Annemie Peeters: “Ik doe alleen nog wat ik vind dat ik moet doen”

Annemie Peeters zal zich de voorbije zomermaanden herinneren als die waarin ze met haar programma De Boshut het Radio 1-publiek charmeerde. En waarin ze zestig werd. Geen van beide van een aard om erg lang bij stil te blijven staan, vindt ze zelf. Integendeel, vooruit met die geit. “Want de vraag is: wat wil ik nu eigenlijk nóg?”

Storm Odette houdt nog altijd lelijk huis als Annemie Peeters in Merkem arriveert. Ze is een van de gastsprekers die laatste zondag van september tijdens De Verschijningen, het evenement dat vzw De Boot sinds jaren naar aanleiding van Moederdag organiseert en waarbij bekende Vlamingen vertellen over hun moeder, moeder zijn, of gewoon over de snaar die moeder bij hen raakt. Corona verplaatste het gebeuren naar het najaar en van de boot naar de weide ernaast. Terwijl de organisatoren worstelen met hooibalen en zeilen in een poging straks toch iets droog of tenminste ter plekke te houden, vinden wij rustiger onderdak in de St.-Antoine, het als ecologische woonboot ingerichte vrachtschip van De Boot. Het Westhoeklandschap heeft gezien door een patrijspoort best ook zijn charmes. Het is overigens niet nieuw voor Annemie. Een paar jaar geleden fietste ze hier dagenlang in de wijde omgeving rond naar aanleiding van de radioreeks die ze maakte over Wereldoorlog I. “Om voeling te krijgen met de streek”, legt ze uit. Ze ontdekte er toen nog een Vlaanderen van kermiskoersen, café De Reisduif en een houten plank met een gat erin, die de wc bleek te zijn. Maar tijden veranderen. Vandaag legt Bart, eigenaar van de St.-Antoine, ons uit hoe we het composttoilet op zijn woonboot moeten gebruiken. Naargelang de boodschap is dat met snippertjes hennep of een bekertje water.

En met de tijden veranderen mensen. Sinds ze twee jaar geleden stopte met haar populaire radioprogramma De Bende van Annemie probeert Annemie zichzelf heruit te vinden. Ze zoekt en worstelt sinds een tijdje, zegt ze. En daar komt ze nog een paar keer op terug. Al lijkt dat haar dan toch goed af te gaan. Met Fifty-fifty, een reeks radio-uitzendingen, filmpjes en podcasts, spijkerde ze vorig jaar de beeldvorming over vijftigers bij. En met De Boshut voorbije zomer ging ze op zaterdagmiddag op zoek naar de onbekende Vlaming in bekende Vlamingen, en kluisterde daarmee onverwacht veel luisteraars aan de radio. “Een eenvoudig format nochtans, maar blijkbaar werden mensen er door geraakt en dat doet mij dan weer plezier.” Er komt sowieso een tweede reeks van De Boshut.

Ik kan met een gerust hart doodvallen: een zéér comfortabele gedachte

Neen, aan ideeën heeft het haar nooit ontbroken en zestig worden verandert daar niets aan. En toch nestelen zich gedachten in haar hoofd. Vandaag komt ze over ‘moeder’ vertellen. Daar heeft ze de voorbije weken ook al mee geworsteld. “Eigenlijk had ik niet zo’n nauwe band met mijn moeder. Ik trok al jong weg uit Beverlo om in Brussel te gaan studeren, later in Antwerpen te gaan wonen. Twee jaar geleden is ze overleden en sindsdien bezoek ik mijn vader telkens ik er in de buurt kom. Ik kende hem als een zwijgzame man. Maar nu vertelt hij me plots verhalen die ik nooit eerder hoorde, interessánte verhalen.” Waar ze graag naar luistert. Maar een familiegevoel? Haar oudere zus ziet ze geregeld, maar broer en schrijver Marnix Peeters woont in de Oostkantons, neven en nichten zwermden uit. “Er zijn geen familiefeestjes meer. Maar ik mis dat ook niet.”

“Ik merk wel dat mijn eigen zonen die familiewarmte opzoeken in hun eigen relaties. De oudste woont in Barcelona en is tijdens de lockdown samen met zijn lief bij haar ouders gaan wonen. Ze zorgden voor elkaar, hadden het goed samen. Mijn jongste heeft dan weer een lief in Limburg en daar zie ik net hetzelfde gebeuren: hij gaat mee naar tantes en nonkels, gaat eten bij haar mémé… Dat is iets wat ik mijn jongens nooit heb kunnen geven. Wij hebben sámen wel een sterke band, maar amper familie, dus het stelt me wel gerust dat ze nu bij die andere families vinden wat ze blijkbaar misten. En ik vind het eigenlijk heel schoon, zoals ze daar omarmd worden en zo veel warmte krijgen.”

Jij voelt je niet een beetje vergeten dan?

“Neen. En daar hoef ik ook weer geen moeite voor te doen. Het volstaat dat ik weet dat mijn zonen het goed hebben. Ik zie hen wel, maar niet zo vaak. En ik mis hen best wel eens, maar ik voel daarom niet de behoefte om zelf familiereünies aan te richten.”

“Mijn zestigste verjaardag voorbije zomer heb ik gevierd zoals ik dat de voorbije jaren nog het liefst deed: alleen met mijn lief, diep verstopt in de Médoc. Dat is niet zielig, neen. (lacht) Integendeel, het werd een prachtige dag, waarop we niets bijzonders hebben gedaan. Echt, het getal 60 doet me niets.”

Los van het getal is er natuurlijk wel zoiets als een verouderend lijf.

“Ik ben me er heel goed van bewust dat de kans om ziek te worden groter wordt. En dat idee hangt zo’n beetje als een donderwolkje in de verte in mijn hoofd. Maar ik weiger om daar veel bij stil te staan. Ik word inderdaad nooit meer mooier. En dat is op zich jammer, want ik maak mezelf graag mooi. Maar daar staat dan weer het besef tegenover dat het ook niet meer dan dat is: het blijft fijn om mezelf zo mooi mogelijk te maken.”

Samen met mijn lief fietsen vind ik eigenlijk nóg leuker dan alleen

“In De Morgen zei Jane Fonda, een van mijn grote heldinnen, onlangs: ‘Ik denk dat oudere vrouwen moediger zijn. We hebben niets meer te verliezen.’ Daar vind ik me helemaal in terug. Ik doe voortaan alleen nog wat ik vind dat ik moet doen. Alles is goed nu, mijn kinderen kunnen op eigen kracht verder, ik kan morgen met een gerust hart doodvallen… Een zéér comfortabele gedachte.”

Vandaag kunnen we ons jou niet anders voorstellen dan als een gedreven en enthousiast radiomaker. Was het ook de job waar je als jonge meid van droomde?

“Ik heb heel lang gedoold in mijn zoektocht naar wat ik wilde doen. Ik was 18 en wist het echt niet. Ik wilde journalist worden, maar da’s zo’n beetje van alles iets, dus neen, daar sprak niet genoeg passie uit. Ik kon goed tekenen, maar na een half jaar academie in Brussel stak de gedachte om een leven lang te tekenen me al tegen. Samen met mijn goeie vriendin Lucia en nog twee andere gasten hebben we de rest van dat jaar zitten dobbelen op café. (lacht) Ik besloot iets intellectueel uitdagender te zoeken en kwam uit bij archeologie in Leuven. Maar die stad viel me zo tegen dat ik na alweer een half jaar terug naar Brussel trok. Daar schreef ik me in aan het RITCS en wist al van dag één: hier moet ik zijn. In die tijd werd ook Studio Brussel opgestart en dat sprak me aan, ik zou radio maken. Dat is me gelukt. Eens ik mijn bestemming voor me zag, heb ik er alles aan gedaan om die te bereiken. En dat was geen kwestie van over lijken gaan of zo, maar wel van alles uit de kast halen.”

Ambitie vond je nooit een vies woord, toch?

“Ik ben ambitieus in die zin dat ik mijn werk goed wil doen. Maar ik vind het vooral belangrijk om iets relevants te doen, om een steentje te verleggen in de maatschappij als ik daar de kans toe zie. We zijn hier niet louter om ons voort te planten, we moeten er ook naar streven om het verschil te maken. Of dat nu voor honderd anderen is, of voor een paar mensen. Of je nu grote daden stelt of zoals mijn grootvader af en toe op school wat snoep kwam uitdelen, wat van hem onze grote held maakte. Dát is de bedoeling van het leven voor mij. Zorg dat je belangrijk bent, al is het maar voor één iemand op de wereld.”

“Dus ja, als dat ambitieus is, dan wil ik ook tijdens mijn laatste vijf jaar bij de radio een verschil blijven maken. En met volle goesting. Een beetje rustiger misschien, maar met niet minder inzet.”

Hou je je gezondheid in de gaten?

“Ik zou graag een fluks madammeke van 80 worden, dus ik probeer mijn lijf goed in ere te houden. Ik eet weinig, wel veel groenten. Ik drink graag een glas wijn bij een goeie maaltijd, maar geen liters. Ik fiets veel, maar dat doe ik vooral omdat ik er gelukkig van word. Ik heb gewoon veel energie, en fietsen is een uitlaatklep. Mijn lief en ik gaan nu ook vaak samen fietsen. Nog meer sinds we elk een elektrische fiets hebben en we die aan de hand van een ingenieus systeem, uitgedacht door mijn oudste zoon en zijn vriendin die ingenieur is, vlotjes in de auto kunnen schuiven. We rijden naar gelijk welke uithoek van Vlaanderen om daar urenlang te fietsen. Prachtige plekken ontdek je hier.” Ze glundert terwijl ze het vertelt. “Vroeger dacht ik trouwens dat ik het liefst alleen fietste. Maar samen vind ik ook ontzettend fijn. Nóg prettiger dan alleen eigenlijk.”

Mag ik dan besluiten dat voor mij een tevreden vrouw zit?

“Absoluut! Die desondanks worstelt met een aantal issues. Zoals: hoelang heb ik nog? En besteed ik de tijd die ik nog heb wel op een goeie manier? Mijn lief is met pensioen, ik werk nog, maar ik doe ook heel graag van alles samen met hem… Moeten we vanaf nu niet alleen nog doen wat we graag doen? En wat is dat dan? Moeten we na tien jaar niet eens samen gaan wonen? Bij hem op het platteland of bij mij in de stad? Zodat onze relatie er niet langer een is van afspreken om samen iets te doen, maar ook van samen niets kunnen doen. Het is uitdagend!”

En ze gaat nog wel even door. Over bazen die haar carte blanche geven voor welke programma’s ze nog wil maken. Hoe ze zich daar bijna schuldig over voelt. Pas op, ze hééft ideeën, en goeie ook nog. We horen er nog van of wat dacht je. Maar toch stelt ze zichzelf voortdurend weer in vraag. Misschien moet ze een programma bedenken dat zó straf is dat ze er de komende vijf jaar mee bezig kan zijn. Want dat zou ze ook nog wel willen: iets groots maken. Een soort eindwerk waar radio inzit, maar ook filmpjes en andere technologie. Want dat vindt ze óók belangrijk: jezelf blijven vernieuwen, niet je hele leven in een studio blijven zitten om mensen te interviewen over… oud worden bijvoorbeeld. Ze lacht. “Ik worstel met die dingen, ja. Precies omdat het allemaal eindig wordt: mijn werk, mijn relatie, mijn leven. Ik wil er nog alles uithalen wat erin zit.”

Ze gaat nog lang niet, beste luisteraars, maar het kan niet anders dan met een bang zijn.

Annemie Peeters (60) groeide op in Beverlo. Ze heeft een zus, Chris en een broer, Marnix, die schrijver is en twee zonen, Max en Nathan. Ze vormt al tien jaar een koppel met oud-journalist Koen Meulenaere.

Annemie begon haar radiocarrière in 1984. Ze presenteerde en maakte reportages voor het toeristische programma Gewoon Weg, opvolger van De Postiljon, voor Radio1. Later volgden onder meer Peeters & Pichal en De Bende van Annemie, en het tv-programma De Zevende Dag op Eén. Met Fifty-fifty zette ze dan weer de toon in het debat over vijftigplussers in onze samenleving.