanties die ze hier doorbracht bij haar grootouders. “Mijn vader groeide op in Wenduine. Maar zowel hij als mijn moeder vonden werk in Brussel, waar ze gingen wonen en waar mijn zus en ik ook geboren zijn. Toen ik 14 was kwamen ze terug naar West-Vlaanderen, naar Dudzele, wat toch een behoorlijke cultuurschok voor mij was.”
West-Vlaanderen wende echter snel. “Ik liep school in Brugge, maar onze vrije tijd brachten we vooral in Wenduine door, aan ‘t kabientje op het strand. Wenduine betekent voor mij zonder meer een onbezorgde jeugd, ravotten in de duinen, spelen in het parkje en in het bosje, later snode uitgaansplannen smeden op het basketpleintje… Ik heb hier zelfs een paar jaar als redster op het strand gestaan. Een vriendin die ervan droomde om redster te worden, nam me mee naar de zwemtrainingen: op vrijdagavond in het Wielingenbad in Wenduine, op zaterdagmorgen in het zoute zwembad in Oostende, en daar kwamen nog de weekendcursussen in Middelkerke bij. Ik ben altijd wel zo geweest: als iemand mij vraagt of ik meedoe, dan doe ik mee. Voordien had ik een studentenjob in de keuken van een visrestaurant. Als ik dan ‘s namiddags mijn vrienden op het strand opzocht om wat te zonnen, rook ik ondanks een paar douches nog altijd naar vis”, lacht ze. “Maar redster zijn vond ik een prachtjob. En elke middag brachten mijn grootouders met veel liefde mijn lunchbox naar het reddershuisje…”
Ergens tussen al dat zeegeluk is er ook een flinke passie voor muziek gegroeid?
“Ja, al kan ik zelf niet goed aangeven hoe dat zo gekomen is. Mijn ouders konden mij gewoon geen mooiere cadeautjes geven dan een goedkope microfoon, een taperecorder of wat bandjes… Daar zat ik dan urenlang mee te prutsen. Bij mijn ouders op zolder staan nog dozen vol cassetjes met gebabbel en meezingfestijnen van mijn zus en ik. Ik herinner me ook dat mijn moeder graag én goed meezong met de radio. En van een jonge kerel met wie mijn vader tafeltennis speelde, kreeg ik regelmatig bandjes met de nieuwste muziek op. Ik had ook veel vrienden die hard bezig waren met muziek en erover praatten. Mijn interesse moet daar ergens ontwaakt zijn, en eens ik in Gent ging studeren was het hek van de dam: ik scheurde ticketjes in muziekclub Democrazy omdat ik dan gratis de concerten mocht bijwonen, probeerde zo veel mogelijk optredens in De Vooruit mee te pikken… Ik at desnoods een week couscous met sojasaus om de tickets te kunnen betalen.”
“Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen”
Je werkt intussen ruim tien jaar bij Studio Brussel, hebt een waslijst interviews met zangers en muzikanten achter de kiezen. Wie zal je je altijd herinneren?
“Er was dat lange interview met Moby op het dak van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Het was eigenlijk veel te warm om op dat dak te zitten, we zweetten ons te pletter, maar het klikte wonderwel en we hebben uren gepraat. Van het gesprek met de frontman van Arcade Fire op Werchter vorig jaar heb ik ook genoten. Hij staat bekend als bijzonder stug, maar toen praatte hij honderduit.
Omgekeerd gebeurt ook: mensen naar wie ik enorm opkeek, bleken een pain in the ass om te interviewen of gewoon heel onsympathiek. Ik vrees dat dat de manier waarop ik nadien hun muziek beluister, wel negatief heeft beïnvloed.”
Wegdromen in de ochtendfile…
Ze draait dagelijks muziekjes voor de luisteraars van Studio Brussel, maar welke zet Kirsten Lemaire voor zichzelf op? “Dat kan van alles zijn. Ik hou vooral van muziek waar wat psychedelica aan vasthangt, maar het kan net zo goed een goeie popsong zijn. Ik ontdek graag iets nieuws via Spotify, zoals onlangs de afspeellijst van Big Little Lies: ‘s ochtends vroeg, de zon gaat op, ik sta in de file, iedereen windt zich op en ik zit in mijn cocon bij die prachtige soulnummers weg te dromen naar de Westkust van de Verenigde Staten…”
“Ook een recente ontdekking is de jonge rapster SZA. Ze zingt heel bijzonder en heeft mooie teksten. Een frisse stem in de hiphopwereld.”
Trek je je zo’n tegenvallend interview erg aan?
“Eén keer wel, met Nick Cave. Het waren toen vooral de omstandigheden die tegenvielen, maar Cave reageerde daar allemaal erg koel en ongeduldig op, wat de sfeer niet bepaald bevorderde. Bovendien had de band de avond voordien flink de bloemetjes buitengezet, ook al niet bevorderlijk voor een interview om tien uur ‘s ochtends. Uiteindelijk werd ik door de televisieploeg in een zeteltje geduwd, tussen Cave en zijn violist in, waar ik heel erg ongemakkelijk zat. Ze hebben wel netjes mijn vragen beantwoord, maar ik heb nadien dagenlang rondgelopen met het vervelende gevoel dat er zo veel meer in had gezeten. En zo’n kans krijg ik allicht geen tweede keer.”
Bij de jongste MIA’s kwamen nauwelijks vrouwelijke artiesten aan bod, sinds kort roert #metoo zich ook in de muzieksector. Houdt het man-vrouwdebat jou bezig?
“Ik begrijp die kritiek op muziekwedstrijden wel, maar vrouwelijke artiesten moeten hun werk ook inzenden natuurlijk. Er zijn veel goeie vrouwelijke muzikanten, ik kan hen alleen maar oproepen om ook deel te nemen aan wedstrijden. Ik luister in elk geval naar minstens evenveel vrouwen als mannen. Het komt wel goed, hoor, met dat evenwicht tussen mannen en vrouwen. Daar geloof ik in. Dat mannen de bazen zijn en vrouwen doen wat de mannen zeggen, dat moet anno 2018 toch stilletjes aan achterhaald zijn. Ik weet ook wel dat er nog altijd sectoren zijn waarin het wél zo is, maar ik ondervind het niet bij de radio. Ook niet bij interviews, nee. Daar is een vrouwelijker, meer intuïtieve aanpak soms net voordeliger. Artiesten zijn ook maar mensen, hé.”
Wat doet muziek met jou?
“Heel veel. Ik link een nummer dikwijls aan een bepaalde gebeurtenis. Dat kan een fantastisch concert zijn, of een moment op reis, iets wat ik net met de kinderen aan het doen was toen ik het hoorde, maar ook een relatie die fout liep waardoor ik duizend keer hetzelfde liedje beluisterde omdat ik me toch zo zielig en onheus behandeld voelde. Als ik putje winter een nummer opzet dat speelde toen we de zomer voordien in het zuiden van Frankrijk ons tentje opsloegen, dan voelt het letterlijk alsof ik weer in dat tentje zit. Ik voel de warmte van de zon, ruik de geur van mijn haren als ik net uit zee kom… Een voorbeeldje? Toen ik als kind met mijn ouders door Ierland reisde, werd Dancing on the ceiling van Lionel Richie daar grijsgedraaid op de radio. Als ik dat hoor, zie ik zo weer de groene landschappen, ruik ik schapen en proef ik frieten met azijn. Die laatste zou ik hier dus nooit eten, maar daar smaakten ze heerlijk! (lacht) Dus ja, dát doet muziek met mij.”
Over Bon Iver en ander toeval
Dat ze niet eeuwig voor StuBru kan werken beseft Kirsten best. Maar wat erna komt, daar ligt ze niet van wakker. “Ik laat zoiets graag over aan het toeval, dat levert de mooiste verrassingen op. Zoals die keer dat Bon Iver me na een interview uitnodigde om na zijn optreden backstage een brandy met hem te komen drinken. Maar ik geraakte aan de praat met een man die ik niet kende, en tegen wie ik een paar keer heb herhaald ‘dat ik er eigenlijk dringend vandoor moest, want dat ik nog iets zou gaan drinken met Bon Iver‘. Die onbekende is nu de vader van mijn kinderen. En hij vertelt graag dat hij me van Bon Iver afgesnoept heeft”, lacht ze.
“Het moederschap bevalt me enorm, ik sta anders in het leven nu”
Is er naast muziek iets wat je zintuigen even intens beroert?
“Eten! En hoe verrassender, hoe liever. Dat mensen uren in de keuken spenderen om een korstje zo te bakken dat ik, als ik het op mijn tong proef, alleen maar zoiets als ‘waw!’ kan bedenken: dat vind ik top. Uit eten gaan schiet er nu wel bij in omdat mijn vriend en ik het zowel professioneel als met twee kleintjes thuis nogal druk hebben. Ik besef nu eigenlijk pas goed hoeveel tijd ik vroeger had, om te gaan eten, shoppen, uit te gaan… Er was een tijd waarin ik van zowat elk restaurant in Gent wist wat er op de kaart stond en wanneer het open was, en in welke winkel ik een jumpsuit dan wel de juiste sweater kon vinden. (lacht) Kleren shoppen is iets wat ik nu weken op voorhand plan, en dan nog maar voor een paar uurtjes. Op zich niet slecht, want ik hecht sowieso meer belang aan duurzaamheid dan voorheen. Vroeger kocht ik vooral veel, rommelmarktkleren ook waar ik specifiek naar op zoek ging, om toch maar een beetje anders dan anderen te zijn.
Nu kies ik bewuster en meer tijdloze stukken. Enerzijds uit praktische overwegingen maar anderzijds omdat ik nu beter besef dat ik eigenlijk geen tien jeansbroeken nodig heb. Wat niet wegneemt dat mijn kast nog altijd uitpuilt omdat ik niks kan weggooien.”
Muziek, gastronomie en mode mag ik dus je grootste passies noemen?
“Nee, ik reis ook verschrikkelijk graag! Overal naartoe, met de rugzak… Als ik maar onderweg ben. Vorig jaar hebben we met de kinderen de glamping-formule geprobeerd en die is ons eigenlijk wel bevallen. Dat doen we komende zomer dus opnieuw in Italië. Mocht ik meer vakantie en geld hebben, dan reisde ik nog veel meer.”
Je vertelt ook veel en graag over je kinderen.
“Ik heb altijd kinderen gewild, en het moederschap bevalt me enorm. Ik sta anders in het leven nu, moet er een en ander voor opgeven de avond zelf beslissen om een concertje mee te pikken, zit er niet meer in maar dat weegt niet op tegen wat ik ervoor in de plaats krijg. Ik geniet van hoe die kinderen bestaan, met elkaar omgaan, en zelf doe ik weer dingen die ik jarenlang niet meer deed: naar de Efteling gaan, een hele dag op het strand doorbrengen… Niks leuker dan met mijn kinderen ravotten, ik ben een speelmama, denk ik. Toen mijn lief gisteren thuiskwam, was het eerste wat hij zei: ‘maar allez, lig jij nu weeral op de grond?'”
ZEEVRAGEN
IJsje of wafel?
“Een ijsje! Als het mocht at ik er elke dag. Ik vind de textuur van een ijsje veel aangenamer dan die van een wafel. Nu kan een goed gebakken wafel ook wel lekker zijn de beste wafels ever vind je overigens bij Wafelhuis Annie in Wenduine maar zo’n zompige, slecht gebakken wafel: dat is een afknapper van jewelste. Er zal ook wel minder lekker ijs bestaan, maar toch gaat er voor mij niks boven een ijskoude en stevige bol ijs…”
“Ferrero Rocher is mijn lievelingssmaak. Ofwel echte pure chocolade.”
Zomer of winter?
“Dat is onmiskenbaar de zomer. Het huis van mijn grootouders in Wenduine is helaas intussen verkocht. We hebben nog even overwogen om het zelf te kopen, mijn zus en ik en mijn neef – met wie we destijds veel samen speelden en die nu wijkagent is in Wenduine. Dan konden we er samenkomen voor vakanties en familiefeesten. Maar we zaten toen net zelf in de periode waarin we een eigen huis zochten of kochten, financieel was dat plan dus niet erg realistisch. Maar de strandcabine hebben we wel behouden, en dat is iets geworden wat ons allemaal nog bindt en waar onze kinderen nu spelen zoals wij destijds: in Wenduine vinden we elkaar steevast aan ‘t kabientje. En dat zit vol met alles wat we nodig hebben: handdoeken, speelgoed, schelpjes en bloemen… Het lijkt wel een schatkamer die opengaat. En dan ‘s avonds zo lang mogelijk blijven zitten, terwijl het strand leegloopt en je wel weet dat de kindjes stilaan in bed horen en nog niet gegeten hebben, tot het nét te fris wordt: dat vind ik zalig.”
Bakken of bewegen?
“Bakken met twee kleine kinderen? Dat lijkt me niet te verzoenen. Ik denk niet dat ik de voorbije zomers langer dan tien minuten op een strandstoel gelegen heb. Mij vind je momenteel eerder met de voetjes in het water als ik al geen bloemenwinkeltje maak.”
Badpak of naaktstrand?
“Er is geen naaktstrand in Wenduine! Bredene? Nee, voor een naaktstrand ga ik niet naar Bredene uitwijken. In een bikini voel ik me meer dan vrij genoeg.”
Frigobox of restaurant?
“Als kind vond ik het heel leuk als er een thermos soep en boterhammetjes mee gingen naar het strand. Maar dat gebeurde zelden, net omdat mijn grootouders vlakbij woonden. Maar er waren wel altijd veel tetrabrikjes met appelsap in de cabine.”
“En dan is er ook nog mijn nieuwste passie: hot yoga. Ik ga graag naar de sauna, maar heb dus te weinig tijd. Ik zou ook wat meer moeten bewegen. Hot yoga is dé oplossing: ik beweeg en ervaar tegelijk het saunagevoel! Een houding zo lang mogelijk aanhouden waardoor ik alle spiertjes in mijn lijf die daarbij betrokken zijn voel… Dat is euh verschrikkelijk maar toch ook heel tof.” (lacht)
Dit is het coverinterview van KW Weekend van vrijdag 2 maart. Verder in het magazine o.a. een kunstwerkje voor de eerste verjaardag van KW Weekend, de favoriete adresjes van Jürgen Nobels, een afscheid van en terugblik op Kwizien Jozefien, onze nieuwe rubriek Lek me liptje, tips van onze tuinman Angelo Dorny voor kustgroenten, het leven van Eva Dewaele en Jill Peeters bij Luk Alloo.
Strandwandeling
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier