Sepp Waeytens: “Er waren er in België maar drie sneller dan Zico”

Zico Waeytens stopt met koersen. Op zijn 28ste. Door herhaaldelijk blessureleed en een gebrek aan vertrouwen bij zijn laatste ploeg Cofidis ziet de Ledegemnaar het niet meer zitten om nog deel van het wielerpeloton uit te maken. Zico gaat nu boksen. Met ambitie én met de goedkeuring van zijn grootste fan, zijn twaalf jaar oudere broer Sepp. “Vroeger ging ik met Zico fietsen en nu ga ik met hem lopen.”

“Natuurlijk vond ik het jammer toen Zico zijn afscheid aankondigde, maar ik zie hem liever gelukkig in wat hij doet. Als prof heeft hij veel pech gekend. Door blessures. Maar ook omdat hij niet voldoende kansen kreeg.” Sepp Waeytens weet wat hij zegt. Hij, zelf een gewezen talent op het voetbalveld, is al 28 jaar de steun en toeverlaat van zijn twaalf jaar jongere broertje. Die kondigde eind oktober, na acht seizoenen in het profpeloton zijn afscheid aan de wielersport aan. Samen met zijn broer blikt hij terug en kijkt hij vooruit.

Zico, in februari van dit jaar zag het er nochtans naar uit dat de trein weer vertrokken was.

Zico: (knikt) “Ik had een prima winter achter de rug en stond er meteen. In La Marseillaise werd ik vijfde en in de Ster van Bessèges en de Ronde van de Algarve leverde ik goed werk voor de ploeg. Maar toen werd ik ziek in de Omloop, moest ik forfait geven voor Kuurne en ben ik met de rug beginnen te sukkelen. De klassiekers werden een ramp. Ik heb nog naar het BK in Gent proberen toe te werken en was daar ook in orde. Maar daarna volgden drie weken zonder koers, de Ronde van Wallonië en opnieuw drie weken zonder koers. En als ik dan wel mocht koersen, moest ik op kop rijden. Achteraf gezien is die miserie in het voorjaar de blessure te veel geweest. Ik had er vorige winter zoveel voor gedaan, maar toch ging voor het derde seizoen op rij mijn voorjaar de mist in. In 2017 door een maagbacterie, in 2018 door een polsbreuk en nu dit. Mentaal was dat te veel van het goede. Eenmaal ik met die hernia sukkelde, heb ik van Cofidis ook niemand meer gehoord. Van de ene op de andere dag ben ik zomaar aan de kant geschoven. Dat is hard aangekomen.”

Ik heb heel veel van mijn broer gekregen. Sepp was mijn beste sponsor. En ook mijn belangrijkste

Sepp: “Ik vind het vooral jammer dat Zico als sprinter zo weinig kansen heeft gekregen. Bij Topsport Vlaanderen was het alles voor Van Staeyen en Van Asbroeck. Bij Sunweb werd hij in de Ronde van Oman tweede na Kristoff en voor Bennett, maar moest hij erna wel weer werken voor ploegmaats Arndt en Sinkeldam. Edward Theuns heeft later exact hetzelfde meegemaakt. Bij Cofidis waren er dan weer Hofstetter en Van Lerberghe. Zij zijn, met alle respect, niet sneller dan Zico. Maar hij moest wel telkens de sprint aantrekken. In de Schaal Sels was hij, met ook het broertje van Viviani als stagiair, pas de nummer vier bij Cofidis voor een eventuele sprint. Hoe kan je dan nog gemotiveerd zijn? Dit jaar heeft Zico twee keer voor zichzelf gespurt. Twee keer haalde hij de top tien en de ene keer was hij op tien kilometer van de meet zelfs nog kledij aan de ploegauto gaan afgeven. Ik blijf erbij: in België zijn er maar drie renners sneller dan Zico. Dat zijn Merlier, Philipsen en Theuns. Hij is even snel als Timothy Dupont en Amaury Capiot. Geloof me, zoals Dupont twintig keer in de top tien eindigen, dat kan Zico ook.”

Zico, de voorbije maanden leek je nochtans samen met je goede vriend John Degenkolb op weg naar Lotto-Soudal. Waarom is dat niet doorgegaan?

Zico: “Ik had inderdaad een akkoord met Lotto. Degenkolb werkt nu met dezelfde manager als mij en al in mei kreeg ik bericht dat ik met hem naar Lotto zou kunnen gaan. John Lelangue had zijn woord gegeven, maar daarna heeft hij dat woord ook gebroken. Ik hoor dat hij met Jelle Vanendert hetzelfde heeft gedaan. Het enige wat ik daarop kan zeggen, is dat het rommelt bij Lotto en dat Lelangue een kleine meneer is.”

Je had wel je reputatie tegen, Zico. Die van de renner die graag eens de bloemetjes buitenzette.

Zico: “Als je twee, drie maanden uit competitie bent – dat is bij mij door die blessures vaak gebeurd – is het normaal dat je eens buiten komt. Ja, ik heb die reputatie, maar dat vind ik niet vervelend. Je moet een beetje kunnen leven. Op de momenten dat het moest, heb ik me altijd als een prof verzorgd. Ik mag best trots zijn op wat ik bereikt heb. Iedereen in het peloton weet dat ik de capaciteiten heb om een goeie prof te zijn, maar door blessures en een gebrek aan kansen is het er niet altijd uitgekomen. Mentaal was dat niet gemakkelijk. Het laatste jaar heb ik bijna niet meer getraind. Er waren weken dat ik van koers naar koers ging en tussendoor mijn fiets niet aanraakte.”

En nu?

Zico: “Boksen, hé. Ik ben al lang heel goed bevriend met Oshin Derieuw en Yves Ngabu en heb de voorbije winters al vaak bokstrainingen gedaan. Dit is het moment om het te doen. Ik ben de koers beu. Vanaf 1 mei 2020 zal ik nu deel uitmaken van de marketing bij GB Project. Zij zullen mij ook sponsoren als bokser.”

Sepp: “Zico heeft talent voor alles. Welke sport hij ook beoefent, hij zal er goed in zijn. Ik herinner me nog goed dat hij als aspirant – hij was amper twaalf – altijd tweede werd achter Jonathan Breyne en Jochen Deweer. En wat deed hij dan? Hij plakte een foto van die renners op zijn bokszak thuis. Om zijn frustraties af te reageren en er extra motivatie uit te halen.”

Zico: (grijnst)

Sepp: “Dat is die winnaarsmentaliteit, hé.”

Zico: “Dat hebben we alle drie: Sepp, ik en ons pa (Marcel, red.).”

Wat het als bokser ook wordt, ik blijf de eerste supporter van mijn broer, in alles wat hij doet

Wie van jullie twee heeft het meeste talent voor sport?

Zico: “Sepp speelde in de eerste ploeg van Ledegem en Izegem, tot in bevordering zelfs. Hij heeft zonder al te veel training een marathon gelopen. En hij haalde in de 100 km van Torhout zonder problemen de finish. Dan kan je toch iets, hé.”

Sepp: “Zico is het grootste talent.”

Zico: “Dat denk ik niet. Ik ben wel iets harder voor mezelf, denk ik. Alhoewel, mijn broer heeft me als klein jongetje indertijd ook nooit laten winnen.”

Sepp: (proest het uit) “Dat klopt, zelfs toen we tegen elkaar voetbalden. Meestal was de eindstand dan 10-9 of zoiets.”

Zico: (grijnst) “Ik denk dat ik ook meer een trainingsbeest was.”

Sepp: “En ik heb vroeg mijn kruisbanden gescheurd.”

Zico: “Jammer, hé We hebben beiden veel blessureleed gekend.”

Sepp: “Op mijn 20ste waren mijn knieën al kapot. Wist je trouwens dat Zico ook een talent op het voetbalveld was?”

Zico: “Het is best grappig, want onlangs heb ik mijn laatste trainer van bij Harelbeke nog eens gezien: Dominique Dejaegher. Ik moet een jaar of elf geweest zijn. Ik ben zeker dat je het ook in het boksen goed zal doen, zei hij.”

Sepp: “Herinner je je nog dat je in die periode de Penalty Cup won?”

Zico: (knikt) “Bij Harelbeke, dat toen nog in eerste klasse speelde, organiseerde men elk jaar een groot tornooi voor kinderen. Ik won de Penalty Cup én het technisch parcours.”

Sepp: “Ik heb dat technisch parcours indertijd ook nog gewonnen, in Ledegem.”

Dat je een goeie wielrenner was, staat buiten kijf, Zico. Hoe zit dat met het boksen?

Zico: “Het is mijn doel om ook in die sport te winnen. Ik train dagelijks. De ene keer trek ik sprintjes met Hedi Slimani, de andere keer ben ik op pad met Hakim Ben Ali. Fysiek ben ik sterk genoeg. Op technisch vlak moet ik nog verbeteren. Maar mijn trainer, Filiep Tampere (ook de man achter Delfine Persoon, red.) zal mij helpen. Tegen de zomer wil ik klaar zijn voor mijn eerste kamp. Of ik ervan droom om ooit mijn goeie vriend Yves Ngabu te kunnen verslaan? (proest het uit) Ik denk niet dat er veel zijn die hem de baas kunnen. Gelukkig vecht Yves in een andere gewichtsklasse dan mij.”

Sepp: “Wat het ook wordt: ik blijf zijn eerste supporter, in alles wat hij doet. Toen Zico koerste, ging ik met hem fietsen. Soms drie, vier uur aan een stuk. En nu hij bokst, ga ik met hem lopen.”

Het valt me op hoe uitzonderlijke jullie band is.

Zico: “We horen elkaar dagelijks, al van jongs af.”

Sepp: “We hebben nog nooit ruzie gehad.”

Zico: “Ik herinner me een voetbalwedstrijd waarin hij een schop kreeg, terwijl hij net uit blessure kwam. Ik stond langs de zijlijn, hoorde dat het niet oké was en ben het veld opgelopen om verhaal te halen bij de speler die mijn broer had geschopt. Ik was toen twaalf jaar. Er mag niemand aan mijn broer of familie komen.”

Sepp: “We hangen sterk aan elkaar. Ook met ons pa en ma is dat zo. Als wij morgen beslissen om te gaan golfen, zullen ze ons ook steunen.”

Zico: “Met de stunts van ons pa zijn we naar elkaar toegegroeid.”

Sepp: “Hij liep ooit in vijf dagen tijd 500 km op een loopband. En hij kroop op handen en knieën 252 km van Rotterdam naar huis en deed dat later al koprollend over. We hebben als gezin zoveel dingen samen gedaan.”

Zico: (knikt) “Snelheidstrainingen waarbij hij met de brommer voor me uit reed. Of een stage in de Vogezen waarbij hij mij met de auto de hele dag volgde. Ik heb van jongs af ook heel veel van mijn broer gekregen. (knipoogt) Sepp was mijn beste sponsor. En ook mijn belangrijkste.”