Dirk Demol 25 jaar ploegleider: “Mijn mooiste moment? De Ronde winnen met Stijn”

Na veertien jaar als profrenner begon Dirk Demol (61) zijn ploegleiderscarrière in 1996 bij de Kortrijkse Groeningespurters. Vijfentwintig jaar later vertoeft de naar Ardooie uitgeweken Hulstenaar nog altijd in het peloton als ploegleider bij het Israel Start-Up Nation van Chris Froome en Sep Vanmarcke. Zijn tien mooiste momenten.

“In 2008 verkende ik met Stijn de Ronde op de dag van Milaan-Sanremo. Stijn vloog en had 260 kilometer aan een gemiddelde van 34 tot 35 kilometer per uur afgelegd, toen de lucht er op de weg van Ninove naar Brakel heel donker uit zag. Dus zei ik: het is goed geweest, stap maar in de auto . Maar hij antwoordde: ik rijd tot thuis . Achter de auto, hagelstenen of niet. Ik had schrik dat er iets zou gebeuren, maar het zat zo in zijn kop: hij zou en hij moest die dag 300 kilometer rijden. Als ik dan ook nog eens terugdenk aan hoe hij die Ronde heeft gewonnen… Hoe hij met Tom Boonen in zijn wiel naar alle kasseistroken en bergjes reed en nog sterk genoeg was om in de finale weg te rijden. Straf. Op zijn Stijns. Ik had hem vooraf ook ingefluisterd dat hij zijn oortje moest uittrekken als hij alleen voorop raakte. (grijnst) Wat hij ook deed. Een machtige herinnering en mijn persoonlijke nummer één als ploegleider.”

“Ik was vijf jaar ploegleider van Fabian. In die periode won hij twee keer de Strade Bianche, de E3 Harelbeke, twee keer de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Fabian voelde een koers enorm goed aan. Soms was het genieten als ik in mijn auto achter hem reed. Geregeld had ik ook het gevoel dat ik een bijdrage aan zijn zeges kon leveren. Het is in het begin heel moeilijk geweest, maar achteraf gezien is het vooral heel mooi geweest.”

“Zes Tourzeges van Lance maakte ik als ploegleider mee. Alleen de eerste keer in 1999 was ik er niet bij. Lance is, zowel fysiek als mentaal, de sterkste atleet die ik ooit ben tegengekomen. Als je zeven keer de Tour kan winnen zonder ook maar één keer te falen, wil dat zeggen dat je zeven keer 21 dagen lang de beste bent geweest. Dat is straf en voor mij een prachtige ervaring. Ik zag Lance op trainingskampen en tijdens de Tour, maar één van onze eerste gesprekken vergeet ik nooit. Hij vroeg me iets en ik antwoordde met: maybe, I can arrange it . Waarop hij zei: luister, als ik iets vraag, heb ik liever een yes, maar ik heb ook liever een no dan een maybe, want als jij het niet kan oplossen, sta ik hier over een uur terug en moet ik iemand anders zoeken die het maybe kan oplossen. Dat vond ik wel goed. Zo was hij: rechtdoor. Die fysieke, maar nog meer de mentale kracht is me bijgebleven.”

“Na zijn zege in Parijs-Nice met mij als ploegleider hadden Alberto en ik een goeie band en enkele maanden later won hij de Tour. Het was de editie waarin Rasmussen naar huis werd gestuurd. Ik durf, zonder te stoefen, gerust te zeggen dat ik een groot aandeel in de zege had. Johan Bruyneel zat toen niet zo goed in zijn vel en was van plan om in 2008 een sabbatjaar te nemen.”

“Twee jaar later won Alberto opnieuw. Het was nochtans geen gemakkelijke Tour. Je had de clan-Armstrong en je had de clan-Contador. Ze waren beiden enorm ambitieus en er was constant wrevel. Lance is op mentaal vlak de sterkste die ik ooit gekend heb, maar Alberto leunde heel dicht bij hem aan. Johan verkende met Lance de bergritten, ik met Alberto. Toen ik thuis kwam, heb ik tegen mijn vrouw gezegd: Alberto wint de Tour . En hij won dus. Maar door die mentale strijd met Lance is hij bijna gekraakt. Hij voelde zich geflikt in de waaierrit, toen 35 renners wegreden en Armstrong, Popovych en Zubeldia erbij waren, maar hij niet. Daarna was er afgesproken dat hij in de eerste bergrit niet mocht demarreren. Maar dat deed Alberto natuurlijk wel. Toen zijn er zware discussies geweest waarin Lance en Alberto elkaar niet spaarden. Halfweg de Tour begon Alberto het moeilijk te krijgen, ook al was hij fysiek top. ’s Avonds ben ik na het eten vaak bij hem op de kamer geweest om hem te kalmeren. En zei ik: maak je geen zorgen, we zijn hier met een sterke ploeg en Johan zal het nooit riskeren om de Tour te verliezen . Als je kalm blijft, focust en niet luistert naar hoe ze je opstoken, win je de Tour .”

“Ik heb enorm veel van Johan geleerd, vooral in mijn eerste twee seizoenen als ploegleider bij de profs. Hij kon de koers ongelooflijk goed lezen. Ik leerde van hem dat je alle nevenklassementen moet opvolgen, want er zijn altijd renners en ploegen die een specifiek doel hebben. En dat het soms beter is dat je zelf niet altijd wint. Dat heeft Jumbo-Visma vorig jaar de Tourzege gekost: te arrogant koersen. Johan zei: we geven hen nog twee minuutjes extra . Het is heel vaak gebeurd dat we hulp uit onverwachte hoek kregen. Voor de buitenwereld dan toch, niet voor ons. Nogmaals: Lance is de beste renner met wie ik ooit samenwerkte en Johan is de beste ploegleider met wie ik ooit samengewerkt heb. Wat er ook gebeurd is.”

“Toen ik op het einde van 1999 plots het aanbod van Johan Bruyneel kreeg om ploegleider bij US Postal te worden, zei ik tegen Tom Boonen en Gorik Gardeyn: nu heb ik nog geen inspraak, maar als je nog een jaartje bij de Groeningespurters blijft, zorg ik ervoor dat je naar US Postal kan komen . Gorik kon echter naar Lotto en heeft die kans gegrepen, maar Tom zei meteen: als jij dat zegt, geloof ik je . Een jaar later werd Tom prof bij US Postal. George Hincapie was toen onze kopman, maar de avond voor Parijs-Roubaix zei ik tegen Tom: ik heb het gevoel dat er een grote groep zal wegrijden. Als je zorgt dat je mee bent, moet je niet meerijden en intussen moet je ook niet voor je kopman rijden . Tom was mee. Een ideale positie. In de finale kwamen de toppers en Tom bleek sterker dan George. Dat hij overleefde en zelfs nog derde werd, was een ongelooflijke prestatie.”

“Ik zeg altijd: het zijn de renners die het zelf moeten doen. Maar het is als ploegleider heel leuk als je vaststelt dat je een bijdrage aan een zege hebt kunnen leveren. Ik herinner me nog de Ronde van Zwitserland in 2011 met Levi Leipheimer. Door pech had hij met nog één tijdrit te gaan een achterstand van 1’56” op Damiano Cunego. Ik verkende ’s ochtends het parcours op mijn eentje en deed dat daarna nog eens met Leipheimer, Klöden en Nelson Oliveira. Daarna heb ik de tijdrit van Nelson gevolgd. Ik had al veel notities genomen, maar wilde de tijdrit ook nog eens op wedstrijdsnelheid zien. Het resultaat was dat Levi eindwinnaar werd met vier seconden voorsprong. Tijdens de twee afdalingen reden ze in de beugel aan 80 per uur, maar ik kon hem door mijn uitgebreide verkenning perfect sturen. Van die koers weet ik het 100 procent zeker: ik had een inbreng.”

“In 2013 won ik met de 41-jarige Chris Horner de Vuelta. Chris is altijd een goeie coureur geweest en die Ronde van Spanje zat alles mee. Niemand hield rekening met hem, hij had met Cancellara, Rast, Irizar en Popovych een sterke ploeg rondom zich en hij is toen boven zichzelf uitgestegen. Ik zou er niets achter zoeken. Chris was een heel speciale persoonlijkheid. Enorm zelfzeker. En elke dag herhaalde hetzelfde procedé zich, tegen alle theorieën in: can you bring me a snicker and a coke, please? Altijd weer datzelfde zinnetje. Elke dag vijf of zes cola’s, vijf of zes Snickers en als we in een stad logeerden, kwam zijn vrouw ’s avonds met twee grote Big Macs naar het hotel. Chris was daarmee opgegroeid. Zijn ouders waren altijd bezig, gaven hem geld om eten te kopen en wat doe je dan als kind? Dan koop je chocolade, cola en ga je naar de McDonalds. Zijn lichaam was dat gewoon.”

“George was een fantastische coureur en een crème van een gast, al heeft hij op vlak van overwinningen niet het maximum uit zijn carrière gehaald. In de finale van een klassieker sloop er altijd wel wat twijfel bij hem binnen. Ik herinner me nog goed zijn overwinning in Gent-Wevelgem in 2001. Dat jaar zat de wind ideaal om ter hoogte van Geluveld weg te rijden. Dat had ik vooraf ook met George doorgenomen: als de beslissing niet op de Kemmelberg valt, moet je daar attent zijn . Op een bepaald moment reden enkele renners weg, onder wie Leon van Bon, maar George bleef zitten. Ik zie mezelf nog door de microfoon roepen: George, wake up, go ! Hij is ernaar toe gereden en won Gent-Wevelgem. Ook toen hij in 2005 een mooie en zware bergrit in de Tour won, reed ik de hele dag achter hem aan in de volgwagen. Ik herinner me dat nog goed, want niemand minder dan een zekere Sheryl Crow (bekende zangeres en de toenmalige vriendin van Armstrong, red.) zat die dag naast me in de volgwagen en leefde heel intens mee.”

“Ik heb in 2007 de doorbraak van Alberto Contador meegemaakt. Ik heb zijn eerste Tourzege meegemaakt. Ik heb zijn tweede Tourzege meegemaakt. En ik heb in 2017 zijn afscheid op de Angliru meegemaakt. Het probleem van Alberto was: als hij tactisch sterker was geweest en meer naar richtlijnen had geluisterd, zou hij nog meer gewonnen hebben. Hij zei dat zelf ook: ik weet dat jullie soms kwaad zijn, maar voor mij is er maar één tactiek en dat is de Contador-tactiek . Aanvallen dus, gelijk waar. Hij was een zegen voor de mensen die op tv naar de koers keken. Dat hij zijn carrière dan ook nog eens afsloot met een zege op de mythische Angliru, was prachtig.”