KW trok mee in het zog van West-Vlamingen die supporteren voor AA Gent

Met zo’n veertig leden zakte de West-Vlaamse supportersgroep Tatanka zaterdag af richting Beveren. En of die steun hielp. KAA Gent versloeg Waasland-Beveren met 2-3 en zette zo een belangrijke stap richting Play-Off 1. “Nu moeten we het zondag enkel nog thuis zien af te maken tegen KV Mechelen”, klinkt het bij Gaspar Haenecaert (50), bestuurslid van Tatanka. KW trok mee in het zog van de West-Vlaamse Buffalo’s.

“In totaal telt de supportersgroep Tatanka zo’n 245 leden en dat aantal blijft groeien”, zegt Gaspar Haenecaert, secretaris en penningmeester van de enige officieel erkende West-Vlaamse supportersgroep van de Buffalo’s. “Door de bouw van het nieuwe stadion kwam de club op het idee om een studie te verrichten op basis van de afkomst van haar leden. Daaruit bleek dat er zo’n driehonderd leden afkomstig waren uit West-Vlaanderen. Daarmee zijn Nick Geers, de voorzitter van Tatanka, en ik aan de slag gegaan. Intussen zijn we uitgegroeid tot een echte vriendengroep. Ik beschouw onze supportersgroep ook als iets unieks, dat warme gevoel kom je volgens mij niet vaak tegen.”

Uitvalsbasis ‘t Motje

De West-Vlaamse leden hebben als vaste uitvalsbasis eet- en sfeercafé ‘t Motje in Roeselare. Daar stappen om de twee weken een deel van de leden op de bus om hun team vocaal te steunen in de uitwedstrijden. Gentenaar Rénold Patoor (42) is de zaakvoerder van het pittoresk cafeetje. “Toen ik twintig jaar was, ben ik mijn vrouw naar West-Vlaanderen gevolgd. Ik ben altijd een supporter van de Buffalo’s gebleven, maar door de omstandigheden stond dat even op een laag pitje.”

“De liefde voor blauw-wit flakkerde weer op toen ik Gaspar en de andere leden van Tatanka leerde kennen. Ik dacht dat ik hier de enige supporter van KAA Gent was, maar blijkbaar zijn het er veel meer (lacht). Van het een kwam het ander en zo kwamen ze bij mij terecht met de vraag of ze van ‘t Motje een officiële uitvalsbasis van Tatanka mochten maken. Als rasechte Gentenaar kon ik dit vanzelfsprekend niet weigeren (lacht).”

Aan het plafond van het sfeervolle eetcafé hangen er naast de talrijke authentieke fietsen en wielertruitjes ook hier en daar enkele blauw-witte attributen. Zo springt het felgele voetbaltruitje van Renato Neto meteen in het oog. “Hij is de peter van onze supportersgroep. Waarom we voor hem gekozen hebben? Hij heeft een sterke band met West-Vlaanderen. Hij woont momenteel in Oostkamp en zijn vrouw is ook afkomstig van de streek.”

Blauw-zwarte rivaal

Eenmaal op bus zit de sfeer er meteen in. De twee Pittemse stiefbroers Jonas Dumoulin (18) en Niels Verhauwen (19) zijn hiervoor verantwoordelijk. “De liefde voor KAA Gent is ons met de paplepel ingegoten. Onze grootvader was een geboren en getogen Gentenaar en onze vader zit hier ook vandaag op de bus. Door hen hebben we de blauw-witte microbe te pakken gekregen. Vorig jaar zijn we zelfs meegegaan met de bus van Tatanka naar Schiervelde. KAA Gent speelde immers tegen KV Oostende op het veld van… jawel Roeselare. Het voelde aan als een uitmatch, maar we waren maar zo’n goede drie kilometer verwijderd van ons supporterscafé. Toch zijn verre verplaatsingen toffer, omdat we dan meer tijd hebben om plezier te maken en een pintje te drinken op de bus”, klinkt het in koor.

“Vroeger kregen we wel eens opmerkingen van onze blauw-zwarte klasgenoten naar onze hoofd geslingerd, maar veel verder dan sneertjes uitdelen en elkaar een beetje plagen, ging dat niet. Ach, het hoort erbij zeker? Wij hebben in ons kampioenenjaar in 2015 ook eens met hen kunnen lachen.”

Verre verplaatsingen zijn toffer, omdat we meer tijd hebben om plezier te maken en een pintje te drinken op de bus

Stefaan Verhauwen is de vader van de twee Pittemse stiefbroers en misschien wel de fanatiekste supporter van de Gantoise. Gekleed in een pull met als opschrift ‘Fuck FCB’ is de toon meteen gezet. Toch heeft hij een verrassend objectieve blik tegenover voetbal en is hij de eerste om te zeggen dat de resultaten dit seizoen wat tegenvallen. “Ik heb de tijden nog meegemaakt dat Gent in derde klasse speelde, dus echt klagen kunnen we nu niet doen. Maar toch zie ik een vorm van nonchalance wat de voorgaande jaren niet aanwezig was. Ze kunnen voetballen, dat hebben ze al genoeg bewezen, maar door een of andere reden kunnen ze dat niet opbrengen tegen de relatief kleinere ploegen. En dat zou ons nu bijzonder zuur kunnen opbreken indien we Play-Off 1 niet halen.”

Op de vraag wat zijn mooiste herinnering is aan ‘den Agee’, antwoordt hij ietwat verrassend: “Dat moet ongetwijfeld de uitwedstrijd tegen Club Brugge zijn in ons kampioenenjaar. We wonnen daar met 2-3 en sloegen zo de titeldroom van onze eeuwige rivaal aan diggelen. In mijn ogen zijn we daar kampioen geworden. Ja, ik heb daar zitten huilen als een klein kind. Het enige wat ik spijtig vind aan de titel is dat mijn vader het niet meer heeft kunnen meemaken. Maar ik weet zeker dat hij van bovenaf mee heeft kunnen vieren.”

Ik weet zeker dat mijn vader van bovenaf heeft kunnen meevieren met de titel

Het succes

Wim Braet (35) is zoals zoveel West-Vlaamse Buffalo’s geboren en getogen in Gent. Door zijn werk is hij moeten verhuizen naar onze contreien, maar toch blijft zijn hart gereserveerd voor blauw en wit. “Ik heb voorlopig nog geen abonnement voor de thuismatchen in de Ghelamco Arena. Ik ben er wel voor aan het kijken, maar ik wil naast mijn familie en vrienden zitten. En dat blijkt nu net zo moeilijk door de sportieve successen van de afgelopen jaren. De Gantoise is populairder dan ooit tevoren. Dat brengt uitsluitend positieve gevolgen met zich mee, maar het is nu wel moeilijker om aan tickets of abonnementen te geraken. En als je eenmaal aan een ticket geraakt, heb je meestal niet veel keuze waar je kan zitten.”

“Of mijn vrouw zich daaraan stoort dat ik dan vaker afwezig ben van thuis? Nee, absoluut niet. Ze is zelf niet echt geïnteresseerd in voetbal en ze vindt het dan ook niet erg dat ik samen met mijn vrienden af en toe op de bus stap en het land doorkruis voor de wedstrijden van ‘den Agee’. Ze weet dat ik bij Tatanka in goede handen ben (lacht).”

Mijn vrouw laat me doen. Ze weet dat ik bij Tatanka in goede handen ben

De Zeebuffalo’s

Naast het vertrekpunt in Roeselare stopt de bus ook een keer in Loppem en in Heusden (Oost-Vlaanderen). Daar stappen respectievelijk de Zeebuffalo’s, gevestigd in De Haan, en The Winnetous uit Heusden op. Frank Van Laere (56) is de voorzitter van de groep uit De Haan. “Momenteel tellen we zestien leden, waarvan er ongeveer een zevental regelmatig meegaan. De meeste leden van ons zijn geboren Gentenaars, die uitgeweken zijn naar onder andere Oudenburg, Loppem en Blankenberge.”

Freddy Ronse (60) en Mike Devolder (25) zijn zo’n uitgeweken Gentenaars. “Ik woon momenteel in Oudenburg en heb een goede job te pakken bij Daikin. Toen ik hoorde dat ze de nieuwe sponsor werden van Club Brugge, heb ik meteen mijn C4 ingediend. Gelukkig hebben ze die niet aanvaard”, lacht Freddy.

Organisatie

Wat opmerkelijk is aan Tatanka is dat ze geen bussen inleggen voor de thuiswedstrijden. “We doen dat niet, omdat er simpelweg geen vraag naar is”, legt secretaris Gaspar uit. “De leden carpoolen wel vaak met elkaar en vertrekken dan zo op eigen houtje richting de Ghelamco Arena. Een supporter zijn kost natuurlijk ook wel geld. We proberen de prijzen zo democratisch mogelijk te houden, maar als je met een gezin van vier meewilt naar iedere match, zijn de kosten niet min. We vragen vijf euro lidgeld per jaar en voor kinderen onder de zestien is het zelfs gratis. De prijzen voor de busreis variëren naar gelang het aantal af te leggen kilometers. We houden er alleszins niet veel aan over. Het enige waar we een beetje winst op maken, zijn de consummaties, al is dat meestal net genoeg om de kosten te dekken.”

Toen ik hoorde dat mijn werkgever Daikin sponsor werd van Club Brugge, heb ik meteen mijn C4 ingediend. Gelukkig hebben ze die niet aanvaard

Naast penningmeester en secretaris bij Tatanka is Gaspar Haenecaert in het beroepsleven lector bij de opleiding sociaal werk aan Howest te Brugge. “Of dat die capaciteiten me helpen als secretaris? Ja, misschien wel op organisatorisch vlak. Gelukkig krijg ik ook ontzettend veel hulp van de twaalf andere crewleden van Tatanka. Ook mijn vrouw, Gerlinde Vanbrussel zit in het kernbestuur. Dat was tot nu toe mijn beste transfer (lacht). Ze gaat ook af en toe mee naar de wedstrijden kijken, maar enkel als we kaarten over hebben. De andere leden krijgen immers voorrang. Dat is fantastisch, want zo kan ik mijn passie blijven uitoefenen en spendeer ik ook tijd met mijn vrouw. Nu zit ze thuis voor de buis te supporteren, maar intussen heb ik wel al zo’n zeven sms’jes ontvangen van haar (lacht).”

Mijn vrouw betrekken in mijn hobby is mijn beste transfer

Familiegevoel

“Ik ben zelf een uitgeweken Gentenaar, die zoals zovelen voor de liefde naar West-Vlaanderen is uitgeweken. Ik voel me nog steeds een rasechte Gentenaar, maar ook wel een beetje West-Vlaming. Wat ik van de West-Vlamingen overgenomen heb? Goh, misschien de voorliefde voor Rodenbach (lacht). Toch wil ik benadrukken dat we het familiegevoel hoog in het vaandel dragen en we vooral op gezinnen mikken. Als je meegaat naar de wedstrijden om je uitsluitend zat te drinken, ben je hier aan het verkeerde adres. Af en toe een pils drinken hoort erbij en kan zeker geen kwaad, zolang je maar geen andere leden lastigvalt.”

Als je meegaat naar de wedstrijden om je uitsluitend zat te drinken, ben je hier aan het verkeerde adres

“Wat ik hoop voor in de toekomst? Goh, misschien moeten we eerst beginnen met Play-Off 1 te halen en door te stoten tegen Genk. Als we winnen, zou ik wel graag eens Schalke 04, Manchester United of AS Roma loten. Dat zijn namen die tot de verbeelding spreken en tevens in grote stadions spelen. Zo kunnen we veel mensen meenemen, want zeg nu zelf: hoe meer zielen, hoe meer vreugde. Daarnaast hebben we al bewezen dat we tegen grote ploegen kunnen winnen, waarom tegen deze dan niet? Ik heb veertig jaar moeten wachten op de titel en een schitterend Europees parcours, laten we hopen dat ik niet nog eens veertig jaar moet wachten (lacht).”

Opperhoofd

Met dat gezegd zijnde, maken Gaspar en co. zich op voor de levensbelangrijke wedstrijd tegen Waasland-Beveren. En wat voor een wedstrijd. Het voetbal dat voetbalminnend Vlaanderen gewend is te zien van de troepen van Vanhaezebrouck ontbrak vandaag. Maar aan strijdlust was er geen gebrek. De Buffalo’s wonnen verdiend na een spannende wedstrijd op het scherpst van de snee met 2-3. De talrijk meegereisde supporters slaakten een zucht van opluchting, maar voelden zich meteen ook wel tien jaar ouder. En dat zal er volgend weekend niet beter op worden, want dan moeten de Buffalo’s aan de bak tegen KV Mechelen voor de allesbeslissende wedstrijd in de strijd om een felbegeerd Play-Off 1-ticket.

Merci Gaspar Merci!

Na de wedstrijd spreekt Gaspar als een volleerd opperhoofd de troepen van Tatanka toe. Hij laat het niet na om een sneertje uit te delen aan Aad de Mos en Peter Vandenbempt, nadat ze al dan niet terecht kritiek geuit hadden aan het adres van de Buffalo’s. Want als je aan ‘den Agee’ raakt, dan raak je aan Tatanka. De bus zingt vervolgens uit volle borst de klassiekers à la ‘Buffalomars’ en ‘Dos Cervezas’ mee om tenslotte af te sluiten met ‘merci Gaspar, merci’. Terecht!

Eenmaal terug aangekomen aan ‘t Motje zit de taak van Gaspar er nog niet op. Hij is dan minstens nog een uur bezig met de kassa te controleren, de flesjes te sorteren en alles uit de bus te laden. Daarna kan hij moe, maar voldaan nagenieten van de overwinning en zijn welverdiende Duvel.

(Robin Dekempe/foto’s Olaf Verhaeghe)