Aan de keukentafel met Steven Mahieu: “Ik wil mezelf weer onzichtbaar maken”

Steven Mahieu. © PD
Bert Vanden Berghe

Het is geen geheim dat comedians vaak drijven op frustraties, maar Steven Mahieu keek voor zijn nieuwste zaalshow Full Contact vooral zijn eigen angsten in de ogen. Vergis je niet: dat is allerminst een zwartgallig verhaal geworden. Integendeel, voor ons zit een geweldig gelukkige en grappige komiek, die dankzij meditatie en zelfreflectie ook gegroeid is als mens. “Het verschil tussen de psychiatrie en comedy is een halve meter, de hoogte van het podium.”

De keukentafel bij Steven Mahieu thuis in Gent zit vol met familie, zo blijkt. Kinderen die voor de eerste keer van een scoutskamp thuiskomen en oververmoeid zijn, dat is iets wat de grootouders eens wilden zien, grijnst hij. Dus verkassen we naar de keukentafel van de gezellige ontmoetingsplaats Woest, wat verderop. Dat hij niet zo heel veel mist, want de kans was groot dat hij nog een uur of twee in bad ging zitten. “Daar werk ik trouwens het best.”

Wie is Steven Mahieu?

Steven Mahieu (41) werd geboren in Oostende, maar groeide op in Jabbeke. Vandaag woont hij met zijn vrouw en twee kinderen in Gent.

Hij volgde elektromechanica en studeerde daarna maatschappelijk werk. Hij werkte even als maatschappelijk assistent om zich in 2010 volledig op comedy te concentreren. Het jaar nadien was hij te zien in Comedy Casino en won hij de publieks- en juryprijs op Humorologie.

Met zijn eerste show Mahieustueus gooide hij hoge ogen, en ook zijn volgende shows Maniak en Zonder Filter kregen heel wat lovende kritieken. Volgende week gaat zijn nieuwste zaalshow, Full Contact, in première.

www.stevenmahieu.be

Euh?

“Ik heb met een OSB-plaat een soort bureau gemaakt van mijn bad, eigenlijk is dat dus een soort natte bureaustoel. (lacht) Nee, maar je zit daar sowieso beperkt en zo werk ik het best. Geen telefoon, of andere dingen dichtbij. Dan kan ik mij heel goed concentreren. Enkel een potlood en wat papier, want een stylo is niet zo handig met die damp.”

Het leven van een comedian… lastig.

“Het is wreed. En ze blijven mij maar boeken. Smeerlappen!” (giert het uit)

Het loopt niet onaardig. Al je shows dit najaar zijn zo goed als uitverkocht. Best wel straf voor iemand die in tegenstelling tot andere komieken amper met zijn kop op tv komt.

“Ik wil graag carrière maken zoals in de jaren 80. Oldskool. Door gewoon te doen wat ik wil doen en te kijken wat er dan gebeurt. En dat werkt, want ik voel dat mijn niveau blijft stijgen. En de ticketverkoop liegt er ook niet om. Natuurlijk is zo’n groei niet spectaculair, maar ik denk dat de val dan ook niet zo spectaculair is.”

Het verschil tussen de psychiatrie en comedy is een halve meter, de hoogte van het podium

Vind je dat niet frustrerend?

“Niet meer. Ik heb genoeg artiesten gezien die als Icarus te dicht bij de zon vlogen en hun vleugels verbrandden. Ik wil als mens en als artiest mijn doelstellingen… puur houden. Gewoon de best mogelijke artiest zijn die ik kan zijn. Ik heb niks te klagen. Wat valt er te klagen? Dat ik niet op tv te zien ben? Mocht ik mij daarop focussen, zou ik in staat kunnen zijn om daar kwaad over te zijn. Maar waarom? Ik heb een machtig leven. Hoeveel mensen kunnen hun bad als bureau gebruiken?”

Altijd al zo geredeneerd?

“Je groeit daarin. Door gewoon heel trots te zijn op wat je doet. Zien wat er gebeurt in een zaal en vaststellen dat er elke keer meer volk komt. Dat is de max. En daar ben ik trots op, ja. Ik heb ook een paar momenten van inzicht gehad, waarbij ik echt back to basics moest. Dan zit je op een bepaald moment op een comedyavond en ben je niet content omdat ze lachen met een ander. Terwijl het niet om winnen of verliezen draait. Je kan ook met drie goed zijn op zo’n avond. Er moet niet één iemand winnen. Als je verblindend ambitieus bent, dan word je een lelijke mens.”

“Ik ben best veel bezig met mediteren en lees ook veel over oosterse filosofie, alles wat egoverbrandend is eigenlijk.”© PD

Wat is er dan veranderd?

“Ik mediteer op regelmatige basis, lees ook veel over oosterse filosofie. Alles wat egoverbrandend is eigenlijk.”

Heb je nog een ego?

“Ja, maar ik kan dat de baas. Ik weet wanneer dat spreekt en hoe ik dat moet sussen.”

“Als je geen ego meer hebt, waarom moet je dan in godsnaam nog op een podium gaan staan? Dan zit je maar beter in je hof.”

Hoe kwam je bij dat mediteren terecht?

“Mijn lief en ik gingen naar Berlijn en in de AirBnB lag een boek over David Lynch (de regisseur van Twin Peaks, red.), die het had over de link tussen creativiteit, het meditatieve en je ego. En dat sprak me toen heel erg aan.

“Ik ben mij daar toen in beginnen te verdiepen. Transcendente meditatie heet het. Het is niet zweverig of zo. Als het lukt, dan doe ik het ‘s morgens als ik de kinderen naar school heb gebracht en ‘s avonds voor ik ze opnieuw ga ophalen. Twee keer twintig minuten. Gewoon weer even de voeten op de grond.”

Aan de keukentafel met Steven Mahieu:
© PD

Was er een specifieke aanleiding om je daarin te verdiepen?

“Stress. En je eigen te serieus nemen, zeker? Dat je beseft dat je voor 80 procent een artiest aan het worden bent, en die overige 20 procent in de schaduw staat te verkommeren. (denkt na) Ik heb een mooi gezin, geweldige kinderen, echt goeie maten en het leven is meer dan artiest zijn. Je moet er ook gewoon durven aan te denken dat het plots kan stoppen. Ze kunnen echter niks afpakken als je bedenkt dat het oké is als het weer verdwijnt.”

Klinkt dat niet fatalistisch?

“Nee. Fatalistisch is als je denkt dat alles naar de kloten gaat en je binnenkort in je bloten op straat gaat staan. Als mijn carrière op een bepaald moment stopt, dan is dat oké. Ik heb andere dingen genoeg waarbij ik mezelf kan zijn en waartoe ik kan bijdragen. Dat is helemaal niet negatief. Alleen klinkt het vaak anders. Zeker in deze tijden van ambitieus zijn en streven naar de top, is het van: ‘Wadde? Doe je het niet graag, misschien?!’ Maar dat is het niet. Het werkt net bevrijdend om zo op een podium te staan. Omdat je daar niet krampachtig aan iets vasthoudt. In het begin van mijn carrière was ik na een minder optreden drie dagen niet aanspreekbaar. Nu stopt dat bij wijze van spreken na drie uur: de terugrit naar huis en eventueel nog een uur mokken in de zetel. Maar als de kinderen de volgende morgen wakker worden, dan hebben ze daar geen boodschap aan, dat ik nog aan het mokken ben over dat optreden.”

Als je verblindend ambitieus bent word je een lelijke mens

We lachen wat af, zowat het hele gesprek zit Steven met een brede grijns. Een welgemeende grijns vooral. Alle puzzelstukken lijken op hun plaats te vallen, zelfs al verloopt het – zoals alles in het leven – niet altijd even logisch. Het is niet verwonderlijk dat hij opeens de bedenking maakt dat hij dit gesprek niet te zwaarmoedig wil doen overkomen. Maar dat hij wel veel heeft geleerd, zeker sinds hij vorig jaar de kaap van de veertig passeerde.

“Het afgelopen jaar zag ik het gebeuren, mijn grootouders die wegvallen. Poef. Poef. Poef. Dan word je echt wel geconfronteerd met de essentie van het bestaan: dat je wordt geboren en dat je er gewoon kan afvliegen. Mijn marraine is opgenomen in de geriatrie en voor mij was dat een donderslag bij heldere hemel. Terwijl het eigenlijk onnozel is om dat als iets brutaals te zien. Maar die mensen zijn een soort baken waar je heel je leven rond gecirkeld hebt, en je beseft ineens dat het eindig is. Bij kinderen is dat net het omgekeerde.”

“Ik heb een machtig leven. Hoeveel mensen kunnen hun bad als bureau gebruiken?”© PD

En dat jij nu dat baken bent.

“Ik moet dat worden, ja. En dat is behoorlijk verknipt om overdag in de geriatrie te zitten en dan ‘s avonds zoiets simpels te doen als stempelen of kleuren met je kinderen. Maar ik vind die gedachte niet zwart of zo. Dat is het leven. En dat triggert me heel hard. Het is een confrontatie die je moet aangaan.”

Veel mensen komen pas laat tot dat besef.

“Ik denk dat ik op dat vlak wel een oude ziel ben. Maar dat is ook omdat ik altijd al een soort angst heb gehad voor die dingen. Je kijkt eerst weg, maar opeens móét je wel kijken. Daar draait mijn show ook rond. Full contact. Die confrontatie helemaal aangaan. Dat benoemen. Tussen de psychiatrie en de comedy zit er maar een halve meter verschil, de hoogte van het podium. En er schuilt iets hilarisch in. Je bent kwaad op die geriatrie, omdat je daar niet mee om kan dat dat het einde is. Maar eigenlijk ligt het probleem bij jezelf. Bij kinderen zie je dat ook. Mijn dochter experimenteert nu volop met woedeaanvallen. Ik moet hard mijn best doen om niet in een lach uit te schieten, omdat het eigenlijk nergens over gaat.”

Lijken je kinderen wat op jou? Ik las ergens dat je best wel een stil kind was?

“Ik was in elk geval geen tafelspringer. Ik ben ook pas heel laat beginnen open te bloeien.”

“Ik denk dat er velen zullen hebben gedacht: daar gaat geen bloem meer aankomen.” (lacht)

Aan de keukentafel met Steven Mahieu:
© PD

Heb je niet gepuberd?

“De vechtscheiding van mijn ouders heeft dat wat tegengehouden. Als je alleen blijft met je ma en je ziet dat ze het ook wel eens lastig heeft, dan denk ik dat je onbewust wel weet dat het niet het moment is om onnozel te doen. En wat krijg je dan later? Een komiek. Dat komt ervan. (lacht) Nee, zo’n scheiding in de jaren 90 was heftig, vandaag is het haast iets romantisch, bedenken we allerlei concepten om daarmee om te gaan. Maar in de jaren 90 was het als een moordzaak. Je kon niet zeggen: het ging niet meer. Er was een dader en er was een slachtoffer.”

Is een echtscheiding iets waar je zelf bang voor bent?

“Absoluut. Ik wil niet in diezelfde val trappen, nee. Ik besteed best veel energie en aandacht aan mijn gezin. Dat is ook een van de redenen waarom mijn ego zo beperkt is. Praten, aan introspectie doen… we zijn nu twaalf jaar samen. En mijn ouders aan het kloppen. Maar ik heb voor alle duidelijkheid een goeie band met mijn ouders. Op dat vlak zijn we effen, zijn de losse eindjes weer vastgemaakt.”

“Ja, ik heb een ego, maar ik kan het de baas.”© PD

Alles lijkt in een zekere plooi te vallen, maar drijft een comedian niet op frustraties?

“Goh. Ik gebruik vooral dingen waarmee ik bezig ben. Blijkbaar kan ik niet goed omgaan met de dood. En dan ga ik daar honderd procent los in. Zeg ik tegen mezelf: kom, schrijf het eens helemaal uit. Angsten zijn hilarisch. En zo hard herkenbaar. Ik vind dat ze die frustratie kunnen overstijgen.”

Wat is het volgende voor een Steven Mahieu die al aardig weet wat hij wil?

“Mij meer engageren voor de lokale samenleving, denk ik. Vrijwilligerswerk doen, mezelf onzichtbaar maken. Deze show draait te veel rond mij. Nee, het is tof om drie keer per week zo’n korte egotrip te hebben op een podium en die dan ook meteen helemaal te vermorzelen. Ik word misschien voetbalcoach bij de kleintjes van de U7. Er zijn veel toffe initiatieven in de buurt hier. Kijk maar naar de scouts, waar mijn kinderen bij zijn. Zorgen voor elkaar, als een soort minimaatschappij. Maar ik word wat ongemakkelijk van de vraag wat ik nog wil doen, alsof ik echt nog dingen van een lijstje móét afvinken. Nee, als ik in de geriatrie zit later, wil ik niet vechten tegen de dood of spijt hebben van de dingen die ik niet gedaan heb. Nee, ik wil iemand zijn die zegt: het is goed geweest, gasten, see you on the other side. Waarbij mijn familie denkt: wat een stoere motherfucker is dat! Dat lijkt mij een prachtig beeld.” (grijnst)

“Ik wil als mens en als artiest mijn doelstellingen puur houden.”© PD