Over de wannabe-muur van Hoei

Tom Vandenbussche en Sjoukje Dufoer leerden elkaar kennen bij de Oostkampse wielertoeristen van De Putters en bereiden zich nu samen voor op de gereputeerde Crocodile Trophy in Australië. De komende week is het wielerkoppel aan de slag in de Zuid-Afrikaanse rittenkoers JoBerg2C in Johannesburg.

Onze buurman: een snurker… de hel. De eerste nachten viel het nog mee met onze oordoppen in, maar de decibels gingen in stijgende lijn tot het er deze nacht volledig over was. Met als gevolg een slapeloze nacht. Na een kort overleg met de medeslachtoffers, de andere buren, kwamen we deze morgen tot het besluit dat wij de organisatie om een tussenkomst zouden vragen. Daarnet bij de raceoffice geweest met een beetje een rare vraag om onze snurker te verplaatsen naar een afgelegen plekje van het kamp. Benieuwd hoe dit zal aflopen…

De start bevond zich op 7 km van het kamp. Gelukkig telden deze kilometers al mee als deel van het parcours van 92 km. Dus eigenlijk hadden we ‘maar’ 85 km wedstrijd. De eerste 7 km, op het gemakje naar de start bollen dus, waren zalig met de frisse ochtendzon die de uitzichten op de bergen iets sprookjesachtig gaven. Hoe mooi kan het leven zijn.

Chaos troef

De start was in poules. In normale omstandigheden moeten renners in hun startvak plaatsnemen, maar niet in Zuid-Afrika! Hier is het gewoon de bedoeling dat je ‘snuffelt’ wanneer je moet starten. Iedereen stond wat door elkaar en wij hadden iets te veel genoten van de eerste 7 km waardoor we iets te laat toekwamen. Ik moest dan ook nog tussen het riet een wc-plekje zoeken, terwijl de speaker aan het aftellen was naar de start. Welke start? Van welke groep? Chaos! En mijn gps die volledig het noorden kwijt was.

Dus wij onmiddellijk vertrokken toen we start hoorden. Dit was blijkbaar de start in groep A, terwijl we in groep B moesten starten…

We hadden al snel door dat niet iedereen mee was gestart. We waren gelost uit groep A en… er kwam niemand achter. Maar kom ja, wie zal merken dat we verkeerd gestart zijn. De organisatie dus: 30 minuten straftijd aan ons been… zucht. Zo komen we van onze comfortabele 7deplaats op de 8ste plaats terecht. Er mag niet veel meer gebeuren of we geraken ons wannebe-topsportstatuut kwijt.

In normale omstandigheden moeten renners in hun startvak plaatsnemen, maar niet in Zuid-Afrika

Misschien even een woordje uitleg bij deze vreemde hersenkronkel: Wij nemen hier deel aan het wereldkampioenschap mixed teams. Normaal gezien krijgen de eerste 8 renners in een wereldkampioenschap een topsportstatuut van de Vlaamse Overheid 😉 😉 (knipoog, knipoog). En misschien ook even een mailtje sturen naar de Wielerbond om ons zeker niet over het hoofd te zien als fantastische mountainbikers… LOL.

Stevige tegenstanders

Het feit dat we hier deelnemen aan het WK, zorgt er wel voor dat we stevige tegenstanders hebben. De top 3 van de mixers staat gewoon in het algemeen klassement in de top 10! Onvoorstelbaar voor ons.

Maar terug naar het parcours. De eerste 5 km waren Tom en ik al aan het zuchten, want weeral grote grint- en zandwegen (en ook een beetje zuchtend omdat we duidelijk verkeerd gestart waren). Maar plots was er een bocht naar links en kwamen we in mountainbikeparadijs, zonder overdrijven. Singletrack na singletracks langs kliffen zoals in de Lion King. En dan moest het beste nog komen. Eerst moesten we nog een wannabe-muur van Hoei over: ‘Spionkop’, maar daarna kregen we als beloning 10 km afdaling langs een singletrack die onwaarschijnlijk (ik vind geen woord om de afdaling te beschrijven) was. Misschien is de beste beschrijving zoals de afdaling gedoopt werd: ‘Long Drop’.

Wat meer uitleg over de long drop misschien: opgehoopte bochten zodat je volledig schuin kan gaan zoals op de piste, wat BMX-bulten ertussen zodat je snelheid kan maken zonder te trappen, hier en daar een rotspartijtje om het toch lekker mountainbike te maken én dat fantastisch uitgestrekt landschap van alle kanten te bewonderen.

Morgen staat een tweede lange etappe van 124 km op het programma. Maar we moeten wel al om 6.30 uur op. Daarnet nog onze tent gecheckt en… helaas pindakaas: onze snurker is er nog altijd! Hel!